kolaż / tektura naklejona na płótno
47 x 35,5 cm
52,8 x 41,3 cm (z oprawą)
sygnowany i datowany na odwrociu p.d.: MWarzecha | 1961
Marian Warzecha już w okresie nauki w tamtejszym liceum plastycznym prowadził oryginalne eksperymenty formalne, głównie w formie kolaży. To właśnie ta technika pozostała mu szczególnie bliska przez kolejne długie dekady. W późniejszym czasie studiował w krakowskiej ASP malarstwo (lata 1949–1950) i scenografię (1952–1956), a także etnografię i historię sztuki na UJ. Współtworzył reaktywowaną w roku 1957 Grupę Krakowską. Brał udział w II Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Warszawie w roku 1957 oraz w Sympozjum Artystów i Naukowców w Puławach w roku 1966.
Obracając się w środowisku Tadeusza Kantora, Warzecha na krótko uległ fascynacji informelem, jednak już pod koniec lat 50. powrócił do prac w ulubionym medium kolażu i, nieco później, asamblażu. Jego twórczość cechowała swoista asceza, wręcz „ubóstwo” wykorzystywanych drobnych przedmiotów i wąskiej gamy barwnej utrzymanej w naturalnych, zgaszonych tonacjach. Wraz z żoną Teresą Rudowicz komponował kolaże z użyciem znalezionych w antykwariatach rękopisów czy starych rycin, opatrzonych niekiedy własnymi inskrypcjami. Badanie możliwości dzieła plastycznego w kontekście tekstualności do pewnego stopnia włączało Mariana Warzechę w krąg artystów konceptualnych.
