Mieczysław Wiśniewski (1929-2018), UKŁAD AA/III, 2011

akryl/płótno, drewno, 50,5 x 50 x 6 cm
sygnowany, datowany i opisany na odwrocie na listwie blejtramu: Mieczysław Wiśniewski „Układ AA/III, 2011 / 50 x 49,5 cm, drewno, płótno, akryl

WYSTAWIANY:
- Mieczysława Wiśniewskiego gry z (pod)obraz(i)em, Galeria Antiqua et Moderna, wrzesień - październik 2023, Warszawa

LITERATURA:
- Mieczysława Wiśniewskiego gry z (pod)obraz(i)em, Galeria Antiqua et Moderna, maj - czerwiec 2023 [kat. wystawy], Warszawa 2023, repr. s. nlb.


Mieczysław Wiśniewski studiował malarstwo na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu w latach 1949-1954. Przez całe życie zawodowe związany był z macierzystą uczelnią jako pedagog. Po studiach uprawiał malarstwo przedstawiające, dążąc do syntezy formy. Około 1960 roku zaczął tworzyć kompozycje abstrakcyjne, wpisujące się w nurt sztuki materii. Prace te, wykonane z płótna, często z brezentu, były oszczędne pod względem kolorystycznym i zdradzały tendencje artysty do geometryzowania i efektów reliefowych. W latach 60. Wiśniewski pogłębiał - jak sam wspominał - „studia nad przestrzenią, nakładaniem się i przenikaniem się form i struktur”. Powstawały wówczas monochromatyczne collage i assemblage. W połowie lat 70. rozpoczął prace nad cyklami - „Układy” i „Układy sferyczne”. Kontynuował je przez kolejne dekady, tworząc obrazy-obiekty. Jego twórczość jest przykładem wybitnie zindywidualizowanej redakcji sztuki abstrakcyjnej proweniencji konstruktywistycznej.

„Elementy strukturalne moich obrazów, jak figury i płaszczyzny, linie i sfery, nawiązują do myślenia przestrzennego, wypowiadającego się w kategoriach geometrii Euklidesowej, spójnej, opartej na konkretach, fizycznie i matematycznie precyzyjnej, respektującej porządek logiczny. Równocześnie jednak napięte, nieznacznie wygięte, barwne i lśniące płaszczyzny w obrazach przy oglądzie z różnych punktów widzenia układają się w ruchome kombinacje różnych powierzchni sferycznych. Uruchamiają one na płaszczyźnie obrazu grę świateł zmiennych, migotliwych, nieprzewidywalnych, uzależnionych od mechaniki przypadku. Powstaje w ten sposób w obrazie dodatkowa struktura plastyczna, nieuchwytna i wymykająca się logice tradycyjnej geometrii. Nakłada się ona na materię tworzywa malarskiego jako »wtórna« forma malarska”.
Mieczysław Wiśniewski