Dawid Figielek \ Timorinelt (ur. 1979), "Between The Times"

Literatura
„Kiedy mężczyzna siedzi przez godzinę z ładną dziewczyną, wydaje mu się, że była to minuta. Ale niechby posiedział przez minutę na rozgrzanym piecu, a wyda mu się to dłuższe niż jakakolwiek godzina. I to właśnie jest względność”
Albert Einstein (https://studiotelewizyjne.pl/cytaty-alberta-einsteina_dzkm.a).
Najwspanialszym dziełem Salvadora Dalí był on sam. Kiedy miał sześć lat, chciał zostać kucharką (koniecznie w formie żeńskiej), rok później marzył o byciu Napoleonem. Można uznać, że od dzieciństwa kierował się nie tyle ambicją, ile megalomanią. W końcu stwierdził, że chce być tylko Salvadorem Dalí i nie ma większego marzenia. Dalí jest obecnie postrzegany przede wszystkim jako czołowy przedstawiciel surrealizmu. Członkowie tego ugrupowania posługiwali się metodą automatyzmu, czyli praktyką opartą na swobodnym tworzeniu, niekontrolowanym przez świa12domość. Powstanie dzieła miało być uzależnione od spontanicznego ruchu dłonią, a automatyzm stawał się najlepszą drogą do wyrażania ukrytych myśli i zakamarków ludzkiej psychiki. Na podstawie tej metody Dalí wymyślił własną, którą nazwał „paranoiczno-krytyczną”. Według artysty miała to być „spontaniczna metoda irracjonalnego poznania, polegająca na krytycznej interpretacji urojeń”. Artysta twierdził, że zasypiał z ciężkim kluczem w dłoni, gdy klucz uderzał w ustawiony przy łóżku talerz, artysta w półśnie zaczynał tworzyć swoje oryginalne prace. Obrazy hiszpańskiego malarza cechuje zaskakujące zestawienie, z jednej strony odnajdujemy w nich realistycznie ukazane przedmioty i miejsca, z drugiej zaś są one zestawione z sennymi iluzjami i deformacjami.
Jednym z najbardziej rozpoznawalnych i surrealistycznych obrazów Salvadora Dalí jest „Trwałość pamięci”, czasami tytułowana jako „Uporczywość pamięci” albo „Miękkie zegary”. To dzieło jest nie tylko symbolem surrealizmu, ale także popkultury. Jego głównym motywem są roztapiające się zegary o kolistym kształcie, które zostały ukazane na tle realistycznie przedstawionego nadmorskiego pejzażu. Nad jasnobłękitną powierzchnią morza rozciąga się jasnożółta poświata jakby zachodzącego słońca.
Nietrudno jest dostrzec sporo podobieństw w ikonicznym obrazie hiszpańskiego surrealisty i dziele autorstwa Dawida Figielka.
Tu również widnieją zegary, na których tarczach można dostrzec różne godziny. Być może jest to nawiązanie do względności czasu, o której mówił Albert Einstein. Poniżej widzimy morskie fale, wzburzone, pieniące się. Dawid Figielek jest niekwestionowanym mistrzem malowania marynistycznych obrazów. Pomiędzy gęstwiną zegarów a wzburzonym morzem możemy dostrzec postać człowieka. Stoi do nas tyłem, przygląda się zegarom, ma zadartą głowę, patrzy w kierunku największego zegara, który oprócz wielkości wyróżnia się również barwą. Jest pomarańczowy, reszta czasomierzy jest w odcieniach morza. Co przywodzi nam na myśl „ocean czasu”, ale też ponownie obraz „Trwałość pamięci”. Na nim widnieją cztery zegary. Leżący obok pomarańczowy zegarek wydaje się twardszy i w mniejszym stopniu rozpływający się od pozostałych. Oblazły go mrówki, których Dalí podobno bardzo bał się w dzieciństwie. Pomarańczowy zegar wygląda, jakby miał zostać zjedzony przez insekty. Mrówki są tu symbolem gnicia, rozkładu. U Figielka pomarańczowy zegar ma rozmyte granice, nad nim unosi się ognista łuna. Zdaje się płonąć. Obraz zdaje się mieć przesłanie „nie ma czasu do stracenia”. Na koniec znów warto zacytować Einsteina: „Nasze działania powinny wynikać ze świadomości, że istoty ludzkie nie są wolne w swoich myślach, uczuciach i czynach, lecz związane relacjami tak samo jak gwiazdy w swoich ruchach”.

Biogram
W 1999 roku ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych, a studia wyższe kończył w Gorzowie Wielkopolskim. Jego prace, sygnowane pseudonimem "Timorinelt", znajdują się w kolekcjach krajowych i zagranicznych. Dziś mieszka i tworzy w Gorzowie Wielkopolskim.