Sławomir Gruca, Archipelag,

79x51,pastele olejne,sygnowany L.D

Sławomir  Gruca urodził się w 1971 roku w Lublińcu. Ukończył Wydział Grafiki w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Częstochowie, dyplom z wyróżnieniem uzyskał w pracowni grafiki warsztatowej. W początkowym okresie twórczości tworzył prace tuszem, jednak od dłuższego czasu specjalizuje się w technice pasteli olejnych, która to w międzyczasie wyewoluowała w technikę własną. Artysta prezentuje swe prace w kilku galeriach w kraju i za granicą, jak również w swojej galerii autorskiej. Jest laureatem wielu konkursów plastycznych, m.in. Satyrykonu w Legnicy. Oprócz twórczości czysto malarskiej artysta projektuje okładki książek, tworzy plakaty jak i scenografie teatralne. Wśród jego stałych odbiorców jest m.in. Teatr Fronteras Inútiles z Montevideo w Urugwaju, Teatr im. Adam Mickiewicza w Częstochowie, Muza SA, jak również tureckie wydawnictwo Aylak Adam, które wydało już kilkanaście książek z okładkami artysty. Prace Sławka Grucy znajdują w posiadaniu licznego grona kolekcjonerów w kraju i za granicą, artysta zaś sam chętnie wspiera różnego rodzaju aukcje charytatywne. W 2018 roku obraz Sławka Grucy „Portret Rodzinny” pojawił się jako temat jednego z pytań maturalnych z języka polskiego. Sławek Gruca tworzy obrazy rozemocjonowane i emocjonujące jednocześnie, bawiąc się symboliką, znaczeniem a przede wszystkim wieloznacznościami. Prace olejne tworzone przez Grucę to plejada refleksji na temat tego kim lub czym jest człowiek i jego świat – albo raczej jego światy. Opowieści przedstawione w obrazach wydają się być uniwersalne i dotyczyć każdego z nas lub większości z nas. Wydarzenia i historie, które spotykają ludzi w życiu interpersonalnym, poznawczym i emocjonalnym – niełatwe, niejednoznaczne, ludzkie. Nastrój budowany jest wokół postaci przedstawionych na pracach ale też nimi. Łagodniejsze wydają się być przy drugim spojrzeniu bardziej dramatyczne, dramatyczne z kolei przy bliższym poznaniu dają się oswoić i dostrzec ich łagodniejszą twarz. Smutek, śmieszność, lęk, miłość i rozdarcie – wszystko idealnie sprzężone, zgrane w jedną ważną opowieść. Łączenie różnych nastrojów jest w pewnym sensie specjalnością tego artysty. Prace Grucy budzą rozmaite uczucia, nie sposób jednak pozostać przy nich obojętnym. Sam artysta nie lubi wypowiadać się na temat swojej twórczości, uważa, że jego komentarz do pracy jest zbędny, gdyż artysta kończy swoje dzieło w chwili odłożenia materiałów. Od tego czasu praca żyje własnym życiem, rozbudzając uczucia widza i zachęcając go do odkrywania własnego świata poprzez lub w świecie przedstawionym na obrazie. Ma względem siebie duże wymagania i, jak sam mówi, żeby chcieć malować trzeba dążyć do tego by im sprostać. Poszukuje inspiracji, a właściwie natyka się na nie we własnym otoczeniu – ludziach, wydarzeniach a nawet słowach jakie padają w jego obecności.