KLEMENSIEWICZ ZYGMUNT Zasady taternictwa 1913. (pierwszy polski podręcznik taternictwa)

Lwów 1913, nakładem Sekcyi Turystycznej Towarzystwa Tarzańskiego, drukiem W. A. Szyjkowskiego, s. VIII, 192, form. 12 x 16,5. Oprawa twarda, ilustracje na okładce i w tekście: Roman Jakub Jakimowicz. Przybrązowienia i ślady wilgoci na okładce, wewnątrz egzemplarz czysty. 

Klemensiewicz Zygmunt Aleksander po Tatrach chodził od 1901 do 1961, w tym 1905-34 jako taternik odkrywający nowe drogi. Rozpoczął swe taternictwo z przewodnikami (1901-05), ale usamodzielnił się i w 1905-14 należał do czołowych taterników, dokonując licznych nowych przejść najczęściej w towarzystwie Romana Kordysa i Jerzego Maślanki , a także Aleksandra Znamięckiego i in. Uczestniczył w pierwszych w ogóle wejściach na Zadni Kościelec (w 1905), Hrubą Turnię (1906), Wsch. Szczyt Wideł (1906), Niebieską Turnię  (1907), Wielką Zbójnicką Turnię (1907) i in. Wśród jego nowych dróg były: Grań Kościelca (w 1905 i 1906), Basztowa Przełęcz  od wsch. (1905), Batyżowiecki Szczyt pn. ścianą (1906), Krywań od pn. (1906), Żabi Koń graniami (1907), Niżnie Rysy  pn.-zach. ścianą (1919), Widły pd. i pn. ścianą (1926); wszystkie te przejścia zaliczono do najlepszych w owych latach. Ponadto zajął wybitną pozycję w taternictwie zim. pierwszymi wejściami w 1909 na Granaty Wielickie , Batyżowiecki Szczyt i Żłobisty Szczyt . Był też jednym z pionierów (od 1906) turystyki zim. i narciarstwa wysokogórskiego w Polsce, ale gł. w Karpatach Wschodnich.