sygn. na odwr. na płótnie: 2017 | E. DWURNIK | NR: XXV [w ramce] – 389 [w ramce] | 7067 [w ramce, obok znak skrzyżowanych strzałek], niżej: 389 [w ramce]
„Cykl XXV“ był całkowitym zerwaniem Dwurnika z malarstwem przedstawieniowym. Artysta, zainspirowany twórczością Jacksona Pollocka i jego metodą pracy (odwiedził pracownię Pollocka na Long Island), oddał się radości tworzenia. Jak pisze Bogusław Deptuła, we wstępie do katalogu wystawy w Sopocie w 2018: Autentyzm przestrzeni z jednej strony, a z drugiej nieograniczona wolność, jaką daje taki sposób osobistej ekspresji, mogły zadecydować o przejściu na tę stronę po latach odrabiania słupków, praktykowanego w postaci wstawiania niepoliczalnych okien w fasady budynków, które na tysiącu miejskich widoków musiały zostać wymalowane. To nader uwodzicielska sztuka dla malarza zniewolonego własną malarską metodą: wylewanie, chlapanie, bryzganie, rozcieranie, rzucanie, przelewanie, rozpryskiwanie. Może to dopiero jest absolutna wolność, której zaznał w osobistym i chyba nader intensywnym kontakcie z dziełami i miejscem.
Wspominając swoje pierwsze obrazy z cyklu „Podróże autostopem“, Dwurnik uważał po latach, że są prawie abstrakcyjne, bardzo precyzyjnie zbudowane, równiuteńko nasycone. O swoich nowych abstrakcjach mówił zaś: Kiedy teraz nasycam abstrakcje, kiedy je pryskam, maluję, kiedy na nie wylewam farbę, to wracam do tych pierwszych obrazów, ale dzisiaj mam dużo łatwiej, bo już nie ma tamtego napięcia, tamtego obciążenia, że muszę coś opowiedzieć, że muszę być zaangażowany w jakąś słuszną sprawę. Ta wypowiedź Edwarda Dwurnika znalazła się w wywiadzie udzielonym Annie Marii Potockiej, przy okazji wystawy Thanks to Jackson w krakowskim Bunkrze Sztuki w 2005 roku, gdzie odbyła się duża prezentacja abstrakcyjnych obrazów Dwurnika.
♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite)
Edward Dwurnik (Radzymin 19 IV 1943 - Warszawa 28 X 2018) studiował malarstwo w ASP w Warszawie (1963-1970), jednak jako swego „mistrza“ wymienia Nikifora. Jego to prace, zobaczone po raz pierwszy w 1965, zainspirowały ówczesnego studenta III roku do narysowania pierwszych prac z cyklu „Podróże autostopem“, który kontynuował do dziś. W 1972-1978 powstawał cykl „Sportowcy“, w którym portretowane były, dodajmy - kąśliwie, typowe postaci z lat 70. Równolegle od 1975 powstawał cykl „Robotnicy“, który kulminował w okresie „Solidarności“ 1980-1981. Za prace z tego cyklu Dwurnik otrzymał w 1981 Nagrodę Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida, natomiast za obrazy z cyklu „Warszawa“ (1981), proroczo zapowiadające stan wojenny - Nagrodę Kulturalną „Solidarności“ podziemnej w 1983. W latach 80. malarstwo Dwurnika przybrało wyraz ekspresyjny i dramatyczny. Powstające w tej dekadzie obrazy miały niejednokrotnie wymowę polityczną, przybierały też kostium historyczny, tak czy inaczej odnoszący się do współczesnych spraw i realiów. Cykl „Droga na Wschód“ (1989-91) upamiętniał ofiary stalinizmu, natomiast cykl „Od Grudnia do Czerwca“ (1990-94) - ofiary stanu wojennego. Zarówno ideowe, jak i czysto malarskie walory tych prac przyniosły artyście ogromne uznanie, zarówno w kraju jak i za granicą. Jego wyrazem była prestiżowa nagroda Fundacji Coutts & Co w Zurychu (1992). W latach 90. powstają cykle będące kontynuacją „Podróży autostopem“: „Niebieskie miasta“ (od 1993) i „Diagonale“ (od 1996), jak również kompozycje nowego typu, jak widoki morskie (cykl „Błękitne“, 1992-93) czy cykl „Wyliczanka“ (1996-99). Artysta wiele wystawia, miał ok. 100 wystaw indywidualnych w Polsce i za granicą, brał też udział w licznych wystawach i festiwalach krajowych i międzynarodowych, m.in.: X Biennale Sztuki Współczesnej, Menton 1974, Documenta 7, Kassel 1982, 5th Biennale, Sydney 1985, XIX Biennale Sztuki, Sao Paulo 1987; Olimpiada Sztuki, Seul 1988. Równolegle z malarstwem uprawiał rysunek, collage, grafikę warsztatową (litografia, techniki metalowe, kserografia, stemple) i użytkową (ilustracja, plakaty do własnych wystaw indywidualnych).
