Józef Mehoffer, PORTRET CHŁOPCA, 1932

63,5 x 48,0cm - węgiel, papier żeberkowy węgiel, papier żeberkowy z filigranem MBM (FRANCE)
sygn. p.g.: Józef Mehoffer | 1932 r.

W narożnikach ślady po pinezkach.

 

Obraz wystawiany i reprodukowany:

- Nieznane dzieła z prywatnej kolekcji, Muzeum Okręgowe w Rzeszowie 5 III - 20 V 2015;

- Artystyczne Credo. Nieznane dzieła z prywatnej kolekcji, katalog wystawy 16 XI 2016 - 26 II 2017, red. Maria Stopyra, Rzeszów 2016, s. 11.

Józef Mehoffer (Ropczyce 1869-Wadowice 1946) - malarz, grafik, scenograf i pedagog; obok Stanisława Wyspiańskiego był najwybitniejszym polskim twórcą witraży i polichromii. Uczeń Jana Matejki i uczelni paryskich - Ecolé des Beaux Arts i Accadémie Colarossi - swą drogę twórczą rozpoczął w latach 1889-1891 od pracy nad polichromią Kościoła Mariackiego w Krakowie (pod kierunkiem Matejki). W roku 1895 otrzymał I nagrodę na międzynarodowym konkursie na witraże do kolegiaty we Fryburgu w Szwajcarii (ich realizacja trwała aż do 1934). W latach następnych otrzymywał różne inne zamówienia na witraże i polichromie, m.in. dla katedry na Wawelu i w Płocku, katedry Ormiańskiej we Lwowie, dla kościołów w Opawie, Onnes w Szwajcarii, w Jutrosinie, we Włocławku czy Przemyślu (nie wszystkie zrealizowane). Był wybitnym reprezentantem sztuki secesji. Tworzył dekoracyjnie traktowane portrety, w tym autoportrety i portrety żony, a także obrazy o zabarwieniu rodzajowym, które w latach 1895-1917 zyskiwały wymowę kompozycji symbolicznych. Malował także pejzaże łączące secesyjną dekoracyjność ze zdobyczami impresjonizmu. Z mistrzowską biegłością posługiwał się różnymi technikami - olejem, temperą, akwarelą i gwaszem - zajmował się także grafiką. Ostatnia wielka wystawa dzieł artysty, zatytułowana Opus magnum, odbyła się w roku 2000 w Muzeum Narodowym w Krakowie.