1. DIABŁY Z LOUDUN – MASKI W STALLACH, 1969
PROJEKT SCENOGRAFII
sygn. flamastrem na naklejonej kartce na odwr. śr.d.: „DIABŁY Z LOUDUN“ | K. PENDERECKI | HAMBURG 1969 r | STAATSOPER | REŻ KONRAD SWINARSKI | SCENORAFIA LIDIA i JERZY | SKARZYNSKI | MASKI
W STALLACH, wyżej na podkładzie oł.: Diabły z Loudun | Maski w Stallach
2. DIABŁY Z LOUDUN – MASKI W STALLACH, 1969
PROJEKT SCENOGRAFII
sygnatury flamastrem na dwóch doklejonych kartkach:
g. – scen L. i J. Skarżyńscy | „DIABŁY Z LOUDUN“ | K. PENDERECKI | reż. KONRAD SWINARSKI | HAMBURGISCH STAATSOPER | 1969,
d. – „DIABŁY Z LOUDUN“ | PENDERECKI | HAMBURG 1969 r | STAATSOPER | REŻ. KONRAD SWINARSKI | scen. L. i J. Skarżyńscy | MASKI W STALLACH
Prezentowane prace są projektami scenografii Lidii i Jerzego Skarżyńskich do przedstawienia opery Krzysztofa Pendereckiego Diabły z Loudun w Staatsoper w Hamburgu 20 czerwca 1969 (prapremiera światowa) w reżyserii Konrada Swinarskiego.
Libretto „Diabłów z Loudun“, opracowane przez samego kompozytora, oparte zostało na kronikarskim opowiadaniu Aldousa Huxleya, ujętym następnie w formę scenicznego dramatu przez Johna Whitinga. Mówi ono o autentycznym wydarzeniu – o głośnym i ponurym procesie w niewielkim francuskim miasteczku niedaleko Poitiers. Nietrudno jednak odnaleźć tu motywy i problemy aktualne w czasach znacznie nam bliższych. Nietolerancja, okrucieństwo, poniżanie człowieka i zbrodnia w imię bezdusznego fanatyzmu, walka o zachowanie godności ludzkiej wobec zorganizowanej nienawiści – czyż nie znamy tego z tragicznych doświadczeń także naszego stulecia? Nic dziwnego, że temat taki szczególnie zafrapował polskiego kompozytora. Pociągnęła go także z pewnością ciekawa postać i tragiczne losy Urbana Grandiera, który z duchownego o libertyńskich raczej przekonaniach, ceniącego elegancję, wytworność i wszelkie uroki życia, przekształca się w męczennika, aby ostatecznie urosnąć do rangi bohatera. Obok Grandiera zaś występuje w „Diabłach z Loudun“ cała galeria wyrazistych, a różnorodnych postaci, z dotkniętymi zbiorowym obłędem zakonnicami, z rozhisteryzowaną, pełną tłumionych namiętności przeoryszą Joanną i sadystycznym egzorcystą, ojcem Barre, na czele.
Józef Kański, Przewodnik Operowy, PWM 1997
Lidia Minticz-Skarżyńska (14 I 1920 Zabierzów k. Krakowa - 20 VII 1994 Kraków), studia malarskie zaczęła w krakowskiej ASP w 1938, ukończyła je w 1948. Równocześnie studiowała architekturę na Politechnice Krakowskiej i w Instytucie Filmowym w Krakowie.
Jerzy Skarżyński (16 XII 1924 Kraków - 7 I 2004 Kraków), studia rozpoczął podczas okupacji w krakowskiej Kunstgewerbeschule, która była kontynuacją zamkniętej przez hitlerowców Akademii. W tym czasie współpracował z konspiracyjnym teatrem Tadeusza Kantora. Po wojnie kontynuował studia na ASP i na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej, uczęszczał też na zajęcia Warsztatu Filmowego Młodych Antoniego Bohdziewicza. Był współzałożycielem Grupy Młodych Plastyków (1942-1947), Klubu Artystów (1948-1949) i Grupy Krakowskiej (1957). W latach 1947-1948 prowadził w Krakowie klub jazzowy. Ponadto projektował plakaty i ilustracje książkowe.
Lidia i Jerzy Skarżyńscy współpracowali od początku lat 50. XX w., początkowo w Teatrze Lalki i Maski „Groteska” w Krakowie, gdzie w tym czasie autorem scenografii był również Kazimierz Mikulski. Formuła teatru pozwalała nie poddawać się regułom socrealizmu, toteż prace Skarżyńskich przesycone były nastrojami groteski, absurdu, surrealizmu. W 1958 nawiązali współpracę ze Starym Teatrem w Krakowie, z którym byli związani przez wiele lat, podobnie jak z krakowskim Teatrem im. Słowackiego, wrocławskim Teatrem Rozmaitości, gdańskim Teatrem Wybrzeże, warszawskimi teatrami Ateneum i Dramatycznym i wieloma innymi w kraju i za granicą. Tworzyli scenografie do przedstawień wielu wybitnych reżyserów, m.in. Bohdana Korzeniewskiego, Lidii Zamkow, Jerzego Jarockiego, Konrada Swinarskiego, Zygmunta Hübnera. Współpracowali także z Jerzym Grotowskim w Teatrze 13 Rzędów w Opolu (1960-62). Równolegle podejmowali pracę w filmie, współtworząc przede wszystkim obrazy Wojciecha Jerzego Hasa, m.in. "Wspólny pokój" (1959), "Rękopis znaleziony w Saragossie" (1964), "Lalka" (1968), "Sanatorium Pod Klepsydrą" (1973). Byli wielokrotnie nagradzani na konkursach i festiwalach filmowych.
