pastel,
papier, 65 × 50 cm
sygn. l. śr.: T.Axentowicz
na odwrocie nalepka wystawowa z Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych z
1939 roku z wystawy pośmiertnej prac
Axentowicza
Wystawiany
i opisywany:
„Teodor Axentowicz”, Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, 30
grudnia 1938 – 2 lutego 1939 r.,
„TEODOR AXENTOWICZ KATALOG POŚMIERTNEJ WYSTAWY”, Kraków, poz. 158, s.
15.
„Prawdziwą pasją malarską Axentowicza był portret pastelowy; w tej też
technice stał się prawdziwym perfekcjonistą. Rysował najchętniej pełne
wdzięku i urody kobiety, pozbawione uśmiechu piękne damy – „les belles femmes
de la belle epoque”, portrety inspirowane malarstwem Giovanniego Boldiniego i
Jamesa Mc Neilla Whistlera. (...) W spuściźnie artystycznej Axentowicza
pozostały setki portretów pastelowych bliżej nieznanych nam dzisiaj dam
promieniujących paryskim szykiem – piękności w sukniach balowych, ozdobionych
wyrafinowaną biżuterią, spowitych futrami, w nobliwych kapeluszach,
trzymających w ręku
wachlarze, kwiaty, maski (...).”
S. Krzysztofowicz-Kozakowska, Ouevre Teodora Axentowicza, [w:] Teodor
Axentowicz 1859–1938 [kat. wyst.], Krakow 1998, s. 12–13
„Axentowicz”. Nazwisko to jakoby jakaś etykieta piękna o subtelnej harmonii
barw pastelowych. Karta wielka w historii sztuki polskiej. (...) Głowa
kobieca – to specjalność mistrza Axentowicza. Malował piękności z
arystokracji i patrycjatu krakowskiego. (...) Powiewnie rzucana kreska
pastelowa Axentowicza wybierała z modelu tylko to, co piękne i
charakterystyczne, topiąc w delikatnym cieniu ujemne rysy. A zawsze między
postacią, a patrzącym na nią widzem zawieszała jakby eteryczny woal sentymentu.”
M. Janoszanka, Wspomnienie o Axentowiczu, „Kultura. Tygodnik literacki,
artystyczny i społeczny” 1938, nr 37, s. 7
