MEDYCYNA: BURGHART- ZUM ALLGEMEINEN GEBRAUCH WOHLEINGERICHTETE DESTILLIER-KUNST. Wrocław 1736

[MEDYCYNA]

BURGHART, Gottfried Heinrich

ZUM ALLGEMEINEN GEBRAUCH WOHLEINGERICHTETE DESTILLIER-KUNST.

Breslau (Wrocław), Korn, 1736, 8 k., str. 402,19 kart (Register); 6 k. tablic; format 10,5x17,5 cm.

Pierwsza edycja, wydanej we Wrocławiu, pracy wrocławskiego lekarza Burgharta Heinricha Gottfrieda (1705−1771), obejmująca moc przepisów i receptur, z dzieciny szeroko pojętej medycyny, farmacji, ale także alchemii oraz złotnictwa czy gospodarstwa domowego.

Dzieło podzielone na 3 częśći:

W pierwszej części znajdziemy niezbędny sprzęt potrzebny w procesach destylacji.

W drugiej opisanych zostało 12 procesów chemicznych, dzięki którym można przygotować np. wodę destylowaną, brandy, wodę życia „Aquaviate”, olejek różany, inne oleje i esencje.

W trzeciej części opisano między 40 przepisów, których głównym składnikiem jest cukier, w tym konfitury, marmoladę, soki, syropy itd.

Całość dopełnia sześć tablic, które pokazują alchemiczne symbole, piece oraz sprzęt, który był potrzebny do powyżej opisanych procesów.

Wśród haseł odnależć można m.in.: bursztyn, puder ogniowy – prekursor zapałek, opium, pigułki, tytoń, wina, leki, eliksiry, alkohole, w tym na różne dolegliwości itd. spis treści liczy prawie 40 stron

"Burghart Heinrich Gottfried (1705−1771), urodził się Dzierżoniowie (Reichenbach) 5 lipca 1705 roku. W roku 1720, mając 15 lat, Heinrich Gottfried został wysłany do Gimnazjum św. Elżbiety we Wrocławiu. W 1725 roku, udał się na polecenie ojca do Mieroszowa (Friedland), gdzie przez rok asystował pewnemu biegłemu chemikowi. Kolejny rok spędził u boku chirurga z Dzierżoniowa, ucząc się opatrywania ran, składania złamanych kończyn i innych czynności, a jednocześnie przyswajając sobie wiedzę medyczną pod kierunkiem ojca. W roku 1727 udał się do Frankfurtu nad Odrą, gdzie studiował medycynę, słuchał wykładów z filozofii, matematyki, anatomii, historii i sztuk pięknych, a ponadto dla własnej przyjemności wprawiał się w rysunku i malarstwie. Stopień doktora medycyny uzyskał we wrześniu 1730 roku na podstawie pracy „De termino pubertatio”.

Rozpoczął tam praktykę lekarską i już wkrótce zdobył rozgłos lecząc skutecznie kilka beznadziejnych przypadków. Gdy w roku 1731 otrzymał wiadomość o ciężkiej chorobie ojca i udał się do Dzierżoniowa. Wkrótce po jego przyjeździe ojciec wyzdrowiał, jednak on sam zachorował i przez wiele miesięcy przykuty był do łóżka, a do zdrowia powrócił dopiero w roku 1732, po kuracji w Lądku. W tym czasie rodzice zdecydowali, że powinien otworzyć praktykę lekarską we Wrocławiu, gdzie posiadali kamienicę, gdzie osiadł w 1734 roku. Szybko znalazł we Wrocławiu nie tylko wielu pacjentów, ale i mnóstwo przyjaciół, zaś dostęp do licznych bibliotek, gabinetów przyrodniczych i kolekcji sztuki pozwolił mu rozwijać swoje zainteresowania naukowe. Rzadko przebywał jednak w mieście dłużej niż trzy miesiące, gdyż w trosce o swoje zdrowie co najmniej dwa razy w roku wyjeżdżał w góry. W roku 1736 spisał zgromadzone w latach 1733− 35, podczas wielokrotnych pobytów na Ślęży, obserwacje roślin, zwierząt i skał i wydał je w książce „Iter Sabothicum”. W tym samym roku wydał również niezwykle popularne dziełko chemiczne „Destillierkunst” oraz pierwszy tom naukowego czasopisma „Medicorum Silesiacorum Satyrae”, które w krótkim czasie zdobyło sobie wielu czytelników.

W marcu 1743 roku Fryderyk II mianował go profesorem Królewskiego Gimnazjum w Brzegu (Brieg). W roku 1744 wydał opis gorących źródeł Lądka i ich właściwości leczniczych. Rok później wraz z tajnym radcą Franckiem wszedł w skład komisji, której zadaniem było zbadanie królewskich kopalń w Złotym Stoku (Reichenstein) i Srebrnej Górze (Silberberg). W roku 1748 w podobnym charakterze badał możliwości ożywienia podupadłego górnictwa kruszcowego na Górnym Śląsku, badając jakość rud ołowiu i srebra w okolicach Tarnowskich Gór (Tarnowitz). W Gimnazjum w Brzegu wykładał matematykę i nauki przyrodnicze, a chociaż nauczanie było jego głównym zajęciem, był nadal praktykującym lekarzem i dokładał starań, by dla dobra pacjentów połączyć wysiłki wszystkich brzeskich lekarzy. Był członkiem Cesarsko−Królewskiego Towarzystwa Naukowego w Ołomuńcu, a w marcu 1756 roku, sam rekomendując swoją osobę i jako trzeci z kolei przyrodnik przyjmując przydomek „Zosimus”, przyjęty został w poczet członków Leopoldyńsko−Karolińskiej Akademii Przyrodników. Przez szereg lat gromadził opisy przypadków rzadkich chorób, opracowywał biografie śląskich przyrodników i śląskich biskupów, a ponadto tłumaczył na niemiecki dzieła chemiczne, medyczne i numizmatyczne. Zmarł 16 lipca 1771 roku w Brzegu." Źródło: Centrum Dziedzictwa Przyrody Górnego Śląska Materiały Opracowania Tom 3, Mirosław Syniawa Biograficzny Słownik Przyrodników Śląskich Część, Katowice 2000

BARDZO RZADKIE!

TWARDA OPRAWA PERGAMINOWA Z EPOKI

Stan DB/ brak str.: 187-192, 207/208, 383/384 oraz 387/388, drobne ślady owada, na początkowych k. niewielki blady ślad zalania marginesu, mimo to egzemplarz dobrze zachowany