Zbigniew Makowski, LA NUVOLA (CHMURA), 1972

73,0 x 65,0cm - akryl, płótno sygn. l.d.: Zbigniew Makowski f 1972

Na odwrocie:

– napis na płótnie: LA NUVOLA;

– na górnej listwie krosna: 73 x 65;

– na g. żerdzi krosien l.g. nalepka autorska mpis: ZBIGNIEW MAKOWSKI | LA NUVOLA, obok nr flamastrem: 23;

– na g. żerdzi krosien p.g. nalepka druk. z nr 497, pod nią częściowo zniszczona nalepka: LA BIENNALE DI VENEZIA | 36 ESPOSIZIONE BIENNALE INTERNA ZIONALE D’ARTE 1972 | [mpis:] MAKOWSKI ZBIGNIEW | [inne dane nieczytelne];

– na płótnie śr.g. nalepka druk.: DESA | WORKS OF MODERN ART | Foreign Trade Company | WARSZAWA – POLAND | al. Jerozolimskie 2, rubryki z danymi pracy wypełnione ręcznie dłg.: Zbigniew Makowski | „La Nuvola'“ | 1973 73 x 65 acril/leine | Art Faire ‘76 – Bologna;

– na l. żerdzi krosien nalepka firmy przewozowej, druk. na czerwonym papierze: Agence Maritime DELAMARE & Cie, rubryki niewypełnione oprócz N/Réf. 502878/ LAUSANNE;

– na p. żerdzi krosien 2 nalepki druk. Biennale w Wenecji: znaczek skarbowy, przekreślony, z oznaczeniem i nr: ga | 17484 i zniszczona nalepka z nagłówkiem XXXVI Bien... di... i nr 40;

– na d. żerdzi krosien nalepka druk.: GALERIE JEANNE BUCHER | 3 RUE DE SEINE PARIS VI [...], wypełniona pismem maszynowym: Zbigniew Makowski | La Nuvola | Peinture acrylique sur toile | 1972 – 73 cm x 65 cm

Obraz wystawiany:

– XXXVI Biennale w Wenecji. Sekcja polska, Wenecja 1972;

– Zbigniew Makowski, Galerie Jeanne Bucher, Paryż 17 IV – 5 VI 1973, poz. kat. 12;

– Zbigniew Makowski, Galerie Alice Pauli, Lozanna, 1 X – 10 XI 1973, poz. kat. 12;

– Międzynarodowe Targi „Arte Fiera 76“, Bolonia, 23 – 30 V 1976;

– Malarstwo Zbigniewa Makowskiego, BWA w Białymstoku, Białystok, XII 1978, (wymieniony w folderze wystawy, poz. kat. 8);

– Modern Polish Art, Galerie Asbaek, Kopenhaga 9 I – 27 I 1979.

O bogatej, wielowątkowej symbolice w twórczości Zbigniewa Makowskiego, pisała Anna Baranowa: Makowski, który jest agnostykiem, tworzy gęsty od znaczeń świat własnej mitologii – zarazem silnie nasyconej kulturą i autotematycznej. Wszystkie symbole uobecniane w formie abstrakcyjnego znaku lub trójwymiarowej figury, wszystkie cytaty obramowujące solennie pole obrazowe lub przenikające przestrzeń siecią misternej kaligrafii – mają odniesienie do jego przeżyć i refleksji. Ich powtarzalność ma charakter zgoła neurotyczny. Metamorfozy tych samych motywów wychodzą z jednego źródła i do niego prowadzą. Jest nim umysł i serce artysty. Makowski szukający prostoty porusza się w obrębie labiryntu. W roku 1970 tak pisał o istocie drogi twórczej, własnej przede wszystkim drogi: „Indywidualna droga twórcza artysty z bliska przypominająca zwariowany, paroksyzmalno-heterogeniczny labirynt (szczególnie dla niego samego!) z jego przepaściami i mieliznami, lasami symboli i łąkami porośniętymi trawą wspomnień, z jego ucieczkami i powrotami, atakami i obronami, miłościami i lękami – z daleka (kto wie z jak daleka?) wygląda na realizowanie KONIECZNOŚCI, o której sam twórca albo wie (...) albo i nie wie, ale która to konieczność, który to wyrok jak gdyby, realizuje całym swoim życiem.“ Labirynty u Makowskiego bądź odsłaniają się z lotu ptaka, bądź ukazują w perspektywicznym skrócie, bądź poprzez formalnie sprzeczne, a jednak wewnętrznie spójne zdarzenia i przenikania różnych przestrzeni. Pojawiają się w nich stale te same symbole inicjacji i drogi duchowej: studnia, kielich, miecz, drabina, schody, spirala, klucz, ptak, kula, kostka do gry etc. (...) „Życiodajne zaplatanie“ – abstrakcjonizmu i naturalizmu, eksperymentu i kanonu, intuicji i rozumu, ciała i ducha, obrazu i tekstu. (Anna Baranowa, Ars magna, w: „Dekada Literacka“ nr 5/6, 2011, s. 77, 79)

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Zbigniew Makowski  (Warszawa 31 I 1930 - Warszawa 19 VIII 2019) studiował w ASP w Warszawie w latach 1950-1956, dyplom uzyskał w pracowni Kazimierza Tomorowicza. Początkowo skłaniał się ku surrealizmowi - podczas pobytu w Paryżu w 1962 zetknął się z André Bretonem i międzynarodowym ruchem Phases. Jednak decydujący wpływ na wyraz jego sztuki wywarły pozamalarskie zainteresowania, jakim się oddaje. Jest literatem, poetą, erudytą, zwłaszcza zaś znawcą szerokiego spektrum filozofii i wiedzy tajemnej wielu kultur. Znawstwo to wykorzystuje w swoich pracach malarskich, rysunkowych, a także w unikatowych książkach, które własnoręcznie wykonuje na specjalnie preparowanych papierach. W swych pracach nawarstwia symbole, cytaty i znaczenia w nieczytelny, zdawałoby się, chaos. Wypada jednak wierzyć krytykom, którzy twierdzą, iż prace Makowskiego otwierają przed cierpliwym i intelektualnie przygotowanym „czytelnikiem“ świat swoistej narracji. Sam artysta zaś zwraca uwagę na „permutacyjną“ strukturę swych prac, w których rozmaite cytaty i odniesienia kulturowe przeplatają się z jego prywatną ikonografią. Tak czy inaczej, z pewnością w pracach Makowskiego da się wyróżnić pewien „alfabet“ wizualno-symboliczny, którego elementy pojawiają się w nich stale w różnych konfiguracjach. Należą doń np. takie wizerunki, jak klucz, drabina, studnia, mandala, kielich itp. Otaczają je napisy, często łacińskie, a także pojedyncze cyfry, litery, ornamenty. Określił je ktoś jako rebusy o wielkiej urodzie, które można odczytywać, można też kontemplować. Od roku 1982 artysta przestał wystawiać, ale nie tworzyć. Powstają wówczas prace będące rodzajem nowoczesnego notatnika, rozpoczętego jeszcze w latach 60., do którego artysta powraca z nowymi przemyśleniami. Artysta jest laureatem wielu nagród, m.in. Nagrody Krytyki Artystycznej im. Norwida (1973) i Nagrody im. Jana Cybisa (1992). Jego wielka kompozycja "Mirabilitas secundum diversos modos exire potest a rebus" (1973-1980) zdobi genewską siedzibę ONZ jako dar rządu polskiego.