Juliusz Studnicki (1906 Kniażyce - 1978 Warszawa), Pejzaż kaszubski z Chmielna. Przesmyk pomiędzy jeziorem Białym a jeziorem Kłodno

olej, płótno, 60 x 73,5 cm, sygnowany p.d.: 'Juliusz Studnicki'



W latach 1924–1929 kształcił się w krakowskiej Akademii Sztuk
Pięknych pod kierunkiem J. Mehoffera, W. Weissa, K. Frycza
i F. Kowarskiego. W 1937 roku kontynuował naukę u J. Pankiewicza
w Paryżu. Od 1931 r. należał do grupy artystycznej „Pryzmat”. Po
wojnie osiadł na Wybrzeżu, gdzie wraz z grupą innych artystów
organizował PWSSP w Gdańsku, w której w latach 1945–1963
kierował Pracownią Malarstwa. Współtworzył tzw. „Szkołę Sopocką”,
głoszącą prymat koloru w malarstwie. Od roku 1963 wykładał
w warszawskiej ASP. Malował pejzaże, martwe natury i portrety,
zaś w latach 60. XX w. twórczość jego zdominowały przedstawienia
pełne fantastycznych postaci, często o charakterze groteskowym.
Prace Studnickiego odzwierciedlają wielką wrażliwość i naturalny
zmysł kolorystyczny artysty. Prezentowane były podczas licznych
wystaw tak w kraju, jak i za granicą. Indywidualne ekspozycje
miały miejsce m. in. w 1966 r. w warszawskiej Zachęcie oraz
podczas 33 Biennale w Wenecji, w 1970 r. w Mediolanie, w 1978 r.
w Muzeum Narodowym w Gdańsku.