Szabla oficerska bojowa, Polska, poł. XVIII w.

dł. szabli 895 mm, dł. głowni 780 mm, szer. głowni u nasady 35 mm, gr. grzbietu u nasady 10 mm, masa szabli 685 g

R ę k o j e ś ć zamknięta, oprawa mosiężna. Jelec prosty, z obłąkami po obu stronach, stanowiącymi tarczę ochronną. Jelec przechodzi w kabłąk dwukrotnie załamany pod kątem prostym. Zewnętrzna strona obłąku i kabłąka zdobiona nacięciami w formie drobnych szewronów. Trzon rękojeści drewniany, minimalnie pochylony do przodu, wzdłużnie kanelowany. Kapturek w kształcie migdała, zanitowany trzpieniem głowni. Fartuch ozdobnie wycięty, umocowany nitem do trzonu. G ł o w n i a stalowa, o dużej krzywiźnie, obustronnie profilowana w szeroką bruzdę od nasady do dolnej części sztychu z pazurem. Analogiczna szabla w zbiorach petersburskiego Muzeum Sztuki i Rzemiosła Artystycznego w Ermitażu (nr 6922). Opisana w: Wojciech Zabłocki „Cięcia prawdziwą szablą”, wyd. Sport i Turystyka, Warszawa 1989, str. 160-161, poz. 23. Do szabli dołączona ekspertyza dr Włodzimierza Kwaśniewicza
„(…) przedmiotowa szabla, cenna historycznie i materialnie to piękny egzemplarz polskiej bojowej szabli oficerskiej z ok. poł. XVIII w. Obcej proweniencji głownia nie świadczy o etniczności szabli jako że w polskiej historii i bronioznawstwie pochodzenie broni białej, w tym oczywiście i szabel, określa się na podstawie etniczności rękojeści, dostosowanej do polskiego stylu walki i do polskiej tradycji.”
fragment ekspertyzy dr W. Kwaśniewicza
stan zachowania 4/4