STROBERSKI JAN, Ludzie i gołębie (dedykacja autora; proj. okładki Daniel Mróz)

Kraków 1963, Wydawnictwo Literackie, str. 220, 12,5 x 19,5, okładka miękka z obwolutą, niewielkie przetarcia i naderwania obwoluty, nieznaczne podklejenia od wewnątrz.  
Jan Stoberski (1906 — 1997) — jeden z najoryginalniejszych polskich pisarzy okresu PRL-u, mistrz detalu, nieodłącznie związany z Krakowem i „Przekrojem”. Debiutował w 1955 roku. Pisał wyłącznie opowiadania, które zebrał w tomach: Zwierzenia durnia (1958), Przyjaciel mężatki (1960), Ludzie i gołębie (1963), Wyłapuję szczęście z powietrza (1966), Będę żył dalej! (1969), Każdy inny (1973), Notatki kochliwego (1976), Miłość przy ladzie (1980), Wybryki serca (1983) i Pogromca smutku (1988)
Jan Stoberski żył na sposób franciszkański, jadł niewiele, wszędzie chodził na piechotę, właściwie nie posiadał niczego, większość zarobionych na druku opowiadań pieniędzy pożyczał. Jak sam pisał, „upajał się szczęściem z powietrza”. Miał tylko jeden nałóg: był uzależniony od ludzi. Codziennie przemierzał Kraków strategicznie obmyśloną trasą, odwiedzając mieszkania znajomych. Podczas wizyty niewiele mówił, za to chętnie słuchał, czasem przysypiał, po jakimś czasie przenosił się do kolejnego mieszkania, do kolejnych ludzi. Znowu słuchał, znowu przysypiał. Zachowywał się przy tym tak, jakby go nie było, jakby założył czapkę niewidkę. Po starannym obchodzie wracał do siebie na Paulińską i ze swoich obserwacji „robił” literaturę. 

(A. Barański)