Eugeniusz MARKOWSKI (1912-2007), Sabinki 4, 1989

olej, płótno; 100 x 92 cm;
sygn. i opisany przy prawej krawędzi, u dołu: WARSZAWA E. MARKOWSKI;
opisany na odwrocie, na krośnie malarskim: WARSZAWA „SABINKI 4-KOL”
1989.
Porównaj: Zbigniew Taranienko, Eugeniusz Markowski, Warszawa 2005,
s. 55 i 119.
PROWENIENCJA:
– Zakup bezpośrednio od spadkobierców artysty;
– Kolekcja prywatna, Warszawa.

Malarstwo Eugeniusza Markowskiego wiązane jest z nurtem nowej figuracji
ze względu na nieskrepowaną, „dziką” formę wypowiedzi artystycznej.
Twórca obrazuje uproszczone, zoomorficzne postacie używając do
tego intensywnych, czystych barw nadających ekspresyjny wyraz często
hieratycznym kompozycjom, ledwo mieszczącym się w ramach płótna.
W pracach artysty można poszukiwać archetypów oraz symbolicznego czy
moralizatorsko-krytycznego wydźwięku, równocześnie uogólnionego do
pierwotnych potrzeb czy cech rodzaju ludzkiego. Części kompozycji Markowskiego
towarzyszą literackie cytaty zawarte na marginesach obrazów,
stanowiące komentarz do tego, co zobrazowane przez artystę.
Malarz, w 1938 roku ukończył warszawską Akademię Sztuk Pięknych, jednak
początkowo oddał się karierze dyplomaty i dziennikarza. Do Polski powrócił
w 1955 roku i dopiero wtedy zaczął malować. Eugeniusz Markowski tworzył
serie obrazów o analogicznych tytułach a różnych numerach. Wielokrotnie
opracowywał nurtujący go temat.