sygn. p.d.: Jan Tarasin 73
sygn. na odwr. na płótnie p.g: JAN TARASIN 1973 | „FRAGMENT“
na dolnej listwie krosna nalepka z nr.: DI/4/71SBBBB | 2 [w kółku] oraz nalepka Galerii Fibak & Program z danymi obrazu.
na górnej listwie krosna: ZAREZERWOWANE p. .... [nieczytelnie] 103 x 143 cm, obok 84 [w kółku], na lewej i prawej listwie oł. oznaczenia cyfrowe i literowe
Pochodzenie:
Obraz znajdował się w kolekcji Wojciecha Fibaka.
Obraz wystawiany, opisany, reprodukowany:
– Jan Tarasin. Malarstwo i grafika, Galeria Sztuki Współczesnej Zapiecek Desa, Warszawa, marzec 1975, kat., il. czarno-biała [fotografia odwrócona];
– Jerzy Olkiewicz, Czwarty wymiar Tarasina, „Sztuka“ 3/2/75, s. 34, il. 2 barwna.
Lata 70. przyniosły ostateczne skrystalizowanie się osobliwego, niepowtarzalnego stylu obrazowania Jana Tarasina. Został mu zresztą wierny do końca. Jego płótna stały sią kartami enigmatycznych zapisów. Zawsze biegnące poziomymi wersami, niezrozumiałe, więc tajemnicze znaki „jego pisma“ bywają wymiennie: duże i małe, luźno rozprowadzone lub w zkłócającym symetrię, chaotycznym zagęszczeniu. Czasem, choć rzadko bywają sytuowane na płaszczyźnie, częściej zawieszone w iluzyjnej przestrzeni. [...] To stale występujące w jego pracach zmiany wielkości i zagęszczenia znaków i plam sugerują głębie przestrzenne i nieustanny w nich ruch. I nie ma to znaczenia wyłącznie formalnego. [...] Malarstwo Tarasina – jak to określal niekiedy twórca – ma za zadanie rejestrować nieustanny proces ewolucji, rytm natury.
Bożena Kowalska, Wielcy nieobecni. Jan Tarasin (1926-2009), Sztuka.pl. Rynek Sztuki i Antyków, X 2009, Nr 10
♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite)
Jan Tarasin (Kalisz 11 IX 1926 - Warszawa 8 VIII 2009) studiował malarstwo w ASP w Krakowie pod kierunkiem prof. Zbigniewa Pronaszki (1946-1951). Jeszcze jako student zadebiutował na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948/49. W połowie lat 50. stworzył cykle litografii: „Nowa Huta i jej mieszkańcy“, 1954, „Dom“, 1955). W pierwszym przeciwstawił się oficjalnemu optymizmowi, w drugim, operując symboliką martwej natury, zawarł treści egzystencjalne i odnoszące do niedawnego dramatu wojny. Po 1956 zaczął malować obrazy niefiguratywne. Układy wyodrębnionych elementów (określanych jako „przedmioty“) umieszczane były przez artystę na płaszczyźnie (cykl „Wnętrze“, 1957) ), lub w aluzyjnej przestrzeni (cykle „Uczta“, 1957, „Brzeg“, 1962-1964, „Przedmioty policzone“, od 1968, „Antykwariat“, 1968). Zasada ta utrzymuje się w jego malarstwie w następnych latach, różnice między okresami twórczości dotyczą sposobu opracowania „przedmiotów“ i ich usytuowania w przestrzeni obrazu lub wobec tła. Od lat 70. „przedmioty“ zmieniają się w graficzne, zwykle czarne znaki na jasnych tłach (cykl „Kolekcja“, od 1971). Tła z kolei bywają iluzyjnie przestrzenne, zróżnicowane walorowo, miękkie. W latach 90. artysta wrócił do kolorystycznego, bardziej malarskiego rozwiązywania zarówno znaków, jak i teł, często ciemnych lub przenikających się z „przedmiotami“ (cykl „Wylęgarnia przedmiotów“, 1992). Tarasin od 1962 jest członkiem „Grupy Krakowskiej“. W 1963-67 uczył na Wydziale Architektury Wnętrz krakowskiej ASP. W 1967 przeniósł się do Warszawy, w 1974 podjął pracę pedagogiczną na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie. W 1987-90 był rektorem tej uczelni. W 1976 otrzymał Nagrodę Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida, w 1984 Nagrodę im. Jana Cybisa.; Nagroda na MB Sztuki w San Marino 1965. Równolegle z malarstwem zajmuje się rysunkiem i grafiką - do lat 60. litografią, od 1974 serigrafią. W 1974-1981 wydał 8 autorskich „Zeszytów“ z serigrafiami i własnymi tekstami. W 1995 w Galerii Zachęta odbyła się wystawa artysty, której towarzyszył monograficzny katalog.
