Oprawa szafkowa(skrzynkowa) zawierająca 56 opraw na miniaturach z serii "Poeci polscy" wydawanej przez Czytelnika w latach 60-80-tych XXw. Oprawy pergaminowe, ręcznie barwione i złocone, sygnowane suchym tłokiem. Egzemplarz z prywatnych zbiorów H.K. eksponowany na licznych wystawach. Dołączony maszynopis z wyszczególnionymi numerami tłoków na poszczególnych oprawach(szczegółowy wykaz tłoków znajduje się w katalogu z Muzeum Narodowego we Wrocławiu), datami życia poetów(oprawy nawiązują do opraw im współczesnych), oraz odręcznymi zapiskami autorki.
wymiary szafki: ca 33/19,5/7,5 cm
Helena Karpińska z domu Płużańska (1909-1997) oprawy książek uczyła się u Zofii Dębickiej: terminować u majstra nie wypadało... Dopiero jesienią 1931, na skutek ogłoszenia w prasie, zapisałam się na komplet introligatorski pani Zofii Dębickiej, żony znanego literata, która posiadła wyższą szkołę opraw w Paryżu. (...) Na wiosnę 1932 roku przestałam chodzić na bardzo kosztowne lekcje pani Dębickiej, która zresztą wtajemniczała mnie w technikę ręcznego złocenia złotem listkowym bardzo niechętnie
(...) Jej prace eksponowano na wystawie Towarzystwa Bibliofilów w 1936 roku, a w 1939 wysłano na Międzynarodową Wystawę do Nowego Jorku. W okresie okupacji Karpińska utrzymywała się z oprawiania książek. W roku 1945 przeniosła się do Cieszyna, pracowała w kilku instytucjach, między innymi jako bibliotekarka, jednak jej główną działalnością była oprawa książek. W roku 1952 zdała egzamin rzemieślniczy i zarejestrowała oficjalnie pracownię, którą prowadziła jedynie przez trzy lata 1952-1955, na ogół pracowała „domowo”; była dobrze znana w kręgu bibliofilskim. Oprawy wykonywała ręcznie, z powodu niemożności zaopatrzenia się w wysokojakościowy surowiec, wykorzystywała otrzymany w darze pergamin ze zniszczonych i sprofanowanych w czasie wojny ksiąg żydowskich. Barwiła oprawy na różne kolory, największą wagę przykładała do ich zdobienia tradycyjną techniką złocenia ręcznego. Ze skromnego zasobu narzędzi do tłoczenia tworzyła niepowtarzalne, bardzo bogate kompozycje nawiązujące do stylistyki renesansowej, barokowej i klasycystycznej. Po wojnie wielokrotnie wystawiała swe prace oraz uczestniczyła w konkursach uzyskując nagrody: Wrocław 1951, Warszawa 1964, Poznań 1977, miała także wystawy indywidualne we Wrocławiu (Ossolineum 1973, Muzeum Narodowe 1983), w Cieszynie (1973, 1979, 1989) oraz w Bielsku-Białej" [w:] Elżbieta Pokorzyńska, EMANCYPACJA KOBIET W ZAWODZIEINTROLIGATORSKIM W WARSZAWIE W KOŃCU XIXI NA POCZĄTKU XX WIEKU http://www.ksiaznicapodlaska.pl/site/bibliotekarz/28/3_Elzbieta_Pokorzynska.pdf dos. dn. 26.08
