Tom V (H)

H.

HAAN v. HAHN v. HANN h. HAHN. Krzysztof-Andrzej, oberszterlejtnant, i Otto-Jerzy, rotmistrz królewski, głosowali z wojew. trockiem na elekcyi 1697 r. Jerzy, dziedzic Gzdowa, stolnik kijowski, pułkownik królewski, i Henryk, podczaszy liwski (Gr. Sochacz. Recog.), procesują się 1723 r. w Lublinie z Pijarami radomskimi o sumę. Ten Henryk, 1730 r. podpułkownik wojsk koronnych, zostawił z Antoniny z Tarkowskich synów, Wawrzyńca, żyjącego 1756 r. i Marcina Ludwik, porucznik gwardyi królewskiej 1731 r. Samuel, syn Jerzego, stolnika, urodzony z Maryanny ze Szwykowskich, był w 1773 r. podstolim kijowskim; z Beaty Łaiszczewskiej syn jego Jan działał 1795 r. Kazimierz, kapitan wojsk litew., pożyczył 1781 r. Ponińskiemu 600 dukatów. Samuel, horodniczy łucki 1791 r. Filip-Jan mianowany 1771 r. szambelanem królewskim. Franciszek, syn Filipa, zostawił z Reginy z Glogerów dzieci: Reginę za Sidorowiczem i Jana Kantego, ożenionego z Teofilą Pielesz-Kwaśniewską, z której synowie, Władysław ur. 1861 r. i Stanisław, ur. 1855 r., doktór praw i adwokat we Lwowie, ma z Aleksandry Breiterówny dzieci: Janinę, Helenę i Aleksandra (Zbiory Dr. M. Dunina-Wąsowicza).

HAAS właściwie EHRENFELD de HAAS. Rodzina niemieckiego pochodzenia, już w XVII stoleciu dziedzicząca na Litwie i niewiadomo kiedy indygenowana. Jan von Duren et de Ulaming 1611 r. (Metr. Kor.). Jakób, Daniel i Izaak, bracia, i ich siostra Helena Wardowska, dzieci Teodora, cytowani w aktach nowogrodzkich 1670 - 1676 r.

Po Janie, synu Adama, dziedzicu dóbr Draganówki, w wojew. podolskiem 1744 r., syn Jan miał syna Franciszka, urzędnika w Cesarstwie 1811 r., po którym syn August z synem Antonim wylegitymowani w Cesarstwie 1850 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

Jest tego nazwiska, lecz nie wiem czy i przydomku Ehrenfeld, rodzina w Prusach; z niej Ditrich, zm. 1806 r., był generał-majorem w wojsku pruskiem.

HABASSESKUL. Grzegorz, hetman wojsk mołdawskich, otrzymał indygenat 1676 r. (Sigil.).

HABEL. Franciszek, podporucznik 4 pułku ułanów 1818 r., został porucznikiem 2 pułku strzelców konnych 1829 r. (Ks. Wojskowe).

HABERMANN h. ROLA, przydomku HABERFELDT. Jan-Piotr, przybysz z Czech, ur. 1711 r. w Töpli, syn Józefa, tamtejszego syndyka i rektora szkoły, i Teresy de Norman, wnuk Franciszka i Małgorzaty Heroldin, a prawnuk Jana, który z Saksonii przeniósł się do Czech, został komornikiem granicznym wileńskim i był żonaty lv. z Anną z Różańskich, 2v. 1750 r. z Maryanną Krzywda-Grochowską, współdziedziczką Paszek, w łukowskiem, po śmierci której został księdzem i był ostatnio proboszczem u św. Krzyża we Lwowie. Z pierwszej żony jego synowie: Teodor zmarł młodo, Kazimierz i Teofil; z nich Kazimierz, strażnik (?) ziemi łukowskiej, od 1773 r. dziedzic Szczypiszek, zostawił z Róży z Rykaczewskich syna Michała-Józefa, od 1787 r. komornika granicznego kowieńskiego, sędziego pokoju pow. sejneńskiego i radcę Tow. Kredytowego w wojew. augustowskim 1830 r., wylegitymowanego w Królestwie 1837 r., po którym synowie, Aleksander i Franciszek, dziedzice dóbr Ochotniki i Szczypiszki 1856 r.

Teofil, podpisujący się Habermann-Owsiany, z gubernialnego galicyjskiego kalkulatora urzędnik sądowy we Lwowie, po którym z Antoniny z Pileckich, starościanki budziłowskiej, syn Józef, ur. 1765 r., wylegitymował się w Wydziale Stanów galic. 1789 r. i od tego roku prowadził proces rozwodowy z żoną Tymoteą ze Steczkiewiczów. Józef w 1802 r. miał otrzymać szlachectwo galicyjskie z następującym herbem - tarcza w czworo przedzielona, w pierwszej i czwartej części w polu błękitnem trzy złote snopki zboża dwa i jeden, w drugiej i trzeciej srebrnej trzy błękitne strusie pióra w kitę złożone; w koronie pół rycerza z kaskiem na głowie, na którym pięć piór strusich, z nich 1, 3 i 5 błękitne, 2 i 4 białe, lewą ręką trzyma się pod boki, a w prawej ma kitę z trzech piór strusich błękitnych.

Z drugiej żony miał Jan-Piotr synów: Michała, Jana i Ludwika, który jako regent Komisyi Skarbu Rzeczypospolitej stale się pisał Owsiany. Jego synowi Konstantemu-Antoniemu, urodzonemu 1791 r. z Anny z Nieszkowskich, wystawili 1802 roku dwaj Małachowscy i Stadnicki świadectwo, iż ojciec jego był z dziadów pradziadów szlachcicem polskim (Zbiory Dr. M. Dunina-Wąsowicza).

HABICH h. HABICH. Herb - tarcza wzdłuż przedzielona, w części prawej błękitnej pół koła srebrnego, w części lewej czerwonej pół jastrzębia, pół koła z pół jastrzębiem złączone u przedziału tarczy; na hełmie w koronie trzy pióra strusie.

Jan, w 1788 r. komornik ziemski starodubowski, z żony Katarzyny Dubińskiej miał syna Ludwika, urzędnika w Komisyi Skarbu, członka Rady budowniczej 1856 r., wylegitymowanego w Królestwie 1845 r., który w 1846 r. otrzymał prawa nowego szlachectwa z zasady swego stopnia urzędniczego; po Ludwiku z żony Matyldy Mauersberger synowie, Gustaw i Edward wylegitymowani 1851 r.

Jan, syn Karola, z synami: Andrzejem, Ignacym, Joachimem i Ludwikiem zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1800 r.

HABORSKI. Tomasz podpisał elekcyę 1697 r. z ziemią halicką.

HABOWSKI h. GRZYMAŁA. Józef, syn Jana i Elżbiety N., urodzony 1745 r., subdelegat Komisyi Boni Ordinis 1779 r., następnie subdelegat grodzki krakowski, otrzymał 1783 r. jako pisarz grodzki siewierski indygenat tegoż księztwa od ks. biskupa-koadjutora Poniatowskiego; następnie pisarz grodzki krakowski, trzymał od 1789 r. zastawem dobra Dziewki. Józef zostawił z Doroty Chęcińskiej dzieci, Marcyannę 1808 r. za Kajetanem Ozdobą-Florkiewiczem, dziedzicem Młoczowy, i Jacka, wylegitymowanego 1804 r. w Galicyi Zachodniej, sędziego Trybunału m. Krakowa, po którym z Heleny Jamiołkowskiej syn Napoleon, urzędnik magistratu krakowskiego, z drugą żoną Józefą z Cichockich bezdzietny, zostawił z pierwszej żony Maryanny z Dynowskich dzieci: Eufemię ur. 1835 r., Maryannę, ur. 1836 r., żonę Kazimierza Bolechowskiego na Szyszczycach, w Królestwie, Helenę ur. 1837 r., i Karola, zmarłego bezżennie przed ojcem 1862 r. (Zbiory Dr. M. Dunina-Wąsowicza).

HACISKI. Andrzej, budowniczy wojew. nowogrodzkiego 1763 roku (Ks. Gr. Pińskie). Rozyna, żona Piotra Abłamowicza 1840 r.

de HACKEBEYL h. WIERUSZOWA. Byli w wojew. chełmskiem. Po Fryderyku-Erneście, dziedzicu dóbr Świerczyno 1735 r., syn Jan miał syna Fryderyka-Augusta, tego syn Bogumił, ożeniony z Aleksandrą Papke, pozostawił syna Aleksandra-Franciszka, w wojsku ros., wylegitymowanego w Królestwie 1850 roku.

HACKIEWICZ v. HADZKIEWICZ. Stefan, sekretarz królewski 1745 r. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej przed 1830 r. Józef, syn Jana, urzędnik w gub. grodzieńskiej 1845 r.

HACZEWSKI h. HAKI. Pisali się z Haczkowa. Grzegorz, zamieszkujący podczas rozbioru kraju w Galicyi, zostawił synów, Antoniego i Józefa, po którym syn Ernest. Józef, ur. 1794 r., magister filozofii, autor pracy: „O bursztynie osobliwie w Polsce,“ umarł 1844 r. Jan, zapewne brat Grzegorza, legitymowany bez procedencyi w ziemstwie Iwowskiem 1783 r., zostawił synów: Antoniego, wylegitymowanego w Galicyi, Stanisława, Marcelego, po którym syn Wiktor, Pawła, odstępującego 1793 r. dożywocie zapisane mu przez Bielskiego spadkobiercom tegoż, i Józefa, którego syn Franciszek zostawił Mieczysława, żyjącego obecnie w Galicyi (Zbiory Dr. M. Dunina-Wąsowicza).

HACZEWSKI. Ksawery, syn Antoniego i Anny z Elsnerów, urodzony w Poznaniu 1786 r., postąpił na służbę wojskową 1809 r.; podporucznik 1810 r., a w 1812 r. porucznik 13 pułku piechoty Księztwa Warszawskiego, był ostatnio 1820 r. kapitanem 3 pułku piechoty liniowej (Ks. Wojskowe).

Antoni i Marceli, synowie Marcina, zapisani do ksiąg szlachty gub. kijowskiej 1802 r.

HACZKOWSKI h. KORAB. Eliasz, syn Michała, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1861 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

HACZYŃSKI h. SAS. Andrzej, syn Pawła i Agnieszki z Bojarskich, wnuk Michała i Anny z Siemińskich, wylegitymował się z synem Józefem, urodzonym z Magdaleny Jakubowskiej, w grodzie trembowelskim 1782 r. Z drugiej jego żony Magdaleny Jankowskiej synowie, Tomasz, ur. 1783 r., z synami, Janem ur. 1809 r. z Maryi z Gorzkowskich i Marcinem ur. 1815 r. z Maryi ze Złobickich, oraz Maciej, ur. 1791 r., z synami: Janem, Marcinem, Dominikiem, ur. 1815 r., z Barbary z Wyrzykowskich, udowodnili swe szlachectwo w Stanach galic. 1830 r. Michałowi, Józefowi, Janowi i Antoniemu, braciom rodzonym, odmówiły 1799 r. Stany galic. zatwierdzenia szlachectwa z powodu niedopełnienia pewnych formalności (Zbiory Dr. M. Dunina-Wąsowicza).

HADYNOWSKI. Paweł, burgrabia grodzki radomski, otrzymał dom i ogród w Radomiu na własność 1522 r. (Metr. Kor.).

HADZIACKI h. ZAREMBA. Józef, syn Andrzeja, stanowy prystaw w pow. włodzimierskim 1845 r.

HADZIEWICZ v. HADZIEJEWICZ h. WIENIAWA. Baronowie i szlachta. Rodzina ormiańska. Mikołaj ważną oddał usługę krajowi, gdy, nie szczędząc starań i własnych pieniędzy, skłonił hana tatarskiego, że odstąpił słynnego hetmana Chmielnickiego; w nagrodę zasług nobilitowany 1654 r. (Vol. Leg.). Ów Mikołaj, sekretarz królewski, z żony Rozalii Ściborówny zostawił córkę Elżbietę za Franciszkiem Ossolińskim, starostą wojnickim, i dwóch synów, Grzegorza-Krzysztofa i Piotra-Pawła, protoplastów dwóch linij tego domu.

Linia Grzegorza-Krzysztofa. Jej założyciel Grzegorz-Krzysztof, dobry żołnierz, łowczy przemyślski 1659 r., starosta kowalski, chorąży wendeński 1689 r., miał dwie żony, Teresę Massalską (Zap. Tryb. Lubel.) i Justynę Hulewiczównę, z której synowie, Józef i Krzysztof. Krzysztof, łowczy nurski 1742 r., ożeniony z Magdaleną Kossowską, zostawił z niej pięciu synów: Jana, Józefa bezdzietnego, Macieja, Piotra i Michała.

Jan miał córkę Eleonorę za Aleksym Konopackim i dwóch synów, którzy polegli w wojnie z Rosyą za Stanisława Augusta.

Maciej, łowczy nurski 1772 r. (Metr. Kor.), wojski pilzneński 1783 - 1787 r., członek Stanów galicyjskich, otrzymał w 1780 r. od cesarzowej Maryi Teresy tytuł barona z odmianą herbu - w polu złotem głowa żubra czarna ze złotem kółkiem w nozdrzach; nad hełmem w koronie baronowskiej pół lwa złotego z mieczem w łapie. Labry czerwone podbite złotem. Baron Maciej miał dwie żony, Ewę Kleczyńską i Franciszkę z Kuleszów; umarł bezpotomny.

Piotr, brygadyer kawaleryi narodowej 1791 r., opuścił służbę w 1793 r.; z żony N. Charlęskiej jego córka Felicyanna za Kajetanem Świdzińskim.

Michał, z dworzanina królewskiego pułkownik wojsk koronnych, kupił w roku 1788 od Duninów majątki Ziomaki i Zastronie; z żony Teresy Pniewskiej, podsędkówny czerskiej, jego syn Stanisław, dziedzic dóbr Wysoka, zasłużony w obywatelstwie swego powiatu, radca wojew. sandomierskiego 1830 r., sędzia pokoju pow. szydłowieckiego 1842 r., radca Towarzystwa Kredytowego 1830 r., wylegitymowany w Królestwie 1840 r.

Linia Piotra-Pawła. Jej założyciel Piotr-Paweł, stolnik czerniechowski 1679 r. (Zap. Tryb. Lubel.), właściciel dóbr Wrzawy, Pniewa, Sadowca i in., zostawił z 1-ej żony Krystyny Lanckorońskiej, kasztelanki czchowskiej, córkę Annę za Aleksandrem Marchockim, podczaszym lubelskim, z 2-iej żony Maryanny Opackiej, córkę Barbarę za Józefem Makomaskim, skarbnikiem płockim, i synów, Antoniego i Józefa-Stanisława, a z 3-iej żony Apolonii Skarbek-Kiełczewskiej, synów, Piotra i Ignacego (Bon.). Z synów:

Antoni, łowczy różański, miał dwie żony, Franciszkę Karwicką, wojszczankę opoczyńską, z której synowie: Antoni, Jakób-Aleksy i Jan, Jezuita, i Elżbietę Złowodzką, z niej córka Katarzyna za Józefem Michalczewskim, skarbnikiem stężyckim, i synowie, Marcin, kanonik kijowski, i Franciszek (Bon.).

Jakób-Aleksy, vicegerent grodzki chełmski 1756 r., pisarz grodzki i sędzia kapturowy sandomierski, wojski nowokorczyński 1767 r., wojski mniejszy wiślicki 1773 r. (KancL, Sigil.), podpisał elekcyę 1764 r. z wojew. Sandomierskiem; podsędek sandomierski, posłując na sejm 1773 - 1775 r., był członkiem delegacyi i stronnikiem Ponińskiego, za co otrzymał prawem emfiteutycznem starostwo zawichostskie. W 1780 r. członek Stanów galic., został baronem; w 1798 r. radca apelacyjny we Lwowie, z żony Ludwiki Kosmowskiej jego córka Justyna Wierzbicka, łowczyna urzędowska, i synowie: Ignacy, urzędnik we Lwowie 1800 r., ożeniony z Wiktoryą Wisłocką, stolnikówną smoleńską, i Jan ożeniony z Domicelą Olszewską, sędzianką halicką, z której synowie: Kajetan, Ludwik i Kazimierz.

Franciszek, młodszy syn Antoniego, łowczego, i Złowodzkiej, dziedzic dóbr Osieka, łowczy różański 1773 r. (Sigil.), poślubił Onufrę Borzęcką, stolnikównę chełmską, i z niej pozostawił syna Józefa, dziedzica dóbr Pogorzyce 1795 r., żonatego z Rozalią Jasieńską, z której syn Teodor.

Józef-Stanisław, syn Piotra-Pawła i Maryanny Opackiej, zaślubił Cecylię Sierakowską i z niej pozostawił dzieci: Antoniego, Barbarę, Różę i Annę 1724 r. (Ks. Gr. Piotrk.).

Jakób, syn Józefa, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1860 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

Bolesław, syn Dyonizego, wnuk Stefana, 1890 r., a jego synowie, Dyonizy i Michał 1891 r. zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej (Bon.).

HADZIMSKI. Michał z żoną Elżbietą otrzymali 1700 r. konsens królewski na wykupienie wójtowstwa w Strzelcach od Krajewskich (Sigil. w Ossolińscianum).

HAFSTEIN. Piotr, major wojsk saskich, otrzymał indygenat 1775 r. (Vol. Leg.).

HAGENAU a MORAUNEN h. HAGENAU. Herb - tarcza w poprzek na dwa pola przedzielona, w polu górnem złotem pół wilka czarnego, w dolnem polu błękitnem gwiazda sześciopromienna srebrna; w koronie nad hełmem pół wilka czarnego. Labry czarne, z prawej strony podbite złotem, a z lewej srebrem (Hr. Ostr.).

Jan, burmistrz w Heilsbergu, z synami: Janem, Krzysztofem, Mikołajem, Szymonem i Urbanem otrzymali potwierdzenie szlachectwa i herbu 1579 r. (Metr. Kor.).

de HAGENDORN v. HAGENTHORN h. HAGENDORN. Herb - w polu czerwonem ręka zbrojna z mieczem; w koronie nad hełmem trzy pióra strusie: żółte, czerwone i błękitne. Labry z prawej strony czerwone, z lewej błękitne, podbite złotem.

Eliasz, rodem z Saksonii, podporucznik gwardyi królewskiej, syn Mikołaja, a wnuk Gustawa, wraz z synem Aleksandrem otrzymali indygenat 1662 roku. Eliasz został następnie rotmistrzem gwardyi królewskiej i w 1664 r. wysłany z rajtarami na Ukrainę (Metr. Kor., Sigil.).

HAGENMEISTER h. HAGEN. Herb - tarcza w podłuż przedzielona, w prawej części czerwonej nożyce do strzyżenia owiec, stojące, w lewej części białej trzy pasy zielone; w koronie dwa skrzydła białe orle, na których po trzy belki zielone poprzeczne.

Właściwą pisownią tego nazwiska jest Hagen-Meister; rodzina niemiecka. Henryk-Joachim, kapitan wojsk rosyjskich, otrzymał indygenat 1768 r. (Kancl.); z żony Wiktoryi Dylewskiej jego syn Karol zaślubił Maryannę Molińską i z niej pozostawił syna Edwarda, dziedzica dóbr Krzyżanowek, w pow. warszawskim, członka rady Zakładów Dobroczynnych w Rawie 1856 r., urzędnika w Warszawie, wylegitymowanego w Królestwie 1847 roku.

Juliusz, syn Andrzeja, tajny radca i członek Senatu rosyjskiego 1866 roku.

HAHN. Krzysztof, kapitan wojsk koronnych 1752 r. (Sigil.). Jakób, oficer wojsk polskich 1812 r., kawaler Legii Honorowej w 1830 r., pisarz magazynu solnego we Włocławku.

HAIDES v. de HAYDES h. GENDERICH. Herb - w polu srebrnem pień na ukos od lewej ku prawej stronie, na nim trzy sęki, od każdego wychodzi gałązka liściasta, pieniek przekrzyżowany kotwicą od prawej ku lewej stronie, tak że jedno jej ramię okrąża spód pieńka; hełm ozdobiony z obu stron skrzydłem orłem czarnem, dartem; w koronie ramię w zbroi, trzyma w ręku miecz w lewo.

Ten herb wraz ze szlachectwem mieli otrzymać w 1540 r. od króla Zygmunta I bracia: Erazm, Henryk, Wilhelm, Kacper i Jan, co miał zatwierdzić król Stefan Batory w 1576 r., a jednemu z potomków tych braci, Józefowi, król pruski Fryderyk w 1785 r. przyznał starodawne szlachectwo. Józef z żony Julii Falęckiej pozostawił synów, Ksawerego, podporucznika wojsk polskich 1831 r., radcę honorowego 1856 r., urzędnika w zarządzie Komunikacyi, w 1839 r. i Władysława w 1840 r. wylegitymowanych w Królestwie.

Adolf, syn Józefa i Falęckiej, ur. 1805 r. we wsi Rokitno, w Wiel. Ks. Poznańskiem, oficer wojsk polskich 1831 r.

HAJDUKIEWICZ h. NIECZUJA. Antoni, Marcin i Mikołaj z synami, Józefem i Maciejem, synowie Stanisława, Wincenty i Tomasz, synowie Jerzego, oraz Jakób i Stanisław, synowie Macieja, zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1819 r. (Bon.).

HAJEWICZ. Heronim, zamieszkały na przedmieściu w Chełmie, wzięty przez króla Jana Kazimierza 1666 r. w protekcyę (Sigil. w Ossolińscianum).

HAJEWSKI h. SULIMA. Stefan, archiwista owrucki, Tomasz, instygator owrucki, i Jakób, kanonik inflancki 1793 r. Jan, syn Józefa, zapisany do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1800 r.

HAJKIEWICZ v. HAYKIEWICZ. Andrzej stawił się ze swej wieczystej posiadłości Sokoliczew, w połockiem, sam z trzema pocztami, w obozie pod Głębokiem 1668 r., a Kazimierz ze swych posiadłości Drozdowszczyzny i Kunowszczyzny, również w połockiem, w obozie pod Olkienikami 1700 r. (Bon.).

Andrzej, rotmistrz pancerny chorągwi starosty sandeckiego, otrzymał 1699 r. królewszczyznę Koziarowce, w starostwie skalskiem (Sigil. w Ossolińscianum). Jan, strukczaszy połocki, Roman, Samuel, Michał, Eliasz i Jakób zaoblatowali 1729 r. świadectwo dane przez sejmik połocki Pawłowi-Bazylemu z Hajkiewiczyzny Haykieżykiewskiemu-Haykiewiczowi, stolnikowi derpskiemu, towarzyszowi królewskiej pancernej chorągwi, który się przeniósł w krakowskie, że jest szlachcicem i obywatelem województwa połockiego. Jan, syn Pawła-Bazylego i Teresy z Miastkowskich, oblatował wraz z bratem Józefem toż świadectwo w grodzie krakowskim 1732 roku. Józef powyższy, nieżyjący już 1751 r., zostawił z Konstancyi z Borowego Szczepkowa, 2v. Stanisławowej Zwierkowskiej, córkę Teresę od 1759 r. żonę Józefa Dowgieły (Zbiory Dr. M. Dunina-Wąsowicza).

HAJKO v. HAYKO h. OGOŃCZYK. Senator w rodzinie, Jan, kasztelan brzesko-litewski 1566 r., um. 1580 r.

Dawna litewsko-ruska rodzina. Olechno, Hawryłko, Mikołaj i inni cytowani w Metr. Lit. 1528 r. Po Mikołaju syn Jan, pisarz litewski 1554 - 1565 r., koniuszy grodzieński, dzierżawca wilkijski, krasnosielski, oszmiański, starosta nowosielski i uciański, kasztelan brzesko-litewski 1566 r. (Metr. Lit.), kilkakrotnie poseł do Moskwy 1552 - 1569 r. dla traktowania z Iwanem Groźnym o pokój, popierał Unię z Litwą 1569 r.; w bezkrólewiu 1575 r. stronnik elekcyi arcyksięcia Ernesta, z żony Katarzyny Dowoyno zostawił potomstwo. Adam, starosta Wiesiołowski 1600 r., ożeniony z Zofią Sapieżanką, wojewodzianką mińską. Kazimierz ożeniony z Katarzyną Horbacką 1620 r. Adam-Władysław podpisał elekcyę 1632 r. Kazimierz, łowczy smoleński, podsędek mścisławski, poseł na sejm 1662 r., sędzia ziemski mścisławski, podpisał elekcye 1648 r. i 1674 r. z wojew. mścisławskiem; w 1648 r. rotmistrz pospolitego ruszenia mścisławskiego, dzielnie walczył przeciwko Kozakom. Michał-Kazimierz podpisał elekcyę 1674 r. z ziemią warszawską, a Albrecht z wojew. podlaskiem 1697 r. Kazimierz, starosta bialski, stronnik Leszczyńskiego 1733 roku. Tadeusz, sędzia ziemski mścisławski 1766 - 1780 r., starosta bialski.

HAJKO. Teodozy, syn Zacharyasza, urzędnik w gub. wileńskiej 1845 r., otrzymał w 1857 r. przyznanie szlachectwa w Cesarstwie na zasadzie posiadanego urzędu i zapisany do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

HAJKOWSKI h. OGOŃCZYK. W południowych stronach Rzeczypospolitej, mają pochodzić od rodziny Hajko, herbu Ogończyk. Antoni, syn Macieja, z synami: Hilarym, Wincentym i Tomaszem wylegitymowani w Cesarstwie 1861 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kijowskiej.

HAJKOWSKI v. HAYKOWSKI v. CHAYKOWSKI. Samuel Dołmat, stolnik wołyński 1664 r. (Sigil.). Andrzej głosował z wojew. ruskiem na elekcyę 1697 roku. Piotr, syn Józefa i Anny Szernianki, wnuk Stanisława i Katarzyny Horoladówny, wylegitymował się w ziemstwie Iwowskiem 1782 r.

HAJMAN. Filip-Wencesław, podpułkownik regimentu pieszego wojsk koronnych 1791 r. (Kancl.).

von HAJNE. Krystyan-Henryk, kapitan gwardyi pieszej litewskiej, został majorem wojsk koronnych 1769 r. (Sigil.).

HAJSKI h. KORCZAK. Aleksander, syn Andrzeja, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1863 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

HAKCZYŃSKI. Apolinary podpisał elekcyę 1697 roku z wojew. płockiem.

HAKKENSZMIT. Jan otrzymał nobilitacyę na sejmie 1790 r. (Vol. Leg.); adwokat w Lublinie, był deputowanym na sejm 1817 r. Karol, zdolny i wzięty lekarz, wiele pracował nad rozpowszechnieniem szczepienia ospy w kraju; wylegitymowany w Cesarstwie 1820 r. i zapisany do ksiąg szlachty gub. podolskiej, um. 1833 r.

HAKOWSKI. Baltazar, podstarosta przedecki 1580 r., miał syna Jana 1607 r. (Ks. Gr. Przedeckie).

HALBE. Antoni, syn Jana i Anny z Chodakowskich, urodzony we wsi Ramatowie, w płockiem 1791 r., podporucznik 1817 r., a w 1824 r. porucznik 4 pułku strzelców konnych, był żonatym z Karoliną Księżopolską (Ks. Wojskowe).

de HALBERG bar. Henryk, kawaler orderu św. Stanisława 1776 r. Bar. Aleksander-Ferdynand, szambelan królewski 1780 r. (Kancl.).

HALBREUTER. Abraham, kapitan wojsk koronnych 1662 r. (Sigil.).

HALCEWICZ-PLESKACZEWSKI. Adam, łowczy witebski i sędzia grodzki mścisławski 1724 r. Felicyan podpisał konfederacyę generalną litewską 1764 r.

HALCZYŃSKI h. JELITA. Na Podolu, pisano ich także Galczyński, Iwan, tego synowie: Ławryn, Rajko, Bohdan i Daniło, posesorowie dóbr Halczyńce, w starostwie barskiem 1592 r. (Metr. Kor.). Mikołaj, syn Stefana, posiadał na Podolu w 1743 r. majątki Lipczany, Kozłów i inne; pochodzący od niego: Antoni, syn Mikołaja, z synami: Włodzimierzem, Tomaszem, Aleksandrem i Łukaszem, Bazyli, Jan z synem Mikołajem i Maciej z synem Romanem, synowie Jana, oraz Karol, Leonty, Eustachy i Ignacy, synowie Józefa, wylegitymowani w Cesarstwie 1849 - 1863 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

HALECKI h. CHALECKI. Heronim-Kazimierz, łowczy podlaski 1671 r. (Zap. Tryb. Lubel.). Aleksander, podstoli buski 1768 roku. Józef-Maciej, kapitan wojsk austryjackich, z synem Antonim i wnukiem Stanisławem wylegitymowani w Galicyi 1832 r. Józef i Stefan, synowie Franciszka, w 1832 r. i inni w 1842 r. wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

HALEŃSKI. Wojciech, syn Marcina, towarzysz chorągwi pancernej 1714 r. (Ks. Gr. Sochaczewskie).

HALESZEWICZ. Maciej, rotmistrz wojsk tatarskich w pułku królewskim 1735 r. (Sigil.).

HALEWICZ. N. po śmierci Adama Steckiego został łowczym kijowskim 1740 r. (Sigil.).

HALIBURTON-STUART h. MORTON. Herb - w polu czerwonem strzała przepasana wstęgą błękitną, na której trzy złote gwiazdy.

Rodzina pochodzenia angielskiego brała przydomek Stoddart, lecz przy legitymacyi w Cesarstwie zapisana jest z przydomkiem Stuart (Stewart). Antoni, rotmistrz wojsk koronnych, i Tomasz, kanonik łucki 1791 r., proboszcz w Białej Radziwiłłowskiej, administrator biskupstwa brzesko-litewskiego 1797 r., otrzymali nobilitacyę 1793 r. Ignacy, syn Antoniego, prezes sądów pow. wołkowyskiego 1859 r., z synami, Waldemarem i Konstantym wylegitymowani w Cesarstwie 1861 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HALICKI h. PORAJ. Andrzej, dzierżawca dóbr Germańskich, należących do ks. Sanguszków, po którym z żony N. Kmita było czterech synów; z tych Kazimierz służył w młodości wojskowo, a w dojrzalszym wieku został Bazylianinem, Hrehory, tego potomstwo nieznane, trzeci Samuel, towarzysz w wojsku litewskiem, z żony N. Michałowskiej miał trzech synów, z tych Kazimierz, proboszcz w Międzyrzecu, Aleksander poległ w wojnie szwedzkiej za króla Augusta II, a Konstanty, dziedzic dóbr Uzłowce, z żony N. Pacyna zostawił kilku synów.

Aleksander, czwarty syn Andrzeja i Kmicianki, długi czas dworzanin Sapiehów i Sanguszków, osiadł na Wołyniu i z żony Wisłockiej zostawił trzech synów, z których: Tomasz, długi czas oficyalista w dobrach Sapiehów, kupił majętność na Podlasiu, Jakób, Dominikanin, i Jan, oficyalista Sapiehów, po którym z Katarzyny Jarockiej, skarbnikówny mozyrskiej, synowie, Sylwester i Ludwik 1754 r.

Z innych członków tej familii. Józef, porucznik wojsk koronnych, naznaczony był w 1617 r. od hetmana Żółkiewskiego do uspokojenia i urządzenia Kozaków. Felicyan-Józef Rożyc podpisał elekcyę 1764 r. z wojew. nowogrodzkiem. Antoni podpisał konwokacyę generalną litewską 1764 r. Wawrzyniec z przydomkiem Połęcz wylegitymowany w Galicyi 1782 roku. Daniel, kanonik i kanclerz dyecezyi unickiej chełmskiej 1827 - 1830 r.

Jan, syn Andrzeja, wylegitymowany w Cesarstwie 1859 r. i zapisany do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

HALICKI h. PORAJ. Piszą się z Chodcza. Bazyli miał synów: Hilarego i Jerzego; Hilary, ur. 1745 r. w par. wsielubskiej, wylegit. 1805 r. przed deputacją gub. grodzieńskiej, miał syna Antoniego, ur. 1802 r., żonatego z Antoniną Sasinowską, z której synowie: 

Stanisław, Jan i Wincenty. Stanisław, ur. 1847 r., referent N. I. K., z żony Anny z Rydzykowskich pozostawił córkę Zofję - Antoninę Piątkowską i syna Mieczysława-Bogdana, ur. 1883 r., referenta Min. Skarbu, który poślubił Stefanię-Henrykę, córkę Aleksandra Bończa-Włodarskiego, dyrektora Bibljoteki Ordynacji Hr. Przezdzieckich, i Zuzanny z Zielińskich, i z niej ma synów: Jerzego, ur. 1917 r. i Zbigniewa, ur. 1926 r. w Warszawie. 

Jan, ur. 1849 r., magister farmacji, zaślubił HelenęGintówtównę-Dziewałtowską, i z niej pozostawił córkę Janinę 1 w. Gintowt-Dziewałtowską, 2v. Tatarską i synów. Witolda, lekarza, żonatego z Marją z Ogińskich, Mikołaja i Konstantego; Mikołaj, ur. 1889 r., inżynier górnik, z żony Zofji z Sulimierskich, córki dr. Antoniego, właściciela dóbr Skorocice, i Marji z Henigmanów, ma syna Zdzisława, ur. 1930 r.

z HALICZA h. RAWICZ. Aleksander otrzymał nobilitacyę i herb Rawicz 1475 r. (Metr. Kor.).

HALICZAŃSKI. Książęta. Byli na Wołyniu. Kniaź Iwan i kniaź Hrehory cytowani w Metr. Lit. z 1528 r.

HALICZAŃSKI. Feliks i Mikołaj, synowie Jakóba i Anny, 1526 r. (Metr. Kor.).

HALISKI. Jan, pułkownik wojsk koronnych 1718 r. (Sigil.), otrzymał w 1726 r. w nagrodę zasług nobilitacyę, lecz wkrótce potem umarł bezdzietny (Vol. Leg.).

HALKA v. HALKO h. SZAŁAWA. Dawna ruska rodzina, od której między innymi wywodzą się Ledóchowscy. Sienko podpisał konfederacyę szlachty czerwonoruskiej 1464 r. Stanisław otrzymał konsens królewski na wykup wsi Nowicza 1515 r. (Metr. Kor.). Rafał, dziedzic dóbr Mitolin 1558 r. (Conv. Piotrk.). Stanisław, dziedzic Olszanicy i Nowosielce, w pow. lwowskim 1578 r. (Ks. poborowe). Floryan-Antoni, pisarz grodzki oszmiański, ożeniony z Anną Wojno, starościanką dzisneńską 1754 r. Józef, syn Krzysztofa, sprzedał 1779 r. dobra Hrynkowszczyzna, w pow. oszmiańskim. Mikołaj, syn Michała, miał synów: Józefa, Szymona i Jakóba 1779 r. (Ks. Gr. Mińskie). Józef, krajczy oszmiański 1781 - 1794 roku. Grzegorz, Nicetes i Andrzej, synowie Eliasza, wnukowie Jana, wylegitymowani w Galicyi 1809 roku. Józef-Wiktor zapisany do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1800 r. Floryan, syn Tadeusza, deputat sądów pow. święciańskiego 1840 r.

HALKIEWICZ h. ŁUK. Marcin, syn Ignacego, zapisany do ksiąg szlachty gub. kijowskiej 1803 r. Szymon, syn Nicefora, z trzema synami i ich potomstwem, razem 17 osób, wylegitymowani w Cesarstwie 1862 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej.

HALKO v. HALKO h. TOPÓR. Po Janie, synu Stanisława, dziedzicu dóbr Kuchary, w wojew. krakowskiem 1724 r., syn Tomasz, poseł na sejm 1780 r., miał syna Michała, tego synowie: Jan Nepomucen z synami, Cezarym i Maryanem, Karol z synem Erazmem, Franciszek i Antoni wylegitymowani w Cesarstwie 1845 - 1860 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

HALLEMBEK v. HALEMBEK. Józef, chorąży 1778 r., został porucznikiem wojsk koronnych 1783 r. (Sigil., Kancl.).

de HALLEN v. ALLEN. Łukasz, starosta rogoziński 1522 r., był żonatym 1v. z Anną Działyńską, siostrą Mikołaja, podkomorzego dobrzyńskiego, 1521 r., a 2v. z Anną, córką Pawła Czarnego z Witowic, 1526 roku (Metr. Kor.). Henryk ab Halle, komisarz z pow. oleckiego 1612 r. (Vol. Leg.).

HALLER de HALLENBURG h. HALLER. Herb - tarcza w kwadrat przedzielona, w pierwszej i czwartej części złotej trzy zielone liście koniczyny, dwa i jeden, w drugiej i trzeciej części czerwonej złota krokiew; na hełmie w koronie trzy strusie pióra.

Ten herb wraz ze szlachectwem galicyjskiem i przydomkiem de Hallenburg otrzymał w 1793 r. Marcin-Aloizy, dziedzic dóbr Polanki, pod Lwowem; jego syn lub wnuk Józef, dziedzic tych dóbr 1853 r.

HALLER. Konrad 1538 r., Krzysztof i Sebastyan 1548 r. (Metr. Kor.). Jan, syn Balcera i Barbary, ur. 1786 r. w Krakowie, podporucznik 3 pułku piechoty Ks. Warszawskiego 1810 r., został w 1812 r. porucznikiem (Ks. Wojskowe).

HALMAN. Karol-Paweł, audytor korpusu artyleryi koronnej, otrzymał nobilitacyę 1790 r. (Vol. Leg., Sigil., Kancl.).

HALMNICZ. Jerzy, marszałek i starosta lidzki, podpisał unię Litwy z Koroną 1501 r. (Vol. Leg.).

HALPERT. Aleksander, syn Salomona, urzędnik w Komisyi prawodawczej Królestwa Polskiego, w 1854 r., a jego brat Ludwik, dziedzic dóbr Passy, członek Komisyi umorzenia długu krajowego, w 1864 r. otrzymali przyznanie szlachectwa w Królestwie z zasady posiadanych urzędów. Tytus, vice-referendarz Rady Stanu 1866 r. Mikołaj, dziedzic dóbr Strugi, w gub. warszawskiej 1858 r.

HAŁACZKIEWICZ h. GRZYMAŁA. Łukasz, dziedzic dóbr Drzonowo, w pow. wałeckim, subdelegat grodzki poznański 1750 r., miał syna Łukasza; po Łukaszu synowie: Franciszek, Ferdynand, Józef, podpisarz 1852 r., następnie pisarz Sądu Kryminalnego w Warszawie, i Wojciech. Z nich:

Franciszek, dziedzic dóbr Przatów i Dziadkowice, podsędek w Szadku, zaślubił Julię Rogozińską i z niej pozostawił synów: Adama, dziedzica dóbr Przatów, radcę dyrekcyi przy pow. sieradzkim, bezpotomnego, Bronisława i Lucyana, wylegitymowanych w Królestwie 1851 r. Bronisław, inżynier, dziedzic dóbr Brzezie, w pow. sieradzkim, z żoną Julią Olszowską bezdzietny. Lucyan, dziedzic dóbr Przecznie i Dziadkowice, z żony Julii Arkuszewskiej ma dzieci: Prota, Eryka i Edytę.

Ferdynand, drugi syn Łukasza, sekretarz Trybunału cywilnego w Kaliszu 1844 r., pozostawił córkę Wandę Szulcową.

Wojciech, najmłodszy syn Łukasza, wstąpił do sądownictwa w 1831 r., a rejentem w Łodzi został 1861 r.; Wojciech, żonaty z Teofilą Gustowską, pozostawił syna Bolesława, ur. 1844 r., wylegitymowanego w Królestwie wraz z ojcem 1853 - 1854 r. Bolesław, członek sekretarz Warsz. Tow. Dobroczynności, zaślubił 1871 r. Julię Cieszkowską i ma z niej dzieci: Antoniego, Henryka, Adelę, Julię i Annę.

HAŁAJKOWSKI h. SZAŁAWA. Tomasz i Jan, synowie Pawła, z synami wylegitymowani w Cesarstwie 1843 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

HAŁKOWSKI. Jan 1632 r., a Tadeusz 1764 r. podpisali elekcye z wojew. połockiem. Jakób podpisał manifest szlachty litewskiej 1763 r. (Vol. Leg.). Wincenty, syn Michała, w pow. klimowickim 1851 r.

HAŁUSZCZYŃSKI h. ŚLEPOWRON. Michał i Jan udowodnili swe szlachectwo w ziemstwie Iwowskiem 1783 r. bez podania procedencyi i herbu. Ks. Mikołaj, grecko-katolicki paroch w Rzeczycy, odstąpił 1827 r. realność swą w Tomaszowie synowi Piotrowi i córkom, Maryi, od 1821 r. wdowie po ks. Macieju Kowszewiczu z Dłużniowa, i Ewie, żonie ks. Tomasza Hadziewicza, parocha w Machnowie (Zbiory Dr. M. Dunina-Wąsowieża).

Po Wojciechu, synu Floryana, łowczym smoleńskim 1694 r., pochodzący: Karol, Edward i Erazm, synowie Andrzeja, wylegitymowani w Cesarstwie 1859 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

HAŁUZA. Miron, posesor Holedzi, w Witebskiem 1713 roku (Bon). Franciszek został szambelanem królewskim 1791 roku (Sigil., Kancl.).

HAŁUZIŃSKI v. HAŁUŻYŃSKI h. RAWICZ. Stara ruska rodzina, wzięła nazwisko od majątku Hałuzina, w wojew. bracławskiem; nie wiem, czy wszyscy, czy też jedna jej linia bierze przydomek Goliaka. Po Szymonie, dziedzicu wsi Hałużyniec w 1552 r., syn Jan miał syna Konstantego, a ten syna Stefana, po którym syn Bazyli pozostawił synów, Dymitra i Jana. Po Dymitrze syn Teodor, dziedzic na Hałużyńcach w 1722 r., miał syna Jakóba, który sprzedał ten majątek w 1768 r.; z jego synów Andrzej pozostawił syna Teodora, w 1849 r., a Jakób miał syna Onazinca, po którym synowie: Jan, Grzegorz i Anafi z synem Epifanim w 1849 - 1863 r. wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

Z tej familii. Piotr Mikołajenko, dziedzic dóbr Hałuzińce, w pow. latyczowskim 1786 r. (Arch. Jarmolinieckie). Teodor, Antoni i Teofil, synowie Stefana, i kilku innych wylegitymowani w Cesarstwie 1842 - 1857 roku i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

du HAMEL h. DUHAMEL. Józef, sekretarz królewski, otrzymał nobilitacyę 1768 r. (Vol. Leg., Sigil.). Patrz Duhamel.

HAMERSEN. Jan-Krzysztof z synem Pawłem-Janem otrzymali nobilitacyę 1763 r. (Sigil.).

HAMLIKIEWICZ. Józef, syn Jerzego, a wnuk Krzysztofa, wylegitymował się ze szlachectwa w Cesarstwie 1851 r.; z żony Józefy Łabanowskiej jego syn Władysław, żołnierz w wojsku ros., wylegitymowany w Królestwie 1854 r.

de HAMMERAU-DEYBEL. Godfryd, porucznik 1770 r., kapitan 1772 r., podpułkownik artyleryi koronnej 1775 r. (Kancl., Sigil.).

de HAMPELN. Karol został konsyliarzem królewskim 1789 roku (Sigil.).

HAMSZEJ h. SULIMA. Dawna i zamożna litewska rodzina, brała przydomek Wieszort v. Wiesztort, i posiadała kilka rozległych majątków: Berezę, Zdzitów i Sielce. Podług Metr. Lit. z 1528 roku. Jan, właściciel dóbr Berezy i Sielca, obowiązany był dostawiać 18 zbrojnych konnych na potrzeby wojenne. Jan za żoną ks. Zuzanną Pryhabską odziedziczył Pryhaby, i pozostawił dwóch synów; z nich Stanisław, sędzia ziemski i podwojewodzy wileński 1560 r., z żony N. Skoruta miał syna Jana, starostę stoklickiego, a Mikołaj, dziedzic na Berezie, dworzanin królewski 1527 r., miał kilku synów, z których Jan, pułkownik królewski, umarł 1565 r., a Paweł, dziedzic na Berezie i Baczanku (?), pozostawił synów, Jana i Mikołaja, od których Lew Sapieha, kanclerz wielki litewski, kupił Berezę. Po Janie z żony N. Jezierskiej pozostali synowie, Michał zabity od Tatarów i Jan, po którym z żony N. Kossowskiej synowie, Stanisław, proboszcz katedralny smoleński, i Kazimierz, dworzanin pokojowy królewski, podpisał elekcyę 1648 r. z wojew. brzesko-litewskiem. Kazimierz-Władysław, stolnik mścisławski 1658 r., żonaty z Agnieszką z Wężyków (Ks. Gr. Sochaczewskie).

HAMULECKI. Po Jakóbie, towarzyszu pancernym, który w 1662 r. w nagrodę zasług wojennych, otrzymał nobilitacyę (Vol. Leg.), pochodzący, Bazyli i Donat z synem Józefem, synowie Karola, wylegitymowani w Cesarstwie 1853 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej.

HAN v. HAAN h. HAHN. Rodzina kurlandzka już w XVII stoleciu osiedlona na Litwie. Rudolf, syn Adama, z synem Telesforem wylegitymowani w Cesarstwie 1829 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

Antoni, znakomity chemik, profesor szkoły politechnicznej warszawskiej 1829 r., intendent 1843 r., a następnie dyrektor mennicy w Warszawie, umarł 1861 r. Józef, syn Józefa, naczelnik powiatu w Przasnyszu 1856 roku. Józef, dziedzic dóbr Ołdaki 1858 r., sędzia pokoju pow. pułtuskiego 1866 - 1874 r. Gustaw, syn Aleksandra, urzędnik w gub. grodzieńskiej 1859 r.

HANASZEWSKI. Łukasz wylegitymowany w Galicyi i zapisany do Stanu magnatów w Galicyi 1782 r.

HANAU. Jerzy-Daniel, chorąży wojsk koronnych 1781 r. (Sigil.).

HANCEL. Jan, syn Piotra z Morska, 1549 r. (Conv. Piotrk.). Jakób, syn Marcina, dziedzic dóbr Parzynów, żonaty z Anną Ciszowską 1609 roku (Ks. Gr. Piotrk.).

HANCEWICZ v. HANCOWICZ. Ławryn, syn Jerzego, chorąży królewski 1565 r.; jego syn Stanisław 1613 r. na Żmudzi. Aleksander, poseł na sejm 1661 r. Maciej, syn Jana, wylegitymowany w Cesarstwie 1862 r. i zapisany do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

HANCZYŃSKI. Andrzej, wojski nurski, posesor wsi Kluki, w pow. krzemienieckim 1776 r. (Metr. Kor.).

de HANDFELD. Gustaw, podporucznik wojsk koronnych 1765 roku (Sigil.).

HANEL h. ODROWĄŻ. Michał ze Lwowa, doktór medycyny, otrzymał nobilitacyę 1506 r., a do herbu przypuszczonym został przez Szydłowieckich (Bon.).

de HANENFELDT. Karol, major regimentu gwardyi pieszej litewskiej 1789 r. (Don. Vars.). N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej przed 1830 r.

HANEŃKO v. CHANEŃKO. Stefan Haneńko, esauła zaporożski, w jednej z bitew z Tatarami za Zygmunta III, odbił znaczną ilość jeńców, a między innymi jakąś polkę, starościankę Łukowską czy Łukomską, która przez wdzięczność oddała mu rękę i miała z nim trzech synów: Michała, Sergiusza (Serica) i Wawrzyńca (Ławrentia).

Michał, dzielny żołnierz, przyłączywszy się do powstania Chmielnickiego, został pułkownikiem kozackim humańskim, a w 1660 r. przeszedłszy z wojskiem na stronę polską, otrzymał wraz z braćmi nobilitacyę 1661 roku (Sigil.); obrany przez jedną część Kozaków hetmanem 1669 r., zaciętą wojnę musiał prowadzić z Doroszenką, którego do hetmaństwa popierała Moskwa, a następnie Turcy. W 1671 r. król Michał Wiśniowiecki zamianował go hetmanem zaporożskim i nadał mu majątki Brusiłów, Wodotyje, Sołowienkę i inne; nawzajem Haneńko ważną oddał mu przysługę w zajściach z panami, oświadczywszy się z gotowością w popieraniu konfederacyi gołąbskiej i przyłożył się do odzyskania dla Polski Bracławia, Mohylowa i kilku innych miast ukraińskich. Jego syn Paweł, rotmistrz królewski, miał udział w zabójstwie pułkownika Piwo; umarł około 1674 r.

Po Sergiuszu, drugim synu Stefana, byli synowie, Łukian i Fedor, lecz ich potomstwo wkrótce zgasło.

Wawrzyniec (Ławrenty), najmłodszy z synów Stefana, zostawił trzech synów: Fedora, Daniela i Prokopa; z nich Fedor, z esauły kijowskiego  oboźny pułkowy kijowski 1722 r., całe prawie życie strawił na Siczy, umarł 1744 r. Daniel, nakaźny pułkownik łubiński 1695 r., dzielny wojownik przeciwko Turkom, miał dwie żony Łomikowską, córkę generalnego esauły kozackiego, i N., od której pochodzą Chaneńkowie, dotychczas w Małej Rosyi istniejący; z pierwszej żony syn Mikołaj, z sędziego pułku starodubowskiego oboźny tego pułku 1738 r., następnie buńczuczny generalny i pułkownik starodubowski, a w 1741 roku chorąży generalny wojsk kozackich, dzielnie walczył z Turkami 1711 r., i kilkakrotnie posłował od wojska kozackiego do cesarza Piotra I i cesarzowej Elżbiety, um. 1761 r. Mikołaj zostawił ciekawe pamiętniki swojego życia i czasów, ważne dla dziejów Rosyi i Kozaczyzny.

HANGIEL. Teodor, podporucznik 4 pułku strzelców pieszych 1815 r., wykreślony z pułku 1816 r. (Ks. Wojskowe).

HANICKI h. KORCZAK. Samuel ożeniony z Anną Dzik 1650 roku. Walenty posiadał królewszczyzny Bachwicę i Jarugę, w pow. kamienieckim 1745 r. (Vol. Leg.); podstoli i komornik graniczny dobrzyński 1773 roku (Kancl.). Marcin, major 1755 r., a od 1761 r. pułkownik wojsk koronnych. Jan-Maciej, poseł na sejm, podpisał elekcyę z wojew. podolskiem 1764 r. Jan, dziekan dymirski grecko-unicki 1768 r. Wincenty, kapitan wojsk koronnych 1788 r. (Sigil., Vol. Leg.).

Po Józefie, synu Macieja, dziedzicu dóbr Pietrasy, w wojew. ruskiem 1730 r., syn Józef pozostawił synów: Macieja, cześnika kruszwickiego, i Walentego, podczaszego zakroczymskiego 1774 r.; po Macieju synowie: 1) Józef, porucznik wojsk polskich w 1787 r., a, przeszedłszy do służby rosyjskiej, kapitan 1793 r., po którym synowie: Ignacy z synem Józefem i Wincenty z synami: Janem, Stefanem i Tomaszem w 1848 r., 2) Stanisław z synem Henrykiem i 3) Wojciech z synem Adolfem w 1848 i 1857 roku; po Walentym, drugim synu Józefa, synowie: 1) Seweryn, po którym synowie: Ignacy, Aleksy, Bolesław i Dyonizy, ten ostatni z synami: Ignacym, Tadeuszem i Felicyanem i 2) Hyacent z synem Pawłem w 1847 - 1865 r. wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

HANICKI. Barbara, wdowa po Antonim Hanickim, asesorze kolegialnym, doktorze medycyny i ordynatorze w szpitalu wojskowym w Łowiczu, pozyskała w 1859 r. przyznanie szlachectwa w Królestwie wraz z synami: Karolem, Józefem, oficerem w wojsku ros., i Kamilem.

HANIEWICZ h. NOWINA. Mateusz-Michał, oboźny wileński, podpisał 1700 r. konfederacyę olkienicką. Jan, syn Stanisława, zapisany do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1801 r.

HANITZ v. HANICZ. Adam został pisarzem pow. piltyńskiego 1724 r. Adam, major wojsk koronnych 1754 r. (Sigil.).

HANKIEWICZ h. HANKIEWICZ. Herb - w polu błękitnem skrzydło srebrne, złotą strzałą przeszyte.

Stefan-Kazimierz, pochodzący z rodziny szlązkiej, pisarz dekretowy ruski i kancelaryi koronnej 1653 r., sekretarz królewski i metrykant kancelaryi wielkiej koronnej, otrzymał 1661 r. wójtowstwo kijowskie, a w 1655 r. od Jana Kazimierza szlachectwo szwedzkie i herb (Metr. Kor.). Na sejmie 1676 r. otrzymał on szlachectwo polskie; żonaty 1v. z Anną Drewnówną, 2v. z Franciszką-Joanną z Perotów (Metr. Kor.), nabył 1680 roku Lubeje, a 1685 roku potwierdził swój testament. Stanisław, podrządczy krakowski 1717 r. Franciszek, sędzia podkomorski wielicki i bocheński, superintendent ceł 1730 r. (Bon.). Karol, chorąży 1789 r., podporucznik wojsk koronnych 1790 r. (Kancl.).

HANKIEWICZ h. POMIAN. Używają, niewiadomo na jakiej zasadzie, przydomku Habdank. Stefan, zapewne ten sam, o którym wyżej mowa, bo pisarz królewski Jana Kazimierza, Michała i Jana III, otrzymawszy szlachectwo polskie, zostawił z Anastazyi Popielówny (trzeciej żony) syna Grzegorza, żonatego z Maryanną Dobrowlańską, z której synowie: Aleksy, Szymon, po którym z Teresy N. synowie: Stefan, później ksiądz, 1797 r. dziekan chołojowski, Jan, Michał i Szymon, oraz Michał, dziedzic części Dorożowa, po którym z Maryi z Wolańskich synowie: ks. Jan, ks. Grzegorz, Michał i Stefan wylegitymowali się wraz z wspomnianymi braćmi stryjecznymi w ziemstwie przemyślskiem 1782 r. Z tych ks. Grzegorz, gr. kat. kanonik łucki i honorowy lwowski, proboszcz i dziekan trembowelski, od 1809 r. wikary apostolski, delegat i sędzia duchowny na t. z. kraj tarnopolski, zmarły 1831 r., zostawił z Maryanny z Zarudzkich, przyrodniej siostry biskupa Skorodyńskiego: 1) Annę za ks. Janem Fedorowiczem, proboszczem w Nastasowie; 2) Katarzynę za ks. dziekanem Józefem Macielińskim; 3) Michała bezpotomnego; 4) ks. Justyna w zakonie Bazylianów; 5) Samuela, rządcę dóbr, nieżyjącego już 1853 r.; 6) ks. Aleksego, proboszcza i dziekana w Sinkowie, po którym z Justyny Głowackiej: a) Apolinary, austryjacki radca dworu przy sądzie krajowym w Krakowie, którego córka Anna za dr. Józefem Łazarskim, profesorem Uniwersytetu w Krakowie, b) ks. Grzegorz, c) ks. Spirydyon i d) ks. Izydor, dziekan w Uściu Biskupiem; 7) ks. Jana, proboszcza w Oknie, żonatego z Seraflną Fedorowiczówną, z której synowie, Józef, oficer wojsk austr., i dr. Włodzimierz, adwokat, obaj młodo zmarli, a córka Ludmiła była żoną Bazylego Pieściorowskiego; 8) ks. Juliana, autora polskich i ruskich kazań, po którym córki: Paulina Wolańska, Eugenia Karpińska, Stefania Grabaczewska i syn Marceli, austryjacki urzędnik skarbowy; wreszcie 9) ks. Józefa, proboszcza w Pniowie, żonatego z Charytatą Broszniowską, którego synowie: Julian i Zenon, oficer wojsk austr., poległy 1866 r., wylegitymowani w galic. Wydziale Krajowym 1864 r., a Grzegorz był austryjackim urzędnikiem podatkowym. Juliana syn także Julian, starszy kontroler poczt i telegrafów w Galicyi, ma synów, Leona, prawnika, i Jarosława, technika.

Stefan, najmłodszy syn Michała i Wolańskiej, po ojcu dziedzic części Dorożowa, miał dwie żony, Teresę Zasłocką i Justynę Bielecką. Z pierwszej żony: 1) ks. Mikołaj, proboszcz w Nastasowie, żonaty z Magdaleną Fedorowiczówną, z której: a) Marya Moszoro, właścicielka dóbr w Besarabii, b) Julia zmarła 1856 r., c) ks. Aleksander, proboszcz w Grzymałowie, zmarły 1891 r., z Emilią Poznańską bezdzietny, d) dr. Leon, lekarz, zmarły 1901 r., e) dr. Seweryn, urzędnik sądowy, zmarły 1874 r., obaj nieżonaci, f) ks. Emil, proboszcz w Śniatynie, zmarły 1890 r., po którym z Seweryny Rudeńskiej: Grzegorz, adjunkt sądowy, i Eugeniusz, prawnik, obaj bezżennie zmarli, Mikołaj, adwokat we Lwowie, i Seweryna za ks. Sewerynem Matkowskim, g) dr. Klemens, docent i sekretarz Uniwersytetu w Czerniowcach, autor filozoficzny, którego córka Klementyna-Marya uzyskała 1905 r. stopień dr. filozofii, a Włodzimierz i Grzegorz na uniwersytecie, h) Stefan, urzędnik galic. Wydziału krajowego, ma z Józefy Piotrowskiej: Maryę, Annę i Gabryelę i wreszcie i) ks. Józef, proboszcz w Krasnem, mający z Maryi Sas-Brylińskiej córki, Zofię i Ludmiłę; 2) ks. Szymon, proboszcz w Bykowie, wylegitymowany z bratem Mikołajem w Stanach galic. 1849 r. Ks. Szymon zmarł 1855 r., zostawiwszy z Salomei Janowskiej: Ludwikę, nieżyjącą już, żonę ks. Pawła Matkowskiego, obecnie prałata grecko-katol. kapituły w Przemyślu, Karolinę za ks. Jakimowiczem, Dominikę za Filipowem, dziedzicem części Kołodrub, Ambrożego, oficera wojsk austr., zmarłego bezżennie i Hilarego, austryjackiego radcę dworu w ministeryum finansów w Wiedniu, dwa razy żonatego, po którym między innymi Zofia za dr. Leonem Kossakiem, lekarzem we Lwowie.

Z drugiej żony Stefana, ks. Jan wylegitymowany w galic. Wydziale kraj. 1866 r., proboszcz w Bucykach, zmarły 1898 r., zostawił z Anny ze Strumieńskich: Helenę Stanisławową Jasieńską, Emilię za ks. Kornelim Śluzarem, ks. Waleryana, dr. Józefa, dr. Jana, obu lekarzy, zmarłych bezżennie we Lwowie, i ks. Michała, wylegitymowanych w latach 1866 i 1880. Ks. Waleryan, proboszcz w Dereniówce, ma z Eugenii Łużnickiej córki: Zofię za Sietnickim, adwokatem w Trembowli, Stefanię za Hołubowiczem, adwokatem w Tarnopolu, Helenę, Herminę, oraz synów, Jana i Józefa, a ks. Michał, zmarły 1895 r., zostawił z Eugenii z Czerneckich córkę Janinę za ks. Baczyńskim (Zbiory Dr. M. Dunina-Wąsowicza).

HANKOWSKI h. KORCZAK. Jedna gałąź rodziny Boratyńskich, herbu Korczak, wzięła od majątku Hankowice, w ziemi przemyślskiej, nazwisko Hankowski. Zygmunt, posesor sołtystwa w Krajowicach, w jasielskiem 1539 r. (Bon.). Jan 1560 r.

HANNIBAL v. HANIBAL. Mikołaj, rotmistrz królewski, z synem Józefem otrzymali świadectwo 1623 r., że są szlachtą włoską z rodu Strozzich (Zap. Tryb. Lubel.). Józef, współdziedzic dóbr Żerdzi, żonaty 1v. z Anną Płazianką, 2v. z Katarzyną Łastowiecką, a 3v. z Elżbietą Wołkowicką; z drugiej żony miał syna Heronima (Bon.).

HANOWIECKI h. JUNOSZA. Andrzej Zaboj, rodem z Halicza, w nagrodę za kilkanaście lat służby w wojsku koronnem, i mężne bronienie granic kraju od Tatarów otrzymał nobilitacyę 1581 r., a od braci Wierzbińskich został przyjęty do herbu Junosza; w 1592 r. ustąpił wieś Ostrów, w pow. halickim, Pstrokońskiemu (Metr. Kor.).

HAŃSKI h. KORCZAK. Paweł, podstarosta sanocki 1558 r., żonaty z Dorotą z Dukli (Metr. Kor.). Andrzej, pisarz ziemski chełmski 1570 roku, miał syna Konstantego, dziedzica dóbr Świerczewa 1579 r., po którym syn Adam, dziedzic dóbr Hańsko i Glinny Stok 1602 r. Marek, syn Pawła z Hańska, zaślubił Reginę, córkę Andrzeja Jemielnickiego 1624 r. Stefan, syn Stanisława, 1626 r. Tomasz, syn Wojciecha, zastawił części Kulczyna bratu Markowi 1630 r. Stanisław i Mikołaj, synowie Pawła, 1635 r. Adam, podsędek chełmski 1636 r., miał synów, Stanisława i Jana. Aleksander, żonaty z Teofilą Niemiryczówną, pozostawił syna Samuela 1636 roku, po którym z Maryanny Hulewiczówny syn Stanisław, chorąży żytomierski, ożeniony z Anną Pęską. Paweł, regent kancelaryi Trybunału koronnego 1648 roku, komornik ziemski lubelski 1650 r., poborca lubelski 1660 r., zaślubił Katarzynę Brodowską i z niej miał dzieci: Jana-Kazimierza, Franciszka, Jadwigę, Elżbietę i Zofię 1663 r.; z nich:

Jan-Kazimierz, komornik ziemski lubelski 1667 r., zaślubił Urszulę Firlejównę z Dąmbrowicy i z niej pozostawił dzieci, Mikołaja i Maryannę 1688 roku.

Franciszek, cześnik czerniechowski, dziedzic Sobiejanowic i Bystrzycy 1680 r., sędzia grodzki włodzimierski 1686 r., z żony Katarzyny Jaskmanickiej miał córkę Eleonorę.

Marcin i Stanisław-Augustyn, synowie Piotra, 1676 r.; z nich Marcin miał synów: Kacpra, Stanisława, Aleksandra i Wojciecha 1686 r., a Stanisław-Augustyn, stolnik chełmski 1699 r., z Teofili Kiełczewskiej pozostawił dzieci: Józefa, Aleksandra i Katarzynę 1710 r. Aleksander, stolnik chełmski 1720 r., żonaty z Katarzyną Żebrowską, miał syna Stanisława-Antoniego, ożenionego z Joanną Turowską.

Jan, cześnik owrucki 1769 r., chorąży żytomierski 1785 r., dziedzic Hornostajpola, kawaler orderu św. Stanisława, miał syna Wacława, marszałka gub. wołyńskiej, po którym z Eweliny hr. Rzewuskiej, kasztelanki witebskiej, córka Anna za Jerzym hr. Mniszchem.

Zacharyasz, łowczy nadworny litewski, generał-adjutant buławy polnej koronnej 1791 r. i kawaler orderu św. Stanisława, żonaty z Zuzanną z Orzeszków, marszałkówną pińską (Metr. Kor., Kancl., Zap. Tryb. Lubel., Conv. i Don. Vars.).

Gabryel i Ignacy, bracia rodzeni, oraz Mikołaj i Piotr, również bracia rodzeni, 1792 r. i Samuel brat ich stryjeczny, 1811 r. wylegitymowani w Galicyi.

Stanisław, syn Andrzeja, Antoni i Józef, synowie Karola, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1832 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

HANUSKI. Rafał podpisał elekcyę 1697 r. z wojew. trockiem.

HANUSOWICZ v. HANUSEWICZ h. KORCZAK. Adam, zamożny bojar żmudzki, winien był podług Metr. Lit. z 1528 r. dostarczać 10 zbrojnych konnych na potrzeby wojenne. Tomasz, pobożny i dobry kaznodzieja, królowi Stanisławowi Leszczyńskiemu zasłużony, mianowany był od niego biskupem bakońskim; umarł 1757 r.

Potomstwo Andrzeja, syna Kazimierza, a mianowicie: Julian, Karol i Jan, synowie Nemezego, oraz Klemens, Sylwester i Jan, synowie Ignacego, wnukowie Nemezego, wylegitymowani w Cesarstwie 1845 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej

HANUSOWSKI v. HANUSSOWSKI h. SUSZYŃSKI. Kazimierz, podstoli parnawski, dziedzic wsi Sandymiszki 1776 r., miał syna Jana, ożenionego z Antoninę Ejsmont, z której synowie, Michał i Stanisław, urzędnik w Suwałkach, wylegitymowani w Królestwie 1842 r.

Pochodzący po Andrzeju, synu Macieja, Antoni i Józef, synowie Benedykta, Józef, Michał i Jan, synowie Jana, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1848 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HANUSOWSKI v. HANUSSOWSKI h. ŚWIENCZYC. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1801 r.

HANUSZ. Jan, syn Franciszka i Maryanny, urodzony w Chełmie, w obwodzie bydgoskim, 1791 r., postąpił na służbę 1811 r.; podporucznik 5 pułku piechoty liniowej 1824 r., został kapitanem 1831 r. (Ks. Wojskowe).

Józef, urzędnik okręgu naukowego warszawskiego, otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1813 r. z zasady posiadanego stopnia urzędniczego.

HANUSZEWICZ h. RADWAN. Zygmunt-Władysław podpisał elekcyę 1697 r. z wojew. nowogrodzkiem. Maciej, Bazyli i Stanisław, synowie Adama, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1860 roku i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

HANYSZ. Karol, chorąży 1782 r., a od 1784 r. porucznik wojsk koronnych (Sigil.).

HAPPA. Mikołaj, syn Adama, pozywał w 1677 r. Stanisława Bykowskiego, starostę przedeckiego, o niewyegzekwowanie sumy 3000 zł., przysądzonych mu od Stefana Dembińskiego, dziedzica dóbr Osiec; po śmierci Mikołaja Happy proces prowadziły w 1678 roku, córki jego, Anna, żona Feliksa Cieślińskiego i Wiktoryna, żona Jana Wolskiego (Wyr. Tryb. Piotrk.).

HARABURDA h. ABDANK. Senator w rodzinie, Michał, kasztelan miński 1585 r., um. 1586 r.

Podług miejscowej tradycyi rodzina tatarskiego pochodzenia, otrzymała nobilitacyę od króla Zygmunta Augusta z herbem - podkowa, krzyż i gwiazda, ten jednak już w XVI stoleciu zmieniła na Abdank. Teodat v. Bogdan, pisarz królowej Bony i rządca jej dóbr litewskich, znaczny zebrał majątek; jego synowie: Semen, Łukasz, Michał, Anicety i Piotr.

Łukasz, dworzanin królewski 1536 r., dziedzic dóbr Śleznicz, w wojew. połockiem, pozostawił córkę Teodorę, żonę Józefa Korsaka, kasztelana połockiego.

Michał, dziedzic dóbr Klimowice, z dzierżawcy świsłockiego pisarz królewski 1560 r., znakomity dyplomata i poseł kilkakrotnie do Moskwy 1561 - 1584 r., głównie w bezkrólewiu 1573 r., gdy wysłany od panów litewskich proponował carowi Iwanowi Groźnemu, lub jego synowi Teodorowi koronę polską; w wojnie 1578 - 1581 r., mianowany dowódcą wojsk tatarskich i kozackich, niepokoił na ich czele kraje moskiewskie i dotarł aż do Wołgi; w 1581 r. należał do układów o pokój i na zawarty traktat w Kiwerowej Horce 1582 r. odbierał przysięgę; w 1584 r. po raz ostatni poseł do Moskwy, popierał jej unię z Polską i Litwą. Michał, kasztelan miński 1585 r., um. 1586 r., pozostawiając córkę N. za Lwem Sapiehą, sędzim ziemskim grodzieńskim, i dwóch synów, Jana i Krzysztofa.

Jan, dziedzic Łokomnicy, dworzanin królewski 1607 r., pozostawił synów, Jana, żonatego z Sołtanówną, i Jerzego, dworzanina królewskiego 1632 r., po którym z żony Krystyny Zawiszanki synowie, Janusz, podstoli bracławski 1700 r., i Krzysztof podpisali elekcyę 1674 r. z wojew. mińskiem.

Krzysztof, młodszy syn kasztelana Michała, sędzia ziemski Słonimski 1602 r., z żony Rainy Makarówny miał synów: Jana, żonatego z Barbarą Wolanówną, sędzianką ziemską orszańską, Aleksandra, ożenionego z Zofią Kopciówną i Mikołaja-Jerzego.

Mikołaj-Jerzy miał dwie żony, Tyszkiewiczównę, z której syn Michał-Karol i Kiersnowską, wojewodziankę nowogrodzką, po której synowie, Heronim-Michał i Stefan-Michał.

Michał-Karol, dziedzic dóbr Bajki, w pow. Słonimskim, podpisał elekcyę 1674 r.; chorąży słonimski i poseł na sejmy, horodniczy wileński i marszałek słonimski, z żony Teresy Lipnickiej miał synów, Stanisława, łowczego nowogrodzkiego 1719 r., i Benedykta, horodniczego wileńskiego 1697 r., który podpisał pospolite ruszenie 1698 r.

Heronim-Michał, skarbnik nowogrodzki 1697 r., pisarz grodzki 1703 r., a od 1714 r. wojski nowogrodzki, podpisał elekcyę 1697 r. z wojew. nowogrodzkiem, był żonatym z Maryanną Markiewiczówną (Bon.).

Stefan-Michał, ostatni z synów Mikołaja-Jerzego, łowczy nowogrodzki 1716 r., wziął udział w konfederacyi tarnogrodzkiej i od niej był komisarzem do układów z królem Augustem w Lublinie; jego syn Jan cytowany w Vol. Leg. 1775 r.

Anicety (Onikjej), czwarty syn Teodata-Bogdana, mianowany w 1562 r. biskupem połockim, już w 1563 r. wzięty przy zdobyciu tego miasta przez Moskwę do niewoli, pozostał w niej do końca życia, pomimo starań posłów polskich, a szczególniej Michała Haraburdy, o jego uwolnienie.

Piotr, ostatni z synów Teodata-Bogdana, goniec od Stefana Batorego do cara Iwana Groźnego 1578 r., uwięziony był w Moskwie za wybuchem wojny, i dopiero przy traktatach o pokój 1581 r. uwolniony; został poborcą wileńskim 1590 r.

Z innych członków tej rodziny. Kazimierz, strażnik 1765 r., sędzia grodzki 1775 - 1784 r., a skarbnik nowogrodzki 1771 - 1781 r. Marek, cześnik, i Joachim, regent ziemski nowogrodzcy 1780 r. Albert, regent sądów asesorskich litewskich 1793 r., biegły prawnik. Jerzy, regent grodzki nowogrodzki 1773 - 1775 r., po którym syn Jan, ożeniony z Anną Rodkiewiczówną, pozostawił synów, Jana i Antoniego, wylegitymowanych w Królestwie 1847 roku.

Wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty: a) okręgu białostockiego w 1841 roku, Antoni, syn Stefana, porucznik artyleryi, z synem Antonim, b) gub. mińskiej 1862 r., Franciszek, syn Antoniego, z synami, Wincentym i Janem.

HARABURDA h. KOSTRZYCA (?). N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1817 r.

HARADZIEJEWICZ. Daniel, towarzysz chorągwi pancernej wojska koronnego 1676 r. (Ks. Gr. Sochaczewskie Recogn.).

HARASIEWICZ von NEUSTERN h. HARASIEWICZ. Baronowie. Herb - w polu czerwonem gwiazda ośmiopromienna srebrna, nad tarczą korona baronowska o siedmiu perłach.

Ten herb z przydomkiem von Neustern i tytułem barona otrzymał w 1811 r. ks. Michał, doktór św. Teologii, komandor orderu Leopolda, syn Grzegorza, parocha unickiego w Jaktorowie, na Rusi Czerwonej, kanonik lwowski 1797 r., oficyał generalny i wikary metropolitalny unicki lwowski 1800 r., pełnomocnik w Wiedniu biskupów wyznania unickiego 1803 r., za młodu gorliwy patryota polski. Ks. Michał um. 1836 r., był żonatym z Teresą Jabłońską.

HARASIEWICZ. Jan, podporucznik 2 pułku ułanów 1815 r., wyszedł do dymisyi 1826 r. (Ks. Wojskowe).

HARASIMOWICZ h. ABDANK. Dawna rusko-litewska rodzina; jeszcze w XIV stoleciu miała herb własny, podobny do herbu Bokij, lecz już w XVI stoleciu niektórzy z jej członków brali herb Abdank, a w połowie XVII wieku przeszli do herbu Pomian i Wieniawa. Z biorących herb Abdank. Paweł, horodniczy witebski 1480 r., miał syna Romana, dziedzica dóbr Pieski, w pow. słonimskim 1524 r., chorążego i horodniczego witebskiego 1528 r. (Metr. Lit.), po którym z żony ks. Nastazyi Tołoczyńskiej, córki Jerzego, syn Jan ożeniony z Anną Kijanin, wdową po Sylwestrze Hubarze, 1591 r.; po Janie syn Mikołaj 1639 - 1650 r., dziedzic dóbr Pieski, od których brał przydomek Piesecki, lub Piasecki, inni zaś Harasimowicze, jego krewni, brali przydomki Broniuszyc i Wruski. Wojciech żonaty z Rozalią Znaniechowską 1676 r. (Ks. Gr. Sochaczewskie). Heronim 1632 r., Władysław z wojew. wileńskiem 1697 r., a Antoni, poseł i Jan Broniuszyc, rotmistrz i poseł nowogrodzcy, 1764 r. z wojew. nowogrodzkiem podpisali elekcye. Franciszek ożeniony z Heleną Montrezor 1778 r. (Ks. Gr. Sochaczewskie).

Po Władysławie, pośle nowogrodzkim na sejm elekcyjny 1697 r., syn Jan 1764 r., tego syn Józef pozostawił syna Antoniego, po którym syn Stanisław wylegitymowany w Cesarstwie 1833 r. i zapisany do ksiąg szlachty gub. podolskiej z synami, Ludwikiem i Henrykiem.

Antoni z synami: Józefem, Stanisławem, Konstantym, Władysławem i Teofilem, Franciszek z synem Waleryanem, oraz Wawrzyniec i Michał wylegitymowani w Cesarstwie 1863 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej.

HARASIMOWICZ h. POMIAN. Jan z synami, Józefem i Janem, Wawrzyniec i Bazyli, synowie Cyrylego, oraz Jakób z synami, Andrzejem i Józefem i inni, razem osób 19, szlachta pow. słuckiego, wylegitymowani w Cesarstwie 1835 - 1840 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej.

HARASIMOWICZ h. WIENIAWA. Jakób, Piotr i Stanisław, synowie Jana, potomkowie Daniela, dziedzica Woroniszki 1698 r., zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1801 r.

HARASIMOWSKI. Jan, Stanisław, Anna, Jadwiga i Katarzyna, dzieci Wacława, 1583 r. (Wyr. Tryb. Lubel.).

KARASIŃSKI. Ignacy, syn Stanisława i Reginy, ur. 1792 r. w m. Kronsłowie, w obwodzie olkuskim, był lekarzem batalionu 5 pułku piechoty liniowej 1818 r. (Ks. Wojskowe).

HARASSOWSKI h. GRZYMAŁA. Byli na Szlązku już w XVII stoleciu, a w 1817 - 1824 r. należały do nich majątki Pirchwitz, Chrzanowice i Langleben, na Górnym Szlązku.

Jest też tego nazwiska, lecz nie wiem jakiego herbu, rodzina w Polsce; z niej ks. Michał, vicerektor seminaryum unickiego w Chełmie, i Piotr, podpisarz sądu pokoju pow. chełmskiego 1865 r.

HARASZKIEWICZ. Jan podpisał elekcyę 1697 r. z wojew. ruskiem.

HARAZINSKI h. KORWIN. Mikołaj posiadał majątek Kobylany, w ziemi mielnickiej 1746 r.; jego syn Łukasz miał syna Józefa, dziedzica dóbr Podole, w pow. opatowskim, i Jacka, w 1865 r. prałata i archidyakona dyecezyi sandomierskiej, wylegitymowanych w Królestwie 1844 r.

HARBASZEWSKI h. ROGALA. Byli w ziemi łomżyńskiej; z nich Światosław cytowany w aktach łomżyńskich 1472 r. Andrzej, cześnik wołyński, żonaty z Ewą Suchodolską, łowczanką mielnicką, 1711 r. (Bon.).

HARBASZEWSKI h. ŚLEPOWRON. Podług Wielądka wzięli nazwisko od wsi Harbasy, w ziemi drohickiej, pisano ich przecież niekiedy Horbaszewski. Maciej, dziedzic wsi Harbasy 1532 r., z żony Doroty Smorczewskiej miał syna Mikołaja, a ten syna Krzysztofa, po którym syn Piotr 1653 r. pozostawił syna Macieja, wojownika przeciwko Turkom i Szwedom 1683 - 1705 r.; po Macieju z żony Maryanny Niewiarowskiej synowie, Wojciech i Grzegorz. Wojciech z żony Maryanny Siewnickiej miał synów: Józefa, właściciela części wsi Błonie, Antoniego, który osiedlił się w Rosyi, i Walentego, po którym synowie: Julian, Ildefons i Aleksander wylegitymowani w Cesarstwie 1842 roku i zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej.

HARBICKI. Stanisław, komisarz z ziemi dobrzyńskiej dla oznaczenia cen towarów krajowych i zagranicznych (Vol. Leg.). Wojciech-Ludwik syn Pawła, wojskiego łęczyckiego, 1676 r. (Zap. Tryb. Lubel.). Jan i Kazimierz, bracia rodzeni, 1704 r. (Ks. Gr. Brzeskie).

HARBOTOWSKI. Byli na Podlasiu; z nich Michał, syn Aleksandra, cytowany w aktach wąsoskich 1700 r.

HARBUZ. Iwaszko, bojar krzyczewski, otrzymał od ks. Wasila Sołomereckiego wieś Bordziłowo, należącą do starostwa mohylowskiego, co potwierdzono 1522 r. (Bon.).

HARDEK. Piotr, pułkownik piechoty nadwornej, i żona Barbara Kossówna otrzymali konsens królewski w 1637 r. na wykupienie wsi Januszewa, w wojew. pomorskiem (Metr. Kor.).

HARDERS. Jan, dworzanin 1667 r., został następnie sekretarzem królewskim 1670 r. (Conv. Vars.).

HARDOUIN. Ludwik, pisarz skarbu koronnego, i żona jego Zofia de Wyher otrzymali wójtowstwo w ekonomii Samborskiej 1752 r. (Metr. Kor.).

HARDZIBWICZ h. KORAB. Właściwie Hordziewicz v. Hordziejewicz. Marcin Hardziewicz, ożeniony z Wiktoryą Szpikalską, w pow. Słonimskim 1765 r.

HARDZYŃSKI. Stanisław, Jerzy i Krzysztof, synowie Jana, 1612 r. (Ks. Gr. Przedeckie).

HAREWICZ. Kazimierz podpisał pospolite ruszenie 1698 r. z wojew. mińskiem. Franciszek, dziekan kaplic wojskowych katolickich na Kaukazie 1850 r. Józef, syn Józefa, z synami: Janem, Antonim, Franciszkiem i Julianem wylegitymowani w Cesarstwie 1855 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

HARLITZ. Ludwik, sztabs-kapitan regimentu konnego imienia królowej i wojska koronnego, otrzymał dymisyę z rangą majora 1788 r. (Sigil.).

KARŁOWSKI. Wojciech, syn Jakóba, żonaty z Dorotą Rutkowską 1682 r.; po Wojciechu synowie, Jakób i Wojciech 1715 r., z nich Wojciech zaślubił Barbarę Rzeszotarską 1738 r. (Ks. Gr. Sochaczewskie).

HARSCAMP. Poncyan z żoną Izabelą de Bournelle otrzymali 1763 r. od Massalskiego w grodzie sandeckim zapis dożywocia na Nawojowej, a 1786 r. procesują Kurdwanowską o sumę (Zbiory Dr. Dunin-Wąsowicza).

HARSZWINKIEL. Józef, chorąży 1783 r., został 1789 r. porucznikiem kawaleryi narodowej wojsk koronnych (Sigil.).

HARTINGH h. HARTINGH. Baronowie. Marcin, syn Mikołaja i Ludwiki Meyners, generał wojsk rosyjskich, zm. 1824 r., z żony hr. Amelii Lambsdorf miał synów: Gustawa, Mikołaja i Konstantego. Gustaw miał dwie żony, Ludwikę Niesiołowską, z której syn Konstanty, i Elfrydę ks. Lubecką, z której córki: Zofia za Wincentym Wołodkowiczem, Marya za Stanisławem Wyżykowskim, Elfryda za Kazimierzem Sielawą, Alina za Józefem Reytanem i syn Mikołaj. Z synów, Konstanty, ur. 1843 r., z żony Zofii, córki Władysława Bielskiego i Helclówny ma synów, Kazimierza i Augusta; Kazimierz z Heleny Jodko-Narkiewiczówny ma syna Konstantego, a August ożeniony ze Stefanią Yunga. Mikołaj, młodszy syn Gustawa, zaślubił Bertę Hartingh i z niej ma dzieci: Gustawa, Konstantego, Henryka i Maryę.

Konstanty, najmłodszy syn Marcina i Amelii Lambsdorf, zaślubił Józefinę Niesiołowską i z niej pozostawił dzieci: Anatolię za hr. Gustawem Platerem, Beatrycę Protasewiczową, Bertę za Mikołajem Hartinghem, Edwarda, żonatego z Elizą Lubańską, Stanisława, ożenionego z Maryą Chlebnikow i Antoniego, żonatego z Wandą Dernałowiczówną (Bon.).

HARTLIKOWSKI. Jan, syn Macieja, pozywał 1644 r. wójta z Leżajska o kalumnię i zarzut szlachectwa (Zap. Tryb. Lubel.).

HARTWICH. Jan, kapitan wojsk koronnych 1739 r., z żony Julianny z Godentoków pozostawił syna Jana 1759 r. (Ks. Gr. Sochaczewskie).

HARYNEK h. LUBICZ. Jan z Mianowa, podkomorzy łomżyński 1554 r., dziedzic dóbr Stojadła i Garwatki 1554 r. (Conv. Piotrk). Adam, syn Heronima, dziedzic dóbr Niedziałki, żonaty z Emerencyanną z Giżyc 1593 r. Heronim, syn Adama, żonaty z Anną z Oborskich 1594 r. (Don. Vars.). Jakób i Andrzej na Dołubowie, synowie Adama, 1591 r. (Mil.), a ich siostra Zofia 1v. za Bartłomiejem Nowodworskim, 2v. za Pawłem Kossowskim (Ks. Gr. Czerskie).

HARYSZ. Samuel z żoną Dorotą z Harszmanów otrzymali 1762 r. dobra Iłosko i Berezno, w ekonomii kobryńskiej (Bon.).

HASANEŃKO. Kostyn, oboźny wojska zaporożskiego, otrzymał w nagrodę zasług nobilitacyę 1676 r.

HÄSELICHT h. HÄSELICHT. Herb - tarcza wzdłuż przedzielona, w jednej i drugiej części brytan stojący, oba zwrócone ku sobie; w koronie na hełmie dwa brytany, lecz odwrócone od siebie.

Dawna, niemieckiego pochodzenia, rodzina w Prusach, w wojnie 1454 - 1466 r. trzymała stronę Krzyżaków i w ich obronie poległ pod Gdańskiem Bartold-Piotr, gubernator chełmiński w 1450 r. W XVI stoleciu jedna gałąź tej rodziny spolszczyła nazwisko na Leski. Zobacz Leski, herbu Leski.

HASFORT. Bronisław, syn Karola, major wojsk rosyjskich, otrzymał przyznanie szlachectwa w Cesarstwie 1839 r. i zapisany do ksiąg szlachty gub. mińskiej.

de HASSELQUIST v. HASELQUIST h. HASSELQUIST. Herb - tarcza ze skrajem złotym w czworo przedzielona, w I i IV części w polu czerwonem herb Rogala, w II i III części w polu błękitnem trzy pasy białe, z nich przy środkowym z każdej strony dwie gwiazdy wzdłuż złote; na hełmie w koronie dwa rogi, jeleni z prawej, a bawoli z lewej strony, czarne.

Karol-Fryderyk, doktór medycyny, konsyliarz króla Stanisława Augusta, otrzymał szlachectwo galicyjskie 1807 r.; z 1-ej żony Teresy Wesslówny jego syn Ludwik-Ferdynand, viceprokurator kapituły krakowskiej, a z 2-iej żony Maryanny z Juschów syn Teofil-Karol wylegitymowani w Królestwie 1839 roku.

Teofil-Karol, ur. 1785 r. w Promniku Czerwonym, został 1807 r. podporucznikiem, porucznikiem 1809 r., kapitanem 1813 r., a od 1820 r. pułkownikiem piechoty liniowej i chlubnie odbył kampanię 1809 - 1814 r.

de HATLEY-COCKAYNE hr. Jerzy został 1740 r. podpułkownikiem konnicy wojska koronnego (Sigil. Komisyi Wojskowej, Metr. Kor.).

HATNICKI. Biorą przydomek Dunin, a piszą się z Hatny. Jan, pisarz grodzki horodelski, podstarosta i komornik ziemski, notowany w aktach lubelskich 1652 r. (Zap. Tryb. Lubel.).

HATOWSKI h. DOŁĘGA. Jan z synem Józefem i Kazimierz, synowie Hrehorego, wnukowie Teodora, prawnukowie Hrehorego, wylegitymowani w pow. orszańskim 1773 r. (Bon.).

HATOWSKI v. HATTOWSKI h. KOLUMNA. Franciszek, syn Andrzeja, komornik pow. pińskiego 1673 r., z żony Konstancyi Wiłejkówny miał synów, Jerzego, strażnika mozyrskiego, który podpisał elekcyę 1697 r. z wojew. brzesko-litewskiem, i Jana, po którym synowie, Jan-Adam, horodniczy mohylowski 1752 r., i Józef. Józef, rotmistrz inflancki 1761 r., miał dwie żony, Maryannę Lewkowiczównę, skarbnikównę brzeską, z której syn Wincenty, szambelan królewski 1788 r. (Sigil.), i Franciszkę Sułkowską, po której syn Szymon, dziedzic Hackowicz, generał-major wojsk rosyjskich, z żony Józefy Żelichowskiej pozostawił córkę Annę za Wacławem Ossolińskim, i synów, Michała i Konstantego.

Michał, generał inżynieryi, ożeniony z Malwiną z Łappów, ma córkę Maryę za Wincentym Koziełł-Poklewskim i syna Aleksandra, dziedzica Barbarowa i Chłopieniec, w gub. mińskiej, żonatego z Katarzyną, córką Ksawerego Kotwicza.

Konstanty, zm. 1900 r., młodszy syn Szymona, generał inżynieryi, miał dwie żony, Zofię Łopotównę-Bykowską, z której syn Michał, i Euzebię-Konstancyę, córkę Leona Chodkiewicza, z tej syn Eugeniusz, właściciel Wiszny, w gub. mińskiej, i córka Jadwiga. Michał, ur. 1856 r., zaślubił Stefanię z Hermanów-Iżyckich i ma z niej synów, Zygmunta i Adama (Bon.).

HATOWSKI h. ŁABĘDŹ. Antoni podpisał elekcyę 1697 r. z wojew. brzesko-litewskiem. Paweł, pułkownik wojsk koronnych 1779 r. (Kancl.). Antoni, archiwista grodzki owrucki 1783 r. Józef, rotmistrz witebski 1791 r.

HATYŃSKI v. HATTYŃSKI. Byli w Wielkopolsce. Ludwik, cześnik bracławski 1701 r. (Sigil.). Teodor otrzymał w zastaw królewszczyznę Sobótkę, w wojew. łęczyckiem 1775 r. (Vol. Leg.).

HAUBICHT h. HAUBICHT. Herb - w polu błękitnem jastrząb srebrny, lecący w lewo, trzyma w szponach srebrnego dzikiego gołębia; na hełmie w koronie pawi ogon.

Dawna pruska, niemieckiego pochodzenia, rodzina, pisano ją także von Haubitz; zmieniła w XVI stoleciu nazwisko na Haubicki, i ma także pochodzić od niej rodzina Płachecki. Jedna jej gałąź została się przy rodzinnem nazwisku, pisała się jednak częściej Haubitz niż Haubicki; istniała zubożona w Prusach jeszcze w początkach XVIII wieku.

HAUBICKI h. HAUBICHT. W Prusach Zachodnich, taż familia co Haubicht, brali przydomek von Haubitz. Ostatnim z tej rodziny, zdaje się, był Samuel-Zygmunt, dziedzic dóbr Seeben, landrat pruski, zm. 1795 r.

HAUDRYNG h. HAUDRING. Herb - w polu koloru nieoznaczonego na gałęzi stojący paw, otoczony trzema liliami (Led.).

Dawna kurlandzka, niemieckiego pochodzenia, rodzina. Gotard-Ernest, deputowany pow. dynaburgskiego 1716 r. (Metr. Kor.). Magnus-Gerard, chorąży, Jerzy-Krzysztof, szambelan, Karol-Zygmunt, pułkownik wojsk królewskich (Sigil.), bracia rodzeni, toczyli proces o sukcesyę po Budbergach, do rozstrzygnięcia którego wyznaczoną została komisya z sejmu 1775 r. (Vol. Leg.).

HAUER h. HAUER. Baronowie. Bar. Franciszek, tajny radca austryjacki i gubernator galicyjski, otrzymał indygenat galicyjski 1817 r. Bar. Michał, urzędnik w Wiedniu 1833 r.

HAUFFE h. PĘKOSŁAW. Krzysztof, podoficer korpusu inżynierów wojska koronnego, został podporucznikiem 1789 r.; porucznik inżynierów wojsk koronnych, otrzymał nobilitacyę 1790 r. i herb zwany Pękosław, t. j. w polu błękitnem sajdak złoty z pięcioma strzałami, przepasany łukiem złotym; w koronie na hełmie pięć piór strusich (Sigil., Kancl.).

HAUFFMAM h. HOFMAN. Potomstwo Andrzeja, syna Józefa, a mianowicie: Karol z synami: Bolesławem, Henrykiem i Antonim, oraz Rudolf, synowie Karola, wylegitymowani w Cesarstwie 1849 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HAUGWITZ h. HAUGWITZ. Hrabiowie. Herb - w polu błękitnem łeb barani czarny ze złotemi rogami w prawo; na tarczy trzy hełmy ukoronowane, na środkowem orzeł czarny pruski, na skrajnich po pół barana jak na tarczy, lecz półbaran prawego hełmu zwrócony w lewo, a półbaran hełmu lewego, w prawo.

Dawna szlązka rodzina, pisząca się z Haugwitz i z Biskupic (Tischkowitz); w 1733 r. otrzymała dostojność hrabiów czeskich, a w 1779 r., tytuł hrabiów państwa rzymskiego. Z nich Chrystyan-Henryk, minister spraw zagranicznych państwa pruskiego, zm. 1832 r., znakomity dyplomata, otrzymał w nagrodę zasług od króla pruskiego w 1804 r. rozległy majątek Zagórki (dawne starostwo kłobuckie), w Królestwie Polskiem, lecz go sprzedał w 1832 r. Lemańskim.

HAUKE h. BOSAK. Hrabiowie i szlachta. Herb - tarcza poziomo przedzielona na dwa pola, górne błękitne i dolne złote, na nich lew w prawo, w górnej części tarczy złoty, w dolnej części błękitny, trzyma w przednich łapach Bosak; na hełmie bez korony pół lwa złotego w prawo z bosakiem w łapach.

Senator w rodzinie, Maurycy, wojewoda Królestwa Polskiego 1830 r.

Rodzina flamandzka, już w początkach XVIII stolecia osiedlona w Saksonii. Maurycy, zwykle z francuzkiego nazywany Morisem, założył około 1800 r. pensyę męzką, jedną z najlepszych w owych czasach w Warszawie; Maurycy z żony Salomei zostawił trzech synów: Maurycego, Józefa i Ludwika. Z nich:

Maurycy, ur. 1775 r. w Seifendorf, w Saksonii, wszedł w 1790 r. na miniera do korpusu inżynierów koronnych i 1794 r. został podporucznikiem. W 1798 r. przeszedł do legionów włoskich jako oficer artyleryi i chlubnie odznaczył się w kilku bitwach, a między innemi pod Terraciną, w której, lubo ciężko ranny, nie ustąpił z pola walki aż do jej zakończenia; koledzy, chcąc okazać szacunek dla jego męztwa i poświęcenia, własnym kosztem leczyli go w Rzymie. W wojnie 1807 r. otrzymał krzyż kawalerski polski i order Legii Honorowej, a w 1809 r., będąc mianowany generałem, otrzymał dowództwo w Zamościu i 1813 r. dzielnie bronił tej twierdzy oblężonej przez wojska rosyjskie i nie poddał jej, aż wyczerpał wszystkie zapasy amunicyi i żywności. Mianowany w 1815 r. generał-kwatermistrzem, a następnie w 1816 r. ministrem wojny, otrzymał od cesarza Mikołaja I nobilitacyę w 1826 r., a w 1829 r. tytuł hrabiowski i godność wojewody Królestwa Polskiego. Maurycy z żony Zofii de Lafontaine, córki Leopolda, naczelnego doktora armii polskiej, miał dzieci: Władysława-Leopolda-Maurycego, ur. 1808 r., Zofię, Wincentego, Konstantego, Emilię i Julię; z nich Władysław-Leopold-Maurycy. podporucznik artyleryi konnej gwardyi, kapitan artyleryi konnej 1831 r., kawaler orderu Virtuti Militari, następnie emigrant we Francyi, a córki, Zofia zaślubiła swego brata stryjecznego Aleksandra, generała wojsk rosyjskich, i Julia, zaślubiona w 1851 r. za zezwoleniem Leopolda III wielkiego ks. Hessen-Darmstadzkiego jego krewnemu ks. Aleksandrowi Hessen-Darmstadzkiemu, otrzymała tytuł hrabiny von Battenberg.

Józef, ur. 1790 r. w Warszawie, wszedłszy w 1806 r. do wojska polskiego, został 1807 r. podporucznikiem 12 pułku piechoty; kapitan-adjutant połowy do sztabu generała Hauke 1808 r., postąpił 1813 r. na szefa szwadronu adjutanta polowego w tymże sztabie, a w 1815 r. został przeznaczony jako major do kwatermistrzowstwa generalnego wojska, i w tymże roku postąpił na podpułkownika, a w 1827 r. został pułkownikiem. Józef odznaczył się przy szturmie do Tczewa i również chlubnie odbył kampanię 1812 r., a jako pułkownik wojsk polskich, odkomenderowany do armii rosyjskiej, był w kampanii tureckiej 1828 - 1829 r.; w 1830 r. otrzymał godność hrabiowską i został fligiel-adjutantem następcy tronu cesarzewicza Aleksandra 1828 r. Kawaler krzyża złotego wojskowego, Legii Honorowej i orderu św. Anny II klasy, w 1820 r. otrzymał pozwolenie noszenia orderu pruskiego Orła Czerwonego III klasy. Józef w 1833 r. wszedł do wojska rosyjskiego w stopniu generał-majora; um. 1837 r., pozostawiając z żony Karoliny ze Steinkellerów, wdowy po N. Braunig, synów, Aleksandra, ur. 1832 r., Józefa-Ludwika, ur. 1834 r. i córkę Salomeę, ur. 1830 r., którzy w 1840 r. otrzymali przyznanie tytułu hrabiowskiego w Królestwie.

Ludwik, najmłodszy z braci, w młodości służył wojskowo, a po upadku kraju oddał się naukom, a głównie górnictwu i w 1807 r. został organizatorem kopalń w pow. krzeszowickim, w 1818 r. dyrektorem Wydziału Górniczego, a następnie radcą stanu i członkiem Komisyi Skarbu. Ludwik otrzymał nobilitacyę 1826 r., a wylegitymowany w Królestwie 1836 r. i w 1837 r. otrzymał przyznanie praw nowego szlachectwa, um. 1851 r.; z żony Ludwiki Watson jego syn Aleksander, generał-major wojsk rosyjskich, dyrektor pałaców cesarskich i teatrów w Warszawie, administrator Księztwa Łowickiego, powszechnie lubiany dla swych towarzyskich przymiotów, umarł w sile wieku 1868 r., pozostawiwszy z żony Zofii Hauke, kilkoro dzieci, z których syn Aleksander w 1863 r. poległ w jednej z potyczek z wojskiem rosyjskiem.

HAUMAN. Bracia, Antoni, podporucznik wojsk polskich, i Filip-Wacław, kapitan 1777 r., podpułkownik 1789 r. (Sigil., Kancl.), otrzymali nobilitacyę 1790 r.; z nich Filip-Wacław walczył w wojnie 1792 r. i zaszczytnie odznaczył się w bitwie pod Zieleńcami; w 1794 r. dowódca pułku Działyńskich, wziął udział w powstaniu w Warszawie, będąc mianowany generał-majorem. Po zdobyciu Warszawy przez wojsko rosyjskie, wzięty do niewoli, zesłany był w głąb Rosyi; uwolniony od cesarza Pawia I, przeszedł w stopniu pułkownika do legionów włoskich, a następnie należał do wyprawy Napoleona do Egiptu i przy jej końcu popadł w niewolę turecką; wyswobodzony z niej, wziął uwolnienie z wojska i umarł blisko 90 letni w 1829 r. Filip-Wacław miał dwie żony, Konstancyę Błeszyńską, z której syn Edward i córka Filipina za Mikołajem Sobolewskim, i Elżbietę Skalską, po której córka Józefa za Janem Szlubowskim.

HAUPT h. LEWART. Krzysztof z bratem Janem-Kazimierzem mieli otrzymać nobilitacyę w nagrodę zasług wojennych od króla Jana Sobieskiego w 1679 r.; po Krzysztofie syn Karol posiadał majątek Nowosiółki, w wojew. podlaskiem 1710 r.; jego syn Józef, dziedzic dóbr Matraszówka, w wojew. ruskiem 1740 r., miał syna Jana-Daniela 1773 r., po którym synowie: Jan Nepomucen z synem Aleksandrem, Maciej z synami, Janem i Celestynem, Atanazy z synem Ignacym, Jan-Piotr i Józef wylegitymowani w Cesarstwie 1846 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

de HAUSEN. August-Fryderyk, major 1719 r., podpułkownik gwardyi królewskiej 1725 r., z żony Zuzanny Wildemanówny miał syna Henryka-Wilhelma, kapitana, a następnie 1744 r. majora gwardyi królewskiej, żonatego z Aleksandrą, córką Jana Wierzbickiego i Anny Bajbuzianki (Metr. Kor., Sigil., Don. Vars.).

de HAUSENBERG. Gotlib-Walenty, radca królewski 1779 r. (Sigil.).

HAUSMAN h. GRYF. N. N. udowodnili szlachectwo w gub. wileńskiej 1820 r. Michał, syn Antoniego, urzędnik w gub. mińskiej 1849 r.

HAUSZYLD v. HAUSCHILD h. POGOŃ. Herb - w polu złotem na siwym koniu z czaprakiem błękitnem jeździec z pióropuszem u szyszaka, trzymający miecz w prawej, a tarczę w lewej ręce; w koronie nad hełmem ręka zbrojna z mieczem (Hr. Ostr.).

Wojciech posiadał w 1678 r. majątek Płonki-Kozły, na Podlasiu (Akta Brańskie); jego syn Franciszek miał syna Józefa, po którym synowie: Franciszek, urzędnik w Warszawie, Jan i Antoni, dziedzic dóbr Kozłów Szlachecki, sędzia pokoju pow. łowickiego w 1866 roku, wylegitymowani w Królestwie 1839 - 1840 r.; po Antonim z żony Moniki Schamelówny syn Leon, urzędnik w Warszawie 1840 r.

Ignacy, kapitan wojsk polskich 1808 r., następnie major wojsk polskich i kawaler krzyża Virtuti Militari (Ks. Wojskowe).

HAWART. Izydor, sekretarz królewski 1785 r. (Don. Vars.).

HAWNEROWICZ. Jan z żoną Anną wprowadzeni do dóbr Trzebuchowa, w pow. przedeckim 1651 r. (Ks. Gr. Przedeckie).

HAWR v. HAUR. Rodzina szlachecka kurlandzka, tytułująca się baronami; jedna jej gałąź już w końcu XVI stolecia osiedliła się w wojew. chełmińskiem. Jakób-Kazimierz, pisarz i superintendent wielkorządów krakowskich i ekonomii Samborskiej, administrator majątków Andrzeja Morsztyna, podskarbiego wiel. koronnego, wielostronnie ukształcony i biegły w obcych językach, jeden z najlepszych agronomów swojego czasu i autor obszernego dzieła pod tytułem: Ekonomika Ziemiańska etc., umarł w późnej starości 1710 r.; był żonatym z Izabelą Bielską.

HAWRATYŃSKI h. HAWRAT. (Herb - w polu nieoznaczonej barwy trzy pagórki rzędem, na każdym z nich drzewo iglaste; nad hełmem w koronie trzy drzewa iglaste, dwa boczne na krzyż złożone, środkowe prostopadłe (Hr. Ostr.).

Byli na Wołyniu w XVII stoleciu; z tej rodziny Regina, żona Michała Ledóchowskiego, wojskiego nowogrodzkiego 1674 r.

HAWRYŁKIEWICZ h. ANCUTA. Michał, syn Franciszka, a potomek Stefana, dziedzica dóbr Trokiele, w pow. trockim 1683 r., z synami: Ignacym, Stanisławem, Teofilem i Józefem wylegitymowani w Cesarstwie 1845 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

HAWRYŁKIEWICZ h. KRZYWDA. Józef, sędzia grodzki i skarbnik lidzki 1768 - 1772 roku. Romuald-Zbigniew, Wiktor i Józef wylegitymowani w Cesarstwie 1827 - 1842 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej.

HAWRYŁOWICZ. Brali przydomki Pińkowski i Pihorawski. Michał i Piotr, bojarowie welońscy, notowani w Metr. Lit. 1528 r. Jan 1674 r., Jan, Piotr Pihorawski, Jan, mostowniczy mścisławski, i Wincenty Pińkowscy 1697 r. podpisali elekcye z wojew. mścisławskiem. Bohdan i Piotr, mostowniczy mścisławski, podpisali konfedercyę olkienicką 1700 r. Józef, łowczy mścisławski 1767 - 1788 r.

HAWSZEWICZ h. BRONIC odm. Odmiana herbu - w polu czerwonem dwa jelce na krzyż; na hełmie w koronie trzy pióra strusie. Pisano ich także Hawsowicz i Hauszewicz; z nich Senko, bojar nowogrodzki, cytowany w Metr. Lit. 1528 roku. Henryk, naczelnik powiatu w Nowem Siole 1864 r.

de la HAYE. Walenty, pułkownik wojsk koronnych 1759 r. (Sigil.).

HAZA h. HAZA v. ZAJĄC. Herb - w polu błękitnem biały zając; na hełmie w koronie pięć piór strusich.

Dawna rodzina na Szlązku, od swego majątku Radlice (Rädlitz) pisząca się Radlicz, czyli Haza-Radlicz; ma być jednego pochodzenia z rodziną Kuniglis na Litwie, właściwem przecież jej nazwiskiem jest Hase, lub von Haase, które nawet dotychczas nosi jedna ich linia osiedlona w Prusach Nadreńskich. Już w XVI stoleciu jedna gałąź tej rodziny osiedliła się w Wielkopolsce, gdzie w XVII wieku posiadała między innemi majątki Baranów i Jasień. Jan-Fabian, burgrabia poznański 1687 r., miał synów: Maksymiliana, Aleksandra, Baltazara, Henryka, Krzysztofa, Rafała i Sebastyana 1687 r. (Wyr. Tryb. Piotrk.). Samuel 1674 r., a Balcer, Krzysztof i Maksymilian 1697 r. podpisali elekcye z wojew. poznańskiem. Sebastyan, deputat ad pacta conventa 1697 r. Aleksander, burgrabia wschowski, deputat ad pacta conventa 1697 r., z żony Urszuli Golczówny miał córkę

Ludwikę-Kazimierę Twardowską i synów: Franciszka-Henryka, Aleksandra, ożenionego z Urszulą Unruh i Jerzego-Sebastyana. Bogdan (Daćbog), sekretarz królewski 1726 r. (Sigil.), dziedzic dóbr Konecko i Chroma Wola, żonaty z Salomeą Wierzbiczówną 1728 r. (Ks. Gr. Brzeskie).

HAZBIEWICZ. Rodzina tatarskiego pochodzenia na Litwie; z niej Józef, syn Leona, z synami: Aleksandrem, Samuelem, Stefanem i Sulejmanem wylegitymowani w Cesarstwie 1850 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

HAZLER. Na Litwie; z nich Heronim podpisał pospolite ruszenie 1698 roku z wojew. nowogrodzkiem. Rafał, viceregent grodzki kowieński 1790 - 1794 r.

HEBDA h. POMIAN. Taż familia co Chebda; z piszących się Hebda. Po Mikołaju, instygatorze Trybunału litewskiego 1747 r., syn Jan miał syna Karola, po którym z żony Petroneli Płachcińskiej synowie, Wincenty, inkwirent w Płocku 1830 r., sędzia Trybunału w Lublinie 1842 r., sędzia apelacyjny 1851 r., ostatecznie prezes Trybunału w Płocku, i Stanisław, radca honorowy, urzędnik w Warszawie, wylegitymowani w Królestwie 1851 - 1852 r. Jan, asesor sądowy w Białej 1866 r.

HEBDA h. STARYKOŃ. Piszą się z Tropia. Jan podpisał elekcyę 1764 r. z księztwem oświecimskiem i zatorskiem. Adam, Andrzej, Antoni, Jakób, Jan, Michał, Piotr, Stanisław, Tomasz i Wincenty wylegitymowani w Galicyi 1782 roku.

HEBDOWSKI. W ziemi czerskiej. N. otrzymał indygenat w 1662 r. (Sigil.). Andrzej podpisał elekcyę 1697 r. z ziemią czerską. Kajetan, kapitan wojsk polskich 1779 r., a od 1791 r. major, walczył w 1792 r. i 1794 r.; generał brygady 1808 - 1813 r., szef sztabu w 1809 r. N., szambelan polski i plenipotent ks. Radziwiłłów 1790 r.

HEBLEWSKI. Wojciech, syn Antoniego i Katarzyny Szczepańskiej, ur. 1787 r. w m. Wieluniu, w Wiel. Ks. Poznańskiem, został 1812 r. podporucznikiem 5 pułku piechoty Księztwa Warszawskiego, a w 1816 r. porucznikiem batalionu strzelców; postąpił w 1824 r. na kapitana, a do dymisyi wyszedł w randze podpułkownika i umarł w Warszawie 1850 r.

HEBROWSKI h. OSINY. Jakób, Jerzy, Stefan i Zacharyasz, synowie Stanisława, zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1800 r.

HECEJOWSKI. Szlachta zagrodowa w pow. owruckim, cytowana w Vol. Leg. 1775 r.

HECHT. Michał, sekretarz królewski 1729 r. (Sigil.). Ludwik-Fryderyk, kanonik kolegiaty u św. Mikołaja w Magdeburgu 1845 r. (Led.).

HECKIER. Jan, rajca m. Gdańska, otrzymał nobilitacyę w 1660 r. i herb - w polu błękitnem, na zielonym pagórku, bocian, trzymający w dziobie gałązkę z trzema żołędziami; w koronie na hełmie takiż bocian jak na tarczy. Daniel-Ernest, dyrektor magistratu m. Gdańska 1751 r. (Metr. Kor.).

HEDELHOFFER. Jan-Fryderyk, pisarz radziecki wschowski, został w 1726 r. sekretarzem królewskim (Sigil.).

HEDERYK v. HEDRYK. Fryderyk, sierżant regimentu pieszego koronnego, otrzymał chorąztwo w tymże regimencie 1778 r., a w 1782 r. wyszedł do dymisyi w randze porucznika (Sigil.).

HEGERSTET. Jan, syn Jana, oficer wojsk rosyjskich, otrzymał przyznanie szlachectwa w Cesarstwie 1848 r. z zasady stopnia oficerskiego i zapisany do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

HEJBOWICZ v. HBYBOWICZ h. HERBERT. Na Podlasiu i na Litwie; z nich Ignacy z ziemią bielską, Mateusz-Szymon z pow. grodzieńskim i Stanisław-Marcin z pow. starodubowskim podpisali elekcyę 1764 r. Adam, cześnik brański 1776 r., dziedzic dóbr Grabowy jego brat stryjeczny Tadeusz, porucznik wojsk pruskich, ożeniony z Rozalią Kułakowską, pozostawił syna Adama, dziedzica dóbr Grabów, wylegitymowanego w Królestwie 1847 r. Jan, syn Marcina, zapisany do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1820 r. Aleksander, podporucznik 6 pułku ułanów 1831 r.

de HEJCKING v. HEYCKING h. HEYCKING. Baronowie i szlachta. Herb - tarcza przedzielona na ukos od prawej ku lewej stronie, na pola białe górne i dolne błękitne, w górnem polu lew złoty, a w dolnem trzy srebrne piramidy; nad hełmem w koronie między dwoma skrzydłami lew złoty wspięty.

Pisano ich także Heuking i z polska Heking; rodzina niemiecka nadreńska, osiedliła się w XV stoleciu w Inflantach i brała tytuł baronowski, który w Cesarstwie rosyjskiem był jej przyznany w 1853 r. Wielu z jej członków, zwłaszcza w XVIII stoleciu, zamieszkiwali na Litwie. Ernest-Adolf, deputowany pow. tukumeńskiego 1716 r. (Metr. Kor.). Henryk-Benedykt, starosta kaudowski 1735 r. Ernest-Benedykt, pułkownik wojsk koronnych 1759 r. Ernest-Ewald, kapitan wojsk koronnych 1765 r., wyszedł 1773 r. do dymisyi w randze majora. Filip-Reinhold, major, posesor wójtowstwa Mironice 1763 r., podpułkownik 1766 r., a od 1772 r. pułkownik wojsk koronnych (Sigil., Metr. Kor.), był żonatym z Zofią z Milensów. Dieteryk-Ernest, szambelan królewski 1766 r. Aleksander, miecznik wiłkomierski 1770 r. Karol, szambelan królewski 1786 r. Paweł zapisany do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1799 r.

Jedna ich linia zamieszkiwała w Prusach; z tej Ulrich, zm. 1790 r., i Ulrich-Lebrecht, zm. 1809 r., generałowie wojsk pruskich.

HEJDA. Zygmunt 1472 r., tego córki utrzymały prawem lennem dobra Hebersdorff, na Szlązku 1496 (Metr. Kor.).

von der HEJDE. Konstanty, burgrabia maryenburgski, i Jakób Schwabe von der Heide, bracia rodzeni, otrzymali indygenat 1624 r. (Metr. Kor.). Zofia, żona Jana-Maurycego Brühla 1700 r.

HEJDEBRAND h. HEJDEBRAND v. LEW. Herb - tarcza dwudzielna, w polu prawem srebrnem pas czerwony ukośny w prawo pomiędzy dwiema czerwonemi pięciolistnemi różami, w polu lewem błękitnem lew złoty; nad hełmem w koronie między dwoma czarnemi skrzydłami i dwiema czerwonemi różami pół lwa złotego (Hr. Ostr.).

Na Szlązku, gdzie posiadali majątki: Bischdorf, Bogusławice, Laskowice, Sarnowo i inne 1659 - 1851 r. (Led.).

HEJDEBREK h. HEYDEBREK. Herb - w polu czerwonem dwie paprocie na krzyż ułożone (Led.).

Maryanna, żona 1v. Władysława Góreckiego, burgrabiego grodzkiego gostyńskiego, 2v. za Samuelem Bratoszewskim, pisarzem ziemskim gostyńskim, wydała córkę swoją z pierwszego małżeństwa Cecylię Górecką za Macieja Zakrzewskiego, kasztelanica kruszwickiego 1716 r. (Ks. Gr. Brzeskie).

ab HEJDECK v. HEYDEG h. HEYDECK. Baronowie. Herb - w polu czerwonem pas srebrny poprzeczny; nad hełmem w koronie orla głowa z paskiem srebrnym na szyi., trzymająca w dziobie podkowę za bark (Hr. Ostr.).

Będzina baronowska niemiecka, osiedliła się w Prusach około 1520 r.; należały do niej majątki Reichenbach, Woduhnkeim i in. Wilhelm-Fryderyk zmarły 1750 r. Klara, żona Wincentego Houwalt 1797 r. (Bon.).

HEJDEL v. HEYDEL h. HEYDEL. Baronowie. Herb - właściwym herbem tej rodziny był w polu czerwonem miecz srebrny stojący żeleźcem w górę, a przy jego rękojeści mały półksiężyc; na hełmie w koronie pawi ogon o pięciu piórach. Ten herb przy nominacyi na baronów w 1772 r. zmieniony został w sposób następujący: tarcza wzdłuż rozdzielona, w prawem polu błękitnem półksiężyc rogami w górę, a nad nim krzyż kawalerski złoty, w lewej części czerwonej herb rodzinny, t. j. miecz stojący srebrny, przy jego rękojeści mały półksiężyc stojący rogami w lewo; w górze tarczy mała tarcza, na niej w polu czerwonem orzeł biały polski (przy przyznaniu austryjackiego tytułu baranowskiego tę tarczę z orłem białym usunięto, a natomiast położono białego orła w koronie na ogonie pawim); na tarczy korona baronowska, w niej ogon pawi o pięciu piórach.

Rodzina saska. Jan-Rudolf, przybywszy z królem Augustem do Polski, został kapitanem wojsk cudzoziemskiego autoramentu; w nieszczęśliwej bitwie pod Kliszowem, lubo ciężko raniony, jeden z ostatnich ustąpił z pola walki 1702 r., lecz już następnego 1703 r. poległ w bitwie pod Pułtuskiem. Jego syn Karol-Jan, kapitan gwardyi królewskiej 1717 r., z żony Doroty von Wruk miał synów, Zygmunta, pułkownika wojsk koronnych 1765 r., bezdzietnego i Jana-Sebastyana, majora wojsk koronnych, dziedzica dóbr Latacz i inne, na Podolu, który w nagrodę zasług otrzymał w 1772 r. od króla Stanisława Augusta tytuł baronowski z odmianą herbu rodzinnego; um. 1795 r., pozostawiając z 1-ej żony Ludwiki Rozbickiej córkę Józefę za Karolem Tolińskim, kapitanem wojsk polskich, i z 2-iej żony Joanny de Wabnitzówny, córki: Joannę 1v. za Franciszkiem Melbechowskim, 2v. za Karolem ks. Ponińskim, Ewę za Tadeuszem Dąbrowskim, Ludwikę za Rafałem Korytowskim, szambelanem, Karolinę za Wojciechem Bachmińskim i Rudolfinę za Feliksem Słoneckim, oraz syna Jana-Rudolfa, dziedzica dóbr Latacza, Świerzkowce i Drochiczówki, członka Stanów galicyj., który otrzymał przyznanie tytułu baronowskiego w Królestwie 1820 r., a w Austryi 1832 r. z odmianą w herbie.

Bar. Jan-Rudolf umarł 1848 r., pozostawiwszy z 1-ej żony Ludwiki Bachmińskiej córki: Honoratę za Ludwikiem Świeżawskim, Joannę za Gaudentym Kuczyńskim, kapitanem wojsk gwardyi ros., Filipinę za Romanem Chełmickim, Maryę za Karolem Milewskim i synów: Karola, Maryana, Leopolda, Stanisława, Rafała i Aleksandra. Z drugiej żony Salomei von Hohendorff miał bar. Jan-Rudolf córkę Matyldę, żonę Leoncyusza Wybranowskiego i syna Oktawiusza. (Bon.). Z synów:

Bar. Karol, dziedzic dóbr Latacz, członek Stanów galicyj. 1816 r., z żony Michaliny Dąbrowskiej pozostawił syna Mieczysława, podporucznika wojsk austryjackich, ożenionego z Maryanną Świdzińską, z której syn Zdzisław żonaty z Maryą Borowską i córka Bronisława.

Bar. Maryan, dziedzic dóbr Świerzkowce, zmarły 1837 r., z żony Doroty Tyszkowskiej pozostawił syna Henryka, dziedzica dóbr Świerzkowce w Galicyi, zm. 1867 r., po którym z żony Waleryi Podlewskiej syn Adam-Rudolf 1875 r. i córka Paulina za Edmundem hr. Starzeńskim.

Bar. Aleksander z żony Pauliny Sidorowskiej pozostawił synów: Erazma, ożenionego z Michaliną Wolańską, dziedziczką dóbr Beremian, z której syn Franciszek, żonaty z Melanią hr. Dzieduszycką, Kaliksta, urzędnika we Lwowie, i Juliusza.

HEJDEMAN. Antoni, syn Kajetana, sztabs-kapitan wojsk ros., otrzymał przyznanie szlachectwa w Cesarstwie 1849 r. z zasady, stopnia oficerskiego i z synami: Konstantym, Tomaszem i Henrykiem zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

HEJDEN h. JASTRZĘBIEC. Podług tradycyi tej rodziny ma to być gałąź rodu Zborowskich, która, unikając prześladowania w ojczyźnie, osiedliła się w Prusach Wschodnich między 1580 a 1610 r. i zniemczyła nazwisko na von Heiden; należały do niej między innemi majątki w Prusach Wschodnich, Borowen 1727 - 1778 r., Nerfken i Neuendorf 1820 r.

HEJDENPOL-WROSPOLSKI h. HEJDENPOL v. GRYF odm. Herb - w polu błękitnem gryf srebrny; w koronie nad hełmem ręka zbrojna z mieczem.

Aswerus Heydenpol, podpułkownik wojsk koronnych, lubiony od króla Jana III i od niego w najtrudniejszych wojennych okazyach używany, otrzymał 1673 r. w nagrodę wielokrotnych zasług wojennych nobilitacyę, a od Komornickich został przyjęty do herbu Gryf (Metr. Kor.).

HEJDENREICH v. HEYDENREICH. Franciszek, urodzony w Warszawie, magister medycyny i chirurgii, lekarz batalionowy artyleryi pieszej 1831 r. Józef, podchorąży 13 pułku piechoty, podporucznik i kawaler orderu Virtuti Militari (Ks. Wojskowe).

HEJDENSTEIN v. HEYDENSTEIN h. HEYDENSTEIN. Hrabiowie. Herb - tarcza czarna wzdłuż przedzielona, w prawej części dwie piramidy srebrne, w lewej, skrzydło srebrne; na hełmie w koronie trzy pióra strusie, środkowe czarne, boczne białe (Hr. Ostr.).

Senator w rodzinie, Jan, kasztelan gdański 1667 r., um. 1673 r.

Dawna niemiecka rodzina, w średnich wiekach posiadająca udzielne hrabstwo we Frankonii; jedna jej gałąź przesiedliła się do Prus Zachodnich już po ich przyłączeniu do Polski. Bernard, dziedzic na Soleczynie 1550 r., z żony Anny von Krokau zostawił córkę Urszulę za Michałem Gissą, starostą borzechowskim, i synów Konrada-Jana i Reinholda; z nich Konrad-Jan, konsyliarz ks. pruskiego, otrzymał indygenat polski 1585 r., a Reinhold, dziedzic dóbr Soleczyna i Pamiętowa, naprzód sekretarz hetmana Jana Zamoyskiego, a następnie królów Stefana Batorego i Zygmunta III, wielkiej nauki i zdolności pisarskiej, autor kilku dzieł, biegły prawnik, wielką oddał przysługę prowincyi pruskiej przez ważny udział, jaki miał w korekcie jej praw. Stronnik i wielbiciel Jana Zamoyskiego, starosta Zajączkowski i montowski 1607 r. (Metr. Kor.), umarł 1620 r., pozostawiając z żony Erdmundy Konarskiej córki, Zofię w zakonie Cystersek i Annę, żonę Andrzeja Sapiehy, kasztelana wileńskiego, oraz syna Jana, podkomorzego malborgskiego 1662 r., a następnie 1667 r. kasztelana gdańskiego (Sigil.), autora politycznego i wydawcę dzieł ojca, gorliwego stronnika Michała Wiśniowieckiego, który bronił go przeciw fakcyi panów. Kasztelan umarł 1673 r.; miał dwie żony, Barbarę Żdżarowską i Katarzynę Witosławską (Metr. Kor.), pozostawił córkę Annę za Franciszkiem Raczyńskim 1684 r. (Wyr. Tryb. Piotrk.) i syna Melchiora-Augustyna, pokojowego królewskiego 1666 roku, posiadacza tenuty w malborgskiem (Sigil. w Ossolińscianum), posła na sejm 1674 r. z wojew. pomorskiego, który z żony N. Pudwels miał tylko jedynaczkę córkę Barbarę, żonę Stanisława Działyńskiego, starosty kiszewskiego.

HEJDMANT v. HEYDMANT. Jan i Władysław podpisali pospolite ruszenie z pow. orszańskim 1698 r.

HEJDUKIEWICZ h. TACZAŁA. Benedykt, syn Piotra, z synami: Justynem, Kajetanem, Franciszkiem, Józefem i Onufrym wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej 1861 r.

HEJEWSKI. Szlachta zagrodowa w pow. mozyrskim, cytowana w Vol. Leg. 1776 r.; z niej Teodor napadał zbrojno szlachtę okoliczną 1650 r. (Akta Owruckie).

HEJEWSKI-ŁOWDYKOWSKI. Stefan, syn Maksymiliana, 1710 r. (Bon.).

HEJMAN h. PRAWDZIC. Po Adamie, synu Jana, dziedzicu dóbr Orelec, na Rusi Czerwonej 1721 r., syn Kajetan 1746 r., miał syna Jana, po którym synowie: Władysław, Jan i Aleksander wylegitymowani w Cesarstwie 1848 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

HEJMER v. HEYMER h. HEYMER. Herb - w polu srebrnem serce czerwone, na niem trzy lilie błękitne z łodygami i liśćmi, środkowa prosto, boczne ukosem do niej; na hełmie w koronie dwie trąby myśliwskie, prawa czerwona, lewa niebieska, munsztukiem w górę.

Ten herb otrzymał w 1843 r. Jerzy, poborca kasy pow. maryampolskiego, który w 1837 r. dostał przyznanie szlachectwa w Królestwie z zasady posiadanego urzędu; jego syn Eugeniusz 1858 r.

HEJN. Daniel, rajca gdański, został 1662 r. burgrabią gdańskim (Sigil.).

de HEJN bar. Leopold, porucznik wojsk koronnych, otrzymał dymisyę 1793 r. (Bon.).

HEJNA v. HEYNA v. HEYN. Jerzy, starosta hinkowski 1627 r., z żony Brygidy Schwartzwaldówny miał synów, Jana i Jerzego. Jan, posesor Radłowa 1634 r., był żonatym z Kordulą Cyrembergkówną, której zapisał dożywocie na wsi Żelno, w wojew. pomorskiem 1641 r. Jerzy, żonaty z Sabiną Littauen, nabył Smasin i Kossowo 1637 r. Eliasz, miecznik elblągski 1702 r. (Metr. Kor., Sigil.).

HEJNCZ v. HEINZ h. DZIAŁOSZA odm. Odmiana herbu - tarcza przedzielona w podłuż, w części prawej Działosza, a w części lewej trzy srebrne miecze, przeszywające jabłko zielone.

Piszą się z Hinnesów. Jan-Karol, podpułkownik wojsk koronnych 1772 r., z żony Teresy z Johnów miał synów, Franciszka-Karola, konsyliarza królewskiego 1783 r., po którym z Klary Zagórskiej syn Karol-August, i Jana, kapitana wojsk koronnych 1777 r. (Sigil.), po którym syn Jan ożeniony z Ludwiką Gadomską (Bon.). Karol i Jan, bracia stryjeczni, zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1827 r.

HEJNINK v. HEYNINK h. RADWAN. Byli na Żmudzi; z nich Jan cytowany w aktach wąsoskich 1671 r. Jan, syn Jakóba, zapisany do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1819 r.

von HEJNISZ v. HEYNISCH h. POMIAN. Po Adamie, synu Andrzeja, syn Michał miał synów: Andrzeja, Jana i Ferdynanda. Z nich Jan pozostawił synów: Karola, Józefa i Ferdynanda z synami: Ludwikiem, Aleksandrem i Janem, a Ferdynand miał synów, Ferdynanda i Jana, wylegitymowanych w Cesarstwie 1845 r. i zapisanych do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HEJNKO v. HEYNKE. Aleksander, podpułkownik wojsk koronnych, otrzymał w nagrodę zasług wojskowych nobilitacyę 1673 r. (Vol. Leg.); w 1686 r. zapozwany był do Trybunału za niedopełnienie powinności wojskowych.

HEJNRICH h. PRACA. Rodzina miejska pruska; z niej Teodor, syn Fryderyka-Wilhelma, przybył w 1806 r. do Polski jako urzędnik pruski, lecz wkrótce wskutek zmian politycznych pozbawiony posady oddał się farmacyi i medycynie, a otrzymawszy stopień doktora medycyny w uniwersytecie w Jena, osiedlił się w Warszawie i zasłynął jako zdolny farmaceuta. W 1824 r. został profesorem nauk przyrodzonych w Instytucie Agronomicznym w Marymoncie, a następnie profesorem chemii w Uniwersytecie warszawskim, i w 1837 r. w nagrodę służby publicznej i gorliwości w niesieniu ulgi cierpiącej ludzkości, otrzymał szlachectwo z herbem nazwanym Praca. Teodor w 1840 r. otrzymał przyznanie praw nowego szlachectwa; z żony Anny z Werników jego synowie: Józef, porucznik inżynieryi w Petersburgu, w 1844 r., Władysław, Karol, Adolf i Aleksander w 1851 roku, a Wilhelm w 1856 r. wylegitymowani w Królestwie.

HEJSLER v. HEYZLER h. SZYNA. Herb - w polu czerwonem cztery szyny srebrne, związane w środku, na których pochylona w lewo kotwica srebrna; w koronie na hełmie żagiel zwinięty (Bon.).

Jan-Dawid otrzymał nobilitacyę 1790 r. (Sigil.); z żony Anny miał syna Fryderyka-Wilhelma, po którym z Julianny Schmidt syn Jan-Fryderyk, urzędnik w Radomiu, wylegitymowany w Królestwie 1838 r., a jego syn Stanisław, urodzony z Praksedy Porczyńskiej, w 1865 r.

HEJSSMAN h. JASTRZĘBIEC. Po Antonim, synu Jana, oficerze wojsk polskich 1792 r., synowie: Ludwik, urzędnik ros. 1823 r., z synami: Wiktorem, Januarym i Karolem, oraz Wincenty, Erazm i Faustyn, urzędnik ros., z synami, Ludwikiem i Aleksandrem i po tym drugim synowie: Plato, Tadeusz, Adam i Aleksander wylegitymowani w Cesarstwie 1822 - 1860 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

HEJSZTAD v. HEYSZTADT. Jan, major wojsk koronnych, otrzymał nobilitacyę 1673 r. (Vol. Leg.).

HEKEL v. HECKEL h. HEKEL. Herb - w polu czarnem trzy belki poprzeczne złote; w koronie na hełmie pięć piór strusich czarnych.

Jerzy-Henryk, kapitan gwardyi pieszej koronnej, otrzymał nobilitacyę 1790 r. (Vol. Leg.); w 1792 r. został majorem wojsk koronnych (Sigil., Kancl.).

HEKENDORF h. KOŚCIESZA. Potomstwo Karola, syna Fryderyka, a mianowicie: Albin i Stanisław, synowie Alberta, oraz Waleryan i Edward, synowie Ferdynanda, wylegitymowani w Cesarstwie 1866 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HEKSTAUZ v. HEKTAUZ. Paweł ze Szczykowa podpisał konfederacyę wojew. brzesko-kujawskiego i inowrocławskiego 1764 r. Jakób żonaty z Ludwiką ze Sobieszczańskich 1789 r. (Ks. Gr. Przedeckie).

HELCEL (HELTZEL) h. SZTERSZTYN. Antoni, syn Benedykta de Sterstein, otrzymał prawa nowego szlachectwa w Królestwie 1837 r.

von HELDEN h. HELDEN. Herb - w polu czerwonem tarcza złota, mieczem przebita.

Dawna niemiecko-brunszwicka rodzina; z niej rycerz (miles) Jerzy około 1390 r. osiedlił się w Prusach i walczył w wojsku krzyżackiem przeciwko Litwinom i Polsce. Potomkowie Jerzego w wojnie 1454 - 1466 roku trzymali stronę polską przeciwko Krzyżakom, a w XVI stoleciu przybrali nazwiska od majątków Sarnowski, Gąsiorowski, Gowarczewski i Przyborowski; jedna przecież gałąź Heldenów została się przy rodzinnem nazwisku i w XVIII stoleciu posiadała majątek Schönfliess, w Prusach, a w 1870 r. dziedziczyła w prowincyach Brandeburgskiej i Starej Marchii.

HELERMAN v. HELLERMAN. Jan-Daniel, kapitan 1772 r., został 1773 r. majorem wojsk koronnych (Sigil., Kancl.).

HELFRICH v. HELFREICH. Karol-Gustaw-Fryderyk, kapitan, został 1775 r. majorem wojsk koronnych (Sigil., Kancl.).

HELM h. HEŁM. Herb - w polu czerwonem hełm z rogami i ogonem bydlęcym z tyłu; nad hełmem w koronie trzy pióra strusie (Hr. Ostrów.).

Łukasz, prokurator zamku malborgskiego 1544 r. (Metr. Kor.). Jakób, Mikołaj i Bonawentura, synowie Franciszka, udowodnili szlachectwo w Galicyi 1782 r.

HELMAN h. CZERWNIA. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1799 r.

HELMAN h. HEŁM. Karol, Feliks i Wilhelm, synowie Józefa, wylegitymowani w Cesarstwie 1848 r. i zapisani do ksiąg szlachty okręgu białostockiego.

HELMAN h. HERBURT. Franciszek, Leon i Władysław, synowie Franciszka, oraz Wiktor, syn Leona, wylegitymowani w Cesarstwie 1850 - 1860 r. i zapisani do ksiąg szlachty okręgu białostockiego.

HELMAN. Ignacy wylegitymowany w Galicyi 1782 r. Franciszek, podporucznik wojsk polskich 1831 r. Józef, asesor kolegialny, lekarz pow. sejneńskiego 1856 r. Feliks, pisarz Trybunału w Radomiu 1865 r.

HELMEJSTER. Potomstwo Antoniego, syna Stanisława, a mianowicie: Józef, syn Sylwestra, oraz Teodor, Antoni, Ignacy, Ludwik, Bonifacy i Julian wylegitymowani w Cesarstwie 1863 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HELMICHT. W Wielkopolsce. Jan, syn Piotra, żonaty z Dorotą Malską 1700 r. Kacper, viceregent ziemski wieluński 1788 - 1793 r., syn Franciszka, a wnuk Wawrzyńca (Ks. Gr. Piotrk.); jego siostry, Maryanna za Stefanem Kobyłeckim i Elżbieta, żona Michała Soleckiego 1810 r.

HELPT-LEIMAN. Piotr prawo dożywocia na dobrach, pozostających w Inflantach, przelał na synów swoich, Jana i Gabryela Helptów 1600 roku (Metr. Kor.).

HELT v. HELD h. HELT. Herb - w polu czarnem pas srebrny ukośny z prawej ku lewej stronie, na nim strzała czerwona; na hełmie bez korony łeb z szyją psa w prawo, na nim strzała żeleźcem w górę przełamana u żeleźca. Niektórzy jednak kładli tę strzałę prostą, bez złamania, a pas na tarczy umieszczali od lewej ku prawej stronie.

Rodzina niemiecka w Krakowie zamieszkała, z której Seifried i Melchisedech mieli otrzymać nobilitacyę 1569 r. Jedna ich linia osiedliła się na Szlązku, w którym posiadała majątek Dambitsch 1794 r. Tego też jest herbu, lecz nie wiem, czy i pochodzenia, rodzina Held von Hagelsheim w Niemczech, z której Gaspar był kanclerzem cesarza Karola V, a Beniamin otrzymał odnowienie szlachectwa w Prusach 1759 r.

HELT h. JELITA. Bartłomiej z Lwówka otrzymał nobilitacyę 1569 r. i herb Jelita, t. j. trzy strzały w polu czerwonem (Metr. Kor.).

HELTMAN h. HELT. Mają pochodzić od rodziny Helt, herbu Helt, na Litwie; z nich Wiktor, Józef, Jan, Franciszek i Leon, synowie Karola, wylegitymowani w Cesarstwie 1834 r. i zapisani do ksiąg szlachty okręgu białostockiego.

HELWING v. HELWIG. Michał, burmistrz, został burgrabią elblągskim 1665 r. Teofil, viceburmistrz, otrzymał burgrabstwo elblągskie 1695 r. Beniamin, kupiec gdański, został konsyliarzem kupieckim 1767 r. Marcin, kupiec kargowski, został konsyliarzem handlowym 1779 r. (Sigil.). Karol-Ferdynand, syn Jana i Wiktoryi Michalskiej, ur. 1809 r. w Warszawie.

HEŁCZYŃSKI h. OSTOJA. Właściwem nazwiskiem tej rodziny było Halczyński, które pierwszy Teodor-Tomasz, cześnik bracławski 1762 roku, zmienił na Hałczyński, a następnie na Hełczyński; jego syn Franciszek miał syna Walentego, po którym z żony Franciszki Pawłowskiej synowie: Michał, urzędnik w biurze namiestnika Królestwa, Ludwik, urzędnik przy drodze żelaznej, i Franciszek, po którym z żony Zgorzelskiej syn Stefan wylegitymowani w Królestwie 1853 - 1856 r.

HEŁMOWSKI. N., horodniczy wołkowyski, cytowany w Vol. Leg. 1775 r. Zapewne taż familia co Chełmowski.

HEMINDOWSKI h. KOTWICZ. Pisano ich także Hemidowski i Henindowski; byli w XVI stoleciu na Szlązku, a podobno i w Wielkopolsce.

HEMLING v. HEMELING. Sebastyan, komisarz królewski 1759 r. (Sigil.), z żony Karoliny z Krejtzmerów miał córki, Ludwikę za Stefanem Turno i Filipinę, żonę Józefa Nieborowskiego 1780 r. Piotr, chorąży wojsk koronnych 1785 r. Krzysztof, chorąży 1783 r., kapitan 1788 r., następnie rotmistrz, i Jan, porucznik wojsk koronnych 1789 r. (Sigil.), otrzymali nobilitacyę 1790 r. (Vol. Leg.).

de HEMPEL h. HEMPEL. Herb - w polu błękitnem przedzielonem palem czarnem wzdłuż, z przodu złoty gryf stojący na ziemi, i trzymający gałązkę, w tyle na ziemi pięć zielonych tyczek (Led.).

Rodzina miejska warszawska. Sebastyan a Hempelsdorff, podpułkownik wojsk koronnych 1759 r. Jan-August, major wojsk koronnych 1774 r. (Sigil.), otrzymał nobilitacyę 1790 r.; ożeniony z Zuzanną Hoffman pozostawił synów, Aleksandra i Antoniego. Z nich Aleksander, porucznik 1822 r., a następnie major wojsk polskich 1830 r., dziedzic dóbr Tarnowa, w pow. chełmskim, um. 1867 roku, i Antoni, dziedzic dóbr Skorczyce, w pow. zamojskim, prezes dyrekcyi szczegółowej Towarzystwa Kredytowego w Lublinie, mąż wielkich zasług i poważania w obywatelstwie, wylegitymowani w Królestwie 1839 r.; po Antonim z żony Anieli Skorupskiej syn Józef, ożeniony z Celestyną Posturzyńską, pozostawił synów, Jana i Kazimierza.

Joachim-Stanisław, dziedzic dóbr Tuchowicza, w gub. siedleckiej, sędzia pokoju pow. łukowskiego 1855 r., poprzednio kapitan wojsk polskich gwardyi cesarza Napoleona I, chlubnie odbył kampanie 1807 - 1814 r.; walczył w Hiszpanii, w Niemczech i we Francyi i zaszczytnie odznaczył się w bitwach pod Bautzen, Dreznem, Lipskiem, Hanau i t. d. Wyniesiony do godności kawalera (chevalier) państwa francuzkiego, przyznany mu w Królestwie 1824 r. (Ks. Wojskowe), został wylegitymowany w Królestwie 1839 r.; był żonatym z Rozalią Dmochowską, um. 1873 r. w Tuchowiczu, pozostawiwszy kilkoro dzieci. Jan, naczelnik w górnictwie Królestwa Polskiego 1866 r., w 1874 r. administrator i zarządca kopalń siarki w Czarkowcach. Stanisław, kapitan wojsk polskich, um. 1873 r. i pochowany w Lublinie.

HEMPEL. Stanisław, sztabs-kapitan wojsk rosyjskich, otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1857 r., z zasady swego stopnia oficerskiego.

HEMZYNG. Jan, dworzanin królewski, podpisał elekcyę 1674 roku z wojew. połockiem.

HENDIGIER. Józef, syn Szczepana i Teresy Schatz, ur. 1791 roku w m. Weilheim w Bawaryi, odbył kampanię 1812 r., a w 1821 r. został lekarzem batalionu w 1 pułku piechoty liniowej; um. 1867 r. w Warszawie, pozostawiwszy z żony Karoliny z Kindigerów syna Edwarda, rejenta, zm. 1893 r. w Warszawie i córkę za Ignacym Kopczyńskim (Ks. Wojskowe).

HENDREICH. Krzysztof, dworzanin królewski, został sekretarzem królewskim 1641 r. (Metr. Kor.).

HENDRIKSON v. HENRIKSON. Maciej, łowczy neringski 1704 r., nie żył w 1715 r. (Sigil.).

HENDRYKOWSKI v. HENRYKOWSKI h. BROCHWIC. Henryk, kapitan artyleryi koronnej, otrzymał w nagrodę zasług wojennych nobilitacyę 1673 r., a od Marcina Kąckiego, generała artyleryi koronnej, został przyjętym do herbu (Metr. Kor., Vol. Leg.); major w 1678 r. (Metr. Kor.), w 1686 r. za niedopełnienie służby wojennej zapozwany był do Trybunału, a w 1679 r. jako generał artyleryi koronnej pozwał Jadwigę Niezabitowską, kasztelanową bełzką, o kwartę ze starostwa lubelskiego (Zap. Tryb. Lubel). Konstancya, córka Henryka, za Kazimierzem Radgowskim, stolnikiem łomżyńskim (Bon.). Aloizy, podpisarz sądowy pow. obornickiego 1813 roku.

HENINGOWSKI. Bartłomiej otrzymał trzy łany gruntu we wsi Sternberg 1526 r. (Metr. Kor.).

HENISZ Wincenty, syn Józefa i Ludwiki, ur. 1784 r. w Szydłowcu, w wojew. Sandomierskiem, wstąpił do służby 1866 r. jako podporucznik, a w 1807 roku został porucznikiem 7 pułku piechoty Ks. Warszawskiego, a w 1810 r. postąpił na kapitana w tymże pułku (Ks. Wojskowe).

HENKE h. GRABOWIEC. Herb - tarcza wzdłuż przedzielona, w prawej części, w polu zielonem, łeb ze szyją i rogami jeleni w prawo, w lewej części białej drzewo grabowe; na hełmie w koronie trzy pióra strusie, na skrajnem prawem trąbka myśliwska, munsztukiem w górę, na lewem skrajnem cecha leśnicza trzonkiem na dół.

Ten herb w 1848 r., a prawa nowego szlachectwa w Królestwie w 1840 r. otrzymał Gustaw-Karol, syn Teodora, komisarz wydziału dóbr i lasów w Komisyi Skarbu w Królestwie Polskiem.

HENKEL. Marcin, kapitan wojsk litewskich, otrzymał w nagrodę zasług wojennych nobilitacyę 1662 r. (Vol. Leg.); jego synowie: Aleksander, Kazimierz, Mikołaj i Stanisław 1667 r. (Zap. Tryb. Lubel.). Józef, syn Jana, sprzedał 1776 r. dobra Zacharycze, w mińskiem. Jakób, major wojsk koronnych 1787 r. (Sigil.). Tadeusz, porucznik 3 pułku strzelców konnych 1830 r. Wincenty, Stanisław i Julian, synowie Jana, wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej 1844 r.

ab HENKELL hr. Karol-Erman, dziedzic na Świerklińcu 1723 r. (Siewierskie Gr. Zap.).

HENKO h. KORCZAK. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1819 r.

HENNEQUIN. Piotr, major korpusu kadetów 1774 r. (Sigil.), żonaty z Magdaleną z Klausów (Don. Vars.).

de HENNIG h. HENNIG. Jan i Karol, synowie Michała, i inni wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1841 roku.

HENNIGS. Karol, syn Krzysztofa i Maryanny, ur. 1782 r. w Gdańsku, postąpił na służbę 1809 r. i odbył kampanię 1812 r., a w 1816 r. został lekarzem 3 pułku piechoty liniowej; z żony Jadwigi z Dytmanów pozostawił syna Adolfa, ur. 1829 r.. żołnierza kostromskiego pułku strzelców, wylegitymowanego w Królestwie 1848 r. z zasady nominacyi ojca na lekarza (Ks. Wojskowe).

HENNING v. HENINK. Bernard ab Henningen, syn Hermana, 1579 r. (Bon.). Jan, Stanisław, Anna i Zuzanna, dzieci Stanisława, 1598 r. (Wyr. Tryb. Lubel.). Andrzej podpisał elekcyę 1697 r. z wojew. bełzkiem. Michał-Franciszek, ożeniony z Elżbietą Głębocką, cytowany w aktach łomżyńskich 1709 r. Krzysztof, rotmistrz królewski 1722 r., z żony Anny Sokolnickiej miał synów: Andrzeja, Józefa i Rocha, dziedziców dóbr Kamionka 1740 r. (Don. Vars.).

HENNING v. HENNIG. Franciszek-Ernest, konsyliarz królewski, dyrektor żup solnych, otrzymał indygenat 1790 r. (Vol. Leg.).

HENSZEL h. SULIMA. Aleksander, Jan i Józef, synowie Ignacego, potomkowie Mateusza, dziedzica dóbr Bondaciszki, w pow. lidzkim, zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1801 r. (Bon.).

HEPNER h. HEPNER. Herb - na tarczy koń w prawo; na hełmie w koronie pół rycerza otoczonego płomieniem z podniesionym w górę mieczem w prawej ręce.

Tego był herbu Dominik, doktór filozofii Akademii krakowskiej 1696 roku.

HEPNER. Jan-Bogusław, syn Jana-Bogumiła i Anny z Gładyszów, ur. 1787 r. w m. Babimoście, w Wiel. Ks. Poznańskiem, postąpił na służbę 1804 r. i został kapelmejstrem 7 pułku piechoty Ks. Warszawskiego 1812 r.; odbył kampanię 1806 r. i znajdował się w bitwach pod Auerstad i Pretzlau, a w 1808 i 1809 r. był w Hiszpanii (Ks. Wojskowe).

de HEPPEN h. HEPPEN. Herb - tarcza w czworo przedzielona, z małą tarczą środkową błękitną, na której skała o trzech wzniesieniach, na środkowem stoi sierp w prawo; na tarczy głównej w I części, w polu złotem, pół orła czarnego łbem w prawo, w części II, w polu czerwonem, lew złoty w koronie na głowie, wspięty w lewo, w III części w takiemże polu lew złoty ukoronowany, lecz wspięty w prawo, w IV części takież pole i orzeł jak w pierwszej części, lecz orzeł zwrócony łbem w lewo; na hełmie w koronie dwa skrzydła orle czarne, między niemi żniwiarz do pasa w sukni błękitnej i tegoż koloru starożytnej czapce zwieszonej w lewo, w prawej ręce trzyma sierp, lewą podejmuje się pod boki.

Dawna szlachta niemiecka. Jan, dworzanin i podskarbi królewicza Jana Kazimierza, był z nim więziony we Francyi 1638 roku. Karol-Jerzy i Adam-August, porucznicy wojsk koronnych, otrzymali indygenat 1768 r. Po Adamie, z żony Antoniny Rottermundówny, generałówny wojsk koronnych, syn Ludwik, dziedzic dóbr Skarzyce, w pow. olkuskim, radca wojew. krakowskiego 1829 r., wylegitymowany w Królestwie 1839 r.

Krystyan, podpułkownik 1734 r., Ludwik 1739 r., Adam 1788 r. pułkownicy wojsk koronnych (Sigil.). Jan, Tadeusz i Julian, urzędnicy w Warszawie 1866 r. August, syn Franciszka, urzędnik w gub. wileńskiej 1845 r.

HEPPENER. Jan, syn Ludwika, wylegitymowany w Cesarstwie 1854 r. i zapisany do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HERBASZOWICZ. Byli na Rusi Czerwonej; z nich Jan, syn Mikołaja, w ziemi lwowskiej 1583 r.

HERBERSKI h. HERBURT. Balcer-Stanisław, towarzysz pancerny, w nagrodę zasług wojennych, otrzymał nobilitacyę 1673 r. (Vol. Leg.); podpisał elekcyę 1674 r. z ziemią warszawską. Michał, syn Daniela, zapisany do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1812 r. Julian, syn Michała, deputat szlachty pow. oszmiańskiego 1859 r.

HERBST Augustyn, syn Augustyna i Krystyny, ur. 1786 r. w m. Grossenheim, w Saksonii, postąpił na służbę jako chirurg 1810 r. i został przeznaczony do 4 pułku strzelców pieszych; odbył kampanię 1812 r. (Ks. Wojskowe).

HERBURT v. HERBORT v. HERBULT h. HERBURT. Herb - w polu czerwonem jabłko zielone, przeszyte trzema mieczami, z których dwa ukośnie z góry, a trzeci od dołu wprost, ostrzem w górę; na hełmie w koronie trzy pióra strusie.

Senatorowie w rodzinie: Mikołaj, kasztelan przemyślski 1535 - 1548 r., wojewoda sandomierski 1553 r., krakowski 1554 r., um. 1555 r. Stanisław, kasztelan przemyślski 1553 r., lwowski 1562 r. Jan, kasztelan lubaczowski 1558 roku, bełzki 1564 roku. Walenty, biskup przemyślski 1560 roku, um. 1572 r. Jan, kasztelan sanocki 1569 r. Mikołaj, kasztelan halicki 1586 r., przemyślski 1589 r. Mikołaj, wojewoda podolski 1587 r., wojewoda ruski 1588 r., um. 1603 r. Jan, kasztelan kamieniecki 1625 r., um. 1627 r. Mikołaj, kasztelan kamieniecki 1635 r., um. 1639 r.

Jedna z najznakomitszych naszych rodzin, wzięła imię niemieckie Herbord za nazwisko; jej gniazdem był zamek i majątek Felsztyn na Górnym Szlązku, który jedna jej linia posiadała jeszcze w 1463 r., a pisała się z niemiecka Herburth und Felsztyn. W 1374 r. Władysław ks. Opolski, będąc gubernatorem generalnym Rusi Czerwonej, nadał braciom, Herbordowi i Frydrusowi, zwanym Paracze, dobra Smolnicz, Starawa, Sohusicza, Chirolb, Grodowiec, Leszki, Chlipie i Suchadryncz, w ziemi przemyślskiej, a między innemi Dobromil, w którym wybudowali obronny zamek i na pamiątkę ojczystego nazwali Felsztynem, która to nazwa przemieniła się z czasem na Fulsztyn. Od tego to Felsztyna v. Fulsztyna pisali się ich potomkowie aż do ostatnich czasów, przybierając w XV i XVI stoleciach nazwiska od innych swoich majątków wzięte, jak Odnowski, Kukizowski, Mieżyniecki i Dziedziłowski; prawie wszyscy, jakkolwiek licznie rozrodzeni, Herburtowie odznaczali się zawsze niepospolitą ruchliwością, bystrością umysłu, dzielnością rycerską i zamiłowaniem nauki. Jeszcze licznie rozrodzeni w końcu XVI stolecia, wygaśli podług Niesieckiego w połowie XVII wieku dotychczas przecież istnieje rodzina tego nazwiska i herbu, a podobno i pochodzenia, co być może, gdyż jak wspomniałem, Herburtowie byli licznie rozrodzeni w wiekach XV i XVI i bardzo łatwo mogła się oddzielić od głównych jaka linia, która, że osiedliła się w odległych stronach kraju, a nie była zamożną, uszła uwagi heraldyków.

Miklasz (Mikołaj), Frydrus (Fryderyk) i Herbord otrzymali w 1425 r. potwierdzenie nadanych dóbr, które to potwierdzenie wnieśli do oblaty i zatwierdzenia w 1546 r.: Stanisław, podkomorzy przemyślski, Walenty, kanonik krakowski, Marcin, dworzanin królewski, Jan i Mikołaj Herburtowie (Metr. Kor.). Z nich:

Miklasz, łowczy lwowski 1436 r., właściciel dóbr Kołpiec, w pow. drohobyckim, z żony Zofii zostawił córki: Zofię za Marciszem z Zahutyna, Małgorzatę za Mikołajem Kuroszem, Katarzynę za Aleksandrem z Hubicz i N. za Janem Jasieńskim, oraz synów, Jana i Jakóba, dziedziców dóbr Laski, Czapli, Kołpca i Chyrowa (Bon.).

Frydrus, żonaty z Heleną, za którą otrzymał dobra Odnów, miał synów, Jana i Jakóba, dziedziców dóbr Nowesioło 1464 r. (Metr. Kor.). Jan, dziedzic Odnowa i na Felsztynie 1460 r., pozostawił syna Piotra, piszącego się Odnowski lub Felsztyński. Piotr z Odnowa, podkomorzy lwowski, starosta biecki i sandecki 1512 r., z żony Beaty Romanowskiej (Bon.) miał córki: Elżbietę za Andrzejem Barzym, podkomorzym przemyślskim, Katarzynę, żonę Mikołaja Czuryły, Barbarę 1v. za Janem Żórawińskim, a 2v. za Stanisławem Rejem, ojcem słynnego poety, i Annę, żonę Jana Oleśnickiego, wojewody lubelskiego, oraz syna Mikołaja. Mikołaj ustąpił dobra Berdechów siostrom swym, Elżbiecie i Katarzynie 1501 r.; podkomorzy lwowski, kasztelan przemyślski 1535 r., wojewoda sandomierski 1553 r., a krakowski 1554 r., um. 1555 r., z żoną Anną Ligęzianką, burgrabianką krakowską, bezpotomny (Metr. Kor.).

Jakób, młodszy syn Frydrusa, piszący się Felsztyński z Odnowa, wojski halicki 1480 r., żonaty z Anną Włodkowiczówną, pozostawił syna Fryderyka, dziedzica Rudaniec, dworzanina królewskiego 1502 r., podkomorzego halickiego 1511 r., który zaślubiwszy Annę Oleską, dostał za nią połowę Oleska, i pozostawił z niej córkę Elżbietę za Janem ks. Radziwiłłem, krajczym litewskim, oraz trzech synów: Jana, Krzysztofa i Stanisława 1531 r., z których Stanisław, dziedzic na Olesku, chorąży halicki 1546 r., był żonatym z Anną Tarłowną, krajczanką koronną, bezpotomny (Metr. Kor.).

Herbord, dziedzic na Bruchnalu 1440 r., chorąży przemyślski, miał córkę Katarzynę, 1v. żonę Jana Kmity, a 2v. za Andrzejem Fredrą i trzech synów: Jana, Mikołaja i Zebrzyda 1497 roku. Mikołaj, stolnik przemyślski 1480 r., zaślubił Annę z Dziedziłowa (Bon.), i z niej pozostawił synów, Andrzeja i Mikołaja. Z nich Andrzej, dziedzic na Dziedziłowie i Dobromilu, wojski Samborski, a następnie lwowski 1520 r. (Metr. Kor.), miał syna Jana, wojskiego Samborskiego 1516 r., podkomorzego przemyślskiego, dziedzica Bruchnala (Metr. Kor.), który z żony Jadwigi Chwatówny miał córkę Barbarę za Piotrem Kmitą, marszałkiem wiel. koronnym, 2v. za Andrzejem z Górki, kasztelanem międzyrzeckim, i synów: Walentego, Mikołaja, Stanisława i Jana (Bon.).

Walenty, z kanonika krakowskiego biskup przemyślski 1560 r., pobożny i dbały o dobro Kościoła, poseł na sobór trydencki 1562 r., był wysłany w 1566 r. od Stanów koronnych do Litwy; um. 1572 r.

Mikołaj, podkomorzy przemyślski i starosta lwowski 1570 r., kasztelan halicki 1586 r., a ostatnio 1589 r. kasztelan przemyślski, miał dwie żony Katarzynę z Saporowic Saporowską, z której syn Piotr, i Annę Tarnowską, wojewodziankę sandomierską, z której córka Jadwiga za Janem-Tomaszem Drohojowskim, referendarzem koronnym, i syn Mikołaj (Metr. Kor., Zap. Tryb. Lubel.).

Stanisław z Fulsztyna, trzeci syna Jana i Chwatówny, podkomorzy przemyślski 1552 r., kasztelan przemyślski 1553 r., a lwowski 1562 r., wspólnie z braćmi, Janem i Mikołajem przeprowadził 1563 r. dział dóbr Paprotna, Kniezopola, Sopotnik, Kropiwnicy i Adamowa, leżących w ziemi przemyślskiej (Conv. Piotrk.). Stanisław, starosta Samborski i drohobycki, administrator żup solnych ziem ruskich 1565 r., podpisał Unię z Litwą 1569 r.; um. 1583 r., pozostawiwszy z żony Katarzyny z Błożewa Barzówny córki: Annę za Pawłem Uchańskim, wojewodą bełzkim, starostą drohobyckim, Dorotę 1v. za Janem Sieniawskim, 2v. za Andrzejem Zebrzydowskim, podczaszym król., i Katarzynę, żonę 1v. Mikołaja Jazłowieckiego, starosty chmielnickiego, 2v. Kacpra Maciejowskiego, koniuszego koron., starosty spiskiego, oraz trzech synów: Erazma, Piotra-Jana, chorążego lwowskiego, i Stanisława (Metr. Kor., Wyr. Tryb. Lubel.). Z nich:

Erazm, dziedzic dóbr Głęboka, Rowień i Ustiany, podpisał ugodę będzińską 1589 r.; z żony Elżbiety Drohojowskiej pozostawił córkę Jadwigę za Mikołajem Tarłą, chorążym sandomierskim, i syna Erazma-Wojciecha, bezpotomnego (Wyr. Tryb. Lubel.).

Stanisław, dziedzic na Dobromilu, mąż wielkiej nauki, poseł do Turcyi 1589 r., założył w Dobromilu drukarnię i tu drukował kronikę Kadłubka; z żoną N. Trzcińską, kasztelanką rawską, bezdzietny.

Jan, ostatni z synów Jana i Chwatówny, dziedzic Boniowic, komornik ziemski lwowski 1530 r., podkomorzy przemyślski 1554 r., kasztelan sanocki i starosta przemyślski 1569 r., gorliwie popierał Unię z Litwą na sejmie 1563 r.; deputat do korekty praw i stronnik elekcyi Walezego, był posłem do Paryża z zawiadomieniem o wyniesieniu go na tron. Jan um. 1577 r., pozostawiwszy z żony Katarzyny Drohojowskiej córki, Elżbietę, żonę Piotra Czernego, Jadwigę za Marcinem Ossolińskim, starostą krzeszowskim, i synów, Jana-Feliksa i Szymona-Kacpra, kanonika krakowskiego i poznańskiego 1598 r., dziedziców dóbr Nowe Miasto, zwane Beble.

Jan-Feliks, dziedzic na Dobromilu, rotmistrz królewski, starosta mościcki i wisznieński 1578 r., sędzia deputat kijowski 1592 r., zaślubił Elżbietę, córkę ks. Janusza z Ostroga Zasławskiego, wojewody wołyńskiego, 2v. żonę Jana Przerembskiego, i z niej pozostawił córki, Katarzynę za Adamem Czernym, Aleksandrę za Samuelem Koniecpolskim, kasztelanem chełmskim (Bon.), i syna Jana-Leona 1619 r. (Metr. Kor., Zap. i Wyr. Tryb. Lubel.).

Mikołaj, młodszy syn Mikołaja, stolnika przemyślskiego, wojski kamieniecki 1513 roku, zaślubił Elżbietę Chodorowską i z niej miał córkę Annę za Stanisławem Czuryłą i synów, Jana i Marcina (Bon.), dziedzica Dziedziłowa, wojskiego kamienieckiego 1555 roku, starostę barskiego, po którym z żony Katarzyny Krotoskiej, kasztelanki inowrocławskiej, 2v. za Janem Chlebowiczem, córki, Elżbieta za Stanisławem Lanckoruńskim, starostą skałeckim, Zofia 1v. za Janem Dulskim, podskarbim koronnym, 2v. za Janem Kostką, starostą lipińskim, i syn Mikołaj, z chorążego lwowskiego podkomorzy halicki 1581 r. (Metr. Kor., Conv. Vars., Wyr. Tryb. Lubel.).

Jan, podkomorzy kamieniecki 1540 r. i starosta barski, żonaty z Zofią Dąbrowską, pozostawił córkę Elżbietę 1. za Janem Pileckim, starostą horodelskim, 2v. za Baltazarem Stanisławskim, i syna Mikołaja, dziedzica dóbr Radynicze, chorążego lwowskiego, podkomorzego halickiego 1581 r., wojewodę podolskiego, a ostatnio wojewodę ruskiego 1588 r. i starostę tłomackiego, po którym z Zofii z Chodorostawu Żórawińskiej syn Jan.

Jan, starosta skalski 1593 r., kasztelan kamieniecki 1625 r., z żony Konstancyi z Przerembskich pozostawił córkę Zofię za Samuelem Kossowskim i dwóch synów, Heronima, po którym z Krystyny Kalinowskiej córki, Helena Konstantowa Szczawińska i Krystyna 1v. Janowa Strzyżewska, 2v. Łukaszowa Prusimowska, i Mikołaja, kasztelana kamienieckiego 1635 roku, po którym z Anny Żółkiewskiej córki, Konstancya za Janem Sapiehą, pisarzem polnym koronnym, i Zuzanna 1v. za Franciszkiem Stadnickim, 2v. za Konstantym Obodyńskim (Metr. Kor., Conv. Vars., Zap. i Wyr. Tryb. Lubel.).

Zebrzyd, trzeci syn Herborda, chorążego przemyślskiego, dziedzic na Bruchnalu i Dobromilu, chorąży lwowski 1478 r., miał synów, Seweryna, kanonika kamienieckiego i lwowskiego, i Jana, dziedzica na Bruchnalu, sędziego ziemskiego przemyślskiego 1507 r., po którym z żony Anny z Fredrów synowie: Jan, Walenty i Jakób 1537 r. (Metr. Kor.).

Jan, dziedzic dóbr Chlipie, wojski przemyślski 1531 r., podkomorzy lwowski 1545 r., kasztelan lubaczowski 1558 r., a od 1564 r. kasztelan bełzki, wielkiej powagi w swej ziemi, miał dwie żony, Annę Dąbrowską i Zofię Magierównę, z których pozostawił dzieci: Małgorzatę za Stanisławem Oporowskim, starostą kruszwickim, Zofię, 1v. żonę Mikołaja Małachowskiego, kasztelana spicimirskiego 1576 r., a 2v. za Mikołajem Pieniążkiem, Abrahama, Jana, Walentego i Wojciecha; z synów:

Jan, dziedzic Moderówki 1602 r., dzielny żołnierz przeciwko Moskwie 1578 - 1582 r., zaślubił Zofię Gostyńską i z niej pozostawił córkę Jadwigę, żonę Olbrachta Jordana (Bon.).

Wojciech z Fulsztyna, dziedzic na Zboiskach 1600 r., z żony Anny Bełżeckiej miał córkę Barbarę 1v. za Janem Stadnickim, 2v. żonę Walentego Zielińskiego, kasztelana płockiego (Bon.), i dwóch synów, Kacpra i Andrzeja, dziedzica Niedźwiady, w wojew. Sandomierskiem 1635 r., po którym z żony Magdaleny-Sidonii Tomickiej córka Joanna 1v. za ks. Aleksandrem Żyżemskim, podstolim litewskim, a 2v. za Michałem Frąckiewiczem.

Jakób, najmłodszy z synów Jana i Frederówny, dziedzic dóbr Mieżyńca 1546 r., miał dwie żony, Elżbietę Czuryłównę, z której syn Jan, i Katarzynę Wapowską, z niej córki, Regina za Stanisławem Żółkiewskim, hetmanem, Dorota za Andrzejem Zebrzydowskim, podczaszym koronnym, i syn Abraham. Jan, chorąży lwowski 1587 r., żonaty z Anną Szczawińską, kasztelanką łęczycką, a Abraham, chorąży przemyślski 1592 r., ożeniony z Zofią, córką Konstantego Korniakta 1605 r. (Metr. Kor., Conv. Vars., Zap. i Wyr. Tryb. Piotrk.).

Z tej familii, lecz nie wiem, której linii. Teodor i Ksawery, synowie Andrzeja, 1832 r., a Julian i Mamert, prałat wileński, biegły archeograf, synowie Józefa, w 1835. r. wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej. Tadeusz, urzędnik Komisyi Skarbu Królestwa Polskiego 1866 r.

HERBURTOWSKI v. HERBORTOWSKI h. HERBURT. Piszą się z Herburtowa, w ziemi halickiej. Po Janie, dziedzicu na Herburtowie 1457 r., syn Jan, dworzanin królewski 1509 r., zwolniony od wyprawy wojennej; cześnik halicki 1513 r., został 1518 r. chorążym halickim (Metr. Kor.). Paweł, syn Stanisława i Elżbiety Zamiechowskiej, 1585 r. (Wyr. Tryb. Lubel.). Mikołaj, dziedzic na Błażowie Starym, w samborskiem 1589 r.

HERCYK h. LUBICZ odm. Odmiana herbu - na tarczy w podkowie, obróconej ocelami na dół, krzyż; na hełmie w koronie trzy pióra strusie.

Byli na Wołyniu i Rusi Białej; rodzina niemieckiego i miejskiego pochodzenia. Feliks, rządca dóbr królowej Bony na Wołyniu, chorąży wielki litewski 1557 - 1563 r., dzierżawca birsztański i raduński, marszałek Radziwiłła, wojewody trockiego, miał syna Jana, starostę Wiesiołowskiego, który był ożeniony z Zofią Sapieżanką, 2v. Mikołajową Pac. Tomasz, pisarz grodzki połocki 1661 r., pisał się z Lubna. Aleksander podpisał elekcyę 1697 r. z wojew. połockiem.

Stanisław, cześnik mozyrski 1689 r., żonaty z Zofią Rypińską, 2v. Ludwikową Stabrowską, podczaszyną starodubowską, miał córkę Wiktoryę, Bernardynkę, i syna Michała, cześnika mozyrskiego 1727 r., po którym z 1-ej żony Łucyi Sapieżanki synowie, Jan, Jezuita, i Antoni, a z 2-iej żony Wiktoryi Korsakówny synowie: Józef-Szczęsny, Marcin, Stanisław, Trojan i Aloizy-Jan (Bon.). Antoni podpisał konfederacyę generalną litewską 1764 r. z wojew. połockiego (Vol. Leg.).

Franciszek z Łubna 1758 r. (Ks. Gr. Pińskie). Antoni cytowany w Vol. Leg. 1764 r., cześnik mozyrski 1775 r. Stanisław podpisał elekcyę 1764 r. z wojew. mińskiem. Marcin, starosta ładośniański, prowadził długi proces o pewne majątki z księżmi Bazylianami w Połocku, na zakończenie którego wyznaczona komisya z sejmu 1775 r. Jan, Jezuita, wielkiej nauki i zacności 1773 r. Mikołaj, syn Kazimierza, porucznik wojsk rosyjskich, deputat sądów powiatu newelskiego 1845 r.

HERDMAN h. LUBICZ. Na Białej Rusi. Rafał, budowniczy starodubowski 1768 - 1772 r. Józef, syn Mikołaja, zapisany do ksiąg szlachty gub. mińskiej 1804 r.

HEREJKO. Kacper, rotmistrz kohorty lekkiej wojsk królewskich, pozwany o nadużycia poczynione przez wojsko w dobrach Branice 1664 r. (Wyr. Tryb. Lubel.).

HERESSOWICZ. Piotr, z wojew. witebskiego, wysłany od Stanów litewskich na sejm 1563 r. dla traktowania o Unii z Polską (Vol. Leg.).

HERGEL h. MOSTYNIEC. Piotr-Antoni, syn Jana, urzędnik pocztowy, otrzymał przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie Polskiem 1839 r. i herb z nazwą Mostyniec z zasady posiadanego orderu św. Stanisława klasy IV.

HERKA. Rodzina miejska krakowska. Paweł, piszący się z łacińska Hercius, rektor Akademii krakowskiej, kanonik krakowski, dziekan opatowski, um. 1651 roku. Kazimierz-Stanisław, doktór medycyny, profesor Akademii krakowskiej, słynny lekarz swojego czasu 1660 r. Ignacy-Kanty, doktór Teologii i filozofii, profesor Akademii krakowskiej, proboszcz w Gaju, ogłosił drukiem kilka swych panegiryków i kazań 1735 - 1752 r.; jego brat Klemens-Stanisław, profesor i rektor Akademii krakowskiej, pleban drogiński, proboszcz koniński, prowizor szkół pińczowskich, um. 1759 roku. Bernard, sekretarz królewski 1746 r. (Sigil.). Jan Nepomucen, subdelegat grodzki bielski 1760 r.

HERKE. August, syn Grzegorza, wylegitymowany w Cesarstwie 1844 r. i zapisany do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

HERMAN h. BIBERSTEIN. Józef z synem Stanisławem i Michał z synem Kazimierzem, synowie Kazimierza, potomkowie Aleksandra, dziedzica Hermaniszek, zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1800 r. (Bon.).

HERMAN v. HERMANN h. HERMAN. Herb - w polu czerwonem lew złoty wspięty ze srebrną chorągwią w przednich łapach; nad hełmem w koronie ręka zbrojna między dwoma skrzydłami (Hr. Ostr.).

Aleksander (herbu Biberstein), dziedzic dóbr Hermaniszki, w pow. oszmiańskim 1710 r., zostawił synów, Józefa i Felicyana-Michała; po Felicyanie-Michale syn Samuel miał syna Józefa, ożenionego z Katarzyną Pajączkowską, z której synowie, Ludwik, asesor ekonomiczny w Kielcach, i Ignacy, asesor sądowy, wylegitymowani w Królestwie 1850 r.

HERMAN h. JUNOSZA. Kacper, urodzony we wsi Rychnowo, w Prusach, osiadły we wsi Rzuchowo, w ziemi dobrzyńskiej, syn Jana i Małgorzaty, udowodnił pochodzenie swoje szlacheckie w grodzie bobrownickim 1503 r. (Metr. Kor.).

HERMAN h. LUBICZ. Józef, syn Mikołaja, zapisany do ksiąg szlachty gub. mińskiej 1804 r.

HERMAN h. ŁODZIA. Michał, Wawrzyniec i Józef z synem Józefem, synowie Józefa, potomkowie Jana, dziedzica Zwirbliszek, w pow. oszmiańskim, zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1800 r. (Bon.).

HERMAN h. POBÓG. Grzegorz, Ignacy, Jan i Stanisław, synowie Antoniego i Franciszki Koczańskiej, wnukowie Józefa i Agnieszki Wolskiej, wylegitymowali się w grodzie buskim 1782 r. Ignacy, syn Józefa, 1821 r. we Lwowie; córka jego Laura za Adamem Nanowskim 1845 r. (Zbiory Dr. M Dunina-Wąsowicza).

HERMAN h. WĄŻ. Antoni z synami: Dominikiem, Zenonem, Kazimierzem, Ludwikiem i Aleksandrem, oraz Ludwik, syn Dominika, wylegitymowani w Cesarstwie 1850 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej.

HERMAN h. WCZELE. Jan, pisarz skarbu koronnego 1729 r., a następnie metrykant koronny, z żony Franciszki Czosnowskiej miał synów, Jana i Wiktoryna, oraz córki, Konstancyę za Ignacym Skulskim, podwojewodzym warszawskim, i Joannę. Wiktoryn, regent ziemiański warszawski 1792 r., zaślubił Teresę Raczyńską i z niej miał synów, Joachima-Teodora i Benedykta-Gabryela (Bon.). Joachim, podporucznik 3 pułku strzelców konnych, w 1831 r. przeniesiony do 6 pułku ułanów, jako porucznik, został ozdobiony krzyżem złotym Virtuti Militari.

Benedykt, podporucznik 3 pułku strzelców konnych, przeniesiony 1831 r. do 3 pułku ułanów, postąpił na porucznika (Ks. Wojskowe).

HERMAN. Walenty i Bartłomiej, synowie Bartłomieja, dziedzica Komorowa 1601 r. (Conv. Vars.). Walenty, kapitan wojsk koronnych 1774 r. (Kancl.). Eustachy i Konstanty, synowie Franciszka, zapisani do ksiąg szlachty gub. kijowskiej 1802 r.

HERMAN. Ksawery-Franciszek, porucznik wojsk ros., otrzymał w 1846 r. przyznanie szlachectwa w Królestwie z zasady swego stopnia oficerskiego.

Jan, urodzony w Warszawie 1787 r., postąpił w 1807 r. na służbę do 8 pułku piechoty Ks. Warszawskiego i w tymże roku został podporucznikiem, a w 1809 r. porucznikiem; w 1811 r. wyszedł do dymisyi z rangą kapitana i w 1812 r. został mianowany podinspektorem, a następnie inspektorem żywności wojska w administracyi wojennej 7 korpusu, złożonego z wojska saskiego.

Klemens, ur. 1793 r., został 1811 r. adjunktem komisarzy wojennych w dyrekcyi administracyi generalnej wojska, a w 1821 roku sekretarzem w Komisyi Rządowej Wojny (Ks. Wojskowe).

HERMANOWICZ h. JASTRZĘBIEC. Po Janie, synu Ludwika, dziedzicu dóbr Stachowicze, w wojew. mińskiem 1730 r., syn Antoni 1775 roku miał dwóch synów: a) Mikołaja, tego synowie: Kazimierz z synami: Tytusem, Janem i Heronimem, Bazyli z synami: Aleksandrem, Janem, Franciszkiem i Edwardem, Teodor z synami, Wojciechem i Tytusem, oraz Mikołaj i b) Heronima, po którym synowie: Leon, Mikołaj i Antoni z synem Tymoteuszem, wszyscy wylegitymowani w Cesarstwie 1849 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

HERMANOWICZ h. JUNOSZA. Kacper, poseł od Aleksandra Jagiellończyka do Wołoszy i Tatarów dla traktowania o pokój 1497 r. Potomstwo Jana, syna Walentego, a między innymi: Kalikst, syn Józefata. Julian i Jan, synowie Cypryana, Stanisław, syn Aloizego, i inni, oraz potomstwo Józefa, syna Adama, a mianowicie: Wilhelm, Faustyn i Jan, synowie Kajetana, Józef i Feliks, synowie Marcina, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1854 - 1868 r. Bazyli, syn Stefana, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1862 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

HERMANOWSKI h. HERMANOWSKI t. j. podkowa ze strzałą (Bon.). Leonard i Jan, synowie Bartłomieja, 1593 r. (Wyr. Tryb. Lubel.). Wojciech, syn Jana i Katarzyny Konopczanki, zaświadczał szlachectwo Kołakowskiego w Warszawie 1630 r. (Don. Vars.). Stefan podpisał elekcyę 1674 r. z ziemią wizką, a Stefan z tąż ziemią i Antoni z wojew. podlaskiem 1697 r.

HERMANOWSKI h. JUNOSZA. Piotr Grochowski, herbu Junosza, sędzia generalny przemyślski, dziedzic dóbr Hermanowice, na Rusi Czerwonej 1426 r., pierwszy od tych dóbr pisał się Hermanowskim, które to nazwisko brał już stale syn jego Jan, wojski trembowelski 1465 r., urodzony z Anny Odrowążanki ze Sprowy. Jan Sadzic z Hermanowic uwolniony 1451 r. od ekspedycyi wojennej (Metr. Kor.). Jakób, sędzia grodzki lwowski 1502 r., dziedzic dóbr Hermanowic, otrzymał 1528 r. przywilej na pobór mostowego (Metr. Kor.). Jan i Marcin, bracia, w 1560 r. podzielili się majątkiem Hermanowice.

Heronim, Baltazar, Jan, Elżbieta, Jadwiga i Anna, dzieci Heronima i Doroty Milanowskiej, 1590 r. Marcin, dziedzic na Hermanowicach, miał syna Piotra 1593 roku. Heronim, podstarosta i sędzia grodzki przemyślski 1596 r. Maciej, vicerotmistrz królewski 1614 roku. Jakób, żonaty z Anną z Pleszowic Fredrówną, pozostawił syna Piotra 1646 r. Jan, Aleksander, Krzysztof i Marcin, synowie Wojciecha i Elżbiety z Urska Dunikowskiej, 1649 r. Jan, Marcin, Jakób i Michał, synowie Stanisława, 1654 r. Franciszek, Tomasz, Elżbieta i Dorota, dzieci Heronima i Katarzyny Cieklińskiej, 1654 r. Franciszek, podkomorzy drohicki 1678 r. Władysław i Marcin, synowie Stanisława i Magdaleny Świeżyńskiej, 1679 r. Gabryel, syn Marcina, 1690 r. (Wyr. i Zap. Tryb. Lubel.).

Jan, stolnik czerniechowski 1731 r. Andrzej, kapitan 1772 r., i Józef, porucznik 1777 r. wojsk koronnych (Sigil., Kancl.). Andrzej, Feliks-Wojciech i Stanisław wylegitymowani w Galicyi 1782 r.

Marcin i Maciej, synowie Jana, byli dziedzicami dóbr Hermanowa 1569 r.; po Macieju syn Łukasz miał syna Wojciecha, 1654 r. dziedzica dóbr Radnie, po którym syn Adam pozostawił dwóch synów, Pawła i Wawrzyńca; po Pawle syn Adam miał syna Macieja, dziedzica wsi Radule, w pow. łomżyńskim, wylegitymowanego w Królestwie 1847 r. wraz z synem Wojciechem, urodzonym z Elżbiety Żendzianówny.

Po Wawrzyńcu, młodszym synu Adama, syn Sylwester pozostawił syna Dominika, ożenionego z Teresą Wnorowską, z której synowie, Jan i Wojciech wylegitymowani w Królestwie 1847 r.

Po Macieju, stolniku halickim 1690 r., syn Stanisław miał syna Jakóba, a ten syna Piotra, po którym syn Paweł 1791 r., ożeniony z Joanną Pawlińską, pozostawił syna Wincentego, ożenionego z Antoniną Krzeszówną, z której synowie: Adolf, Karol i Symforyan wylegitymowani w Królestwie 1844 - 1850 roku.

Z tej familii. Jan, dziedzic dóbr Niedrzwica Kościelna, ożeniony z Zofią Kibrzyńską, miał synów, Aleksandra i Maksymiliana, cytowanych w aktach lubelskich 1690 r. Aleksander, syn Macieja, i Józef z synem Augustynem, syn Andrzeja, zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1805 r.

HERMSON. Jan-Ezechiel, sekretarz królewski 1759 r., prowadził proces o wójtowstwo Mieronice. Jan, chorąży 1779 r., został 1784 r. porucznikiem wojsk koronnych (Sigil.).

HERNICZEK h. KOTWICZ. Na Podlasiu. Seweryn, syn Pawła, dziedzic wsi Śliwoszki, w ziemi mielnickiej 1688 r., miał syna Seweryna, a ten syna Józefa, po którym syn Franciszek pozostawił syna Franciszka, dziedzica dóbr Potoczek i Okół, w pow. opatowskim, wylegitymowanego w Królestwie 1844 r. Franciszek z żony Tekli Kamieńskiej pozostawił synów: Jana, dziedzica dóbr Boiska i Grabówka, Ignacego, sędziego pokoju okręgu soleckiego, dziedzica dóbr Jedlanka, Konstantego, dziedzica dóbr Bąków, i Stanisława, dziedzica dóbr Potoczek, w Królestwie Polskiem 1858 r.

de HERNSDORFF v. HERMSDORFF-HUNROW (UNRWE). Krzysztof otrzymał glejt na przeprowadzenie bez opłat 8 koni 1494 r. Ernest, dworzanin królewski, dostał przywilej na wykup wsi Ottanow, Schinwalde i Nojewe, w pow. gdańskim 1505 r., a w 1511 r. konsens na wykup m. Koszerzyna (Koscherzyn). Ernest wraz z żoną Anną otrzymali 1526 r. potwierdzenie przywileju nadawczego na dobra Junachaw i Wytlawa, w pow. gdańskim leżące (Metr. Kor.).

HERPIN de PERPESSE. Klaudiusz, szlachcic francuzki w służbie wojskowej polskiej, w nagrodę zasług otrzymał indygenat 1652 r. (Vol. Leg.).

HERRENSCHVAND. Antoni-Gabryel otrzymał 1766 r. tytuł baronowski (Sigil.).

HERRENSCHWANDT de GREND h. HERRENSCHWANDT. Herb - w polu błękitnem łabędź srebrny z koroną złotą na głowie; nad hełmem w koronie takiż łabędź między dwoma czarnemi rogami. Tarczę podtrzymują psy w obrożach, głową w tył odwrócone (Hr. Ostr.).

Jan-Fryderyk, rodem szwajcar, nadworny lekarz króla Stanisława Augusta, otrzymał indygenat 1768 r. (Vol. Leg., Kancl., Sigil.).

HERSZ. Aleksander i Gabryel, majorowie wojsk koronnych, otrzymali w 1673 r. indygenat w nagrodę zasług wojennych (Vol. Leg.).

Ksawery, syn Jana, i inni wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1850 r.

HERSZTOPSKI v. HERSTOPSKI h. DROGOSŁAW. Podług Paprockiego dom starodawny w Wielkopolsce, posiadał w tej prowincyi w XVIII stoleciu znaczne majątki, jak Brylewo, Zakrzewo, Książ i inne. Marcin, burgrabia poznański 1480 r. (Metr. Kor.). Jakób, komornik 1768 r., a pisarz grodzki wschowski 1780 r. Ludwik, pisarz ziemski 1763 r., podsędek 1768 r., a sędzia ziemski wschowski 1785 r., był żonatym z Maryanną Grabską. Stanisław, syn Jana i Katarzyny Choreckiej, ur. 1783 r. we wsi Pile, w Prusach Zachodnich, postąpił na służbę do 3 pułku piechoty wojsk Ks. Warszawskiego 1807 r. i w 1809 r. został porucznikiem, a w 1813 r. kapitanem w tymże pułku; przeniesiony do 2 pułku strzelców pieszych, awansował na majora w 4 pułku strzelców pieszych 1830 r. Odbył kampanię i został ozdobiony krzyżem złotym orderu wojskowego polskiego (Ks. Wojskowe).

HERSZTOPSKI h. NAŁĘCZ. Podług Paprockiego dom dawny pod miastem Międzyrzecem, w Wielkopolsce. Wojciech 1500 r. w Wielkopolsce, jego córka Regina za Janem Pieskowskim. Mikołaj w Wielkopolsce 1630 r., żonaty z Zofią Korzbok-Zawadzką, miał córki, Maryę i Zuzannę, oraz syna Zygmunta.

HERTYK h. GRZYMAŁA odm. Odmiana herbu - na hełmie w koronie pięć piór strusich.

Krzysztof, kapitan wojsk królewskich, dziedzic dóbr Pacyniany, w wojew. wileńskiem 1792 r., z żony Zofii Konarskiej miał syna Karola, dziedzica dóbr Prepunty, w gub. augustowskiej, kapitana wojsk polskich 1812 r., wylegitymowanego w Królestwie 1845 r.

Po Janie-Mikołaju, synu Jakóba, synowie, Józef i Krzysztof z synem Jakóbem wylegitymowani w Cesarstwie 1842 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HERTZ h. SAMOPĘD. Herb - tarcza obwiedziona złotem, w poprzek przedzielona, w polu górnem błękitnem pszczoła złota, w dolnem czerwonem gwiazda złota sześciopromienna; w koronie nad hełmem trzy pióra strusie.

August-Leopold, syn Erdmana-Leopolda, urzędnik w Kaliszu, otrzymał w 1837 r. przyznanie szlachectwa w Królestwie z zasady posiadanego urzędu.

HERUBIN i CHERUBIN. Mikołaj, syn Jana z Ruszniewa, w pow. mielnickim, pozywał 1589 r. Stanisława z Żelechowa o sumy. Gacper, Heronim i Seweryn, synowie Stanisława, dziedzica na Hruszniewie, skazani na banicyę 1594 r. Stanisław, syn Bartłomieja, z Długiej Dąbrowy prowadził proces 1596 r. z Mikołajem Kiszką, starostą drohickim, o należne mu sumy (Wyr. Tryb. Lubel.).

HERUBINOWICZ. Biorą przydomek Wojno. Szymon de Grzymały, podwojewodzy mielnicki, podpisał elekcyę 1764 r. z ziemią mielnicką.

HERUBOWICZ h. HERUBOWICZ. Michał, cześnik żmudzki 1763 - 1772 r. i Szymon-Piotr, cześnikowicz żmudzki 1764 r., vice-ekonom mohylowski (Ks. Gr. Mińskie), podpisali elekcyę 1764 r. z wojew. żmudzkiem. Konstanty, oficer wojsk Ks. Warszawskiego, odznaczył się w kampanii 1812 r. i był trzykrotnie podawany do orderu Legii Honorowej; następnie prezydent sądów kryminalnych pow. szawelskiego.

Konstanty, syn Konstantego z synami, Stanisławem i Konstantym wylegitymowani w Cesarstwie 1864 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HERYNG h. WODANOWSKI. Herb - tarcza poziomo na trzy pola przedzielona; w części górnej czerwonej i środkowej białej dwa śledzie na krzyż złożone z odwróconemi głowami na kształt litery X, nad któremi w polu czerwonem gwiazda, a pod temiż druga gwiazda w polu białem, w trzeciej części pola niebieskiego okręt czarny. Na hełmie w koronie trzy strusie pióra: czerwone, białe i niebieskie (Metr. Litew.).

Teodoryk otrzymał grunt Cutzensthewski, w Inflantach 1566 r. (Metr. Kor.). Michał, posesor sołectwa w Śniłowie 1764 r. (Kancl.). Bernard otrzymał nobilitacyę 1790 r, z żony Maryanny Gutzwellerówny jego synowie: Walenty, Feliks, Jan i Piotr-Paweł, dr. medycyny. Z nich:

Walenty zaślubił Brygidę de Kittel i z niej pozostawił synów: Walentego, Stanisława i Fortunata. Walenty, właściciel dóbr Mniszewa, w pow. radomskim, wylegitymowany w Królestwie 1837 r., zaślubił Elżbietę z Heryngów i z niej pozostawił: Juliusza, archiwaryusza Archiwum Głównego, w Warszawie, Adolfa i Aurelię. Stanisław, drugi syn Walentego i Kittlówny, kapitan 3 pułku ułanów i kawaler krzyża Virtuti Militari (Ks. Wojskowe), z żony Róży Szemplińskiej pozostawił córki, Maryannę za Szypowskim i Julię za Karolem Hurtygiem.

Feliks, drugi syn Bernarda, zaślubił Teresę z Hurtygów i z niej zostawił syna Edwarda, żonatego z Adelą Odelską.

Jan, trzeci syn Bernarda, żonaty z Elżbietą z Hurtygów, pozostawił córki, Joannę, żonę Pawła Wierzbickiego. Elżbietę, żonę Walentego Herynga, i syna Jana, dziedzica Mniszewa, wylegitymowanego w Królestwie 1837 r.

HERZBERG h. ARCEMBERSKI. Ma to być taż familia co Arcemberski tego herbu. Po Fryderyku, synu Karola, syn Jan miał synów Jerzego i Jana, po tym drugim synowie, Karol i Wilhelm wylegitymowani w Cesarstwie 1847 - 1851 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HERŻOD v. GERZOT h.LELIWA. Mateusz i Feliks, synowie Jana, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1849 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

HETMAN. Orys, szlachcic wołoski, w nagrodę zasług oddanych Rzeczypospolitej otrzymał indygenat 1607 r. (Vol. Leg.).

HETSCHER. N., pocztmistrz gdański, miał 1699 r. sprawę na sejmie o uzurpacyę tytułu pocztmistrza brandeburgskiego (Vol. Leg.).

von HEUCK h. LELIWA. Dawna, niemieckiego pochodzenia, rodzina w Prusach Zachodnich; wzięła w XVI stoleciu od swego majątku Wapcz nazwisko Wapczyński.

HEWELCK v. HEWELKE. Dawid cytowany w aktach wileńskich 1611 r.

de HEWELL v. HEWEL h. HERBURT. Rodzina inflancka. Melcher-Bernard podpisał elekcyę 1632 r. Izaak, starosta iławski i michałkowski 1641 r. (Metr. Kor.). Melchior, chorąży parnawski 1660 r. Wilhelm, kapitan wojsk koronnych 1661 r. (Sigil.). Jakób-Zygmunt 1665 roku, z żony Ewy z Owsianych miał córkę Franciszkę za Pawłem Duninem-Sulgostowskim (Ks. Gr. Sochaczewskie). Jerzy, skarbnik smoleński, 1697 r. i Balcer z wojew. łęczyckiem, a Kacper z wojew. Witebskiem 1764 r. podpisali elekcye.

Po Antonim, dziedzicu wsi Wola Trębska 1736 r., syn Józef miał syna Walentego, dziedzica wsi Bronno, w pow. łęczyckim, wylegitymowanego w Królestwie 1837 r.

HEWELSKI. Stefan, budowniczy smoleński 1686 r. (Bon.).

HEWNERSKI. Krystyan i Jakób, synowie Michała, 1792 r.; z nich Jakób żonaty z Maryanną Bethierówną (Don. Vars.).

HIBOWSKI v. CHIBOWSKI. Wojciech i Paweł, synowie Wojciecha, Stanisław, syn Wita, i Bartłomiej, syn Leonarda, dziedzice wsi Hibowa 1594 r. (Wyr. Tryb. Lubel.).

de HICHE. Jan-Wilhelm, podpułkownik 1754 r., a w 1762 r. pułkownik wojsk koronnych. Franciszek, major 1754 r., został 1762 r. podpułkownikiem wojsk koronnych (Sigil.).

HICKIEWICZ h. PORAJ. Po Jakóbie, zamieszkałym podczas pierwszego rozbioru kraju w sanockiem, pozostali: Anna za Karolem Rylskim, dziedzicem Kamiennego, Franciszek, żyjący jeszcze 1840 r., i Paweł, dziedzic Wisłoka Wielkiego, zmarły 1831 r., po którym z Julianny z Bychowskich: Elżbieta 1827 r. za Mikołajem Słotyło-Bilińskim, sędzią dominikalnym i dzierżawcą Wisłoka, Zuzanna, ur. 1807 r., od 1835 r. za Romanem Tobaczyńskim, Honorata, ur. 1813 r., od 1833 r. za Wojciechem Krzyżanowskim, Julianna zmarła 1817 r., Krystyna za Kobylskim, Maryanna 1840 r. za Antonim Jaworskim, Joanna za Patlewiczem, Teresa-Sabina, ur. 1815 r., za Krzyszkowskim, Hilarya, ur. 1817 r., za Dychdalewiczem, Józef 1812 r. i Ludwik 1813 r. młodo zmarli, Kazimierz zmarły 1845 r. w Dołżycach, Marceli, porucznik wojsk austr., zmarły 1848 r., Stanisław zmarły 1850 r. w Bukowsku, Henryk ur. 1822 r. i drugi Józef, ur. 1818 r., zmarły 1862 r., żonaty 1v. 1849 r. z Aleksandrą Wełdyczówną, córką Tomasza i Krystyny z Kobylańskich, a 2v. 1856 r. z Honoratą Dębicką, córką Jana i Maryanny Gałeckiej (Akta Lwow. sądu szlacheckiego).

Synem Jakóba był zapewne i Antoni, po którym z Katarzyny Sołtysikówny syn Ignacy zostawił z Maryi z Bąbińskich: Albertynę Zygmuntową Jedlińską, Szymona, zmarłego bezpotomnie, Ksawerego nieżonatego, Jana, po którym z Ludwiki z Pawlikowskich: Stanisława Hiolska, Marya Kamińska i Ludwik żonaty z Jadwigą z Lipczyńskich, Stanisława, po którym z Honoraty z Chmielowskich dzieci: Ewa Szeparawiczowa, Helena Wenzlowa, Stanisław i Władysław, Kajetana, po którym z Olgi z Kulczyckich: Wilhelm zmarł młodo, Michał, Adam i Jadwiga, i ks. Władysława, ur. 1844 r., kanonika i proboszcza u św. Antoniego we Lwowie (Zbiory Dr. M. Dunina-Wąsowicza).

HICZANSKI. Paweł, ożeniony z Halszką Bartodziejską, posesor części dóbr Mohitki-Błoszniki, w połockiem 1669 r. (Bon.).

HIERONIMOWICZ. Baltazar, syn Macieja, prowadził 1590 r. proces ze Stanisławem Łączyńskim, wójtem bielskim, o należne mu sumy (Wyr. Tryb. Lubel.).

HIEROPOLSKI. Maciej, Andrzej i Mikołaj, synowie Stanisława Budek, pozwali 1650 r. Kobylińskich o napad i grabież (Wyr. Tryb. Lubel.).

HIGERSBERGER h. HIGERSBERGER. Herb - tarcza wzdłuż przedzielona, w prawej części w polu czerwonem lew srebrny wspięty w prawo, w lewej części niebieskiej dwie belki czerwone ukośne, z prawej ku lewej stronie; na hełmie w koronie między dwoma czarnemi orlemi skrzydłami pół lwa w prawo, trzymającego w przedniej łapie kilof górniczy.

Andrzej, chorąży wojsk koronnych 1763 r., dziedzic dóbr Ożochówki, w wojew. bracławskiem, miał syna Augustyna, dziedzica dóbr Bieniewo, w pow. błońskim, wylegitymowanego w Królestwie 1842 r.

Augustyn, ur. 1777 r., zaślubił Kazimierę Masłowską i z niej miał córkę Kazimierę, żonę Marcelego Nakielskiego, właściciela dóbr Bieniewo, i dwóch synów, Józefa i Feliksa.

Józef Kalasanty-Augustyn, ur. 1817 r., urzędnik w Komisyi Skarbu, następnie viceprezes Banku Polskiego, pozostawił syna Józefa, adwokata przysięgłego w Warszawie.

Feliks, ur. 1820 r., dziedzic dóbr Skrzany i Rataje, w pow. gostyńskim, z żony Anieli Pruszakówny pozostawił potomstwo.

HILBRAND h. BRAND. Herb - w polu błękitnem w poprzek tarczy zapalona czarna pochodnia gorejąca, nieco w prawo pochylona; na hełmie w koronie trzy pióra strusie.

W Prusach Zachodnich. Franciszek-Fryderyk, sekretarz królewski, zdolny i biegły w obcych językach, dodany od króla Jana Kazimierza posłom tatarskim, zręcznie umiał dowiedzieć się od nich o knowaniach Bohdana Chmielnickiego. Jan-Władysław, stolnik smoleński, w pow. pińskim 1701 roku.

HILBURG von EHRENFELS h. EHRENFELS. Herb - tarcza w czworo przedzielona; w I polu złotem orzeł czarny darty łbem w lewo, w II i III polach błękitnych lew srebrny skaczący na srebrną skałę w prawo, w polu IV błękitnem na zielonej podstawie skała srebrna, dziewięcioma sosnami zasadzona, w niej otwór do sztolni. Na hełmie w koronie orzeł czarny darty, łbem w prawo.

Ten herb wraz ze szlachectwem galicyjskiem i przydomkiem von Ehrenfels otrzymał w 1794 r. Franciszek Hilburg, urzędnik przy kopalniach w Wieliczce.

HILCHEN h. JELITA odm. Odmiana herbu - nad hełmem w koronie pawi ogon.

Dawid, mieszczanin rygski, jeden z najzdolniejszych prawoznawców swojego czasu, zebrał i drukiem ogłosił prawo i przywileje Inflant, lecz że w nich wykazał wiele nadużyć nietylko szlachty, lecz i mieszczan, prześladowany od nich przesiedlił się do Polski, i został sekretarzem królewskim 1588 r. (Metr. Kor.), a pozyskawszy przyjaźń Jana Zamoyskiego, hetmana, za jego poparciem otrzymał nobilitacyę 1591 r. wraz z braćmi, Tomaszem i Janem (Metr. Kor.). Dawid mianowany od króla Zygmunta III komisarzem do urządzenia Inflant, gdy gorliwie z obrażeniem interesu wielu ze współziomków popierał prawa Rzeczypospolitej, zapozwany do magistratu rygskiego, skazany został na utratę czci i majątku 1602 r., lecz ten wyrok unieważnił król Zygmunt; w 1596 r. został pisarzem ziemskim wendeńskim, a z żony Katarzyny Krumhauzen miał synów: Aleksandra, Franciszka i Stanisława-Dawida (Conv. Vars.).

Stanisław-Dawid, rotmistrz królewski 1631 r., żonaty z Katarzyną Brinkówną (Metr. Kor.).

Samuel, cześnik mielnicki 1702 r., z żony Teresy Turskiej, 2v. za Stanisławem Pokutyńskim, podczaszym kijowskim, miał córkę Annę za Janem Glinojeckim (Bon.). Antoni, syn Aleksandra, podczaszego trockiego, i Krystyny z Narbutów, zaślubił Teresę Sochacką 1705 r. (Don. Vars.).

Stanisław, podczaszy oszmiański, z żony Anny Grotówny zostawił synów: Antoniego, stolnika nowogrodzkiego 1759 r., Kazimierza, stolnika smoleńskiego, i Aleksandra, skarbnika oszmiańskiego 1758 r.; po Aleksandrze z Wiktoryi Żardeckiej syn Joachim, skarbnik nurski 1765 r., dziedzic dóbr Głusiec, w wojew. Sandomierskiem, zaślubił Teresę Mierzwińską i z niej miał syna Ignacego, a ten syna Piotra, po którym z żony Faustyny Piątkowskiej syn Władysław, podoficer w wojsku rosyjskiem, wylegitymowany w Królestwie 1860 r.

Po Dawidzie, synu Piotra, dziedzicu dóbr Terajce, w wojew. podolskiem 1705 r., syn Aleksander 1765 r., miał syna Macieja 1785 r., a ten syna Erazma, po którym synowie: Anicety z synem Franciszkiem, Piotr, urzędnik ros., i Rafał z synem Konstantym wylegitymowani w Cesarstwie 1854 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

Józef i Wojciech, synowie Dominika i Jadwigi Niedźwieckiej, wylegitymowani w Galicyi 1782 r.

HILDEBRANDT. Jan, doktór medycyny, został konsyliarzem królewskim 1776 r. Karol, doktór medycyny, otrzymał urząd konsyliarza nadwornego królewskiego 1785 r. (Sigil.). Karol, syn Karola i Tekli Sztelerówny, urodzony w Piotrkowie 1800 roku, wszedł w 1819 roku do 7 pułku piechoty liniowej, i w 1823 r. został podporucznikiem, a 1831 r. postąpił na porucznika w tymże pułku.

Antoni, syn Franciszka i Barbary Mörkerówny, urodzony w Poznaniu 1782 r., postąpił na służbę w 1806 r. do 11 pułku piechoty Księztwa Warszawskiego i w 1808 r. został kapitanem w tymże pułku, a w 1815 r. przeznaczony jako kapitan do 2 pułku piechoty liniowej, w 1817 r. postąpił na majora; odbył kampanię w 1812 r., i w 1813 r. był przy oblężeniu twierdzy Gdańska.

Ernest, podporucznik 3 kompanii lekkiej artyleryi pieszej 1829 r., był kawalerem orderu Virtuti Militari.

Stanisław, syn Jana i Tekli, urodzony w Piotrkowie 1798 r., wszedł na służbę 1824 roku jako lekarz batalionowy do 3 pułku strzelców konnych i w 1827 r. postąpił na sztabs-lekarza 7 pułku piechoty liniowej; umarł w Lublinie 1835 r. (Ks. Wojskowe).

HILDROWICZ. Józef, podporucznik 2 pułku strzelców pieszych, został w 1831 r. kapitanem 15 pułku piechoty (Ks. Wojskowe).

de HILITAN. Karol, porucznik wojsk koronnych, dostał prawo dożywocia na 7 łanów gruntu we wsi Bobowo, należącej do starostwa meweńskiego, w wojew. pomorskiem 1760 r., a 1763 r. takież prawo otrzymała i żona jego Anna z Elertów (Sigil.).

HILLER. Jan-Fryderyk, podpułkownik wojsk saskich, został 1760 r. generał-adjutantem z rangą podpułkownika artyleryi koronnej szefostwa generała hr. Brühla (Sigil.).

HILTER h. DOLIWA. Sylwester, syn Stanisława, wylegitymowany w Cesarstwie 1845 r. i zapisany do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

HILZEN h. HILZEN. Hrabiowie i szlachta. Herb - w polu srebrnem belka ukośna czerwona od prawej ku lewej stronie, na niej rzędem trzy liście laurowe; na hełmie w koronie dwa sępie skrzydła, na każdem belka czerwona ukośna z trzema laurowemi listkami jak na tarczy.

Senatorowie w rodzinie: Jerzy-Mikołaj, biskup smoleński 1744 - 1763 r. Jan-August, kasztelan inflancki 1744 r., wojewoda miński 1754 r., um. 1767 r. Józef-Jerzy, kasztelan inflancki 1760 r., wojewoda miński 1767 r., a mścisławski 1770 r., um. 1786 r.

Dawna niemiecka tyrolska rodzina, właściwe jej nazwisko Hülsen, a przydomek von Eckel, które, spolszczywszy się, zmieniła na Hilzen, lub Hylzen. Właściwym protoplastą linii senatorskiej polskiej był Henryk 1560 r., tego syn Jan, ożeniony z Jadwigą de Klotten, zostawił trzech synów, z których Henryk był dworzaninem króla Zygmunta III, a Detlof zaślubił Annę ze Schopingów i z niej pozostawił synów, Detlofa, który osiedlił się w Prusach, i Jana-Hermana, rotmistrza przeciwko Szwedom, po którym z żony Doroty Sackenówny syn Jan, pułkownik wojsk polskich 1685 roku, ożeniony z Jadwigą Ganzkopf, miał z niej synów, Jana-Franciszka, dziedzica dóbr Aszern, kanclerza kurlandzkiego, i Jerzego-Konstantego.

Jerzy-Konstanty, dworzanin króla Augusta II, starosta marienhauski 1721 r., po którym z żony Anny bar. de Schemelflnck von de Oye córki: Matylda, ksieni Benedyktynek w Wilnie, Eleonora za Samuelem Sołtanem i Jadwiga za Franciszkiem Szadurskim, podstolim i podstarostą inflanckim, oraz synowie, Jerzy-Mikołaj i Jan-August.

Jerzy-Mikołaj, z proboszcza katedralnego inflanckiego przy protekcyi Sapiehów regent kancelaryi wielkiej koronnej 1738 r., pisarz wielki litewski 1740 r., a biskup smoleński 1744 r., kapłan pobożny i poświęcający się, gdy w 1755 r. wybuchła groźna zaraza w kilku miejscach jego dyecezyi, zwiedzał je, aby osobiście nieść pomoc duchowną i lekarską cierpiącym; kawaler orderu Orła Białego, złożył biskupstwo 1763 r. i um. 1775 r.

Jan-August, mąż wielkich zdolności i nauki, niezmordowany w pracy i zacnego nieugiętego charakteru, starosta marienhauski 1729 r., poseł na sejmy, regent kancelaryi wielkiej litewskiej 1738 r., marszałek Trybunału litewskiego 1749 - 1765 r., kasztelan inflancki 1744 r., wojewoda miński 1754 r., nieprzyjaciel anarchii i wyuzdanych swobód szlacheckich, radził je dla dobra ogólnego powściągnąć choćby zużyciem gwałtownych środków; autor dzieła, „Opis Inflant“, cennego pod względem historyi i geografii tej prowincyi, um. 1767 r., pozostawiwszy z żony Konstancyi Platerówny, wojewodzianki inflanckiej, damy krzyża gwiaździstego, córkę Annę-Różę za Pawłem Mostowskim, wojewodą mazowieckim, i dwóch synów, Józefa-Jerzego i Justyniana (Metr. Kor., Sigil.).

Józef-Jerzy, starosta brasławski 1756 r., poseł na sejm 1756 i 1758 r., kasztelan inflancki 1760 r., generał-lejtnant wojsk królewskich, wojewoda miński 1767 r, a mścisławski 1770 r., kawaler orderów Orła Białego i św. Stanisława, monarchista z przekonania, popierał zamysły Czartoryskich 1764 r.; w 1767 r. marszałek Trybunału litewskiego, nie chciał podpisać konfederacyi radomskiej, a nawet nie uznawał tych deputatów, którzy ją podpisali. Wojewoda w 1775 r. dostał prawem emfiteutycznem na lat 50 starostwo kazuńskie; um. 1786 r., pozostawiając z żony Teresy Potockiej, córki Szczęsnego, 2v. za Szymonem Kossakowskim, marszałkiem Targowicy na Litwie, syna Jana-Jerzego zmarłego dzieckiem (Don. Vars.).

Justynian, dziedzic dóbr Dagdy i inne, podpisał elekcyę 1764 r. z księztwem inflanckiem; starosta marienhauski, generał-major wojsk koronnych 1772 roku, fundator komandoryi maltańskiej, którą nadał majątkiem Czaplinek, w ziemi czerskiej, um. 1778 r.; z żony Katarzyny Działyńskiej, wojewodzianki kaliskiej, jego syn Idzi-Józef, starosta brasławski, komandor maltański 1792 r., z żoną Maryanną Brzostowską, kasztelanką połocką, 2v. za Ludwikiem hr. Platerem, bezpotomny i ostatni z tego rodu w Polsce (Don. Vars.).

Z tej familii osiedlonej w Prusach, a rozdzielonej na dwie linie, Hülsen-Anensdorf i Hülsen-Wiese. Jerzy-Fryderyk, major wojsk pruskich, otrzymał tytuł hrabiego pruskiego w 1800 r., lecz już jego syn August, generał wojsk pruskich, umarł bezpotomny 1850 r. Karol, generał-major wojsk pruskich, otrzymał w 1840 r. godność hrabiowską dla siebie i najstarszego po mieczu w każdem pokoleniu członka swojej rodziny, lecz i ta gałąź zgasła w 1858 r.

HILZENITZ v. HILSENITZ. Jan-Jerzy, syn Jana, urzędnik rosyjski, otrzymał przyznanie szlachectwa z zasady swojego urzędu w Cesarstwie 1836 r. i zapisany do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

HIMMELREICH h. ZAREMBA. Piotr, syn Jana, z synem Aleksandrem zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1819 r.

HINC h. DZIAŁOSZA. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1817 r.

HINCZ h. CZARA. Herb - tarcza o skraju srebrnym, na niej w polu błękitnem czara złota na złotej podstawie, z czary, obwijając ją u podstawy, pije wąż od strony prawej, nad czarą gwiazda sześciopromienna srebrna; na hełmie w koronie trzy pióra strusie.

Ten herb wraz ze szlachectwem dziedzicznem nadany został w 1839 r. Karolowi, synowi Fryderyka, asesorowi farmacyi, właścicielowi apteki w Lublinie; jego synowie: Ksawery, Karol, nauczyciel gimnazyum w Sieradzu 1866 r., i Kazimierz wylegitymowani w Królestwie 1841 r.

HINCZ h. DZIAŁOSZA. Jakób, regent i sekretarz piltyński 1778 r., miał syna Krzysztofa, a ten Michała-Mateusza, po którym z żony Maryanny Heidenreich synowie: Adam-Karol 1808 r., Jan-Leon 1810 r., Franciszek-Michał 1813 r. i Leon-Jan 1819 r. urodzeni w Warszawie. Leon, syn Michała, i Władysław, syn Jana, wylegitymowani w Królestwie 1852 r.

Ignacy, syn Michała i Barbary z Osławczanków, urodzony we wsi Izdebkach, w cyrkule Samborskim 1777 r., postąpił na służbę 1809 r. i został porucznikiem artyleryi konnej 1810 r.; kawaler Legii Honorowej 1812 r., w 1813 r. otrzymał rangę kapitana korpusu inżynierów. Ignacy, inżynier gubernialny płocki, wylegitymowany w Królestwie 1838 r. z synem Ignacym-Franciszkiem, junkrem w wojsku rosyjskiem, urodzonym 1821 r. w Warszawie z Tekli Gembart.

Michał z Rogowy, syn Michała i Rozalii Malskiej, wylegitymowany w Galicyi 1782 r. Jan, syn Krzysztofa i Katarzyny z Piechowskich, urodzony w Warszawie 1796 r., postąpił na służbę 1816 r., a w 1820 r. został podporucznikiem batalionu grenadyerów gwardyi, i w 1827 r. awansował na porucznika; kapitan 1831 r., został ostatnio majorem wojsk polskich i kawalerem krzyża złotego Virtuti Militari (Ks. Wojskowe).

HINCZ. Antoni, syn Michała, wszedł do wojska 1809 r. i podporucznikiem został 1817 r., a do dymisyi w randze porucznika wyszedł w 1821 r.; komisarz obwodu siedleckiego 1832 r. i kawaler orderu św. Anny III klasy, otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1839 r. z zasady posiadanego urzędu.

HINCZA h. DZIAŁOSZA. Senatorowie w rodzinie: Hincza, podskarbi koronny 1400 r. Jan Hincza, kasztelan rozpirski 1441 r. i podskarbi wielki koronny, kasztelan sieradzki 1453 r., został 1460 r. kasztelanem sandomierskim; um. 1474 r.

Była to zamożna małopolska rodzina w XV wieku; jej nazwisko jest przemianą imienia Henryk, i tę przemianę brała jako miano do połowy XV stolecia, a następnie przyjęła je za nazwisko. Prawdopodobnie pochodzi ze Szlązka, gdzie dotychczas jest kilka rodzin tego herbu; ona też ten herb wniosła pierwsza do Polski i od jego nazwy założyła miasto Działoszyn, w ziemi wieluńskiej, od którego i herb ten jeszcze za czasów Paprockiego nazywany był Działoszynem. Pisała się zwykle z Rogowa, a w XV wieku brała też miano Hynko v. Hynek, ztąd powstały nazwiska dwóch linij tego domu, Rogowski i Hinek v. Hynko.

Hinko v. Hincza z Rogowa popierał małżeństwo królowej Jadwigi z Władysławem Jagiełłą i posłował do niego z zawiadomieniem o przyjęciu i warunkach tego małżeństwa; podskarbi wielki koronny 1400 r. Mikołaj, kanonik krakowski 1426 r. Hinko z Rogowa, dworzanin królewski 1430 r. Jakób z przydomkiem Nadobny, przeszedłszy na wyznanie husyckie, walczył w Czechach w wojsku ks. Zygmunta Korybuta, a następnie należał do napaści i rabunku Klasztoru częstochowskiego; poległ 1431 r. w bitwie pod Łuckiem w wojnie ze Świdrigiełłem wiel. ks. litewskim. Jan Hincza, zwykle nazywany Hincza z Rogowa, należąc do stronnictwa kardynała Zbigniewa Oleśnickiego, poskromił bunt Spytka Melsztyńskiego, rozbiwszy jego hufiec pod Korczynem 1438 r.; kasztelan rozpirski 1441 r., dziedzic Koźmina Wielkiego, podskarbi wielki koronny, w 1453 roku kasztelan sieradzki, i starosta inowrocławski i pyzdrski, został kasztelanem sandomierskim 1460 r., a 1462 r. otrzymał w dożywocie m. Radoszyce z wsiami Grodzisko, Wilczkowice, Skarbiec, Rudoszyce, Snochowice, Dobrzeszów, Gorczyn i Zaborowce, i w tymże roku m. Zwoleń i wsie Sucha i Suska Wola, a w 1463 r. m. Koło i Brdów. Kasztelan w 1471 r. zamienił z Bartłomiejem Gruszczyńskim, kasztelanem kaliskim, dobra swoje Koźmin Wielki, Koźmin Nowy i wsie do nich należące na dobra Popowo, Borki i Wola Wysoczyna, w pow. Szadkowskim, i otrzymał dopłaty 50000 grzywien; w 1472 r. zapisał na rzecz kościoła w Denkowie wsie Denkow i Rembielice, w pow. wieluńskim. Jan Hincza należał do najbogatszych panów swojego czasu, jego majątek bowiem Działoszyn wraz z innemi przyległościami jak Prusieckiem, Parzymiechami i in. zajmował kilkanaście mil kwadratowych. Kasztelan fundował Bernardynów w Krakowie i w Kole i hojnie nadał klasztor mstowski; um. 1474 r., o czem przekonywa wyrok w sprawie kapituły krakowskiej z opiekunami dzieci Jana Hinczy i dóbr pozostałych po nim o klejnoty i srebra. Zapewne dzieci po kasztelanie zmarły bezpotomnie, gdyż w 1489 r. bracia rodzeni, Jan i Jakób z Kobylan, siostrzeńcy kasztelana, podzielili się jego dobrami, zapewniwszy siostrze swej, córce Jakóba z Dembna, kasztelana krakowskiego, odpowiednie wynagrodzenie za części dóbr macierzystych, a Dorocie, wdowie po Janie Hinczy zabezpieczyli 14 grzywien rocznie do końca jej życia (Metr. Kor.).

Jedna gałąź tej rodziny przesiedliła się na Podlasie i pisała się Hincza v. Hincz. Stanisław, dziedzic dóbr Droblina, Wierzchucy i inne, zostawił córkę Zofię za Mikołajem Kuszlem i syna Aleksandra, łożniczego królewskiego 1554 r., wojskiego mielnickiego i starostę łosickiego, ożenionego z Zofią Leśnowolską, kasztelanką warszawską, który podpisał Unię Litwy z Koroną 1569 r. Aleksander w 1570 r. otrzymał od króla Zygmunta surowe napomnienie za ucisk poddanych starostwa łosickiego; pozostawił córkę Dorotę za Gnojeńskim (Wyr. Tryb. Lubel.). Jerzy, dziedzic Wierzchucy, miał synów: Andrzeja, rotmistrza królewskiego 1585 r., Feliksa i Jerzego; po Feliksie syn Stanisław 1597 r. Jan z żony Jadwigi pozostawił dzieci: Wojciecha, Bartłomieja, Małgorzatę, Katarzynę, Dorotę, Zofię i Annę, dziedziców Maleszowa, Zadybie, Żochy i Glinno 1589 r. Jan na Droblinie, miał synów: Adama, Krzysztofa, Marcina, Bartłomieja i Stanisława, dziedziców na Droblinie i Kisielówce 1623 r. Mikołaj, dziedzic Pobikrowy, żonaty z Felicyanną Olęcką 1644 r. Mikołaj podpisał elekcyę 1674 r. z ziemią mielnicką (Conv. Vars., Zap. i Wyr. Tryb. Lubel.).

HINDINBERG. Henryk, kantor i kanonik warmiński, otrzymał 1626 r. potwierdzenie szlachectwa, nadanego ojcu jego Ambrożemu przez Alberta, margrabiego brandeburgskiego z herbem - w polu czerwonem w połowie pagórek zielony, na którym jeleń skaczący naturalnego koloru; w koronie nad hełmem takiż pagórek i jeleń jak na tarczy, mający skrzydła z obu boków koloru srebrnego (Metr. Kor.).

HINEK v. HINKO v. HYNEK h. TOPÓR. Senatorowie w rodzinie: Jan, kasztelan zawichostski 1453 r. Zygmunt, kasztelan czchowski 1672 r.

Mikołaj z Zagórzan, burgrabia krakowski 1405 r., miał synów, Jana i Hinka, dziedzica Zagórzan, po którym synowie: Mikołaj, dziedzic Gorynic, Hinek, kanonik kielecki, i Piotr. Jan, syn burgrabiego Mikołaja, starosta biecki 1437 r., kasztelan zawichostski 1453 r., dziedzic Zagórzan, pozostawił synów: Jana, Piotra, Hinka i Macieja, dziedziców Zagórzan, Kuchar i Hinkowa (Lib. Benef., Bon.). Po Zbigniewie, dziedzicu Kuchar 1564 r., synowie: Andrzej, Jan i Piotr. Wawrzyniec i Marcin, synowie Krzysztofa, 1599 r. (Wyr. Tryb. Lubel.).

Marcin, dziedzic na Unieniu, podsędek łęczycki, miał syna Jana, rotmistrza królewskiego 1501 r., podkomorzego łęczyckiego 1502 r., po którym synowie: Stanisław, Piotr i Bartłomiej. Stanisław otrzymał w 1503 r. przywilej na m. Smotrycz; podkomorzy łęczycki, starosta chmielnicki i lelowski, rotmistrz królewski, z żony Zofii z Lasek pozostawił syna Kazimierza, dziedzica Unienia, Łubianki i Ostrowa, dworzanina królewskiego, po którym z żony Doroty synowie: Jan, Andrzej i Stanisław 1581 r. i córka Jadwiga za Janem Siewierskim 1596 r. (Metr. Kor., Conv. Vars., Zap. i Wyr. Tryb. Lubel., Ks. Gr. Przedeckie).

Piotr, drugi syn podkomorzego Jana, dziedzic na Unieniu, podkomorzy kamieniecki 1510 r., z żony Zofii Kierdejówny, dziedziczki Orynina, pozostawił syna Eustachego i córki, Annę za Pawłem Piaseckim, 2v. żonę Leonarda Jacimirskiego, i Katarzynę, 1v. żonę Pawła Klusa, 2v. za Mikołajem Karabczewskim (Bon.).

Mikołaj, podstarosta lwowski 1547 r. Paweł, syn Jana, 1592 r. Jan, Mikołaj i Franciszek, synowie Piotra, 1660 r. Aleksander, kapitan wojsk koronnych 1664 r. Zygmunt, towarzysz pancerny, w 1655 r. przeszedł do Szwedów, wkrótce jednak podburzył swych towarzyszów do upominania się o żołd, i gdy tego nie otrzymał, powrócił nazad pod chorągwie Jana Kazimierza; sędzia wojskowy, łowczy podlaski 1660 r., kasztelan czchowski 1672 r. i starosta drohicki, z żony Eufrozyny z Tęczyna Ossolińskiej, córki Zbigniewa, pozostawił córkę Teresę, żonę 1v. Franciszka Dunina, chorążego buskiego, 2v. za Madalińskim, chorążym wieluńskim, i synów: Jerzego, Józefa i Stanisława. Andrzej, łowczy podlaski 1672 r., z dwóch żon, Teresy z Koziegłów Giebułtowskiej i Anny Krzeczowskiej miał córki: Różę za Andrzejem Bonin-Sławianowskim, podczaszym inflanckim, Annę za Aleksandrem Grabkowskim, Maryannę i syna Dominika, łowczego podlaskiego, 1719 r., po którym z żony Barbary Finkówny córki: Rozalia 1v. za Władysławem Lipińskim, vicegerentem grodzkim kamienieckim, 2v. za Krzysztofem Rzeszowskim, podstolim trembowelskim, 3v. za Franciszkiem Darowskim, generałem wojsk rosyjskich, Marcyanna za Józefem Małszewskim i Maryanna za Józefem Strzałkowskim (Bon.).

Po Karolu, dziedzicu Górki, synowie, Adam, żonaty z Ewą z Przytyku, i Jan podpisali elekcyę 1674 r. z wojew. Sandomierskiem. Jan, piszący się z Tęczyna, łowczy nadworny koronny 1688 r., miał dwie żony, Zofiannę, córkę Michała Ścibora-Marchockiego, chorążego przemyślskiego, i Reginy Konarskiej, i Zofię Truskolaską, z której miał syna Jana, ożenionego z Dorotą Gawrońską, po którym synowie, Stanisław i Leon wylegitymowani w Galicyi 1782 r. Leon zaślubił Katarzynę Kraszkowską i z niej miał syna Kajetana 1787 r. (Metr. Kor., Sigil., Conv. Vars., Zap. i Wyr. Tryb. Lubel., Ks. Gr. Piotrk.).

Aleksander, podstarosta i sędzia grodzki lwowski 1740 r., właściciel części Podlisek i Wiszenki, z żony Zofii Białoskórskiej, pozostawił syna Mikołaja, żonatego z Domicelą Wojutyńską, wylegitymowanego w Galicyi 1782 r. (Bon.).

HINGLATT hrabia z ANDRAUTU. Wawrzyniec, z pruskiego 1743 r. w polskiem wojsku kapitan, syn Józefa, generała wojsk pruskich i podkomorzego króla polskiego, i Katarzyny z bar. Buttlarów, zostawił syna Marcina, umawiającego się 1778 r. w grodzie przemyślskim z Buttlarem o objęcie zastawy Rybotycz (Zbiory Dr. M. Dunina-Wąsowicza).

HINKO. Andrzej, syn Jana, radca nadworny i urzędnik rosyjski, otrzymał z zasady swego urzędu przyznanie szlachectwa w Cesarstwie 1856 r. i z synem Eugenim i córką Zofią zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

HINNES. Andrzej, rotmistrz rajtarski, otrzymał w nagrodę zasług wojennych nobilitacyę 1662 r. (Vol. Leg.).

HIŃSKI. Jan, rotmistrz kohorty wojsk koronnych szefostwa Mikołaja Potockiego, starosty halickiego, pozwany o poczynione przez żołnierzy szkody 1654 r. (Wyr. Tryb. Lubel.).

HINTZ v. HINZ v. HINCZ. Salomon, pocztmistrz toruński 1659 r. Baltazar, członek magistratu krakowskiego, eques auratus 1764 r. Jakób, pisarz i sekretarz publiczny na powiat piltyński 1777 r. (Sigil.).

HIPPOLITI. Bernard został konsyliarzem królewskim 1789 r. (Sigil.).

HIROSZ h. KRZYWIEC. Na Litwie; pisano ich także Hyrosz. Potomstwo Jana, syna Daniela, a mianowicie: Dyonizy, Piotr i Antoni z synami: Aleksandrem, Michałem i Janem, synowie Michała, Ludomir, Eugeniusz i Bolesław, synowie Aleksandra, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1859 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HIROSZ h. ROGALA. Na Podlasiu; z nich Feliks, dziedzic dóbr Życin, w ziemi mielnickiej 1749 r., zostawił synów, Tomasza-Adama i Mateusza; po Mateuszu z żony Zofii Filipowskiej synowie, Józef w 1845 roku i Szymon, po którym z żony Tekli Rejnart synowie, Antoni i Jan 1849 r. wylegitymowani w Królestwie.

HIROWSKI. Andrzej, syn Józefa i Teresy Berezowskiej, zaślubił Maryannę Chłodzińską i z niej pozostawił, synów: Jana, Fabiana, Michała i Piotra 1786 r.; po Piotrze z żony Maryi Pukliczówny syn Kazimierz. Kazimierz, właściciel części w Kluińcach, zaślubił Maryę Terlecką i z niej pozostawił synów: Franciszka, Macieja i Wojciecha (Zbiory Dr. M. Dunina-Wąsowicza).

de HIRSCHEN. Leopold w 1774 r. został majorem wojsk koronnych. Jan został w 1774 r. kapitanem wojsk koronnych (Kancl.).

de HIRSCHFELDT-STURM h. HIRSCHFELDT. Herb - pole tarczy podzielone na cztery części, w częściach I i IV, w polu złotem, czerwony chart, w częściach II i III, w polu czerwonem, srebrne rogi jelenie (Led.).

Ferdynand, doktór medycyny, został lekarzem korpusu kadeckiego 1787 r. (Sigil.).

HIRSZ h. HIRSCH. Herb - w polu srebrnem trzy czerwone belki (Led.).

N., major regimentu wojsk koronnych, szefostwa Łączyńskiego, starosty buskiego, pozwany o poczynienie szkód 1671 r. (Wyr. Tryb. Lubel.).

HIRSZBERG h. HIRSCHBERG. Herb - w polu srebrnem czerwony jeleń (Led.).

Karol, porucznik wojsk litewskich, otrzymał nobilitacyę 1790 roku (Vol. Leg.).

ab HIRTEMBERG v. HIRTENBERG h. HIRTEMBERG. Herb - w polu błękitnem fontanna srebrna o dwóch wytryskach wody; w koronie młodzieniec zielono ubrany z wieńcem laurowym na głowie, trzyma w ręku kij pasterski.

Właściwem nazwiskiem tej pruskiej miejskiej rodziny było Pastorius. Adam otrzymał w 1648 r. szlachectwo szwedzkie z przydomkiem ab Hirtemberg. Joachim, jeden z celniejszych uczonych swojego czasu, profesor szkół w Gdańsku, pozyskał względy króla Władysława IV i był od niego mianowany sekretarzem, komisarzem i historyografem królewskim, a indygenat otrzymał 1662 r. (Vol. Leg.); burgrabia gdański 1671 r., został następnie kanonikiem chełmińskim i warszawskim, protonotariuszem papiezkim, dziekanem, proboszczem i oficyałem gdańskim i pomorskim. Umarł 1682 r., zostawił kilka dzieł po większej części dotyczących dziejów polskich, między innemi: „Opis wojny z Kozakami”, „Historyę Polską” i „Akta Pokoju Oliwskiego.”

HIŻ v. HISCH h. JEŻ. Herb - w polu czerwonem jeż w lewo; na hełmie w koronie ramię zbrojne w prawo.

Rodzina francuzkiego pochodzenia. Jan był kasyerem królowej Maryi Kazimiery, żony Jana III; jego syn Jan-Wilhelm, sekretarz królów Augusta II i III, ożeniony z Franciszką de Loupi, zostawił pięciu synów, którzy otrzymali nobilitacyę 1764 r. z dodaniem do herbu ich rodowego w koronie ręki zbrojnej (Kancl., Sigil., Vol. Leg.). Z nich:

1. Franciszek, pułkownik gwardyi konnej koronnej 1770 r. (Sigil.), z żony Felicyanny Królikiewiczówny miał synów: Ludwika, majora 1775 r., generała-adjutanta królewskiego 1782 r., Ksawerego, kapitana 1778 r., podpułkownika gwardyi konnej koronnej, i Franciszka. Ksawery z żony Katarzyny Radziszewskiej miał córkę Maryannę za Filipem Radziszewskim (Don. Vars.).

2. Józef, kanonik przemyślski 1764 r., a warszawski 1780 - 1791 r. proboszcz w Słomczynie (Sigil., Kancl.).

3. Piotr, kapitan inżynierów wojsk koronnych, ożeniony z Eleonorą de Loupi, pozostawił córki, Maryannę za Ignacym Poświatowskim, kapitanem gwardyi koronnej, Elżbietę, żonę Aleksandra Wasilewskiego, porucznika gwardyi koronnej, i syna Józefa, majora wojsk koronnych 1792 r., ożenionego z Teklą Rosołkiewiczówną (Don. Vars.), zmarłą 1850 r. we wsi Pilicy, z której syn Ignacy urodzony w Warszawie 1796 r., podporucznik 2 pułku piechoty liniowej, został 1831 r. kapitanem 1 pułku piechoty (Ks. Wojskowe).

4. Jan-Wilhelm, pułkownik gwardyi pieszej koronnej, ożeniony z Katarzyną de Mathy, 2v. żoną Andrzeja Ludwiga, pułkownika wojsk koronnych, miał z niej córki, Maryannę 1v. za Ignacym Łempickim, generałem-adjutantem królewskim, 2v. żonę Ignacego Łempickiego, cześnika zakroczymskiego, i czterech synów: Józefa, regenta Komisyi Skarbu koronnego, Franciszka, generała-adjutanta Komisyi Wojskowej koronnej, Jana-Augusta i Antoniego (Don. Vars., Bon.).

Jan-August, generał-major i pułkownik gwardyi pieszej koronnej, z żony Franciszki de Gerault pozostawił córkę Elżbietę za Janem Fechnerem i synów: Aleksandra, dzierżawcę dóbr Głębokie, w pow. radomskim, wylegitymowanego w Królestwie 1839 r., Jana, Karola i Józefa.

Jan, urodzony w Warszawie 1784 r., podporucznik 2 pułku piechoty Ks. Warszawskiego 1806 r., porucznik 1807 r., kapitan 1809 r., został 1813 r. szefem batalionu 1 pułku piechoty, a w 1815 r. majorem 2 pułku piechoty liniowej. Jan od 1820 r. pułkownik, odbył kampanie 1807 r. przeciw Prusom, a w 1809 r. przeciw Austryi i był ranny 1812 r. pod Smoleńskiem; kawaler Legii Honorowej i krzyża kawalerskiego polskiego, 1830 r. przeznaczony został tymczasowo na dowódcę 2 pułku piechoty; um. 1831 r.

Karol, ur. 1794 r. w Warszawie, postąpiwszy na służbę, został 1812 r. podporucznikiem 2 pułku piechoty Ks. Warszawskiego, a w 1814 r. był wcielony do batalionu strzelców; w 1818 r. porucznik, awansowany 1825 r. na kapitana, został wylegitymowany w Królestwie 1840 r. Karol odbył kampanię 1812 r. i był w bitwach pod Smoleńskiem, Możajskiem, Czerykowem, Wiazmą i Borysowem i otrzymał krzyż Legii Honorowej; um. 1854 r. w Warszawie.

Józef, ur. 1799 r. w Warszawie, wszedł do korpusu kadetów chełmińskich 1808 r., a następnie w 1813 r. jako podoficer przeszedł do korpusu artyleryi i inżynierów i w 1817 r. został podporucznikiem, a w 1818 r. porucznikiem. Józef, członek Komisyi wyznaczonej do rozgraniczenia Królestwa od Prus 1823 r., inżynier pow. warszawskiego 1833 r., naczelnik dyrekcyi Komunikacyj lądowych i wodnej 1847 r., wylegitymowany w Królestwie 1839 r.; umarł w Warszawie 1853 r.

Antoni, najmłodszy z synów Jana-Wilhelma, kapitan, a następnie pułkownik gwardyi pieszej litewskiej, z żony Anny de Quintard miał synów: Jana, Józefa i Henryka, kapitana wojsk polskich 1808 r. Jan, ur. 1778 roku w Warszawie, kapitan 5 pułku piechoty Ks. Warszawskiego 1808 r., odbył kampanię 1812 r. i wyszedł do dymisyi 1816 r. (Metr. Kor., Kancl., Sigil., Don. Vars., Ks. Wojskowe).

HIŻDEU v. HIŻDEO v. HIŻDEFF h. HIŻDEU. Stefan, wielki podczaszy mołdawski, zabity pod Chocimem 1673 r. przy boku Jana Sobieskiego, zostawił z Aleksandry Petryczeyko, siostry Stefana, wojewody mołdawskiego, synów bliźniaków, Mikołaja, miecznika mołdawskiego, po którym był syn Jerzy, i Jankułę, dowódcę wojska mołdawskiego, których 1674 r. bezdzietny wuj adoptował. Mikołaj i Jankuła po strąceniu z hospodarstwa swego wuja, mając skonfiskowane majątki i unikając prześladowania Turków, schronili się do Polski i tu w 1676 roku otrzymali indygenat (Vol. Leg.). Jankuła pisał się w Polsce Jerzy Armasz (Sigil.), rotmistrz królewski, bezdzietny z pierwszą żoną Angeluszą Stercz, zostawił według testamentu z drugiej żony Konstancyi Krzywkowskiej dziesięcioro dzieci. Umarł 1700 roku w królewszczyznie Zarajsko, którą po nim otrzymał Wapowski (Sigil. w Ossolińscianum). Z jego dzieci znani: Katarzyna 1v. Prądzyńska, 2v. za Andrzejem Tyrawskim, Stefan-Dominik, Jan, Marcin i Kacper.

Stefan-Dominik, najstarszy z braci, wyznaczony przez ojca na opiekuna rodzeństwa, pozostawił synów: Jana, Tomasza-Jerzego i Karola-Kajetana. Tadeusz z synem Bolesławem, Jan-Antoni i Feliks, synowie Jana, Nikodem i Szymon z synem Janem, synowie Tomasza-Jerzego, oraz Marek-Stanisław z dziećmi: Leonem, Henrykiem, Adolfem, Achilesem-Nereuszem, Floryanem, Franciszkiem-Aleksandrem i Maryą, syn Karola-Kajetana, 1847 r., Seweryn-Leoncyusz-Melchior, syn Jana-Antoniego, 1852 r., a Stanisław i Karol, synowie Leona, 1871 r. wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

Jerzy i Miron, zapewne krewni powyższych, utraciwszy dobra na Wołoszczyznie, otrzymali szlachectwo na sejmie 1676 r. Kazimierz, chorąży, mianowany 1780 r. porucznikiem gwardyi pieszej koronnej (Sigil.). Kacper Łupaszko legitymował się bez procedencyi w grodzie lwowskim 1782 r. Wincenty, dziedzic części Popieli, zmarły 1803 r., zostawił z Maryanny z Korczyńskich synów, Piotra, który 1810 r. zaślubił Teklę Kozubską i Wojciecha, dziedzica części Czyszek (Zbiory Dr. M. Dunina-Wąsowicza).

HLADOWICKI v. HLADOWICKI v. GŁADOWICKI h. PRUS I. Na Litwie. Jan, skarbnik grodzieński, i jego brat Samuel, podstoli grodzieński około 1660 r. Jakób, Jezuita, profesor Akademii wileńskiej 1673 r. Władysław-Kazimierz, podczaszy lidzki, deputat ad pacta conventa 1674 r. Jan-Kazimierz, podstoli grodzieński, z pow. grodzieńskim, Gedeon z pow. starodubowskim podpisali elekcyę 1674 r. Samuel-Kazimierz, kanonik wileński, sekretarz królewski, proboszcz w Szkudach, umarł w Rzymie 1697 r. Jakób-Stanisław 1697 r. podpisał elekcyę z wojew. wileńskiem.

HLAWIENKOWSKY. Dwie są rodziny tego nazwiska na Szlązku, jedna pochodzenia czeskiego, druga polskiego, i tej właściwem nazwiskiem jest Gławienkowski, a raczej Głowienkowski; z niej Franciszek-Ignacy-Bruno, radca i kanclerz państwa wartenbergskiego, na Szlązku 1723 r.

HLEBEDOWICZ. Piotr, regent grodzki włodzimierski, został obrany plenipotentem przez Pawła Unieszewskiego w 1665 r. (Zap. Tryb. Lubel.).

HLEBOWICZ h. KRUCYNI. Józef z synem Adolfem i Joachim, synowie Marcina, oraz Ludwik, syn Aleksandra, wylegitymowani w Cesarstwie 1853 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej.

HLEBOWICZ v. CHLEBOWICZ h. LELIWA. Heronim Dzieżyc, miecznik lidzki, podpisał elekcyę 1648 roku z wojew. wileńskiem. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1807 r.

HLEBOWICZ h. LUBICZ. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej przed 1830 r.

HLEBOWICZ h. RADWAN. Aleksander, Kazimierz i Józef, synowie Ludwika, wylegitymowani w Cesarstwie 1865 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej.

HLEBOWSKI. Bartłomiej z Hlebowicz w pow. grodzieńskim 1765 r. (Bon.).

HLIŃCA v. HLINCZA. Jakób podpisał konwokacyę generalną litewską z pow. lidzkiego 1764 r. (Vol. Leg.).

HLINICKI v. HLINIECKI. Właściwem nazwiskiem tej litewskiej rodziny było Glinicki v. Gliniecki; z niej Józef-Kazimierz, regent kancelaryi Trybunału litewskiego, podpisał elekcyę 1674 r. z wojew. wileńskiem. Stanisław podpisał pospolite ruszenie z wojew. mińskiem 1698 r.

HLIŃSKI. Wielu z Glińskich różnych herbów, a także i książęta Glińscy pisali się niekiedy Hliński, jak kniaź Szymon cytowany w Metr. Lit. 1528 r. Jan podpisał elekcyę 1764 r. z pow. wołkowyskim. Felicyan, szambelan Stanisława Augusta 1784 r. Antoni, syn Felicyana i Teodory, ur. 1790 r. w obwodzie maryampolskim, postąpił na służbę 1809 r. i w 1813 r. został podporucznikiem 6 pułku piechoty liniowej, a w 1816 r. wyszedł do dymisyi (Ks. Wojskowe).

HLUPIN (w Sygilatach HLAPIN). Paweł został majorem wojsk koronnych 1774 r. (Kancl., Sigil.).

HŁADKI v. HŁADKO h. HŁADKI. Herb - w polu błękitnem półksiężyc rogami w górę, nad nim krzyż.

Mikołaj 1589 r. w pow. Słonimskim, Stefan, pisarz ziemski miński 1591 r. Łukasz żonaty z Dorotą Krępską 1594 r. (Wyr. Tryb. Lubel.). Mikołaj-Leopold w wojew. brzesko-litewskiem 1697 r. Ludwik podpisał pospolite ruszenie 1698 r. z wojew. nowogrodzkiem. Leonard, syn Antoniego, urzędnik w gub. grodzieńskiej 1845 r.

HŁADOWICKI. Jacek, podstoli grodzieński, pieczętarz Adama Żelisławskiego 1687 r. (Zap. Tryb. Lubel.).

HŁASKA. August i Fabian, synowie Wacława, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1847 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

HŁASKO h. LELIWA. Licznie rozrodzona białoruska rodzina. Lew, wojownik przeciwko Kozakom, a jego brat Mikołaj, podczaszy połocki, używany był do traktowania z wojskiem zaporożskiem 1658 r. Stanisław, koniuszy brasławski 1660 r., żonaty z Urszulą Korsakówną. Michał-Karol, wojski inflancki 1686 roku. Jan podpisał elekcyę 1697 roku z wojew. połockiem. Dominik, strażnik piński 1721 r., żonaty z Heleną Wróblewską. Trojan, horodniczy 1716 r., a od 1727 r. sędzia ziemski połocki. Kleofas-Tadeusz, podczaszy piński 1754 r. (Bon.).

Dominik, rotmistrz wojew. połockiego, Feliks, podczaszy piński, Ignacy, porucznik, Leon, starosta połocki, Onufry-Dominik, Rafał, mostowniczy połocki, Stanisław, rotmistrz i poseł wojew. połockiego, i Tadeusz z wojew. połockiem, a Maurycy, strażnik połocki, z wojew. Smoleńskiem i Tadeusz, rotmistrz wojew. połockiego, z pow. orszańskim podpisali elekcyę 1764 r. Tadeusz podpisał konwokacyę generalną litewską 1764 r.; starosta chorobrowski 1775 - 1791 r. i generał-adjutant królewski, wylegitymowany w Galicyi 1782 r., był żonatym z Józefą ze Staniszewskich. Leopold, pisarz i sędzia grodzki smoleński 1771 - 1775 r. Wincenty, szambelan Stanisława Augusta, chorąży witebski 1786 - 1793 r., był posłem na sejm czteroletni. Zenon, kanonik żmudzki 1788 - 1792 r.

Po Stanisławie, dziedzicu dóbr Borkowicze 1773 r., syn Aloizy, kawaler maltański 1799 r., pozostawił synów: Wincentego, Józefa, Aleksandra i Stanisława. Wincenty miał syna Konstantego, marszałka szlachty pow. drysieńskiego 1840 r. Józef pozostawił synów, Mikołaja i Józefa; po Mikołaju synowie: Bernard-Józef, Mikołaj i Antoni, żonaty z Hłaskówną, z której synowie, Jerzy i Andrzej, a po Józefie syn Józef.

Aleksander, trzeci syn Aloizego, miał syna Trojana, marszałka szlachty pow. połockiego 1848 r., po którym synowie, Józef i Antoni, żonaty z Dybowską, ma synów: Wiktora, Bronisława i Antoniego.

Stanisław, ostatni z synów Aloizego, pozostawił synów, Stanisława i Kazimierza, po którym syn Stanisław (Bon.).

Julian, syn Leopolda, wylegitymowany w Cesarstwie 1827 r. i zapisany do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej.

Klemens, syn Jana, deputat sądów pow. połockiego 1840 r. Klotylda za Tarkwiniuszem Bujnickim 1840 roku. Józef, pisarz komory celnej w Łosicach 1845 r. Michał, syn Stanisława, kapitan wojsk ros., marszałek szlachty pow. połockiego 1851 r. Trojan-Mikołaj, rotmistrz wojsk ros., urzędnik w biurze oberpolicmajstra w Warszawie 1865 roku.

HŁAZYNA v. HŁUSZONEK. Książęta. Ks. (Wasil) Hłazyna miał synów, Olechnę i Iwana; z nich ks. Olechno, okolniczy smoleński 1486 roku, właściciel dóbr Buhina, z żony N. Sapieżanki pozostawił córkę Fedorę, żonę Aleksandra Sołtanowicza, marszałka królewskiego.

Ks. Iwan, protoplasta Ogińskich i Puzynów, uszedł do Moskwy, a majątek jego Mścisławiec otrzymał brat Olechno; ks. Iwan pozostawił synów: Jerzego, Michała, Iwana i Dymitra.

Ks. Iwan przezwany Hłuszonok, właściciel Nosowa 1514 r., miał synów, Wasila i Timofieja Puzynów.

Ks. Dymitr Hłuszonok, właściciel Oginty, w pow. żyżmorskim 1510 r., pozostawił syna Bohdana, żonatego z ks. Bogumiłą Pawłówną, z której synowie, Matwiej i Fedor zostali nazwani Ogińskimi (Bon.).

HŁUSZANIN v. HLUSZANIN h. RADWAN odm. Odmiana herbu - w koronie pięć piór strusich, przez które w poprzek przechodzi kopia, na której zatknięty pierścień.

Dawna litewska rodzina, pisano ją także Głuszanin. Eustachy, dzielny wojownik, dwanaście lat zostawał w niewoli tatarskiej, z której uwolniony około 1520 r. służył dalej wojskowo. Stefan chlubnie walczył przeciwko Moskwie za króla Stefana Batorego; z żony N. Haraburda, córki Michała, kasztelana smoleńskiego, jego syn Grzegorz, domownik i porucznik ks. Szymona Słuckiego, z żony N. Skoda miał synów: Teodora, rotmistrza wojsk królewskich, który dowodził, chorągwią na wyprawie chocimskiej 1621 r., Józefa i Jana. Tomasz, syn Stanisława, deputat szlachty pow. dynaburgskiego 1840 r. Bronisław, dziedzic dóbr Skajsta, w pow. dynaburgskim, gub. inflanckiej 1880 r.

HŁUSZANOWSKI. Antoni, syn Andrzeja, wylegitymowany w Cesarstwie i zapisany do ksiąg szlachty gub. połtawskiej 1853 r. (Bon.).

HŁUSZCZANIN. Aleksander, porucznik wojsk koronnych rotmistrzostwa Niemierzyca, pozwany przez małżonków Dumińskich o poczynione szkody 1666 r. (Wyr. Tryb. Lubel.).

HŁUSZKOWSKI-LAMBARDIEWICZ. Jakób na Wołyniu 1629 r. Rafał zabity przez Szachowskiego w 1630 r. (Bon.).

HNIEWOSZEWICZ. Teodor był obowiązany dostawiać na potrzeby wojenne 5 koni; ożeniony z Zofią ks. Czartoryską, dostał za nią w posagu połowę Łohojska 1508 r.

HNILECKI. Piszą się z Hnilec, w ziemi halickiej. Bracia, Stanisław i Zawisza 1438 r.; z nich Zawisza, dziedzic dóbr Hnilce, komornik halicki 1454 r., z żony Nastazyi ze Złotnik Złotnickiej pozostawił synów: Jana, Michała i Piotra (Bon.). Feliks, Jakób, Michał, Mikołaj, Piotr i Stanisław, dziedzice na Hnilcach, a Stanisław Zawisza, dziedzic na Brzuchowicach i Dusanowie, w pow. lwowskim 1578 r. (Ks. poborowe).

HNOJEŃSKI. Właściwie Gnojeński, byli w pow. Słonimskim. W aktach tego powiatu cytowany w 1587 r. Siemion, syn Mikołaja, ożeniony z Maryną Czyżówną.

HOBGARSKI (dawniej HOBKARSKI) h. SAS odm. Odmiana herbu - Sas bez strzały w pawim ogonie nad koroną.

Bracia Hopkarscy otrzymali 1699 r. wybraniectwo na Spiżu (Sigil. w Ossolińscianum). Jan, syn Stanisława i Katarzyny Krausówny, ur. 1720 r. w Georgenberg, na Spiżu, mianowany 1768 r. przez Stanisława Augusta woźnym generałem, zostawił syna Jana, służącego w huzarach rosyjskich do 1794 r., po którym dzieci: Franciszek-Jan, Zuzanna, zamężna 1v. Schaupe, 2v. Smrza, Tekla, zamężna Flosz, i Andrzej, nauczyciel ludowy, po którym czterech synów: Ferdynand i Adolf bezpotomni, Franciszek, po którym syn Adolf i Emil dwa razy żonaty, po którym zostały córki, Józefa, zamężna Tscharner i Józefa, zamężna Górska.

Franciszek-Jan, ur. 1803 r., sędzia dominikalny, żonaty z Franciszką z Zaleskich, z której: Marya Kisielowska zmarła 1902 r., Klaudyusz, żołnierz 1863 r., zmarły 1875 r., Kleofas, żołnierz 1863 r., zmarł 1884 r., nie pozostawiwszy z Róży Manns potomstwa, i Tyberyusz, ur. 1847 r., starszy radca Magistratu we Lwowie, z Maryą z Wendorffów, 1v. Malsburg, zmarłą 1899 r., bezdzietny.

Antoni, syn wspomnianej Tekli Floszowej, wzięty 1847 r. do wojska austr., przeszedł 1848 r. do wojska węgierskiego, w którem walczył jako podporucznik pod rodowem nazwiskiem matki, a dostawszy się 1849 r. do Turcyi z Bemem, przyjął mahometanizm (Zbiory Dr. M. Dunina-Wąsowicza).

HODITZ h. ROGALA odm. Hrabiowie. Odmiana herbu - na tarczy wzdłuż przedzielonej, w polu prawem srebrnem róg bawoli czerwony, w części lewej czerwonej róg bawoli srebrny; w koronie nad hełmem dwa rogi, czerwony i srebrny (Hr. Ostr.).

Rodzina pochodzenia polskiego na Szlązku. Wacław został baronem czeskim 1603 r., a Jerzy-Maksymilian hrabią czeskim w 1641 r.; hr. Jerzy-Maksymilian w 1647 r. otrzymał indygenat węgierski. Obecnie tytułują się hrabiami Hoditz und Wolframitz, a w 1847 r. seniorem domu był Jan Nepomucen, generał-major i szambelan austryjacki, ożeniony z Krystyną hr. Nitzky; z niej synowie: Stefan, Maksymilian i Ludwik.

HODOROWICZ h. JASTRZĘBIEC. Taż familia co Chodorowicz; z piszących się Hodorowicz, Antoni, syn Michała, z synem Zacharyaszem i wnukami, Wincentym i Mikołajem wylegitymowani w Cesarstwie 1860 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

HODOROWSKI h. KORCZAK. Taż familia co Chodorowski, herbu Korczak; z niej Jan, ożeniony z Izabelą Jelecką, miał córki, Olgę i Maryę, oraz synów: Jana, Teodora, Michała, Aleksandra i Włodzimierza, oficera wojsk ros. 1866 r.

HODYLSKI v. CHODYLSKI v. CHODELSKI h. OSTOJA. Teresę z Hodylskich, drugą żonę Antoniego Borkowskiego, pułkownika wojsk koronnych, pozwał 1779 r. ks. Ząbkowski o spadek (Akta ziemskie Wiślickie). Antonina z Sadowskich, wdowa po Stanisławie Chodelskim, cedowała 1788 r. sumę (Akta grodz. Krakowskie). Antoni i Onufry Chodylscy zamieszkali w Królestwie, Ignacy dzierżawca Pawłosiowa, Józef w Wiśniczu i Kajetan w Barwałdzie Średnim, piszący się Hodylskimi, bracia rodzeni. Ignacy, po żonie Tekli z Pomorskich, posiadacz wójtowstwa w Jodłówce, umarł 1822 r.; jego synowie, Franciszek zmarł przed ojcem, a Józef oddany pod opiekę krewnego Waxmana (Akta Sądów szlachec. w Tarnowie i Lwowie). Po Kajetanie z Balbiny ze Stojowskich syn Kajetan, inżynier, zamieszkiwał 1858 r. w Krakowie. Maryanna z Chodelskich 1831 r., żona Andrzeja Rylskiego z Wojakowej (Zbiory Dr. M. Dunina-Wąsowicza).

HOENIG-BOCKELMAN. Maciej-Antoni, podczaszy inflancki, oberstlejtnant wojsk królewskich 1719 r., żonaty z Dorotą Janowiczówną (Bon.).

HOEVELGINNEN. Krzysztof, porucznik regimentu pieszego buławy polnej koronnej, otrzymał nobilitacyę 1790 r. (Vol. Leg.).

HOFFER h. RADZIC. Na Litwie, gdzie posiadali majątek Gronostaje; z nich Jan i Józef, synowie Jana, i po Józefie synowie: Józef, Aleksander i Jan, urzędnik celny, dziedzic dóbr Gronostaje 1875 r., ożeniony z Bronisławą Cichowiczówną, wylegitymowani w Cesarstwie 1839 r. i zapisani do ksiąg szlachty okręgu białostockiego.

HOFFERT h. HILZEN. Kazimierz, syn Józefa, z synami: Józefem, Władysławem i Konstantym, szlachta powiatu połockiego, wylegitymowani w Cesarstwie 1846 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej.

HOFFMAN h. DZIEJOSŁAW. Herb - w polu błękitnem kotwica złota, nad nią złota korona; na hełmie w koronie dwa białe orle skrzydła, między niemi gwiazda złota ośmiopromienna.

Karol-Beniamin, kontroler generalny mennicy warszawskiej, otrzymał w 1826 r. nobilitacyę z herbem powyżej opisanym; z żony Zofii Hanke jego syn Aleksander, lekarz w Kielcach, wylegitymowany w Królestwie 1863 roku.

HOFFMAN h. GRZYMAŁA. Jan, syn Benedykta, z synem Reinholdem, Jan i Mikołaj z synem Józefatem, synowie Benedykta, szlachta powiatu kobryńskiego, wylegitymowani w Cesarstwie 1862 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej.

HOFFMAN h. HOFFMAN. Herb - w polu barwy nieoznaczonej na kotwicy uchem do góry dwa pasy ukośnie skrzyżowane; nad hełmem w koronie gwiazda sześciopromienna (Hr. Ostr.).

Józef, porucznik regimentu gwardyi koronnej, Ignacy porucznik wojsk koronnych, i Jan, bracia, otrzymali nobilitacyę 1768 r. (Vol. Leg.).

HOFFMAN h. KOTWICA. Waran, podpułkownik piechoty, otrzymał nobilitacyę 1662 r. (Vol. Leg.); pochodzący po nim Franciszek, posiadacz starostwa krośnieńskiego, syn Jerzego i Maryi Hichtrytz, wylegitymowany w Galicyi 1792 r. (Bon.).

HOFFMAN h. KRZYŻORÓŻ. Herb - tarcza przedzielona wzdłuż, w polu prawem czerwonem krzyż kawalerski duży, w części lewej błękitnej trzy pięciolistne róże srebrne, jedna nad drugą; nad hełmem bez korony trzy pączki róż, ułożone w wachlarz (Hr. Ostr.).

Piotr, rotmistrz i komendant chorągwi węgierskiej laski wielkiej koronnej, Henryk, kapitan gwardyi pieszej koronnej, i Antoni, chorąży korpusu artyleryi koronnej, otrzymali nobilitacyę 1790 r.

HOFFMAN h. RÓŻAN. Herb - tarcza ze srebrnym skrajem, na niej w polu białem żelazna kotwica, po jej bokach i u spodu róża; na hełmie w koronie trzy róże.

Ten herb wraz ze szlachectwem otrzymał w 1822 r. Jakób-Fryderyk, urodzony w Niemczech, profesor Uniwersytetu warszawskiego, doktór medycyny, który w 1794 r. jako lekarz szpitali wojskowych w Warszawie tak ważne oddał usługi, że otrzymał publiczne podziękowanie Kościuszki. Jakób-Fryderyk um. 1838 r., pozostawiając z żony Henryki z Tienpodów synów: Edwarda, Jana, rzeczywistego radcę stanu i członka Senatu 1866 r., Karola, radcę Prokuratoryi, i Tytusa, dziedzica dóbr Pobytkowo, w pow. pułtuskim, wylegitymowanych w Królestwie 1837 r.

HOFFMAN h. RYDGER. Eliasz w nagrodę zasług wojskowych otrzymał 1649 r. przywilej od króla Jana Kazimierza na majątek Jeziora, już dawniej w posiadaniu jego rodziny będący; pochodzący od niego: Adam, Edmund, Jan, Feliks i Konstanty z synami: Antonim, Piotrem i Józefem, synowie Jana, wnukowie Jakóba, wylegitymowani w Cesarstwie 1835 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

HOFFMAN h. TOPÓR. Potomstwo Józefa, syna Macieja, a mianowicie: Leon i Antoni, synowie Heronima, Jan, Szymon i Józef, synowie Benedykta, Kazimierz, syn Konstantego, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1845 - 1865 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HOFFMAN. Jan, podpułkownik dragonów, otrzymał w nagrodę zasług wojennych nobilitacyę 1662 r. (Sigil. Vol. Leg.). Jan ustąpił części dóbr Hajek i Horbaczowa synom swoim: Albinowi, Rochowi i Benedyktowi 1773 roku. Adolf, syn Józefa, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1861 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

HOFFMAN. Ignacy, syn Jana i Maryanny z Kamockich, ur. 1776 r. w Maszowie, w obwodzie opatowskim, wstąpił do służby 1794 r. i w 1809 r. został podporucznikiem 3 pułku piechoty nadwiślańskiej, a 1815 r. w tymże stopniu umieszczony w 6 pułku piechoty liniowej, otrzymał w 1818 r. dymisyę w stopniu porucznika.

Jan, ur. 1778 r. w wojew. augustowskiem, został umieszczony w korpusie kadetów 1788 r., a 1792 r. w stopniu podporucznika wojsk koronnych był w bitwach pod Mirem i Nieświeżem; porucznik 1794 r., walczył pod Wilnem, Krzemieńcem i na Pradze. Kapitan 2 pułku piechoty w 1806 r., odbył kampanię 1812 r. i został w 1813 r. podpułkownikiem i dowódcą 3 pułku piechoty. W 1813 r. mianowany komendantem twierdzy Stolpen, dzielnie walczył i na polu bitwy 1813 r. mianowany szefem batalionu, otrzymał order Legii Honorowej. Przy organizacyi wojska polskiego w 1815 r. przeznaczony do 2 pułku piechoty liniowej, został w tymże roku przeniesiony do głównego dyżurstwa na komisarza wojskowego; um. 1827 r. w Warszawie, pozostawiszy żonę Maryannę Czarnecką i syna Aleksandra-Tadeusza.

Aleksander-Tadeusz, syn Jana i Maryanny z Czarneckich, urodzony w Warszawie 1808 r., postąpił do korpusu kadetów w Kaliszu 1822 roku, a w 1830 roku, został podporucznikiem 5 pułku strzelców konnych.

Józef, syn Franciszka i Apolonii Psarskiej, ur. 1780 r. w Chorzelówce, postąpił na służbę 1807 r. i w 1808 r. został porucznikiem 1 pułku gwardyi konnej francuzkiej, a w 1811 r. awansował na kapitana kwatermistrza w 8 pułku ułanów legii nadwiślańskiej i w 1820 r. postąpił na majora w sztabie głównym. Józef odbył kampanię 1808 r. w Hiszpanii, znajdował się w bitwach pod Burgos i Samo-Sierra i był kawalerem orderu Legii Honorowej i Krzyża Kawalerskiego; umarł w Warszawie 1851 r.

Ludwik, syn Karola i Karoliny, urodzony w Nowym Dworze 1800 r., postąpiwszy na służbę jako konduktor do sztabu kwatermistrzostwa wojska generalnego, został 1824 r. podporucznikiem, a w 1831 r. awansował na porucznika i otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari (Ks. Wojskowe).

HOFFMEJSTER h. HOFFMEJSTER. Antoni, porucznik, został 1778 r. kapitanem wojsk koronnych. Fryderyk, kapitan gwardyi koronnej 1782 r. Michał z synem Aleksandrem, Paweł z synami, Konstantym i Fryderykiem i Romuald, synowie Fryderyka, w 1843 roku, a Antoni, syn Fryderyka, w 1860 r. wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej.

HOFFRICHTER. Wojciech, kapitan gwardyi królewskiej, otrzymał od Zygmunta Felińskiego za konsensem królewskim w 1672 r. w posiadanie dobra Młociny, należące do starostwa warszawskiego (Don. Vars.).

HOGGREF Jakób został sekretarzem królewskim 1665 r. (Sigil.).

HOGNTORN Eliasz, vicerotmistrz kohorty nadwornej królewskiej rajtarów, otrzymał 1661 r. konsens na wykupienie huty szklanej, w starostwie radoszyckiem (Sigil.).

HOHENDORF v. HOGENDORF v. HONDORF h. NABRAM. Jan wspólnie z żoną swą Krystyną-Franciszką z Pruszyńskich pokwitowali Wawrzyńca Pruszyńskiego z należnej im sumy 1793 r. (Don. Vars.). Józef, dziedzic Szutromińce, na Podolu, z żony Klary Karwowskiej pozostawił córkę Salomeę za Janem-Rudolfem bar. Hejdlem 1826 r. (Bon.).

HOHOL h. LUBICZ. Pisano ich także Hohoł; dawna ruska rodzina na Wołyniu i w pow. pińskim. Jonasz, z archimandryty kobryńskiego biskup grecki piński i turowski 1596 - 1602 r., gorliwy stronnik Unii z Rzymem; um. 1602 r. N. poległ w bitwie pod Kirholmem 1605 r. Filon żonaty z Zofią Stemberkówną 1628 r. Mikołaj-Stanisław, pisarz grodzki owrucki 1681 r., następnie komornik graniczny i regent ziemski bracławski 1686 r. (Zap. i Wyr. Tryb. Lubel.). Stefan podpisał konfederacyę generalną litewską 1764 r. N. zapisany do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej przed 1831 r.

Waleryan, syn Ignacego i Magdaleny z Grekowiczów, ur. 1799 r. we wsi Wołosowie, w obwodzie żytomierskim, postąpił na służbę 1817 r. do 4 pułku strzelców konnych i w 1830 r. został podporucznikiem w tymże pułku (Ks. Wojskowe).

Jedna ich gałąź osiedliwszy się w Małorosyi, całkowicie zruszczona zmieniła nazwisko na Gogol.

HOHOLEWSKI h. JASTRZĘBIEC. Byli na Rusi Czerwonej, i ich pierwotną nazwą było Hohol; piszą się z Hoholewa. Jan z Hoholewa 1597 r., żonaty z Anną Łaszczówną (Zap. Tryb. Lubel.). Tomasz, dworzanin królewski 1763 r. (Sigil.).

HOHOŁ v. HOHUŁ. Eustachy (Ostafiej), pułkownik kozacki, wierny Polsce, już w 1662 r. nakłonił znaczną część Kozaków, że poddali się Rzeczypospolitej i walczył dzielnie przeciwko Tatarom i Turkom. Eustachy otrzymał nobilitacyę 1661 r. (Sigil., Vol. Leg.), a w 1676 r. jako hetman nakaźny wojsk zaporożskich zatwierdzenie dawnego szlachectwa, które utracił, należąc do buntu Bohdana Chmielnickiego (Vol. Leg.).

HOHOŁOWSKI. N., dziedzic Hohołowa, w pow. bełzkim 1578 roku (Bon.).

HOJER. Daniel, dziedzic dóbr Praksona, leżących w pow. prusmańskim, w Prusach, pozwał 1646 r. Kochańskiego o zabór koni (Conv. Vars.).

HOL. Dominik, syn Jana, łowczego smoleńskiego, około 1760 r.

HOLAREK h. HOLAREK. Herb - w polu błękitnem nad płotem złotym pół jelenia naturalnego koloru w prawo; w koronie nad hełmem także pół jelenia.

Jerzy, Jan Cortak i Jan Sernik, bracia przyrodni (consanguinei) z Trzylworu (de Trzilwor) otrzymali nobilitacyę i herb wyżej wymieniony 1515 r. (Metr. Kor.).

HOLATYŃSKI. Daniło Fedkowicz, ziemianin pow. łuckiego, sprzedał część swą w Holatynie 1539 r. Olena, żona Adama Nowosielskiego 1592 r. (Bon.).

HOLCOWSKI. Książęta. Dymitr, najstarszy syn kn. Fedora Odyńcewicza, od swej dzielnicy Holcowa nazwał się Holcowskim. Jego synowie przeszli do Moskwy, a Holców otrzymali brat Dymitra kn. Hrehory Odyńcewicz i bratankowie: Hrehory, Wasil i Semen Odyńcewicze; w 1510 roku nakazano im zwrócić te dobra Hannie, córce ks. Dymitra, żonie Mita Iwanowicza, namiestnika oboleckiego (Bon.).

HOLD. Pisano ich także Gold; byli na Ukrainie. Jan i Floryan, synowie Mateusza, zapisani do ksiąg szlachty gub. kijowskiej 1803 r.

HOLDE. Baronowie i szlachta. Rodzina inflancka, której jedna linia brała tytuł baronowski. Jakób, kapitan gwardyi królewskiej, Ernest i Gerhard podpisali elekcyę 1648 r. z księztwem inflanckiem (Vol. Leg.).

HOLDRING. N., podkomorzy inflancki, po śmierci którego podkomorzym został Karol Szachman 1727 r. (Sigil.).

HOLFELD von ADLERSBERG h. HOLFELD. Herb - tarcza na cztery kwadraty przedzielona, I i IV pole białe, a II i III czerwone, na niej orzeł dwugłowy darty, w częściach I i IV czerwony, w II i III biały; na hełmie w koronie trzy pióra strusie, środkowe białe, boczne czerwone.

Ten herb wraz ze szlachectwem i przydomkiem von Adlersberg otrzymał w 1787 r. od cesarza Józefa II Jan, urzędnik w Galicyi.

HOLIŃSKI. Wzięli nazwisko od wsi Holeny, w ziemi żydaczowskiej, którą w 1391 r. król Władysław Jagiełło nadał Leonowi, diakowi, i jego braciom z obowiązkiem, aby dostawiali dwóch strzelców na potrzeby wojenne; to nadanie zatwierdził Janowi Holińskiemu, jednemu z potomków nadanych, król Zygmunt I w 1537 r. Jerzy 1674 r. z wojew. nowogrodzkiem,  a Samuel 1764 r. z ziemią halicką podpisali elekcye.

HOLKOWSKI. Teodor podpisał manifest szlachty litewskiej 1763 r. w sprawie ufundowania Trybunału (Vol. Leg.).

HOLLAK h. PORAJ. Byli na Żmudzi. Paweł, dziedzic dóbr Isnauda 1736 r., miał syna Kazimierza, ożenionego z Katarzyną Trepowiczówną, który pozostawił syna Wincentego, wylegitymowanego w Królestwie 1844 r. Antoni i Jan, urzędnicy leśni w Królestwie Polskiem 1865 r.

de HOLLENDORFF. Jan otrzymał rangę podpułkownika w wojsku koronnem 1776 r. (Sigil.).

de HOLLENDORFF-OSTROWSKI. Bar. Karol-Gustaw, sztabs-rotmistrz pułku przedniej straży wojsk koronnych 1790 r. (Kancl.).

HOLLER. Kacper dostał konsens królewski na wykupienie dóbr Morsel 1620 r. (Metr. Kor.).

HOLLO de KROMPACH. Zygmunt, dostawiwszy zebranych własnym nakładem 200 husarzy i 100 petyhorców na wojnę Jana III z Turkami otrzymał indygenat 1676 r.; był żonatym z Zofią Ossolińską (Bon.). Wiktorya Holly, żona Kazimierza Brodzińskiego 1820 r.

de HOLMDORFF. Bar. Karol, szambelan Stanisława Augusta 1788 r., żonaty z Katarzyną z Burhardów (Sigil., Don. Vars.).

HOLMEJSTER h. HELIK (?). N. N. byli zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1799 r.

de HOLMER bar. N., kawaler orderów św. Stanisława 1770 r. i Orła Białego 1772 r., dziedzic dóbr Tangstedt (Kancl.).

HOLSNER h. OLIWA. Józef z synem Stanisławem, Feliks, Jan i Jerzy, synowie Łukasza-Tadeusza, wylegitymowani w Cesarstwie 1832 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

HOLST. N., major wojsk litewskich, w nagrodę zasług wojennych otrzymał nobilitacyę 1676 r. (Vol. Leg.).

de HOLSTEIN v. HOLSTEN h. HOLSTEIN. Jan otrzymał glejt 1541 roku (Metr. Kor.). Adryan, pułkownik wojsk litewskich, ze względu na osobiste jego żołnierskie zasługi, jak i zaszczytną wierność okazaną ojczyźnie przez jego przodków, otrzymał zabezpieczenie prerogatyw szlachectwa 1775 r. (Vol. Leg.). Adryan w 1798 r. został zapisany do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej, a jego syn Jakób z synami, Konstantym i Karolem i tego synowie, Józef i Karol wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1840 - 1854 r.

HOLSTEIN h. SULIMA. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej przed 1831 r.

HOLSZAŃSKI h. HIPOCENTAURUS. Książęta. Senatorowie w rodzinie: Michał, namiestnik (wojewoda) kijowski 1422 - 1430 r. Aleksander, kasztelan wileński 1492 r., um. 1511 r. Semen, namiestnik (wojewoda) nowogrodzki i hetman wielki litewski 1500 - 1501 roku. Paweł, biskup łucki 1507 r., wileński 1536 r., um. 1555 roku. Jerzy, wojewoda kijowski 1508 r. Janusz, wojewoda kijowski 1542 r., a trocki 1544 r.

Znakomita, jedna z najzamożniejszych swojego czasu i blisko spokrewniona z panującym domem Jagiellonów, już zgasła litewska rodzina. Jej przodkiem ma być Holsza, jeden z synów Romunda, władcy Litwy, który to Holsza, dostawszy od wiel. ks. Litewskiego Narymunda znaczny obszar, założył miasto Holszany, tak nazwane od swego imienia, a od którego jego potomkowie tytułowali się książętami Holszańskimi i brali przydomek Olgimunt od imienia Olgimunta, swego właściwego protoplasty, a syna Holszy.

Iwan, syn Olgimunta, namiestnik kijowski 1396 - 1397 r. (Metr. Lit.), podpisał 1398 r. przymierze z Krzyżakami, a Unię z Polską 1401 r., i był jednym z najdzielniejszych wojowników, a zarazem najznakomitszym z panów litewskich swojego czasu; najwierniejszy z przyjaciół i nieodstępny towarzysz wiel. ks. Witolda, walczył w jego obronie przeciwko Polakom i towarzyszył mu na wygnaniu, a w 1390 r. odprowadzał do Moskwy jego córkę Zofię, zaślubioną wiel. ks. Bazylemu. Witold, osiadłszy na tronie litewskim, bogatemi nadaniami wzbogacił Iwana i jego rodzinę i z nim się spokrewnił, wziąwszy za żonę jego córkę Juliannę. Ks. Iwan zostawił pięciu synów: Aleksandra z przydomkiem Nielub, który, poróżniwszy się z wiel. ks. Litewskim Witoldem, emigrował do Moskwy 1406 r., Borysa, który poległ w bitwie nad Worsklą 1399 r., Michała, Andrzeja i Semena.

Ks. Michał, namiestnik kijowski 1422 - 1430 r. (Metr. Lit.), stronnik Zygmunta Kiejstutowicza, schwytany od jego przeciwnika Świdrygiełły, został śmiercią ukarany 1434 r.

Ks. Andrzej podpisał Unię 1401 r., dostawszy od wiel. ks. Witolda na udział miasto Wiazmę, tytułował się od niego księciem Wiazemskim; był żonatym z ks. Aleksandrą, córką Dymitra Druckiego (Bon.), z trzech jego córek, Bazylisa była żoną Iwana ks. Bielskiego, Zofia w 1422 r. zaślubiła Władysława Jagiełłę i Marya, żona Eliasza, hospodara wołoskiego. W 1433 r. ks. Andrzej wiele przyczynił się do usunięcia z tronu Świdrygiełły, a wyniesienia Zygmunta Kiejstutowicza. Ks. Andrzej miał mieć syna Lwa, który wziął udział w 1482 r. przeciwko Kazimierzowi IV i z jego rozkazu był ścięty. Ks. Michał, syn Lwa, pozostawił ks. Michała, któremu wiel. ks. Moskiewski Iwan zajął Wiazmę, a samego zesłał na wygnanie. Podług niektórych heraldyków od tej gałęzi książąt Holszańskich pochodzi rodzina książąt Wiazemskich, dotychczas istniejąca w Cesarstwie rosyjskiem.

Ks. Semen z przydomkiem Luty podpisał Unię z Polską 1401 roku; w 1414 r. dostał od wiel. ks. Witolda w zarząd Nowogród Wielki i Psków, i był naczelnikiem spisku książąt litewskich przeciwko Świdrygielle 1433 r. Ks. Semen, schwytany od Świdrygiełły w Witebsku, został z jego rozkazu utopiony w Dźwinie; z żony Maryi zostawił synów: Andrzeja, Aleksandra, Semena, Jerzego i Daniela, który poległ w bitwie pod Wiłkomierzem 1435 r., a ks. Semen, zwany Trabski, z żony Maryny, córki Dymitra ks. Druckiego, pozostawił córkę za Marcinem Gasztołdem (Bon.).

Ks. Jerzy przyczynił się do wyniesienia na tron litewski w 1440 r. Kazimierza Jagiellończyka, i hojnie 1470 r. nadał klasztor kijowski; dostał od króla Kazimierza IV znaczne nadania, a między innemi Stepań i Dubrowice i od tego drugiego majątku jego potomkowie, posiadający te dobra, brali tytuł książąt Dubrowickich. Ks. Jerzy z żony Julianny pozostawił córkę Annę za Marcinem Gasztołdem, wojewodą trockim, i pięciu synów: Semena, Aleksandra, Iwana, Wasila i Jerzego; z nich dwaj ostatni bezpotomni. Ks. Semen, marszałek ziemi wołyńskiej, starosta łucki 1491 r., namiestnik nowogrodzki i hetman wielki litewski 1500 r., napadłszy na Tatarów, pustoszących Polskę, pod Zasławiem tak ich pobił, że z 10,000 ledwie uszło dwa tysiące; um. 1505 r., zostawiwszy z żony Nastazyi, córki ks. Semena Nieświckiego, córkę Tatiannę, żonę słynnego wojownika Konstantyna ks. Ostrogskiego.

Ks. Aleksander, krajczy litewski i namiestnik grodzieński 1486 r., podczaszy litewski 1489 r., kasztelan wileński 1492 r. (Metr. Kor.), poseł do Moskwy od Aleksandra Jagiellończyka z prośbą o rękę Zofii, córki wiel. ks. Bazylego, należał do nieprzyjaciół Michała Glińskiego i przyłożył się do przyśpieszonej elekcyi na Wielkie Księztwo Litewskie króla Zygmunta I. Ks. Aleksander dla swego rozumu i prawości charakteru wielką miał na Litwie powagę; um. 1511 roku, pozostawiwszy z żony Sudymontowiczówny, wojewodzianki wileńskiej, córki, Aleksandrę za Mikołajem Pacem, Jadwigę, żonę Iwana Chreptowicza, i trzech synów; z tych:

1. Ks. Janusz, krajczy litewski 1496 r., dzierżawca Słonimski, umarł 1506 roku.

2. Ks. Paweł, biskup łucki 1507 r., biskup wileński 1536 r., kapłan wielkiej pobożności, powagi i nauki, zasiadał na soborze lateraneńskim 1512 r.; biskup powściągał herezyę i odwiódł od niej królewicza Zygmunta Augusta, katedrze łuckiej podarował swe m. Janów, na Podlasiu, fundował Mansionarzy w Wołpie, kilka kościołów z gruntu wyniósł, lub restaurował, a królowi Zygmuntowi Augustowi I i Bonie przekazał swoje dobra Olszany, Wołpę, Lebiedziew i inne; um. 1555 r.

3. Ks. Jerzy, krajczy litewski 1508 r., rezygnował 1509 r., namiestnik bielicki 1504 r. i wieloński, wojewoda kijowski 1508 r.

Ks. Iwan, trzeci syn ks. Jerzego i Julianny, dziedzic dóbr Dubrowice, został ścięty w Kijowie 1481 r. za udział w spisku z ks. Bielskim; z żony Hanny, córki ks. Michała Czartoryskiego, pozostawił córkę Wasilisę, żonę ks. Michała Zasławskiego i Mścisławskiego, i syna Jerzego (Bon.).

Ks. Jerzy, od dóbr Dubrowice nazywany Dubrowickim, dziedzic na Stepaniu, otrzymał 1508 r. dobra Borowe i Kamienne, w pow. kijowskim, po ucieczce Glińskiego. Ks. Jerzy przyłożył się do zwycięztwa nad Tatarami przy rzece Uszy 1503 r., a w 1525 r. otrzymał przywilej na jarmarki w Hłusku; toczył on długie spory z książętami Ostrogskimi o majątek Stepański, lecz król Zygmunt I proces o te dobra rozstrzygnął w 1511 r. na korzyść Ostrogskich. Ks. Jerzy miał dwie żony, Juliannę, z której córki, Nastazya za ks. Kuźmą Zasławskim, Bohdana, żona ks. Teodora Wiśniowieckiego, i synowie: Janusz, Fedor i Włodzimierz, i Maryę Sanguszkównę, z niej córki: Marya 1v. za Andrzejem Montowtowiczem, 2v. za Michałem Kozińskim, a 3v. żona ks. Andrzeja Kurbskiego, Zofia, żona ks. Aleksandra Połubińskiego, Anna za Olizarem Kierdejem Mylskim, Fedora za ks. Bohdanem Sołomereckim, Olena, żona Pawła Sapiehy, i synowie, Semen i Andrzej; z synów:

Ks. Janusz, stolnik litewski 1541 r., dzierżawca horwolski, wojewoda kijowski 1542 r., a od 1544 r. wojewoda trocki i starosta mohylowski, um. 1549 r. (Metr. Lit.); z żoną Elżbietą ks. Radziwiłłówną bezpotomny.

Ks. Włodzimierz w czasie nieobecności brata 1543 r. sprawował urząd wojewody kijowskiego; był żonatym z Maryą, córką ks. Wasila Sołomereckiego (Metr. Kor.).

Ks. Semen, stolnik litewski 1555 r., um. 1556 r. (Metr. Kor.); miał być żonatym z Anną ks. Radziwiłłówną, kasztelanką wileńską.

HOLSZAŃSKI h. LUBICZ. Pisano ich także Olszański; z nich potomstwo Franciszka, syna Kazimierza, a mianowicie: Apolinary i Jan z synem Pawłem, synowie Stanisława, i Franciszek, syn Franciszka, z synami: 1) Floryanem i tego syn Jan z synami, Kazimierzem i Janem, 2) Kazimierzem, i 3) Janem, po którym syn Jerzy wylegitymowani w Cesarstwie 1861 - 1862 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub kowieńskiej.

HOLT h. POWAŁA. Mikołaj, dziedzic na Woli Zadybskiej, Zakrzowie i Woli Sławkowej 1569 r. (Ks. poborowe). Kacper, dziedzic dóbr Domaszowa 1654 r. Paweł i Wojciech 1682 r. (Wyr. Tryb. Lubel.). Adam i Paweł podpisali elekcyę 1697 r. z wojew. Sandomierskiem.

ab HOLTEN. Henryk, burgrabia gdański 1619 r. Arnold, burgrabia gdański 1624 r. (Metr. Kor.).

HOLTER. Jan, kapitan, i Wilhelm, porucznik regimentu królowej, w nagrodę zasług wojennych, otrzymali indygenat 1685 r. (Vol. Leg.); obaj walczyli pod Wiedniem i Parkanami 1683 r. Aleksander, szambelan królewski 1788 r.

HOLTORP. Aleksander i Augustyn, kadeci w korpusie kaliskim; z nich Aleksander, podporucznik 18 pułku piechoty, a Augustyn, podporucznik 13 pułku piechoty wojsk polskich 1831 r. (Ks. Wojskowe).

HOLTZ. Jan, sekretarz królewski 1739 r. (Sigil.). Władysław, Julian-Ludwik, Bolesław i Julian-Tycyan, synowie Jana i Karoliny z Cünów, urodzeni w Warszawie 1818 - 1825 r.

ab HOLTZBRINK h. BRINCKEN. Jerzy-Herman, dyrektor poczt koronnych 1699 r. Jerzy, dziedzic dóbr Opden-Brinken 1722 r., dyrektor poczt koronnych 1736 r., żonaty z Zofią de Brinau, otrzymał 1720 r. zaświadczenie, że pochodzi z rodu Brinckenów i używa ich herbu. N., pułkownik wojsk koronnych 1746 r. (Metr. Kor., Sigil.).

HOLTZHAUSER. Jan-Filip, medalista mennicy warszawskiej, zasłużony i wielkich zdolności w swym fachu, otrzymał nobilitacyę 1775 roku (Vol. Leg.).

HOLZSCHUER h. TREPKA. Herb - tarcza w czworo przedzielona, w jej środku krzyż czerwony, wewnątrz którego drugi mniejszy biały; w polach I i IV złotych trepka czarna z niebieskiem podszyciem w lewo, w polach II i III w polu błękitnem głowa maura w białym zawoju, którego spód otoczony przepaską z sierści wielbłądziej.

Senatorowie w rodzinie: Bertram, kasztelan derpski 1612 r., parnawski 1620 r., um. 1625 r. Wilhelm, kasztelan derpski 1653 r.

Dawna inflancka, bawarskiego pochodzenia, rodzina; właściwym jej herbem była trepka w polu złotem, lecz gdy jeden z nich, imieniem Wolfgang-Jerzy, znaczne oddał usługi Emanuelowi królowi portugalskiemu w jego wojnie z maurami, został od niego pasowany na rycerza i otrzymał zmianę w herbie z dodatkiem głowy maura. Bertram, syn Wolfganga-Jerzego, zmarłego 1559 r., pisany przez naszych heraldyków Bartłomiej, dziedzic dóbr Billenhoff i Bremen, w Inflantach, poseł na sejm i rewizor królewszczyzn w Inflantach 1590 r., starosta kremoński 1600 r., podkomorzy derpski, został w 1612 r. kasztelanem derpskim, a parnawskim 1620 r., zm. 1625 r.; z żony Doroty von Effern zostawił synów: Wilhelma, starostę kremońskiego, który w 1632 r. podpisał elekcyę, a 1653 r. został kasztelanem derpskim, i Jerzego-Fryderyka (Metr. Kor. i Litew.).

HOŁDAKOWSKI h. HOŁOBOK. Stanisław, syn Jana i Elżbiety Kuczyńskiej, 1647 r. (Wyr. Tryb. Lubel.). Franciszek, syn Jana, 1651 r. (Ks. Gr. Przedeckie). Jan, miecznik drohicki 1658 r. Aloizy, Antoni i Ignacy, synowie Kazimierza, zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1812 r. (Bon.).

HOŁDOWICZ. Józef w 1782 r., a jego syn Michał z synami, Leonem i Piotrem 1844 r. wylegitymowani w Galicyi.

HOŁDROWICZ. Józef, dymisyonowany w stopniu porucznika 2-go pułku strzelców pieszych, został 1831 r. kapitanem 15 pułku piechoty wojsk polskich (Ks. Wojskowe).

HOŁOBUT-ODRZECHOWSKI. Ostasz, świadek przy rozgraniczeniu Obłażniczy, na Rusi Czerwonej 1411 r. (Bon.). Franciszek-Stanisław, cześnik latyczowski 1692 r., um. 1715 r. (Sigil.).

HOŁOCHWASTOW h. CZERWNIA. Michał i Józef z synami: Ignacym, Jakóbem, Tomaszem i Wincentym, synowie Jana, Kazimierz i Franciszek z synami: Dominikiem, Józefem, Stanisławem i Wawrzyńcem, synowie Bartłomieja, zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1799 r.

HOŁODKO. Jacek z synami: Iwaszkiem, Iwanem, Juchną, Fedorem i Danielem otrzymał w dożywocie wieś Hołodki 1593 r. (Metr. Kor.).

HOŁODYŃSKI. Wojciech, skarbnik kasztelana krakowskiego 1705 r., w 1713 r. zawarł pewien kontrakt z Paulini (Metr. Kor., Sigil.).

HOŁOSOWICZ. Fedko, bojar smoleński 1495 r. Jacko Iwanowicz 1524 r. (Metr. Lit.). Stanisław, syn Stanisława, żonaty z Elżbietą Januszkiewiczówną, nabyli 1528 r. Łysekiszki (Bon.).

HOŁOWACZ h. LUBICZ. Iwan cytowany w Metr. Lit. 1528 r. Hrehory podpisał pospolite ruszenie 1698 r. z wojew. mścisławskiem. Józef, syn Jana, wylegitymował się w ziemstwie orszańskiem 1773 r. (Bon.). Michał, syn Marcina, zapisany do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1798 r.

HOŁOWCZYC h. KOLUMNA. Senator w rodzinie, Szczepan, biskup sandomierski 1818 r., arcybiskup warszawski 1819 - 1823 r.

Teodor i Andrzej, bojarzy pińscy, cytowani w Metr. Lit. 1528 roku. Z nich Teodor miał syna Jakóba, dziedzica dóbr Horodyszcze 1543 r., po którym syn Mikołaj pozostawił syna Dymitra. Tomasz, syn Dymitra, miał syna Mikołaja, po którym synowie: Michał, Aleksander i Stanisław. Aleksander, pułkownik i podstarosta orszański 1766 r., sędzia pow. orszańskiego, i syn jego Feliks, porucznik pow. orszańskiego, a w 1793 r. marszałek pow. kopyskiego, wylegitymowani w ziemstwie orszańskiem 1773 r. Stanisław, najmłodszy syn Mikołaja, miał synów, Antoniego i Wincentego, wylegitymowanych w ziemstwie orszańskiem 1773 r.

Andrzej, brat Teodora, miał syna Jana, po którym syn Piotr pozostawił syna Andrzeja. Filip, syn Andrzeja, miał syna Stefana, po którym syn Filip pozostawił syna Bazylego; po Bazylim z Maryanny Ostaszkiewiczówny synowie, Jan i Szczepan wylegitymowani w ziemstwie orszańskiem 1773 r. (Bon.).

Szczepan, kanonik warszawski 1781 r., scholastyk kielecki 1788 r., członek Towarzystwa do ksiąg elementarnych 1793 r., dziekan kielecki 1813 r., biskup sandomierski 1818 r., a arcybiskup warszawski 1819 r., zdolny i zamiłowany w naukach, pierwsze swoje wyniesienie zawdzięczał prymasowi Poniatowskiemu, bratu króla Stanisława Augusta, który go lubił i protegował; arcybiskup um. 1823 r.

HOŁOWCZYŃSKI h. ŁABĘDŹ. Książęta. Senatorowie w rodzinie: Szczęsny, kasztelan miński 1600 r., um. 1610 r. Aleksander, kasztelan żmudzki 1604 r., wojewoda mścisławski 1615 r., um. 1617 r. Konstanty, kasztelan mścisławski 1613 r., um. 1620 r.

Rodzina książęca ze szczepu Ruryka, wywodząca się od książąt Starodubowskich linii Rapałowskiej, której protoplastą był Jan, syn Andrzeja ks. Starodubowskiego 1380 roku, jednego zatem są pochodzenia z ks. Pożarskimi, Gagarynami i t. d. Ks. Maciej Mikitinicz przybył na Litwę i nadany został znacznemi majątkami, a między innemi Hołowczynem, od którego tytułował się ks. Hołowczyńskim, zachowując przecież rodzinne nazwisko Rapałowski; namiestnik mohylowski, birsztański i oniksztyński 1507 r., miał trzy żony: Fetynię, z tej córki, N. za ks. Piotrem Massalskim i Fedia za Dymitrem Korsakiem, Ludwikę Duchniczównę, z której córki: Hanna, żona 1v. Daniła Mieleszki, 2v. za Janem Suchodolskim, Dobrochna 1v. za ks. Fedorem Horskim, 2v. za Józefem Chaleckim i Nastazya, i ks. Tomiłę Zasławską-Mścisławską, 2v. za Andrzejem ks. Sołomereckim, 3v. za Janem Zabrzezińskim, po której córka Hanna, i synowie, Iwan i Ostafi.

Ks. Jarosław, marszałek litewski, starosta kowieński, gorliwy dysydent i fundator zboru kalwiskiego w Hołowczynie, um. 1567 r., pozostawiwszy z żony Doroty Kostewiczówny (Bon.) synów: Mikołaja, Szczęsnego i Jarosława.

Ks. Mikołaj umarł młodo 1571 r. i był żonatym z Barbarą Kozińską.

Ks. Szczęsny, dziedzic Hołowczyna, starosta luboszański, kasztelan miński 1600 r., zaślubił Halszkę Chodkiewiczównę, kasztelankę wileńską, i z niej pozostawił córkę Reginę 1v. za Piotrem Tyszkiewiczem, 2v. żonę Krzysztofa Kiszki, wojewody mścisławskiego, i syna Jana, cześnika litewskiego 1624 r., żonatego z Heleną Wołłowiczówną, cześnikówną litewską, 2v. za Krzysztofem Potockim, bezpotomnego.

Ks. Jarosław z żony N. Chodkiewiczówny, kasztelanki wileńskiej, miał córkę Zofię 1v. za Hrehorym ks. Sanguszką-Koszyrskim, 2v. za Stanisławem Mniszchem, i synów, Aleksandra i Konstantego (Bon.).

Ks. Aleksander, kasztelan żmudzki 1604 r., wojewoda mścisławski 1615 r., walczył w Inflantach przeciwko Szwedom 1601 r.; w 1615 r. komisarz do układów z Moskwą, um. 1617 r., pozostawiwszy z żony Halszki Wołłowiczówny syna Samuela, chorążego orszańskiego, i córkę Annę za Krzysztofem Sapiehą, starostą lidzkim.

Ks. Konstanty, młodszy syn ks. Jarosława, kasztelan mścisławski 1613 r., starosta krzyczewski, ożeniony z Katarzyną Abramowiczówną, miał z niej córki, Annę za Janem Chrzczonowiczem, podkomorzym parnawskim (Bon.), Zofię za Aleksandrem Pacem, wojewodzicem mińskim, która przeniosła w dom męża majątki ojcowskie, i synów, Mikołaja i Jerzego.

Ks. Mikołaj, pułkownik królewski i chorąży orszański, podpisał elekcyę 1648 r. z pow. orszańskim; był żonatym z Katarzyną Szwykowską, podkomorzanką witebską, bezpotomny.

Ks. Jerzy, dworzanin królewski, podpisał elekcyę 1648 r. z pow. orszańskim; z żoną ks. Barbarą Drucką-Sokolińską bezpotomny.

HOŁOWESKI. Paweł Hołoweszkiewicz otrzymał 1700 r. od Augusta II Szpakówkę, w ekonomii Samborskiej, po swym ojcu Ignacym Hołoweskim (Sigil. w Ossolińscianum).

HOŁOWIECKI h. KORCZAK. Na Rusi Czerwonej, piszą się na Hołowiecku; z nich trzech Bazylich, Grzegorz, sześciu Janów, Paweł i dwóch Stanisławów wylegitymowani w Galicyi 1782 r.

HOŁOWIN. Aleksander podpisał z księztwem żmudzkiem elekcyę 1674 roku (Vol. Leg.).

HOŁOWIŃSKI h. HOŁOWIŃSKI v. KOSTROWIEC odm. Herb podług Kojałowicza, w polu czerwonem miecz złoty wsparty na zielonej okrągłej podstawie, na mieczu półksiężyc złoty rogami w górę, a na hełmie w koronie pięć piór strusich; podług Niesieckiego, krzyż złoty wsparty na dwóch zielonych pagórkach, krzyż przechodzi przez złoty półksiężyc rogami w górę.

Dawna rusko-wołyńska rodzina. Gabryel, dobry żołnierz 1560 - 1590 r. Po Jacku z żony Maryi Dymitrówny Butowiczówny synowie: Matfiej, Gerwazy i Tymoflej. Tymofiej 1592 r., jego syn Bogusław poległ w wojnie ze Szwedami w Inflantach. Gabryel, podsędek krzemieniecki 1603 r., żonaty z Anną z Trelińskich, pozostawił syna Andrzeja i córkę Katarzynę (Bon.). Jan podpisał elekcyę 1632 r.; jego córka Anna za Wielhorskim, miecznikiem wołyńskim. Zofia, żona Michała Bratkowskiego 1680 r. Konstanty-Samuel podpisał elekcyę 1674 r. z wojew. kijowskiem; jego syn Antoni cytowany w aktach krzemienieckich 1702 - 1732 r.

Po Szymonie z żony Joanny z Kreczmerów syn Jerzy, miecznik czerniechowski 1754 r., zaślubił Franciszkę Szczeniowską, i z niej miał synów, Onufrego i Ignacego.

Onufry z żony N. Kołyszkówny pozostawił syna Hermana, dziedzica Steblowa, po którym z Emilii Borejkówny córka Anna za Konstantym Podwysockim.

Ignacy, komornik ziemski kijowski 1784 r., stolnik przemyślski i kawaler orderu św. Stanisława 1792 r., z żony Róży Bogurajskiej miał córkę Annę za Borejką i syna Zacharyasza, dziedzica Prucek, marszałka pow. bohusławskiego, który przyłożył się do budowy kościoła w Rzyszczowie; po Zacharyaszu z Zofii Sulatyckiej córki: Pelagia za Józefem Proskurą, Marya, żona Ksawerego Saryusz-Zaleskiego, Kornela za Władysławem Montresorem i synowie, Ignacy i Zenon (Bon.).

Ignacy, podporucznik 1 pułku ułanów, został 1831 r. porucznikiem w 3 pułku ułanów (Ks. Wojskowe).

Zenon, dziedzic dóbr Steblowa, założył cukrownię i fabrykę sukna; zaślubił Teresę, córkę Jana Morgulca, podkomorzego żytomierskiego, i Ludwiki Ciąglińskiej, i z niej miał kilkoro dzieci, z których córki, Anna za Kazimierzem Podhorskim i Marya 1v. za Tadeuszem Czosnowskim, 2v. żona hr. Rogera Łubieńskiego (Bor.).

Z innych członków tej rodziny. Konstanty, vicegerent grodzki łucki 1788 - 1794 r., starosta dymidowski. Piotr, dziedzic dóbr Rzyszczów 1788 r. Jakób i Piotr, bracia, 1800 r.; z nich Piotr z żony Dominiki Łęskiej zostawił ośmioro dzieci, z których synowie: Gabryel, Mikołaj, Jan, Antoni i Ignacy. Ignacy, rektor Akademii duchownej katolickiej w Petersburgu, sufragan-koadiutor mohylowski i biskup karystieński 1848 r., arcybiskup i metropolita mohylowski 1851 r., um. 1855 r.

Antoni, syn Feliksa-Piotra, wylegitymowany w Cesarstwie 1836 r. i zapisany do ksiąg szlachty gub. wileńskiej. Jan, Mikołaj, Antoni, Onufry i Aleksander, synowie Feliksa, wylegitymowani w Cesarstwie 1830 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

HOŁOWKA h. LUBICZ. Na Podlasiu i na Litwie; wzięli nazwisko od wsi Hołowka, w ziemi bielskiej. Szymon, syn Wojciecha, żonaty z Katarzyną Jakacką, komornik ziemski bielski 1552 - 1562 r., dziedzic dóbr Wyszonki i Turośny; jego siostra Dorota była żoną Mikołaja Kościuszki, a córka Anna zaślubiła swego krewnego Jana Hołowkę, dziedzica dóbr Niewodnicy 1574 r. (Mil.). Marcin, komornik bielski 1667 r., burgrabia brański 1670 r. Kazimierz, porucznik w chorągwi Zbąskiego, walczył pod Wiedniem 1683 r.; wojski halicki, żonaty z Maryanną ze Smogorzowa Wąsowiczówną 1685 r. (Zap. Tryb. Lubel.), um. 1693 roku. Michał 1697 r. z wojew. podlaskiem, a Franciszek, horodniczy piński, 1764 r. z pow. pińskim podpisali elekcye. Felicyan, cześnik halicki 1701 r., koniuszy koronny (Sigil.). Paweł 1703 r., syn Marcina, komornika ziemi bielskiej, dziedzic dóbr Hołowka, zaślubił Katarzynę Kotuńską, córkę Kazimierza i Petroneli Zaleskiej. Tomasz, syn Marcina, komornika granicznego bielskiego, żonaty z Franciszką, córką Marcina Pikiel 1712 r. Michał, komornik graniczny bielski i poborca 1712 roku (Mil.). Maciej, syn Tomasza i Barbary z Gonzagów, cytowany w aktach ostrołęckich 1775 r. Piotr, krajczy piński 1770 - 1791 r. Jan, syn Włodzimierza, urzędnik w gub. tauryckiej 1866 r.

HOŁOWNIA h. HOŁOWNIA. Herb - w polu czerwonem biała litera T; na hełmie w koronie trzy pióra strusie.

Dawna na Rusi, Wołyniu i w pow. pińskim rodzina; już w XVI stoleciu rozdzieloną była na dwie gałęzie, jedną, biorącą przydomek Wojna, i drugą z przydomkiem Jakimowicz. Z Hołowniów-Wojnów, którzy jednak często opuszczali ten przydomek. Petraszko (Piotr), bojar witebski, cytowany w Metr. Litew. 1528 r. Jan, sędzia ziemski wiłkomierski 1590 r. Józef, sędzia ziemski nowogrodzki 1595 r. Jan, pisarz ziemski wiłkomierski 1595 r. Eliasz i Janusz 1632 r. podpisali elekcyę. Jerzy, ożeniony z Anną Babińską, w pow. Słonimskim 1659 r.

Wincenty, ur. 1773 r. w m. Świr, w pow. oszmiańskim, postąpił na służbę 1791 r. do 7 pułku piechoty litewskiej i w 1807 r. został podporucznikiem 4 pułku wojsk Ks. Warszawskiego, a w 1808 r. postąpił na porucznika w tymże pułku; odbył kampanie 1792 r. i 1794 r. w Polsce i uczestniczył w bitwach pod Polanami i Lubaniem, a w latach 1808, 1809 i 1810 był w bitwach pod Ciudad-Real, w oblężeniu Toledo i pod Ocaną. Wincenty w 1816 roku naznaczony kontrolerem generalnym kasy generalnej wojska, został ozdobiony znakiem nieskazitelnej służby za lat XX; zmarł w Warszawie 1854 r., pozostawiwszy córkę Maryę Kwaśniewską (Ks. Wojskowe).

Adryan, biskup orszański grecko-unicki, sufragan wileński, opat brasławski 1809 - 1826 r. Felicyan, syn Samuela, prezes sądów pow. mińskiego 1840 - 1845 r. Jan, syn Antoniego, urzędnik w gub. kijowskiej 1859 - 1866 r.

Z gałęzi, piszącej się Jakimowicz i biorącej niekiedy ten przydomek jako nazwisko, a pochodzącej od Joachima, z ruska Jakima Hołowni, żyjącego w XVI stoleciu. Paweł, pisarz skarbowy litewski 1611 - 1630 r., poseł na sejm 1621 r., na którym osobną konstytucyą uwolniony był od pospolitego ruszenia przeciwko Turkom; deputat na Trybunał litewski 1631 r., a w 1613 r. jeden z komisarzy do urządzenia przyłączonego do Polski Smoleńska. Krzysztof, pisarz skarbowy litewski 1631 - 1634 r. (Vol. Leg.). Heronim, łowczy witebski, dziedzic dóbr Tereszczyno, żonaty z Anną Horodyńską 1636 r. Samuel, pisarz skarbowy litewski, deputat na Trybunał litewski 1637 r. Mikołaj podpisał elekcyę 1648 r. z wojew. nowogrodzkiem. Bazyli, łowczy witebski 1656 r. Roman, podczaszy piński, ożeniony z Zofią Ciepryńską 1680 r. Adam z wojew. brzesko-litewskiem, Stefan z wojew. bełzkiem i Dominik z wojew. nowogrodzkiem 1697 r. podpisali elekcyę. Leon-Antoni, oboźny i sędzia kapturowy lidzki 1764 r. (Bon., Vol. Leg.).

August, syn Józefa, z synami: Antonim, Julianem i Mieczysławem wylegitymowani w Cesarstwie 1839 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej. Ludwik, syn Wincentego, z synem Mikołajem wylegitymowani w Cesarstwie 1861 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

Aloizy, podporucznik 3 pułku piechoty liniowej 1815 r., wykreślony z listy w tymże roku dla niestawienia się w pułku. Antoni, podporucznik 1830 r., porucznik 2 pułku ułanów 1831 r., otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari (Ks. Wojskowe).

HOŁOWNIA-OSTROŻECKI, zobacz OSTROŻECKI, książęta.

HOŁOWNIN. Fedor, bojar nowogrodzki 1528 r. (Metr. Lit.). Iwan Fedorowicz, rotmistrz w pułku hetmana zaporożskiego Kosińskiego 1592 r. Hilary, towarzysz chorągwi pancernej 1664 r. (Wyr. Tryb. Lubel.).

HOŁUB h. ABDANK odm. Herb - w polu czerwonem Abdank biały, na jego środkowem ramieniu strzała bez pióropusza i bez lewej części żelaza. Niesiecki i Kojałowicz nazywają ten herb Syrokomlą odm., a Okolski Krokwiami.

Na Białej Rusi i na Litwie. Andrzej, poborca Słonimski 1578 roku. Aleksander w wojew. Witebskiem 1660 r. Teodor 1665 r., żonaty z Maryanną Korytyńską. Walenty, syn Szymona, Daniel, syn Jakóba, Piotr, syn Grzegorza, i inni zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej 1811 r. Aleksander, syn Stefana, urzędnik w gub. kowieńskiej 1859 r.

HOŁUB h. HOŁUB. Herb - w polu czerwonem litera słowiańska m, której każde ramię wsparte na zielonym wzgórku, a środkowe przedłużone w górę przekrzyżowane, i nad przekrzyżowaniem rozdarte okrągło; na tarczy mitra książęca.

Byli na Wołyniu i na Ukrainie. Iwan, posesor dóbr Bohate 1583 r., z żony Katarzyny Biesiekierskiej miał synów: Piotra, żonatego z Zuzanną Tymińską, Pawła, Samuela, Jana, rotmistrza królewskiego, i Jerzego (Bon.). Samuel, rotmistrz królewski 1654 r. Jerzy, dziedzic Morzowic 1648 r., rotmistrz królewski 1650 r., pułkownik wojsk królewskich 1654 r., starosta sinicki 1658 r., z żony Magdaleny Butowiczówny, córki Semena, wojskiego kijowskiego, miał synów, Jakóba i Tomasza 1661 r. (Zap. i Wyr. Tryb. Lubel., Sigil.).

Daniel, szlachcic ukraiński, wybrany przez szlachtę swego powiatu rotmistrzem przeciwko Kozakom 1648 r., dzielnie walczył z nimi i od Jana Kazimierza mianowany był pułkownikiem; w 1649 roku, gdy zaufał ugodzie zawartej z Kozakami i powrócił do swego majątku, zabity został od własnych poddanych. Józef wylegitymowany w Galicyi 1782 r.

Antoni syn Franciszka, z synami: Franciszkiem, Fulgentym i Józefatem zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1820 r. Seweryn, porucznik 6 pułku piechoty liniowej 1816 r. Andrzej, podporucznik artyleryi 1831 roku (Ks. Wojskowe).

HOŁUB h. SYROKOMLA. Józef wylegitymowany w Galicyi 1787 r.

HOŁUBA. Jakób, bojar witebski 1553 r. Andrzej, dworzanin królewski 1562 r. (Metr. Lit.).

HOŁUBEK h. ABDANK odm. Jedna gałąź rodziny Hołub, herbu Abdank odm., zmieniła nazwisko na Hołubek; z niej Jan, proboszcz w Szydłowie, na Żmudzi około 1560 r., przeszedłszy na wyznanie kalwińskie, został przełożonym zboru tego wyznania w Szydłowie. Gabryel, dzielny wojownik i rotmistrz w wojnie z Moskwą za Stefana Batorego, pobił Tatarów moskiewskich pod Wielkiemi Łukami i zdobył miasto Chełm 1580 r.; jeden z najgorętszych stronników hetmana Jana Zamoyskiego, przyłożył się do uwięzienia i śmierci Zborowskiego.

HOŁUBICKI h. JANINA. Stanisław-Samuel podpisał elekcyę 1697 r. z wojew. połockiem. Michał, subdelegat grodzki lubelski 1745 - 1754 r. Atanazy i Jan, synowie Michała, zapisani do ksiąg szlachty gub. kijowskiej 1802 roku.

HOŁUBICKI h. KORSAK. Niektórzy z Korsaków, przydomku Hołubicki, zmieniali ten przydomek na nazwisko. Grzegorz, rotmistrz, dzielnie bronił Połocka 1563 r. od Moskwy. Bernard, rotmistrz, poległ przy szturmie Newla 1580 r. Eustachy, poborca trocki 1590 r., wojski połocki 1609 r. Jan, poborca połocki, dworzanin królewski 1609 r.

HOŁUBOWICZ h. HOŁOWNIA. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. kijowskiej 1802 r. i do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1819 r.

HOŁUBOWICZ h. JANINA. Byli na Rusi Czerwonej, a mają być jednego pochodzenia z Hołubickimi, tego herbu; brali przydomek Mrozowicki. Krzysztof, Jezuita, um. 1646 r. Samuel z Mrozowa, syn Teodora i Anny Czarnołęskiej, pisarz i regent grodzki żydaczowski, podpisał elekcyę 1674 r. z wojew. ruskiem; miecznik żydaczowski 1683 r., był żonatym z Anną Szumlańską (Zap. i Wyr. Tryb. Lubel., Conv. Vars.). Dwóch Bazylich, Grzegorz, Szczepan i Tymoteusz 1782 r., a Władysław, syn Jana, w 1803 r., i Jan Nepomucen, członek Stanów, w 1829 r. wylegitymowani w Galicyi. Jan, dziedzic dóbr Podola, w cyrkule sądeckim 1853 r.

HOŁUBSKI. Krzysztof cytowany w aktach mścisławskich 1640 roku. Antoni, podsędek w Piotrkowie 1865 r.

HOŁUZIŃSKI. Stefan, Fedor i Łukasz zachowani przy wsi Hołuzińce 1578 r. (Metr. Kor.). Grzegorz, posesor królewszczyzny Łozna, na Podolu 1616 r. (Lustracya wojew. podolskiego).

HOŁYŃSKI h. HOŁOWNIA. Bazyli, Jan, Michał, Paweł i Piotr z przydomkiem Makarycz, a Antoni, Jan, Jerzy, dwóch Michałów, Maciej, Paweł i Piotr z przydomkiem Szaszor wylegitymowani w Galicyi 1782 r.

HOŁYŃSKI h. HOŁYŃSKI. Herb - w polu czerwonem dwie srebrne klamry na krzyż, na hełmie w koronie górna połowa tych klamer. Niektórzy przecież członkowie tej rodziny kładą na tarczy krzyż ukośny srebrny, a połowę górną tego krzyża w koronie; bardzo przecież być może, iż ten krzyż i klamry są literą X, czyli ruską literą H, pierwszą nazwiska tej rodziny.

Wzięli nazwisko od majątku Hołyń, w wojew. nowogrodzkiem; jedna ich linia osiedliła się już w XVII wieku na Białej Rusi i znaczne w tej prowincyi posiada obecnie majątki. Eliasz, Iwan, Prokop i Andrzej, synowie Aleksandra, 1624 r. (Arch. Jarmolinieckie). Szymon, dziedzic wsi Hołyń 1610 r. Dawid, pisarz grodzki mścisławski 1650 r., żonaty z Teodorą Surynówną, miał synów: Aleksandra, strukczaszego mścisławskiego 1691 r., Jakóba, podczaszego mścisławskiego 1692 r., i Stefana.

Stefan, najmłodszy syn Dawida, podczaszy mścisławski 1669 roku, podpisał elekcyę 1674 r., a 1697 r. jako horodniczy mścisławski z wojew. mścisławskiem; z żony Izabeli Ostankiewiczówny miał córki: Teofilę za Franciszkiem Wojną, sędzim mścisławskim, Barbarę za Kazimierzem Hurką, Krystynę 1v. za Franciszkiem Rohozą-Konstantynowiczem, 2v. żonę Jana Hurki, podstolego witebskiego, i synów: Jana, pułkownika i horodniczego mścisławskiego, żonatego z Zofią Kurzeniecką, Jakóba, miecznika mścisławskiego, i Kazimierza.

Kazimierz, starosta woronowski 1702 r., wojski mścisławski 1722 r., z żony Teofili Moskiewiczówny pozostawił synów, Józefa i Kazimierza.

Józef, dziedzic Soina, wojski i podstarosta mścisławski, starosta klimowiecki 1764 r., z żony Petroneli Żukowskiej pozostawił synów, Michała, rotmistrza mścisławskiego 1786 r., kawalera orderu św. Stanisława, a ostatnio 1804 r. marszałka gub. mohylowskiej, i Jana, wojskiego mścisławskiego 1770 r., który podpisał elekcyę 1764 r. z wojew. mścisławskiem; z Barbary Kaszycówny jego córki: Petronela za Józefem Ciechanowieckim, Tekla Swatkowska, podkomorzymi mścisławska, i Katarzyna Makowiecka, oraz synowie: Wincenty, Józef, Ignacy, Stanisław i Michał. Z nich:

1. Wincenty, marszałek gub. mohylowskiej 1824 r., fundator Dominikanów w Krzyczowie, z żony Emmy Gonczarow-Mordwinow pozostawił córki: Emmę za Józefem hr. Borchem, szambelanem ros., Alicyę za Ignacym Komarem, Olgę bar. Weimar, Barbarę hr. de Chappedelaine, Zofię Ladevest i synów, Aleksandra, po którym synowie: Aleksander, Eugeniusz, Eustachy i Michał, i Stefana, dziedzica dóbr Radzanów, żonatego z Maryą bar. Kobylańską, córką Stefana, generała wojsk polskich, z której córka Bronisława za Arturem Stokowskim i synowie, Władysław żonaty z Michaliną Orzelską i Jan ożeniony z Janiną Ciechanowiecką.

2. Józef, dziedzic dóbr Janopola, wojski połocki, marszałek pow. klimowieckiego 1804 r., z Anny Bułharynówny pozostawił córki, Karolinę za ks. Meszczerskim, 2v. Martynowę i Kazimierę 1v. za ks. Mikołajem Meszczerskim, 2v. Świninową.

3. Ignacy, dziedzic dóbr Chołoblin, marszałek pow. czausowskiego 1804 r., z żony N. Ciechanowieckiej, wdowy po Żukowskim, miał córki: Barbarę za Aleksandrem Sołtanem, marszałkiem gub. mohylowskiej, Amelię za Aleksym Ciechanowieckim i Paulinę za Piotrem Sakowiczem, marszałkiem klimowieckim.

4. Stanisław-Gaudenty, dziedzic Hajdukówki, Kazimierowa i Chołoblina, marszałek pow. czerykowskiego, z żony hr. Paniutynówny pozostawił córki: Aleksandrę za ks. Meszczerskim, Klotyldę za hr. Gudowiczem, Ludwikę za ks. Falconieri i synów: Jana, pułkownika wojsk ros., po którym z Pelagii Chmyzowskiej syn Michał żonaty ze Stefanią Hołyńską, Aleksandra, żonatego 1v. z Adelą Hrebnicką, z tej córka Marya za Włodzimierzem, Dernałowiczem, 2v. z Kunegundą hr. Platerówną, z której córki: Aleksandra za Janem Osmolskim, Stefania Michałowa Hołyńską, Kazimiera za Hipolitem Milewskim i syn Wacław, i Dymitra, po którym ze Stefanii Chmyzowskiej synowie, Kazimierz żonaty z Julią Faszczówną i Stanisław ożeniony z Elżbietą Hołyńską.

5. Michał, dziedzic dóbr Szumiacza, marszałek gub. mohylowskiej, zaślubił Elżbietę hr. Tołstojównę i z niej miał córki: Zenejdę za ks. Kazimierzem Lubomirskim, Katarzynę, żonę Pawła Diakowa, generała wojsk ros., Ninę (Annę) za Aleksandrem hr. Branickim, Zofię za Piotrem Diakowem, koniuszym dworu ros., Emmę za Mikołajem Scalonem, generałem wojsk ros., Helenę, żonę Leona Sobańskiego, marszałka pow. klimowieckiego, Aleksandrę za Alfonsem Komarem i syna Waleryana, żonatego z Eweliną hr. Broel-Platerówną, z której córki: Elżbieta za Janem Hołyńskim, Michalina, żona ks. Sergiusza Meszczerskiego, Helena za Józefem Biszpingiem i trzech synów: Michał, Waleryan, żonaty z Ludwiką Łabuńską i Ksawery ożeniony z Emilią Blochówną.

Kazimierz, młodszy syn Kazimierza, wojskiego mścisławskiego, dziedzic dóbr Soina, deputat na Trybunał litewski 1755 r., rotmistrz i sędzia ziemski mścisławski, starosta woronowski, zaślubił Krystynę Chodźkiewiczównę i z niej pozostawił córki, Anielę za Michałem Trzeciakiem, kasztelanem owruckim, Cecylię za Antonim Komarem i synów, Jana, szambelana Stanisława Augusta, następnie marszałka mścisławskiego, po którym z żony Józefy Wołczkówny, wojszczanki orszańskiej, syn Franciszek, i Michała.

Michał, dziedzic Monasterczyzny i Tupiczyna, stolnik połocki 1796 r., miał dwie żony, ks. Drucką-Sokolińską i ks. Szachowską, z których pozostawił córki, Ludwikę za Adamem Stachowskim, Elżbietę za Arseniewem i synów, Jana, generała wojsk ros., i Michała, po którym z żony Ludwiki Swatkowskiej córka Leontyna za Eugeniuszem Sianożęckim i synowie, Aleksander żonaty ze Świechowską i Adolf ożeniony z Maryą Kamieńską (Bon.).

HOŁYŃSKI h. SAS. Licznie rozrodzeni na Rusi Czerwonej. Bazyli, Jan, Michał, Grzegorz, Jan i Szczepan 1782 r., Jan i Teodor, synowie, Jan, Eustachy, Bazyli i Jan, wnukowie Jana, 1830 r., Jan, prawnuk Jana, 1833 r., Mikołaj, Ignacy, Jan i Ignacy, wnukowie Jana, 1833 r. Michał, Jan i Roman, prawnukowie Jana, 1833 r.; Eliasz, Grzegorz, Teodor i Antoni z przydomkiem Czajka 1783 r., Piotr z przydomkiem Hurbicz 1783 r., Szczepan, Jakób i Andrzej, wnukowie, Jan, Mikołaj, Piotr, Michał i Teodor, prawnukowie Piotra, 1816 r., Bazyli z przydomkiem Redka 1782 r., Piotr, Antoni i Jan z przydomkiem Ryłowicz 1782 r., Michał, syn, Mikołaj, Jan, Antoni i Stanisław, wnukowie Antoniego, 1830 r. wylegitymowani w Galicyi.

HOŁYŃSKI. Trzech Andrzejów, dwóch Bazylich, Daniel, Heronim, Jacek, trzech Janów, Michał, Mikołaj, Szczepan i Teodor wylegitymowani w Galicyi 1782 r.

de HOM. Antoni, porucznik w pułku margrabiego de Maligny, brata królowej Maryi Kazimiery, otrzymał indygenat 1685 r. (Vol. Leg.).

HOMICKI h. RAWICZ odm. Odmiana herbu - na tarczy dwa hełmy, na prawym róg jeleni konarami w prawo, obok niego pół niedźwiedzia w lewo, trzymającego w przednich łapach gałąź różaną z kwiatem i liśćmi, na lewym hełmie w koronie trzy pióra strusie, środkowe złote, skrajne czarne.

Tę odmianę herbową przyjął Franciszek, otrzymawszy w 1783 r. tytuł kawalera (Ritter) austryjackiego; z żony Franciszki Madalińskiej jego syn Feliks, urzędnik w Lublinie, wylegitymowany w Królestwie 1838 r., a prawa nowego szlachectwa otrzymał 1837 r.

HOMICZEWSKI h. RADWAN. Na Litwie; taż familia co Chomiczewski. Kazimierz, syn Adama, i Jan-Jakób, syn Jana, wylegitymowani w Cesarstwie 1849 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

HOMOLICKI. Adam i Józef, synowie Leontego, Marcin z synem Adamem, Wincenty, Andrzej i Aleksander, synowie Józefa, Stefan i Ignacy, synowie Grzegorza, oraz Mikołaj, syn Teodora, wylegitymowani w Cesarstwie 1855 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej.

Michał, syn Leona i N. Rafałowiczówny, doktór medycyny, profesor Uniwersytetu wileńskiego 1824 r., znakomity flzyolog i archeolog, zbierał materyały do dziejów Litwy, a głównie m. Wilna; um. 1861 r.

Wiktor, syn Teodora, otrzymał w 1846 r. przyznanie szlachectwa w Cesarstwie z zasady posiadanego urzędu i zapisany do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

HOMPESCH de BOLLHEIM h. HOMPESCH. Hrabiowie. Herb - w polu czerwonem srebrny krzyż św. Andrzeja.

Dawna niemiecka nadreńska rodzina, dzieli się na dwie gałęzie Hompesch-Bollheim i Hompesch-Rurich; do pierwszej należał Ferdynand, ostatni mistrz zakonu maltańskiego w 1798 r., usunięty przez wojska francuzkie z Malty. Inny Ferdynand został hrabią pruskim 1822 r., a jego syn Wilhelm, szambelan i rotmistrz austryjacki, dziedzic znacznych majątków w Niemczech i Morawii, a w Galicyi Radłowa, otrzymał tytuł dziedzicznego nadłowczego księztwa Julich, a hrabiego austryjackiego w 1836 r. i w 1845 r. nadany był indygenatem galicyjskim. Hr. Wilhelm umarł 1861 r., zostawiwszy trzech synów: Dagenharda, Ferdynanda, oficera wojsk austryjackich, i Henryka-Pawła.

HONCKIEWICZ h. DĘBORÓG. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1819 r.

HONDORFF h. NABRAM odm. Baronowie i szlachta. Odmiana herbu - w polu białem trzy czarne belki w poprzek, przez nie od prawej ku lewej stronie belka czarna ukośna.

Dawna niemiecka rodzina; jej właściwem nazwiskiem było von Hohendorff i rozdzieliła się na kilka linij, z których pisząca się de Bylin otrzymała tytuł baronów państwa Rzymskiego w 1706 r., a linia pisząca się de Stenele, lub de Sztenele, dziedziczyła na Pomorzu. Jerzy, ożeniony z Elżbietą von der Milben, miał syna Wojciecha, po którym było dwóch synów, Krzysztof, dziedziczący na majątku Sztenele, blizko miasta Tylży, generał-major wojsk brandeburgskich, i Jerzy. Jerzy, dziedzic na Patrykach, w Warmii, z żony Apolonii von Hoppen miał syna Jana-Krzysztofa, pułkownika 1695 r. (Sigil.), generał majora wojsk koronnych, cześnika nowogrodzkiego 1711 r. (Metr. Kor.), który walczył pod Żórawnem i Wiedniem 1683 r., a w wyprawie bukowińskiej 1691 r. ocalił od klęski armię polską zręcznem użyciem artyleryi, którą dowodził; wierny Augustowi II w wojnie szwedzkiej 1702 - 1710 r., znaczne poniósł straty majątkowe i w nagrodę tego dostał królewszczyznę Wodniki 1710 r. (Vol. Leg.). Generał miał dwie żony, Teresę Kuczyńską, z której syn Stanisław, i Franciszkę Kurczównę, podstolankę bracławską, i z tej córki, Maryanna za Tomaszem Żurowskim, stolnikiem żydaczowskim, Teofila 1v. za Karolem Mężyńskim, stolnikiem trembowelskim, 2v. za Rościszewskim, podstolim dobrzyńskim, i synowie: Adam, kanonik lwowski, proboszcz w Gołogorach, Mikołaj, Krzysztof, Michał i Jerzy. Z synów:

Stanisław, podczaszy nowogrodzki 1714 r., zaślubił Maryannę Strumiłłównę, 2v. za Heronimem Poniatowskim, a 3v. za Wojciechem Raciniewskim, i z niej miał syna Marcina, żonatego z Katarzyną Jarocką, z której syn Piotr wylegitymowany w Galicyi 1782 r.

Michał, podczaszy nowogrodzki 1725 r., zaślubił Justynę Janiszewską i z niej pozostawił syna Jana, po którym z Maryanny Godlewskiej, cześnikówny lidzkiej, synowie, Ignacy i Jerzy wylegitymowani w Galicyi 1782 roku.

Jerzy, najmłodszy z synów Jana Krzysztofa, kapitan wojsk koronnych i generał-adjutant królewski, stolnik inflancki i pułkownik królewski 1746 r. (Conv. Vars.), został 1760 r. generał majorem wojsk koronnych (Sigil.); z żony Eufrozyny Gumowskiej, cześnikówny zakroczymskiej, miał córki: Elżbietę za Stanisławem Jeło Malińskim, cześnikiem wołyńskim, Katarzynę za Janem Karwowskim, skarbnikiem wizkim, Maryannę, żonę Leopolda Falęckiego, podczaszego nowogrodzkiego, Dorotę za Franciszkiem Cieszkowskim, podkomorzycem nowogrodzkim, i synów, Antoniego-Daniela i Józefa.

Antoni-Daniel, generał-major wojsk koronnych, z żony Magdaleny Grabiankówny, podkomorzanki czerskiej, pozostawił synów, Józefa i Feliksa.

Józef, młodszy syn Jerzego, stolnika inflanckiego, dziedzic Siemiginowa, generał-adjutant królewski, a od 1774 r. stolnik inflancki, z żony Klary Karwowskiej miał córki, Annę za Józefem Gołaszewskim, Salomeę za Janem-Rudolfem bar. Hejdlem i synów: Romana, Jana, Joachima, Jerzego, Tomasza, Gabryela i Juliana.

Gabryel, dziedzic Szutrominiec i Baru, z żony Emilii Niezabitowskiej pozostawił syna Kaliksta-Józefa, podkomorzego austryjackiego i kawalera maltańskiego.

Julian zaślubił Zenonę Cieńską i z niej miał córkę Idalię za Henrykiem Głowackim i syna Edwina-Melitona, po którym z Maryi z Mysłowskich dzieci: Marya, Jan, Jerzy i Józef (Bon., Zbiory Dr. M. Dunina-Wąsowicza).

HONESTY h. KOSTRZYCA (?). Jakób, regent grodzki brasławski 1724 r. Jakób podpisał elekcyę 1764 r. z pow. brasławskim. Hipolit Wieżyczko, regent aktowy litewski, i Józefat, chorąży wojsk litewskich, synowie Jana, zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1804 r. (Bon.).

de HONORATIS margrabiowie de AQUILA-ALBA. Honorat, szlachcic medyolański, otrzymał w 1673 r. od króla Michała Wiśniowieckiego tytuł margrabiego z przydomkiem Aquila-Alba i dodatkiem do herbu rodowego Orła Białego (Metr. Kor.).

HOPP von HOPPENHAUSEN h. HOPPENHAUSEN. Szlachta inflancka; z niej potomstwo Jana, syna Alberta, a między innymi: Józef i Leopold, synowie Józefa, Julian, Adam, Jerzy i Michał, synowie Juliana, wylegitymowani w Cesarstwie 1859 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HOPPE h. HOPPE. Herb - w polu błękitnem na trzech zielonych pagórkach chmiel z jagodami, pnący się około trzech tyczek, na dwóch skrajnich siedzi na każdej dudek ze zwróconym jeden ku drugiemu dziobem; nad hełmem w koronie takiż dudek. Labry błękitne podbite złotem.

Izrael, burgrabia elblągski, otrzymał nobilitacyę i herb powyższy 1637 r. (Metr. Kor.). Izrael, burgrabia elblągski 1671 r. (Sigil.). Jan i Jakób, synowie Jana i Maryi ze Sztarków, oraz Daniel, syn Ferdynanda i Wilhelminy z Wagnerów, urodzeni w Warszawie 1808 - 1822 r.

HOPPEN h. HOPPEN. Potomstwo Jana-Fryderyka, syna Piotra, a mianowicie: Stanisław i Aleksander z synem Władysławem, synowie Aleksandra, Karol, Czesław i Kazimierz, synowie Władysława, wnukowie Karola, Adolf, syn Józefa, Jerzy, syn Wincentego, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1844 - 1865 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HOPPEN h. NABRAM. Rodzina niemieckiego pochodzenia, na Litwie już od początku XVIII wieku dziedzicząca; z niej Jan, dworzanin królewicza Jana Kazimierza, towarzyszył mu w podróży po Europie i był z nim uwięziony we Francyi 1638 roku. Aleksander w pow. oszmiańskim 1736 r. Piotr, strażnik kowieński 1738 r. (Metr. Lit.). Aleksander-Józef, horodniczy upicki 1788 - 1794 r.

Jan, syn Antoniego i Apolonii, urodzony na Pomorzu 1762 r., postąpił do artyleryi w legionach włoskich, a w 1806 r. przeszedł do 5 pułku piechoty Ks. Warszawskiego i w 1809 r. został majorem w tymże pułku. Jan odbył kampanie 1792 i 1794 r. w Polsce, 1796 - 1799 r. we Włoszech, 1804 - 1806 r. w Niemczech i Prusach, 1809 roku przeciw Austryi, a w 1812 r. w Rosyi; otrzymał krzyż kawalerski polski, i wyszedł do dymisyi 1822 r. (Ks. Wojskowe).

Józef z synem Józefatem i Franciszek z synem Kacprem i tego syn Józef, synowie Józefa, wylegitymowani w Cesarstwie 1866 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HORACY. Jan, podłowczy ziemi dobrzyńskiej 1559 r., miał syna Jakóba, dziedzica Sokołowa (Conv. Piotrk.).

HORAIN v. HORAIM h. SZRENIAWA. Senatorowie w rodzinie: Aleksander, biskup smoleński 1710 r., a żmudzki 1716 r., um. 1735 r. Jan-Antoni, kasztelan brzesko-litewski 1764 roku, wojewoda brzesko-litewski 1768 r., um. 1777 r.

Dawna rusko-wołyńska rodzina, jedna jej gałąź już w XVI wieku zamieszkiwała na Litwie, być jednak może, że ci z owego wieku Horainowie litewscy byli inną rodziną, gdyż Horainowie wołyńscy dopiero w XVII stoleciu przesiedlili się do tej prowicyi; nie wiem czy wszyscy, czy jedna ich linia brała przydomki, Radowicki i Połoński. Podług Kojałowicza N. Horain, syn Pawła, był ożeniony z siostrą Tyszki, przodka Tyszkiewiczów, żyłby tedy w XV wieku. Waśko, ziemianin wołyński, i Horain Hryhorowicz, bojar wołkowyski, cytowani w Metr. Litew. 1528 r. Iwan, dworzanin królewski 1541 r. Grzegorz Iwanowicz z przydomkiem Połoński 1597 r., miał dwie żony, Helenę Kozińską i Bohdanę Radowicką, z której pozostawił synów, Filona i Siemiona. Fedor, żonaty z Bohdaną Orłowską, miał córkę Annę za Jakóbem ks. Czetwertyńskim i synów, Bohusza i Jana.

Bohusz, dziedzic Komarówki, poseł i poborca wołyński 1593 r., podsędek 1606 r., a ostatnio podkomorzy krzemieniecki 1621 r., zaślubił Olenę Berezecką i z niej miał synów, Mikołaja, sędziego ziemskiego włodzimierskiego 1630 r., i Jana, podsędka 1623 r., a od 1633 r. sędziego ziemskiego krzemienieckiego, który z żony Maryny ks. Massalskiej pozostawił synów, Andrzeja i Eliasza (Bon.).

Jan, syn Fedora, dziedzic na Witkowie 1618 r., miał syna Mikołaja, pisarza ziemskiego włodzimierskiego 1633 r., żonatego z Katarzyną Żylińską, po którym syn Marek, dziedzic na Radowicach, zaślubił (Katarzynę Trembińską i z niej pozostawił synów: Jana, Kacpra i Wojciecha 1686 r.

Wojciech, żonaty z Anną Kalityńską, miał syna Dymitra, podczaszego parnawskiego 1719 r., po którym z żony Fortunaty Stempkowskiej synowie: Wojciech, Waleryan i Stanisław. Z nich Wojciech, właściciel dóbr Sadek, w wojew. wołyńskiem, cześnik rzeczycki 1775 r., a Waleryan, dziedzic Horainówki 1764 r., zaślubił Zuzannę Lubieniecką i z niej pozostawił syna Wincentego, po którym z Tekli z Byczkowskich syn Jan, właściciel Łukanówki, wylegitymowany w Cesarstwie 1843 r. i zapisany do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej (Zap. i Wyr. Tryb. Lubel., Ks. Grodz. Włodzimierskie i Łuckie, Bon.).

Krzysztof żonaty z Barbarą, córką Andrzeja Bohowityna, stolnika wołyńskiego, 1620 r. Bogusław-Jan, dziedzic Jezierzan i Kostyjowa, sędzia deputat wojew. wołyńskiego 1645 r., pisarz ziemski łucki 1661 r., sędzia ziemski kijowski 1664 r., podpisał elekcyę 1674 r. z wojew. wołyńskiem; był żonatym z Katarzyną Sokołowską. Jerzy, deputat wojew. wołyńskiego 1649 r., pisarz ziemski włodzimierski 1651 r., zaślubił Katarzynę z Babina Babińską i z niej miał córki: Annę, Teresę i Zofię. Jan, podstoli parnawski 1661 r., żonaty z Maryanną Podczaską, 1v. Floryanową Ładziną, i Kacper, sędzia grodzki i podstarosta łucki 1664 r., ożeniony z Barbarą Siemaszkówną, podpisali elekcyę 1674 r. z wojew. wołyńskiem. Jan-Bogusław, dziedzic na Starej Czetwertni, podczaszy parnawski 1690 r., a wołyński 1704 r., z żony Krystyny Czapskiej miał synów: Jana, Jerzego, kanonika łuckiego 1740 r., Antoniego, kanonika łuckiego, deputata na Trybunał koronny 1726 r., Ferdynanda, Bogusława i Kacpra (Zap. i Wyr. Tryb. Lubel., Sigil.).

Protoplastą Horainów tego herbu, osiedlonych na Litwie, był Grzegorz (Hrehory), który w nagrodę zasług rycerskich w wojnach ze Szwedami i Moskwą dostał w 1616 r. od króla Zygmunta III majątek Czereświcę, na Rusi Białej; z jego potomków Jan, cześnik oszmiański, podpisał elekcyę 1674 r. z wojew. brzesko-litewskiem. Aleksander, doktór św. Teologii, kustosz i oficyał wileński, sufragan białoruski, biskup tyberjadzki 1709 r., czynny wziął udział w konfederacyi olkienickiej przeciwko Sapiehom 1700 r. i wiele przyczynił się do ich poskromienia; w wojnie szwedzkiej 1702 - 1710 r. stronnik Augusta II, został biskupem smoleńskim 1710 r., a żmudzkim 1716 r., um. 1735 r. Dwóch Andrzejów, Bogusław, Eliasz 1648 r., Marek na Ladowicach 1674 r. z wojew. wołyńskiem, Ignacy, Kacper i Kazimierz, wojskowiczowie wileńscy, z wojew. wileńskiem, i Leon z wojew. łęczyckiem 1764 r. podpisali elekcye.

Po Floryanie-Kazimierzu, synu Jana, podczaszym wołkowyskim, z żony Anny Ordyniec pozostało trzech synów; z tych:

Aleksander, sufragan żmudzki, archidyakon wileński, biskup hireneński, referendarz wielki litewski i kawaler orderu Orła Białego 1762 r., podpisał elekcyę 1764 r. z wojew. wileńskiem; kapłan pobożny i światły, um. 1774 r.

Jan-Antoni, pisarz grodzki, podczaszy i podwojewodzy wileński, starosta mogilnicki 1733 r., horodniczy wileński 1746 r., podkomorzy wileński

1747 r., podpisał elekcyę 1764 r. z wojew. wileńskiem; kasztelan 1764 r., a wojewoda brzesko-litewski 1768 r., zdolny, wymowny i niezwykle czynny, zerwał sejm 1729 r.; w 1733 r. marszałek dworu i jeden z najgorętszych stronników Stanisława Leszczyńskiego, zawzięcie prześladował jego przeciwników na Litwie i był głównym sprawcą zabójstwa Jana Tyzenhauza, podkomorzego wileńskiego. Wojewoda um. 1777 r., miał dwie żony, Annę Putkamerównę i Monikę Zielińską, kasztelankę sierpską; z 1-ej żony syn Michał-Piotr, a z 2-iej żony synowie: Kazimierz-Tadeusz, Józef zmarł bezdzietnie 1756 r. i Jan Nepomucen. Z tych synów:

Michał-Piotr, koniuszy, pisarz grodzki wileński 1748 r., oberstlejtnant wojsk litewskich i horodniczy wileński, podpisał elekcyę 1764 r. z wojew. wileńskiem; w 1765 r. podkomorzy wileński, uzbroiwszy w 1769 r. do 500 szlachty i poddanych, przystąpił do konfederacyi barskiej, lecz pod Wilnem, osaczony od wojsk rosyjskich, dostał się do niewoli i wkrótce z ran umarł; jego córka Joanna była kanoniczką warszawską.

Kazimierz-Tadeusz, sędzia kapturowy wileński 1764 r., dziedzic majątku Schillgallen (?), w Prusach Wschodnich, odziedziczonego z zapisu dalekiego krewnego po matce, Jana Friesena, konsyliarza pruskiego.

Jan Nepomucen, szambelan Stanisława Augusta, poseł na sejmy, komisarz skarbowy litewski 1793 r., czynny wziął udział w powstaniu Kościuszki 1794 r. i był członkiem rady zarządzającej narodowej i organizatorem powstania w wojew. brzesko-litewskiem; z żony Kunegundy Zielińskiej, podkomorzanki nurskiej, zostawił synów, Michała i Tadeusza; z nich Michał, oficer wojsk polskich 1831 r., następnie służył w wojsku królowej hiszpańskiej Krystyny jako pułkownik i w Algierze w legii cudzoziemskiej; umarł z ran 1855 r. w Madrycie.

Ignacy, trzeci syn Floryana-Kazimierza, miał syna Aleksandra, podstolego i podwojewodzego wileńskiego 1764 r., który podpisał elekcyę 1764 r. z wojew. wileńskiem i tegoż roku był deputatem do kwarty; wojski wileński 1768 - 1780 r., komisarz do likwidacyi długów krajowych 1775 - 1780 r., prowadził długi proces z Bazylianami mińskimi i Benedyktynkami wileńskiemi o majątek Hryniewicze, w wojew. mińskiem i na rozstrzygnięcie tego procesu otrzymał komisyę z sejmu 1775 r. (Vol. Leg.).

Jan, proboszcz żmudzki, infułat gerajnoński 1780 - 1788 r. Leon, syn Michała, Michał i Jan, synowie Jana, zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej 1821 r. Mikołaj, syn Jana, podporucznik wojsk ros., urzędnik w gub. charkowskiej 1840 r.

HORAIN h. STRZEMIĘ. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1800 r.

HORAJ v. GORAJ h. KORAB. Jan, syn Walentego, Andrzej, syn Józefa, i inni wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1847 r.

HORAŃSKI h. KOŚCIESZA. Niektórzy z Orańskich tego herbu pisali się Horański; z nich Aleksander, sędzia ziemski czerniechowski, podpisał elekcyę 1674 r. z wojew. mińskiem.

HORATYŃSKI. Mikołaj, żonaty z Anną Dankowską 1663 r., prowadził proces z Pawszami (Wyr. Tryb. Lubel.).

HORBACEWICZ lub HORBACZEWICZ h. HOZIUSZ. Na Białej Rusi; z nich Sidor i Iwan, bojarzy pińscy, cytowani w Metr. Lit. 1528 r. Józef, syn Teodora, wylegitymowany w Cesarstwie 1843 roku i zapisany do ksiąg szlachty gub. mińskiej.

HORBACKI h. SZRENIAWA. Piszą się z Horbatki. Bazyli i Tomasz 1632 r., Bazyli 1648 r., a Stanisław 1764 r. podpisali elekcye z wojew. mścisławskiem. Benedykt, podczaszy rzeczycki, podpisał konfederacyę olkienicką 1700 r. Józef, krajczy 1765 - 1783 r., a sędzia grodzki mścisławski 1765 r. Franciszek, sędzia grodzki mścisławski 1768 - 1780 r. Jerzy-Gedeon Daszkowicz, biskup unicki turowski 1766 r., biskup piński i turowski 1769 r., a w 1779 r. administrator kijowski, kawaler orderu św. Stanisława, um. 1784 r. Joachim, biskup unicki turowski i piński, kawaler orderu św. Stanisława 1784 - 1804 r. Polikarp, syn Antoniego, ur. 1821 r. w Warszawie. Antoni, syn Faustyna, prezes sądów pow. mścisławskiego 1845 roku.

Po Stanisławie, stolniku mścisławskim 1787 r., syn Stanisław-Wincenty, tego synowie, Romuald i Ignacy wylegitymowani w Cesarstwie 1854 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej jako Horbaccy-Daszkiewicze.

HORBACZEWSKI h. BOGORYA. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej przed 1831 r.

HORBACZEWSKI h. HOZIUSZ. Teodor z synem Szymonem, Zacharyasz, syn Jana, z synami, Bazylim i Michałem, Jan i Szymon, synowie Aleksandra, i inni, szlachta pow. pińskiego, osób 68, wylegitymowani w Cesarstwie 1846 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej.

Michał, syn Michała, deputat sądów pow. żytomierskiego 1859 roku. Józef, syn Michała, lekarz pow. ostrogskiego w gub. wołyńskiej 1865 r.

HORBACZEWSKI h. ŁABĘDŹ. Biorą przydomek Sieniewicz. Jan, łowczy, Stanisław, wojski rzeczyccy, Michał-Samuel, starosta ducki, z pow. rzeczyckim, a Antoni, Kazimierz i Michał-Samuel z pow. pińskim 1674 r., oraz Jan-Kazimierz, Franciszek-Bogusław i Michał z pow. grodzieńskim 1764 r. podpisali elekcye. Michał, Jerzy i Benedykt podpisali pospolite ruszenie 1698 r.

Józef, rotmistrz piński, żonaty z Bogumiłą Koziełłówną 1790 r. Pochodzący po Szymonie, synu Mateusza, Feliks, Leon i Józef, synowie Karola, Franciszek i Stanisław, synowie Antoniego, Jan i Józef; synowie Stefana, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1851 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HORBACZEWSKI. Nikita, syn Jana, otrzymał przyznanie szlachectwa w Cesarstwie 1859 r. z zasady posiadanego urzędu i zapisany do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

HORBASZEWSKI h. ŚLEPOWRON. Mikołaj Pióro, dworzanin ks. Pawła Holszańskiego, biskupa wileńskiego, dostał od niego 1536 r. dobra Bielowszczyznę (Metr. Lit.). N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej 1830 r.

HORBATOWSKI-DOŁMACKI. Jakób, Samuel, Bazyli i kilkunastu innych podpisali pospolite ruszenie 1698 r. Antoni, syn Antoniego, porucznik wojsk ros., deputat sądów pow. bielickiego, i Aleksander, syn Polikarpa, sztabs-kapitan wojsk ros., i sprawnik pow. mozyrskiego 1840 r. Stefan, syn Wawrzyńca, geometra pow. sokolskiego 1845 r.

HORBKOWSKI. Maciej czynny 1748 r. w grodzie trembowelskim w sprawie odgraniczenia Tłustenkiego od Wasylkowiec z rozkazu króla (Zbiory Dr. M. Dunina-Wąsowicza).

HORBOWSKI h. KORCZAK. Właściwie Horbowski jest przydomkiem rodziny Zaranek, który jedna jej linia wzięła za nazwisko. Piszą się z Korbowa, w ziemi bielskiej. Paweł, bojar brzesko-litewski, cytowany w Metr. Lit. 1528 r. Andrzej żonaty z Zofią Kiejewlówną 1597 r. Mikołaj, syn Jana, i Paweł, syn Leona, dziedzice Horbowa 1598 r. Przecław, pisarz grodzki 1595 r., stolnik i poborca 1611 r., a sędzia ziemski brzesko-litewski 1613 - 1616 r. (Vol. Leg.), dziedzic na Przegalinacli, pozostawił syna Pawła 1650 r. Kazimierz 1674 r., a Jan 1697 r. podpisali elekcye z wojew. brzesko-litewskiem. Kazimierz, starosta żmudzki 1695 roku, żonaty z Joanną Chodkiewiczówną, córką Jerzego-Karola, oboźnego litew., i Maryanny Naruszewiczówny. Łukasz z żony Anny Kossakowskiej miał synów, Władysława, stolnika dobrzyńskiego 1698 r., i Franciszka, towarzysza pancernego 1701 r. Z nich Władysław zaślubił Konstancyę Nietyksównę i z niej pozostawił syna Stanisława, stolnika dobrzyńskiego 1758 roku, po którym z Reginy z Czyżów synowie: Józef, Kazimierz i Rafał.

Stanisław, skarbnik czerniechowski 1689 roku, żonaty z Katarzyną Wojnarowską. Franciszka, żona Andrzeja Błędowskiego, miecznika nowogrodzkiego 1703 r. Ferdynand, skarbnik bracławski 1760 r., i Franciszek podpisali elekcyę 1764 r. z ziemią łomżyńską; z nich Ferdynand z żony Barbary Radzyńskiej miał syna Franciszka, właściciela dóbr Wincenty, w pow. kolneńskim 1783 r., po którym synowie: Ferdynand, Ignacy i Józef. Ignacy zaślubił Maryannę Bielską i z niej miał syna Adama-Napoleona, urzędnika w Komisyi Oświecenia, właściciela Dolecka, wylegitymowanego w Królestwie 1837 r., a jego synowie: Władysław, Mieczysław i Bolesław, urodzeni z Antoniny Palczewskiej, wylegitymowani 1856 r. (Wyr. i Zap. Tryb. Lubel., Sigil.).

HORBOWSKI h. SULIMA. Antoni, syn Macieja, i kilkunastu innych wylegitymowani w Cesarstwie 1860 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

HORCZAK h. HURKO. Jan, Stanisław i Kazimierz podpisali pospolite ruszenie 1698 r. z pow. grodzieńskim. Ludwik, syn Józefa, z synami: Ignacym, Józefem i Augustynem wylegitymowani w Cesarstwie 1852 roku i zapisani do ksiąg szlachty okręgu białostockiego.

HORDA. Stanisław, deputat z wojew. połockiego na Trybunał skarbowy litewski do wysłuchania długów, jakie do skarbu dotąd nie wniesiono 1658 r. (Vol. Leg.).

HORDYJEWSKI v. HORDYEWSKI. Piotr, syn Stefana, pułkownik wojsk ros., otrzymał przyznanie szlachectwa w Cesarstwie 1854 r. z zasady stopnia oficerskiego i zapisany do ksiąg szlachty gub. kijowskiej z synami: Euzebim, Jakóbem, Stefanem i Teodorem.

HORDYNA h. RADWAN odm. Dawna białoruska rodzina; właściwe jej nazwisko Horodyna, które zmieniła w XVII stoleciu na Hordyna, przeniósłszy się na Litwę. Michał, syn Jakóba, sprzedał 1470 r. dobra Wołożyn szwagrowi swemu Jakóbowi Korybanowiczowi Hordynie. Jerzy, syn Jakóba, bojar wileński 1547 r., żonaty z Hanną Hornostajówną, wojewodzianką nowogrodzką. Samuel podpisał elekcyę 1632 r. z wojew. mścisławskiem, a Jan-Antoni i Mikołaj, horodniczy mozyrski, 1697 r. z wojew. nowogrodzkiem. Jan, podstoli orszański, cytowany w Vol. Leg. 1703 r. Karolina, stolnikówna starodubowska, żona Jerzego Bernowicza 1730 r. Jan, strażnik nowogrodzki, podpisał elekcyę 1764 r. z wojew. nowogrodzkiem. Jan cytowany w Vol. Leg. 1764 i 1775 r. Jerzy, miecznik nowogrodzki 1781 - 1794 r. N. N. wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej 1851 r.

HORDYŃSKI h. SAS. Na Rusi Czerwonej, pisali się z Hordyni, w pow. Samborskim. Stefan, miecznik kijowski, viceregent grodzki lwowski 1751 r., pisarz grodzki lwowski, podpisał elekcyę 1764 r. z ziemią lwowską; stolnik żydaczowski 1780 r., z żony Wiktoryi Kobylińskiej miał syna Łazarza-Tadeusza i córki, Ludwikę za Marcelim Urbańskim, viceprezesem Trybunału apelacyjnego lwowskiego, i Apolonię, żonę Piotra Krukowieckiego, prezesa Trybunału galicyjskiego. Łazarz-Tadeusz, szambelan Stanisława Augusta 1782 r., wylegitymowany w Galicyi 1805 r., z żony Katarzyny Strzegockiej miał syna Dobiesława, po którym z Wiktoryi Kuczyńskiej synowie: Stanisław, Tadeusz, Władysław i Zdzisław.

Konstanty, żonaty z Maryanną Sulatycką, miał syna Łukasza 1720 r., po którym z Maryanny Hołyńskiej syn Michał, subdelegat grodzki lwowski 1754 r., sędzia grodzki i wojski żydaczowski 1760 roku, podpisał elekcyę 1764 r. z wojew. ruskiem; łowczy żydaczowski 1769 r., radca apelacyjny galicyjski, z żony Justyny hr. Łączyńskiej miał synów: Antoniego, Heronima, Hilarego, Ignacego i Macieja, wylegitymowanych w Galicyi 1782 r., i córki, Reginę za Wincentym Fredrą, wojskim przemyślskim, i Justynę za Stanisławem Chmielowskim. Józef, viceregent grodzki przemyślski 1768 r. (Kancl., Sigil., Bon.).

Bazyli, Grzegorz, trzech Janów, dwóch Mikołajów, Samuel, dwóch Szczepanów i Szymon z przydomkiem Antonowicz 1782 r., Adam, Andrzej, Aleksander, Dymitr, Jan, syn, Augustyn i Teodor, wnukowie Teodora, Konstanty, wnuk Jana, Łukasz, Grzegorz, Michał, Szczepan, Szymon, Teodor, Samuel, Stanisław, Grzegorz, syn Michała, Ignacy, Franciszek, Mikołaj, Jan, syn, Franciszek, Karol, Michał i Jan, wnukowie Jana, z przydomkiem Fedkowicz 1782 - 1848 r., Błażej, Jan, Jakób, Kacper, Piotr, Stanisław, Joachim, wnuk Kacpra, z przydomkiem Juchnowicz 1782 - 1838 r., a Bazyli, Aleksy, Eliasz, Michał, Samuel, Jan i Grzegorz bez przydomku 1782 - 1783 r. wylegitymowani w Galicyi.

Jan, syn Ignacego, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1848 roku i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

HORDZIEJEWICZ h. KORAB odm. Odmiana herbu - na hełmie w koronie trzy pióra strusie.

N. podpisał elekcyę 1697 r. z wojew. mińskiem. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej przed 1831 r. N. N. wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej 1851 r.

HORDZIEJOWSKI v. HORDZIEJEWSKI h. KORAB. Na Białej Rusi i na Litwie; mają przydomek Monstwild. N., sędzia ziemski mścisławski około 1560 r.; jego syn Aleksy miał syna Jana, rotmistrza w wojsku koronnem, po którym synowie, Teodor, rotmistrz królewski, dzielny wojownik przeciw Szwedom w Inflantach i w Prusach, umarł 1628 r., i Krzysztof wielkiej odwagi i siły miał synów, Jana i Heronima. Heronim, podstarosta zdzitowiecki 1642 r., a podczaszy mozyrski i komisarz do układów z Moskwą 1656 - 1658 roku. Krzysztof, podczaszy mozyrski, z pow. Słonimskim 1674 r. i Aleksander-Michał, miecznik wileński, z wojew. wileńskiem 1697 r. podpisali elekcye. Jan i Adam, synowie Michała i Anny z Nowackich, urodzeni w Warszawie 1814 - 1821 r.

Po Aleksandrze, dziedzicu dóbr Wałki, mieczniku wileńskim 1748 r., syn Eugeniusz miał syna Wawrzyńca, po którym z żony Praksedy Kalinowskiej syn Zacharyasz, regent pow. łosickiego, wylegitymowany w Królestwie 1842 r.

HORDZIEWSKI h. KORAB odm. Teodor, syn Pawła, dziedzic dóbr Gruszewo, w ziemi mielnickiej 1738 r., miał syna Eustachego, a ten Mikołaja 1780 r., po którym syn Szymon pozostawił synów, Aleksego, Mikołaja i Ambrożego; po Ambrożym synowie: Maurycy, Adolf i Mikołaj, wylegitymowani w Cesarstwie 1849 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

HORECKI h. PÓŁKOZIC. Na Rusi Czerwonej. Teodozy, regent grodzki 1785 r., vicesgerent sądowy 1790 r., a komornik graniczny chełmski 1793 r., ożeniony z Eufrozyną Łopuską, pozostawił syna Józefa, dziedzica dóbr Hniszewo, w pow. krasnostawskim, wylegitymowanego w Królestwie 1849 r., po którym z Antoniny Blizeńskiej synowie, Adam i Antoni w wojsku rosyjskiem.

HOREHLAD v. HOROHLAD h. SZELIGA. Pisano ich także Goreglad. Joachim, komornik graniczny chełmski 1790 r. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej przed 1831 r.

HORKOWSKI. Jan żonaty z Teresą N. 1688 r. (Ks. Gr. Przedeckie). Ludwik, komornik graniczny kijowski 1790 - 1793 r.

HORLEMES. Rodzina niemiecka, nobilitowana od cesarza Karola V. Krzysztof, dworzanin króla Zygmunta III, wojownik przeciwko Szwedom, ożeniony z Anną Pytowską, um. 1607 r.; jego wnuk Michał, towarzysz pancerny 1699 r., po którym syn Jan ożeniony z Anną Pudłowską. Jan, rajca m. Warszawy 1635 r. (Don. Vars.). August, sekretarz królewski 1699 r. (Metr. Kor.). Anna za Andrzejem Lubiatowskim 1700 r. Antoni i Józef, synowie Karola i Barbary Kilianówny 1728 r. (Ks. Gr. Siewierskie).

HORŁOWSKI. Wasil Niepituszczy, dziedzic Bajewa, w łuckiem 1592 r., żonaty z Fedorą Ledóchowską (Bon.).

HORN h. HORN. Hrabiowie. Herb - w polu złotem (niektórzy jednak kładą pole srebrne) czarna trąbka myśliwska.

Dawna rodzina pomorska, otrzymała tytuł hrabiów państwa rzymskiego 1698 r., baronów szwedzkich 1701 r., a w 1706 r. tytuł hrabiów szwedzkich. Hr. Arwid, vice-gubernator wileński, dziedzic dóbr Upniki, pozostawił synów: Piotra, rotmistrza wojsk ros., Adama i Macieja, marszałka szlachty pow. wiłkomierskiego 1863 - 1866 r., ożenionego z ks. Golicyn, z której córki, N. Paszkiewiczowa i N. za Nikodemem Kosko, marszałkiem wiłkomierskim, oraz synowie, Aleksander i Jan wylegitymowani w Cesarstwie 1860 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej. Hr. Jan, syn Piotra, kamerjunkier dworu ros., dziedzic dóbr Becze v. Karolinowo, w gub. kowieńskiej 1882 r.

HORN h. OKSZA. Krzysztof, syn Andrzeja, miał synów, Jana i Ignacego, komornika kowieńskiego 1780 r. Jan pozostawił synów: Ignacego, Karola i Wincentego, po którym synowie, Jan i Otton wylegitymowani w Cesarstwie 1832 r. (Bon.).

Ignacy, porucznik 6 pułku piechoty liniowej, wykreślony dla niestawienia się w pułku 1815 r. (Ks. Wojskowe).

HORN h. ŚLEPOWRON. Jan, vicerotmistrz królewski 1664 r. Fabian 1686 r. i Michał-Henryk 1741 r. burgrabiowie lwowscy (Sigil.).

Jan-Bogusław, syn Jana i Rozalii z Arnettów, rotmistrz wojsk koronnych, pozostawił z żony Maryanny ze Szczerbów (w innym akcie ze Szczerbinów), 2v. Niewińskiej, córkę Antoninę 1v. za Franciszkiem Konarzewskim, 2v. za Stanisławem Bielińskim, i synów, Wincentego i Augusta, wylegitymowanych 1782 r. w grodzie halickim. Z nich Wincenty, adwokat lwowski, zmarły 1812 r., pozostawił z Tekli Białobrzeskiej synów, Zygmunta ur. 1800 r. i Karola ur. 1805 r. we Lwowie, członka Stanów galic., wylegitymowanego 1844 r. w Galicyi (Zbiory Dr. M. Dunina-Wąsowicza).

HORNICZ. Józef, żonaty z Justyną Węgrzecką, rotmistrz pow. pińskiego 1785 r. (Ks. Gr. Pińskie).

HORNOSTAJ h. HIPOCENTAURUS odm. Odmiana herbu - podług  Kojałowicza na hełmie w koronie trzy pióra strusie; ja widziałem na ich pieczęciach z początku XVII wieku na tarczy Hipocentaura, a w koronie Abdanka, na którego środkowem ramieniu lilia.

Senatorowie w rodzinie: Iwan, podskarbi nadworny litewski 1531 r., marszałek nadworny litewski 1542 r., wojewoda nowogrodzki 1551 r., um. 1558 r. Gabryel, wojewoda miński 1566 r., brzesko-litewski 1576 r.

Roman, starosta putywelski 1476 r., namiestnik owrucki 1486 r. Andrzej poległ w bitwie z Tatarami nad rzeką Uszą 1503 r.; pozostawił dwóch synów, Onikieja i Iwana. Onikiej, klucznik wileński, dzierżawca dubicki 1520 r., dworzanin królewski 1528 - 1536 r., pisarz litewski 1533 r., dzierżawca luboszański, ostatecznie starosta czerkaski, kaniowski, rzeczycki i homelski i marszałek litewski 1551 r., w 1536 r. poseł do Moskwy, miał dwie żony, Nastazyę Hromyczankę, z której córka Bohdana za Ignacym ks. Kroszyńskim i Bohdanę Chreptowiczównę, córkę Bohdana i Owdotii ks. Horskiej.

Iwan, młodszy syn Andrzeja, znakomitość swojego czasu na Litwie, mąż stanu i dyplomata, pisarz wielki litewski 1517 - 1558 r., dzierżawca dorsuniski i starosta Słonimski, marszałek królewski 1530 r., podskarbi litewski 1531 r., marszałek nadworny litewski 1542 r., a ostatnio wojewoda nowogrodzki 1551 r., stronnik Unii, dwóch ostatnich Jagiellończyków wierny i poufny sługa, zarządzając mennicą litewską, podniósł ją do wysokiego stanu pomyślności i dochody z niej znacznie powiększył; we wszystkich sprawach krajowych czynny brał udział. Wojewoda um. 1558 r.; miał trzy żony: N., wdowę po Korewie, bogatą dziedziczkę, a która mu legowała cały swój majątek, Annę ks. Sołomerecką, z której córki: Eugenia za Jerzym Chodkiewiczem, stolnikiem litewskim, Nastazya 1v. za Hrehorym ks. Sanguszką-Kowelskim, 2v. za Pilonem Kmitą, Olena za Piotrem Korsakiem, dzierżawcą orszańskim, Hanna 1v. za Bogdanem Epimachem, 2v. za Jerzym Hordyną i N. za ks. Lwem Połubińskim, oraz synowie, Jan, dzierżawca dorsuniski 1551 r., ożeniony z Julianną Bohowitynówną, podskarbianką litewską, i Gabryel, i Maryę ks. Zasławską, z tej synowie, Eustachy, 1579 r. dworzanin Zygmunta Augusta, żonaty z ks. Heleną Czartoryską, i Hermogenes, pisarz królewski 1551 r., zm. 1553 r.

Gabryel, starosta kamieniecki, z wojewody mińskiego 1566 r. wojewoda brzesko-litewski 1576 r., starosta miński, um. 1588 r., pozostawiając z żony Barbary Łaskiej, wojewodzianki sieradzkiej, syna Heronima.

Heronim zaślubił Beatę z Łopiennika, córkę Andrzeja Lasoty, łowczego lubelskiego, 2v. za Januszem ze Zbaraża ks. Poryckim, i z niej miał syna Samuela i córki: Barbarę za Stanisławem Jordanem, Annę 1v. za Aleksandrem ks. Poryckim, 2v. za Krzysztofem Charlęskim, starostą horodelskim, i Izabelę 1v. za Jakóbem Cieszanowskim, 2v. za Zygmuntem Stadnickim, starościcem zygwunlskim.

Samuel, podkomorzy kijowski 1605 r., zm. 1626 r., pozostawiwszy z żony Teofili z Goraja syna Michała, żonatego z Zofią Opalińską i córki, Izabelę 1v. za Andrzejem Drohojowskim, 2v. żonę Mikołaja Abramowicza, wojewody trockiego, i Annę za Rafałem Leszczyńskim (Zap. i Wyr. Tryb. Lubel., Conv. Vars. i Piotrk., Bon.).

HORNOSTAJSKI h. HIPOCENTAURUS. Wywodzą się od Hornostajów, herbu Hipocentaurus, prawdopodobniej przecież są rodziną rusko-litewską, która wzięła nazwisko od wsi Hornostaje, w wojew. grodzieńskiem. Jan podpisał elekcyę 1697 r. z wojew. wileńskiem, a pospolite ruszenie przeciwko Sapiehom 1698 r. Ludwik podpisał manifest szlachty litewskiej 1763 r. Piotr, syn Franciszka, stanowy prystaw w pow. brzesko-litewskim 1845 roku.

HORNOWSKI h. GRYNDOR (?). Maciej, syn Stanisława, z synami i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1835 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

HORNOWSKI h. KORCZAK odm. Odmiana herbu - Korczak odwrócony, to jest, że wręby idą na odwrót zwykłemu, od niniejszego do najdłuższego, nad niemi podkowa stojąca; na hełmie w koronie trzy pióra strusie.

Dawna w wojew. brzesko-litewskiem rodzina, wzięła nazwisko od wsi Hornowa. Piotr, Paweł, Michał, Iwan i Zdan, bojarzy brześciańscy, cytowani w Metr. Lit. 1528 r. Jerzy, szlachcic mielnicki, winien był podług Metr. Lit. z 1528 r. dostarczać pięciu zbrojnych konnych na potrzeby wojenne; jego wnuk Przecław, sędzia ziemski brzesko-litewski, z żony Katarzyny Bohowitynówny-Kozieradzkiej miał syna Kazimierza, który podpisał elekcyę 1648 r. Po Adamie, synu Mikołaja, dziedzicu dóbr Buczeml i Podbiała, w wojew. brzesko-litewskiem 1598 r., z żony Anny Kalichowiczówny córki: Krystyna za Janem Kownackim, Magdalena za Andrzejem Witkowskim, Apolonia za Konstantym Dobroniskim, Poliksena za Janem Kałęckim i synowie: Adam, ożeniony z Katarzyną Wolską, burgrabia mielnicki, podpisał elekcyę 1632 r., Mikołaj, Jarosz ożeniony z Katarzyną Rożanczanką, Stanisław i Szymon ożeniony z Katarzyną Prusińską 1634 r. (Mil.). Aleksander, poseł na sejm 1648 r., um. 1663 r.

Zygmunt, podstarosta brzesko-litewski, dziedzic dóbr Bogusławice 1676 roku, podpisał elekcyę 1674 r. jako podczaszy smoleński z wojew. brzesko-litewskiem.

Stanisław, Szymon, Jarosz, Michał i Wojciech z wojew. brzesko-litewskiem, Jan-Krzysztof, stolnik mozyrski, z wojew. wileńskiem 1648 r., Jerzy, Stanisław i Marcin z wojew. podlaskiem 1674 r., Antoni i Jan, namiestnik wojew. brzeskiego, z wojew. brzesko-litewskiem, a Piotr i Michał z wojew. nowogrodzkiem 1697 r. podpisali elekcye.

Jan, dziedzic dóbr Wielamowicze 1701 r., jeden z głównych przeciwników Sapiehów 1698 r., walczył w bitwie pod Olkienikami 1700 r. Jan i Wasili, synowie Jana, Andrzej i Mikołaj, synowie Piotra, i kilkunastu innych, szlachta zagrodowa we wsi Hornowie 1707 r. Bazyli, syn Leona, walczył przeciwko Szwedom 1705 - 1709 r. Kalikst i Antoni, dziedzice części wsi Hornowa 1757 r. Józef, cześnik brzeski, tego syn Franciszek Ksawery (Metr. Kor.), sędzia kapturowy i poseł wojew. brzesko-litewskiego, i Piotr z wojew. brzeskiem, a Ignacy z wojew. podlaskiem 1764 r. podpisali elekcyę. Ksawery, sędzia ziemski brzeski 1771 - 1793 r., dostał w 1775 r. prawem emfiteutycznem starostwo hubskie na Litwie; jego syn Jan, szambelan Stanisława Augusta 1788 r. Kazimierz, skarbnik orszański, cytowany w Vol. Leg. 1775 r. Tadeusz, łowczy orszański 1780 - 1793 r.

Józef, syn Ignacego i Antoniny, urodzony w Łomazach, w obwodzie bialskim 1773 r., postąpił na służbę 1791 r. jako kanonier do artyleryi pieszej litewskiej i 1793 r. został podporucznikiem, a w 1794 r. porucznikiem, i w tymże roku awansował na kapitana w tejże artyleryi. W 1795 r. przeszedł do legionów włoskich, a w 1807 r. został szefem batalionu w 3 pułku piechoty Ks. Warszawskiego i 1808 r. postąpił na majora do 2 pułku piechoty, a w 1809 r. na podpułkownika 17 pułku i w 1816 r. naznaczony generałem brygady dywizyi 1 piechoty. Józef odbył kampanie w 1792 i 1794 r. i był w bitwach pod Wilnem, Polanami, Sołami i w szturmie na Pradze; w 1799 we Włoszech przeciw Austryi i w 1812 r. przeciw Rosyi i tu brał udział w bitwach pod Pankratowicami i nad Berezyną, otrzymał order Legii Honorowej i krzyż kawalerski polski. Generał um. 1817 r. i pochowany w Pułtusku; z żony Anny z Chroniewskich, zmarłej w Warszawie 1849 r., pozostawił córkę Maryę za Kostrowickim, dziedzicem dóbr Orniany, w pow. wileńskim.

Kacper, syn Kazimierza i Rozalii, ur. w Wilnie 1793 r., postąpił na służbę 1810 r. do 17 pułku piechoty wojsk Ks. Warszawskiego i w 1812 r. został porucznikiem z przeznaczeniem do 19 pułku piechoty, a w 1815 r. przeszedł do 1 pułku piechoty liniowej i w 1819 r. otrzymał dymisyę dla słabości zdrowia; odbył kampanię 1812 r. i był przy blokadzie twierdzy Bobrujska, w bitwach pod Pankratowicami i nad Berezyną, a w 1813 r. w oblężeniu Modlina i otrzymał krzyż srebrny wojskowy polski (Ks. Wojskowe).

Józef, kapitan adjutant sztabu 3 dywizyi piechoty 1830 r., ozdobiony krzyżem złotym Virtuti Militari, pozostawił syna Kazimierza, urzędnika Komisyi Skarbu 1856 r., wylegitymowanego w Królestwie 1845 r.

Ksawery, syn Kazimierza, marszałek szlachty pow. wileńskiego 1840 r. Ludwik, syn Justyna, prezes sądów pow. lepelskiego 1851 r. Piotr, syn Feliksa, urzędnik w gub. grodzieńskiej 1859 - 1866 r.

Po Aleksandrze, synu Stanisława, skarbniku mielnickim, dziedzicu dóbr Wałki, Hornowo i Chruszczewo, syn Stanisław, po którym synowie: 1) Tadeusz, dziedzic Łochowa, ożeniony z Józefą Sobieską, pozostawił syna Józefa, wylegitymowanego w Królestwie 1843 r., i 2) Wincenty, po którym z żony Gertrudy Łuniewskiej syn Konstanty wylegitymowany w Królestwie 1856 roku.

Stanisław, syn Michała, z synami, Franciszkiem i Michałem, Aleksander, syn Macieja, i Władysław, syn Leona, i kilkunastu innych wylegitymowani w Cesarstwie 1856 - 1862 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej.

HOROCH h. HOROCH. Baronowie. Herb - tarcza w czworo podzielona z małą tarczą w środku, na której w polu czerwonem kula złota, w niej utkwione trzy pióra strusie, dwa u wierzchu, jedno spodem (herb hrabiowskiej rodziny Harrach); na głównej tarczy w I polu błękitnem podkowa z krzyżem w środku (herb Jastrzębiec), w II polu czerwonem herb Odrowąż, w III polu czerwonem tarcza ze srebrną obwódką, w IV polu błękitnem ryba (karaś srebrny) w prawo. Nad tarczą w koronie baronowskiej o siedmiu perłach trzy hełmy ukoronowane: na środkowym skrzydło orle czerwone barkiem w prawo, na niem kula złota z trzema strusiemi piórami jak na tarczy, na prawym hełmie jastrząb w lewo trzyma w łapie podkowę z krzyżem w środku, na lewym hełmie pięć piór strusich, z nich dwa skrajne i środkowe niebieskie, drugie i czwarte białe.

Maciej-Kazimierz Horoch, herbu Trąby, syn Jana, skarbnik chełmski 1750 r., stolnik krasnostawski 1760 - 1787 r., członek Stanów galicyjskich, wylegitymowany w Galicyi 1782 r., otrzymawszy tytuł baronowski od cesarza Leopolda II w 1791 r., porzucił herb rodzinny, a przybrał powyżej opisany, złożony z herbu rodzin pokrewnych, na środkowej zaś małej tarczy zamieścił herb hrabiów czeskich Harrachów, od których, według jego mniemania, mieli pochodzić Horochowie.

Bar. Maciej-Kazimierz, właściciel dóbr Wrzawy, zaślubił Magdalenę hr. Komorowską i z niej miał córkę Annę za Erazmem Komorowskim, herbu Korczak, i dwóch synów, Józefa i Kajetana.

Bar. Józef, dziedzic połowy dóbr Wrzawy, w pow. rzeszowskim, i Mydłowa, w pow. sandomierskim, członek Stanów galicyjskich 1817 r., uznany baronem w Królestwie 1824 r., prezes Towarzystwa Kredytowego w wojew. Sandomierskiem 1830 r., wylegitymowany w Królestwie 1842 r.; z żony Maryanny Karskiej, córki Kazimierza i Salomei ze Szczepanowskich (Arch. Jarmolinieckie), jego synowie: Eustachy, Kalikst, dziedzic Wrzaw, i Tytus.

Bar. Eustachy, oficer wojsk polskich 1831 r., członek Towarzystwa Agronomicznego lwowskiego 1864 r., zm. 1879 r. w Chwałowicach, z żony Ludwiki Białobrzeskiej pozostawił synów, Adama, dziedzica Chwałowic, ożenionego z Wandą Karczewską, Kajetana, właściciela Siepraw, i córki: Józefę za Mieczysławem Bobrownickim, Konstancyę Reklewską, Ludwikę Mikułowską i Aleksandrę za Józefem Puchalskim.

Bar. Kalikst, ur. 1799 r. we wsi Dąbrowej, w Galicyi, postąpił 1818 r. na konduktora nadkompletnego do sztabu kwatermistrzostwa generalnego wojska i w 1820 r. został podporucznikiem, a w 1831 r. kapitanem kwatermistrzostwa i był kapitanem jazdy sandomierskiej (Ks. Wojskowe).

Bar. Tytus, ur. 1798 r. we wsi Dąbrowa, w Galicyi, dziedzic dóbr, Skotniki, podporucznik sztabu kwatermistrzostwa generalnego 1820 r., kapitan 9 pułku ułanów 1831 r., żonaty z Krystyną Dunin-Brzezińską, miał syna Tadeusza, dziedzica dóbr Wrzawy, po którym z Maryi hr. Mniszchówny, córki hr. Alfonsa, 2v. za hr. Pinińskim, syn Józef-Aleksander.

Bar. Kajetan, młodszy syn Macieja-Kazimierza, dziedzic dóbr Morańca i Mierzanowic, przyznany w tytule baronowskim w Królestwie 1824 r., z żony Aleksandry ze Skarbków-Borowskich miał córkę Matyldę za Adamem hr. Komorowskim i synów, Wacława, żonatego z Baczyńską, z której synowie, Kazimierz, Henryk i córka Marya za Józefem Karskim, i Seweryna, dziedzica Morańca, zm. 1882 r., który był żonatym z hr. Wandą Rozwadowską (Bork.).

HOROCH h. TRĄBY. Łukasz, dziedzic dóbr Leszczany 1564 r. (Ks. poborowe). Wojciech, Wacław, Aleksander i Andrzej, synowie Bartłomieja, dziedzice Świerczowa i Woli Świerczowskiej 1610 r. (Zap. Tryb. Lubel.). Wacław, syn Łukasza z Leszczan, z żony Bogumiły Choińskiej miał synów, Dominika i Stefana 1610 r. Stanisław z Leszczan, syn Pawła, posesor Wojsławic 1654 r. (Wyr. Tryb. Lubel.). Dominik z Zofii Sawinianki pozostawił syna Andrzeja, po którym z żony Heleny Rogowskiej córka Anna za Stefanem Kotonim i syn Jan (Bon.).

Jan, skarbnik chełmski 1730 - 1762 r., miał dwie żony, Katarzynę Milanowską, z tej dzieci: Stefan, Maciej-Kazimierz, Franciszek, Rozalia 1v. za Janem Kuleszą, podwojewodzym mielnickim, 2v. za Józefem Olędzkim (Bon.) i Aniela 1v. za Andrzejem Rutkowskim, 2v. Węgłowska, i Rozalię Białecką, z której córka Katarzyna Gątkiewicz i syn Michał.

Stefan, komornik graniczny 1768 r., a pisarz grodzki buski 1780 r., dziedzic dóbr Posadowa, podpisał elekcyę 1764 r. z wojew. bełzkiem; wylegitymowany w Galicyi 1782 r., z żoną Franciszką Stawską bezpotomny.

Maciej-Kazimierz został baronem austryjackim i zmienił herb Trąby na herb Horoch.

Franciszek, skarbnik chełmski, dziedzic dóbr Wołoska Wola, ożeniony z Barbarą Wietrzyńską, pozostawił synów: Aloizego, urzędnika w Krasnymstawie 1824 r., Tomasza, dzierżawcę ekonomii rządowej Łosice, w pow. bialskim, wylegitymowanego w Królestwie 1842 r., Piotra, dziedzica dóbr Wołoskiej Woli, sędziego pokoju powiatu radzyńskiego, wylegitymowanego w Królestwie 1843 r., po którym z żony Maryi Kozaneckiej syn Alfons, żonaty z Zofią Skrzyńską 1858 r., i Ignacego, ożenionego z Ismeną Lipińską, wylegitymowanego w Królestwie 1843 r., po którym syn Władysław, dziedzic Mazanówki, ożeniony z Antoniną Izdebską 1868 r.

Michał, syn skarbnika Jana i Białeckiej, kapitan wojsk koronnych 1780 r., zaślubił Benedyktę Borecką i z niej pozostawił synów, Jana i Wacława. Po Wacławie, z żony Maryanny Łuczyckiej, syn Józef zaślubił Erazminę Olszańską i z niej pozostawił syna Wacława, ur. 1852 r., ożenionego z N. Tabęcką (Bon.).

HORODECKI h. HOŁOWNIA. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1799 r. Jan, syn Eliasza, i inni wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1851 r.

Benedykt i Jan, synowie Ludwika, dóbr Rustejkowszczyzna-Bujwidy, Józef, syn Dyonizego, dóbr Janidze, Augustyn, syn Józefa, dóbr Połuknie, Napoleon, dóbr Dyrdyszki, Antoni i Marya, dóbr Sodejki dziedzice, w gub. kowieńskiej 1882 r.

HORODECKI h. KORCZAK. Licznie rozrodzeni na Białej Rusi. Grzegorz, syn Stanisława, Wiktor i Julian, synowie Jakóba, Jan-Kacper z synem Antonim i tego syn Wilhelm, Bogusław z synem Stefanem i inni, osób blizko 80, wylegitymowani w Cesarstwie 1838 - 1862 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej.

HORODECKI h. KORNIC. Po Stefanie, synu Antoniego, dziedzicu dóbr Dubinowa i Petraszówki 1782 r., synowie: 1) Jan-Ignacy, tego synowie: Władysław, Szczęsny i Artur, 2) Antoni, tego syn Józef z synami: Henrykiem, Janem i Tomaszem wylegitymowani w Cesarstwie 1842 - 1862 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podlaskiej.

HORODECKI h. LUBICZ. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1799 r.

HORODECKI h. SAS. Na Rusi Czerwonej. Jacko, Iwan i Steczko, dziedzice Horodyszcza 1589 r. (Ks. poborowe). Józef, mnich klasztoru św. Jerzego we Lwowie, pielgrzymował do Ziemi Świętej i Rzymu 1700 r. Michał i Stanisław 1782 r., a Rafał, Karol, Józef i Michał, wnukowie Stanisława, w 1832 r., Michał, Bartłomiej i Maciej 1782 r., a Aleksander, wnuk Michała, 1849 r. wylegitymowani w Galicyi.

HORODECKI h. ŚWINKA. Michał podpisał elekcyę 1648 r. z wojew. wileńskiem. Jan, sędzia ziemski brasławski 1798 r. Aloizy, Antoni, Ignacy i Józef, synowie Franciszka, oraz Józef i Michał, synowie Pawła, zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1806 r.

HORODECKI. Michał otrzymał nobilitacyę w 1768 r. (Vol. Leg.).

HORODELSKI. Sylwester-Michał, budowniczy wołkowyski, podpisał elekcyę 1697 r. z wojew. nowogrodzkiem. Józef, towarzysz wojsk koronnych 1760 r. (Sigil.). Bazyli z żony Katarzyny Myszkowskiej miał córkę Annę za Józefem Żochowskim 1771 r. (Don. Vars.).

HORODNICKI. Jan, sekretarz królewski, miał otrzymać nobilitacyę 1763 r.; po jego synu Kacprze synowie, Józef z synami, Janem i Kacprem i Jan Nepomucen z synem Antonim wylegitymowani w Cesarstwie 1841 - 1853 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

HORODOŁOWSKI. Samuel, żonaty z Eufrozyną Wichrowską, miał córkę Teofilę 1715 r. (Ks. Gr. Przedeckie); jej siostra Zofia 1v. za Stanisławem Lubczyńskim, 2v. za Michałem Bronikowskim, 3v. żona Jana Gilewskiego 1732 r. (Ks. Gr. Brzeskie).

HORODYCKI. Wzięli nazwisko od wsi Horodyszcze. Józef podpisał konfederacyę szlachty wielkopolskiej 1382 roku. Tomasz podpisał elekcyę 1674 r. z wojew. poznańskiem.

HORODYŁOWSKI v. HRODYŁOWSKI. Samuel, chorąży wojsk koronnych 1654 r. Katarzyna, wdowa po Mikołaju, wraz z dziećmi, Janem i Eufrozyną, posesorowie dóbr Zawadki 1683 r. (Wyr. Tryb. Lubel.).

HORODYŃSKI v. HORODEŃSKI h. KORCZAK. Wzięli nazwisko od wsi Horodna, w ziemi chełmskiej; w początku XVII wieku jedni osiedlili się na Litwie, a inni na Rusi, i niektórzy przybrali przydomek Bożydar. Bazyli i Hawryło, dziedzice Horodna 1564 r. (Ks. poborowe). Łukasz, syn Jerzego, żonaty z Eudoksyą-Anną, córką Eustachego Rogozińskiego, 1604 r., miał syna Stefana 1615 r. (Zap. Tryb. Lubel.). Anna, żona Heronima Hołowni, łowczego witebskiego 1636 r. Michał, towarzysz pancerny 1651 r., podczaszy żytomierski 1667 r. (Sigil.), żonaty z Apolonią Jedłówną. Paweł, pułkownik wojsk królewskich, i Stefan podpisali elekcyę z ziemią chełmską 1697 roku. Stefan, chorąży czerniechowski 1707 r. (Sigil.).

Samuel, syn Marka z Horodnian, herbu Ślepowron, komornik ziemski bielski 1654 r., ożeniony z Katarzyną Świecką, pozostawił synów, Józefa i Michała. Michał, dziedzic dóbr Ichnatki 1704 r., w pow. grodzieńskim, tę jego wieś zniszczyli Szwedzi jako podejrzanemu o sprzyjanie Augustowi II; w 1711 roku komornik ziemski bielski, zabiegły i gospodarny z dwóch żon, Katarzyny Siekierskiej i Antoniny Misiewiczówny liczne zostawił potomstwo, z którego Karol i Szymon urodzeni z 1-ej żony.

Karol, pułkownik wojsk koronnych, dziedzic dóbr Horodnian i Ichnatek, szambelan Stanisława Augusta, z żony Konstancyi Zajączkówny zostawił synów: Rafała, starostę pasierbowskiego, ożenionego z Rozalią Kostecką, Franciszka, rotmistrza wojsk koronnych, Macieja, chorążego wojsk koronnych, Karola, Dominikanina, i Józefa, wylegitymowanych w Galicyi 1782 r.

Rafał z 2-iej żony Róży Mietelskiej miał syna Andrzeja-Prospera, dziedzica dóbr Prospery, w pow. hrubieszowskim, wylegitymowanego w Królestwie 1841 r., po którym syn Romuald, dziedzic dóbr Wołajowice, radca Dyrekcyi Szczegółowej Towarzystwa Kred. Ziem, w Lublinie 1850 r.

Franciszek, żonaty z Katarzyną Otocką, miał syna Karola-Józefa, kapitana korpusu inżynierów, kawalera krzyża złotego Virtuti Militari, ostatecznie sędziego pokoju okręgu siennickiego, wylegitymowanego w Królestwie 1839 r., a w 1850 r. radcę Dyrekcyi Szczegółowej Towarzystwa Kred. Ziem, w Warszawie.

Szymon, młodszy syn Michała i Katarzyny Siekierskiej, dziedzic Siekierczyna, komornik ziemski bielski 1780 r., z żony Joanny Narzymskiej miał synów: Dominika, rotmistrza kawaleryi narodowej 1793 r., Wojciecha i Józefa; po Dominiku z Kunegundy Brochowskiej syn Roch z żony Tekli Wierzbickiej pozostawił synów, Onufrego i Zbigniewa.

Józef, najmłodszy z synów Szymona i Narzymskiej, miał pozostawić syna Kazimierza, po którym syn Bazyli z synem Kazimierzem wylegitymowani w Królestwie 1842 r.

Łukasz, poseł czerniechowski, zerwał sejm 1696 r. i podniecał wojsko skonfederowane do wytrwania w buncie, a to dla ułatwienia elekcyi królewicza Aleksandra Sobieskiego; chorąży czerniechowski (Sigil.), starosta ostrski i rotmistrz mścisławski, z żony Anny Rudnickiej pozostawił córkę Domicelę 1v. za Mikołajem Siestrzewitowskim, 2v. za Janem Mycielskim. Stefan, chorąży czerniechowski, porucznik petyhorski 1716 r. Michał, wojski i subdelegat 1729 r., a sędzia ziemski wileński 1750 r.; jego syn Ignacy, sędzia ziemski wileński 1765 r., pisarz sądów kapturowych wileńskich 1764 r. Jan, starosta czarnousowski, żonaty z Petronelą z Moskiewiczów, procesował się z Barbarą Olizarówną, wdową po jego krewnym Dominiku Horodeńskim, stolniku chełmskim, o majątki Giełwany, Olechniszki i Limontowszczyznę, na Litwie; po Dominiku synowie, Dominik i Wincenty.

Klara, żona Mateusza Augustynowicza 1740 r. N., pułkownik wojsk ros., podniecał do powstania 1798 r. i za karę zesłany na Syberyę. Wojciech, podprefekt bialski 1813 r. Jan, syn Andrzeja i Anny, urodzony we wsi Protasy, obwodzie białostockim 1787 r., postąpił na służbę 1807 r. do 4 pułku piechoty Ks. Warszawskiego i odbył kampanie 1808 - 1812 r.; w Hiszpanii znajdował się w różnych bitwach, a w Rosyi był pod Czasznikami i Borysowem. Jan wyszedł do dymisyi 1817 r. w stopniu podporucznika (Ks. Wojskowe). Jacenty, kapitan 3 pułku ułanów 1815 r., otrzymał dymisyę w stopniu majora 1818 r. Helena, żona Ferdynanda Rulewskiego 1830 roku. Witold, ożeniony z N. Krzywoszewską, dziedzic dóbr Starogród, w pow. stanisławowskim 1858 r. Józef, sędzia pokoju pow. stanisławowskiego 1856 r. Bogusław, dziedzic dóbr Zbydniowa, i Joachim, dr. medycyny, lekarz w Brzeżanach 1864 r., w Galicyi.

Kazimierz, syn Ambrożego, z synami: Michałem, Franciszkiem i Józefem, oraz Franciszek i Marcin, synowie Antoniego, wylegitymowani w Cesarstwie 1849 r. i zapisani do ksiąg szlachty okręgu białostockiego.

HORODYŃSKI h. KOREWA (?). Jan, syn Antoniego, oraz Józef i Antoni, synowie Marcina, wylegitymowani w Cesarstwie 1850 - 1855 r. i zapisani do ksiąg szlachty okręgu białostockiego.

HORODYŃSKI v. HORODZIŃSKI h. ŚLEPOWRON. Pisali się z Horodnian, w ziemi bielskiej, i z nich niektórzy przeszli do herbu Korczak. Andrzej i Piotr, synowie Jerzego, Grzegorz, Aleksy, Stefan i Grzegorz, synowie Stefana, Samuel, Jakób i Jan, synowie Aleksego, oraz Maciej, syn Chodora, dziedzice Horodniany, przeprowadzili dział tych dóbr w 1540 roku. Iwoch i Jan, synowie Andrzeja, Truchon, syn Samuela, Maciej i Jan, synowie Piotra, i inni złożyli przysięgę wierności po przyłączeniu Podlasia do Korony 1569 r. Marek, syn Iwocha, dziedzic na Horodnianach 1654 r., pozostawił potomstwo, które wylegitymowało się w Królestwie z herbem Korczak (Wyr. Tryb. Lubel., Mil.).

HORODYSKl h. KORCZAK. Wzięli nazwisko od wsi Horodyszcza, w wojew. wołyńskiem, i Horodyszcza, w pow. Samborskim, na Rusi Czerwonej; licznie obecnie rozrodzeni w Galicyi, i jedna ich gałąź zamieniła nazwisko na Horodyjski.

Linia wołyńska. Iwan, dziedzic Horodyszcza i Nowostawiec, w pow. łuckim 1570 r., żonaty z Katarzyną Babińską, miał synów, Kondrata i Iwana. Iwan, dziedzic na Horodyszczu 1590 r., z żony Barbary Kozińskiej pozostawił córki, Katarzynę za Romanem Hulewiczem, Eufrozynę za Teodorem Witoniskim i synów, Semena i Stefana, dziedziców Horodyszcza, Ławsowa i Wetryna 1629 r.

Stefan, żonaty z Ewą Hulewiczówną-Wojutyńską, miał synów: Heronima, Jerzego i Floryana. Heronim 1658 r., z żony Joanny Wyleżyńskiej pozostawił syna Antoniego, po którym z Konstancyi Janiszewskiej córka Katarzyna za Marcinem Jajkowskim i synowie, Mikołaj i Józef.

Jakób 1674 r. z wojew. czerniechowskiem i Stefan 1697 r. z wojew. bełzkiem podpisali elekcye. Antoni, dziedzic dóbr Tuczapy, w pow. hrubieszowskim 1780 r., zaślubił Ksawerę Jaworską i z niej pozostawił synów, Ignacego, dziedzica dóbr Tuczapy, wylegitymowanego w Królestwie 1839 r., i Tomasza.

Antoni, syn Ignacego, dziedzic Mołodziatycz, sędzia pokoju hrubieszowski, radca dyrekcyi głównej Towarzystwa Kred. Ziem., z żony bar. Wyszyńskiej pozostawił córkę za bar. Wyszyńskim i syna Władysława, po którym z Józefy Chrzanowskiej syn Antoni żonaty 1v. z Józefą Rostworowską, 2v. z Taidą hr. Wodzicką (Bon.).

Tomasz, młodszy syn Ignacego, miał syna Feliksa, po którym z żony Maryanny Nakwasińskiej syn Feliks wylegitymowany w Królestwie 1861 r.

Linia galicyjska. Jacko i Stecko, dziedzice Horodyszcza i Sielca 1589 r. (Ks. poborowe). Samuel i Stanisław z wojew. ruskiem, a Tomasz z ziemią halicką podpisali elekcyę 1697 r. Jan, pisarz grodzki i poseł ziemi halickiej, podpisał elekcyę 1764 r. z wojew. ruskiem; vicegerent grodzki przemyślski 1767 r. Józef, komornik graniczny przemyślski 1768 r. (Kancl.). Bazyli, podstarosta przemyślski 1788 r., żonaty z Chojnacką. Andrzej, referendarz Stanu 1812 r., prezes Izby Obrachunkowej 1830 r., minister spraw zagranicznych, członek Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Warszawie. Tomasz, syn Antoniego-Feliksa, członka Stanów galic., i Zofii Czermińskiej, dziedzic dóbr Bogdanówki, poseł na sejm lwowski i do rady państwa 1861 r., z żony Anny Komarnickiej pozostawił syna Bronisława, żonatego z Heleną Niezabytowską.

Po Jakóbie, dziedzicu wsi Horodyszcze w 1716 r., pochodzący: Wojciech z synami: Ignacym, Janem i Wojciechem, Jan z synem Piotrem, Antoni z synem Klemensem i tego syn Mieczysław i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1845 - 1856 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

W Galicyi, począwszy od 1782 r., udowodniło swoje szlachectwo kilkudziesięciu członków tej rodziny z przydomkami: Abramowicz, Bratko, z Horodyszcza, Jadwiszczak, Kamatiak, Maciejczak v. Czobotowicz, Prokopiak, Puchacz, Żurawel i Onańczyc, a między innymi: Leon, Jan, Tomasz, Antoni, Wojciech i Józef 1782 - 1817 r.; Antoni-Feliks 1823 r. i Dyonizy 1827 r., synowie Tomasza, członkowie Stanów galicyjskich. Oskar, ces. król, podkomorzy i kapitan wojsk austryjackich 1850 r.

HORODYSKI h. LUBICZ. Po Szymonie, synu Andrzeja, dziedzicu dóbr na Podolu w 1755 r., syn Andrzej miał syna Aleksandra, po którym syn Bonifacy wylegitymowany w Cesarstwie 1860 r. i zapisany do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

HORODYSKI h. ŁABĘDŹ. Na Litwie. Jan, syn Balcera, ziemianin witebski 1595 r. (Bon.). Szymon, pisarz grodzki wołkowyski 1613 r. Mikołaj, chorąży rzeczycki 1618 r., żonaty z Anną Dmościcką. Kazimierz-Michał, podkomorzy witebski 1641 r., poseł na sejm 1643 r., ożeniony z Justyną Podbereską. Krystyna, żona Jana Rudominy, kasztelana nowogrodzkiego 1644 roku.

HORODYSZCZAN. Stefan, towarzysz pancerny, odznaczywszy się w wojnach z Turkami i Kozakami, na przedstawienie hetmana Jana Sobieskiego otrzymał nobilitacyę 1673 r. (Vol. Leg.).

HORODZIEJEWSKI v. HORODZIEWSKI. Mikołaj, podchorąży 2 pułku ułanów, został 1831 r. podporucznikiem w tymże pułku (Ks. Wojskowe).

HORODZIŃSKI v. HORODZEŃSKI. Byli w XVII wieku na Podlasiu. Jan, dymisyonowany podporucznik 1 pułku ułanów, został 1831 r. majorem 10 pułku ułanów (Ks. Wojskowe).

HOROHLAD v. HOREHLAD. Brali przydomek Wyłaski. Maciej żonaty z Maryanną 1757 r. Andrzej Samuelowicz miał żonę Helenę Janównę z Rodcewiczów-Płotnickich, która na rzecz męża i syna Andrzeja uczyniła 1758 r. testament. Jan Szoszenicki-Wyłaski, podczaszy smoleński 1760 r. (Ks. Gr. Pińskie).

HOROMAŃSKI h. LUBICZ. Niektórzy z Choromańskich, herbu Lubicz, osiedliwszy się na Rusi Czerwonej, zmienili pisownię swego nazwiska na Horomański. Andrzej, Jan, Michał i Wojciech wylegitymowani w Galicyi 1782 r.

HOROSTOWSKI. Józef, Łukasz, Prokop, Protazy, Szymon i Teodor, posesorowie Horostowiec, w starostwie barskiem 1591 r. (Bon.).

HOROSZEWICZ h. ŁABĘDŹ. Na Rusi Czerwonej i w wojew. lubelskiem. Jan, sekretarz królewski i pisarz grodzki krasnostawski 1746 r., miał syna Gabryela, po którym z żony Maryanny Pawłowicz synowie: 1) Antoni, nauczyciel gimnazyum w Piotrkowie, wylegitymowany w Królestwie 1840 r.; 2) Ignacy, ksiądz unicki, administrator par. Kossobudy, w pow. zamojskim, z żony Katarzyny Bojarskiej miał synów: Michała, Nestora i Ignacego, wylegitymowanych w Królestwie 1850 r.; 3) Szymon, po którym z żony Anastazyi Welinowiczówny synowie: Michał, Jan, Piotr i Felicyan wylegitymowani w Królestwie 1851 r.; 4) Mikołaj, tego z żony Anny Charłampowiczówny synowie, Andrzej, proboszcz unicki w Witorazie, w pow. radzyńskim, i Wincenty, nauczyciel szkół w Szczebrzeszynie, wylegitymowani w Królestwie 1852 r.

HOROSZEWSKI h. JASTRZĘBIEC. Piszą się także Choroszewski; na Litwie. Antoni z synem Sylwestrem wylegitymowani w Cesarstwie 1848 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HOROSZEWSKI v. HOROŻEWSKI h. SZRENIAWA. Ignacy z synami, Władysławem i Stefanem, oraz Antoni z synem Ludwikiem, synowie Mateusza, wylegitymowani w Cesarstwie 1840 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej.

Potomstwo Bolesława, syna Andrzeja, a mianowicie: Antoni z synem Pawłem, Julian i Feliks, synowie Jakóba, Ksawery, syn Ksawerego, i inni, oraz potomstwo Aleksandra, syna Andrzeja, a mianowicie: Józef z synem Onufrym, Jan, Stanisław i Grzegorz, synowie Mikołaja, wylegitymowani w Cesarstwie 1849 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HOROSZKO h. JASIEŃCZYK. Franciszek z synami, Janem i Bazylim, Wincenty z synem Witoldem i inni wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej 1840 r.

HOROŻANSKI h. JASTRZĘBIEC. Rodzina pochodzenia polskiego w Cesarstwie zapisana do ksiąg szlachty gub. petersburgskiej; sądzę, że do niej należał Piotr, syn Szymona, marszałek szlachty pow. rzeczyckiego 1840 r. Aleksander, dziedzic dóbr Bałtynów i Bołowsk, w pow. lucyńskim, gub. inflanckiej 1880 roku.

HORSKI h. DRUCK. Książęta. Senator w rodzinie, Hrehory-Jerzy, wojewoda mścisławski 1650 r., um. 1659 r.

Jeden z książąt Druckich, szczepu Ruryka, a podobno Wasil, syn ks. Iwana Semenowicza Druckiego, dostawszy około 1500 r. majątek Hory, na Białej Rusi, pierwszy pisał się od niego ks. Druckim-Horskim. Ks. Wasil pozostawił kilku synów, z których ks. Juri z żony ks. Szemiaka miał syna Dymitra, ks. Michajło pozostawił syna Fedora, a Iwan i Dymitr byli dziedzicami Horbaczewa i Dudakowic.

Ks. Iwan, zwany Duda, pozostawił córki, Marynę, Owdotię za Bohdanem Chreptowiczem, dworzaninem królewskim, i synów: Fedora, żonatego z ks Dobruchną Mikityniczówną, 2v. Chalecką, bezpotomnego, Iwana i Wołodka, namiestnika oszmiańskiego 1515 r, żonatego z Donimitrą, córką ks. Andrzeja Pryhabskiego.

Ks. Dymitr, syn ks. Wasila, dziedzic na Horbaczewie 1500 r., zmarł w więzieniu w Moskwie; miał córkę Marynę za Fedorem Podbipiętą i syna Fedora, po którym z żony Hanny córka Aleksandra za Lwem Roskim i synowie, Awraam i Hrehory, którzy od dóbr Burniewa byli nazywani Burniewskimi.

Ks. Awraam, dziedzic na Orewie 1560 r., zaślubił ks. Wasilisę Massalską, 2v. za Janem Wołosieckim, i z niej miał córkę Dorotę za Mikołajem Wilczkiem i syna Juriego, po którym z żony Bohdany, córki Filona Kmity-Czarnobylskiego, wojewody smoleńskiego, synowie, Jan i Teodor 1615 r.

Ks. Hrehory, syn ks. Fedora i Hanny, dworzanin królewski 1550 r., z żony ks. Tomiły Bohdanówny Zasławskiej miał córki: Owdotię za Bohdanem Steckiewiczem, starostą starodubowskim, Rainę za Marcinem Wołodkowiczem, pisarzem ziemskim mińskim, Bohdanę za Heronimem ks. Żyżemskim, Helenę, żonę 1v. Mateusza Tyszkiewicza, 2v. za Wawrzyńcem Ratomskim, starostą ostrskim, i synów: Piotra, Teodora i Jana.

Ks. Piotr, dziedzic dóbr Łoszyce, w wojew. mińskiem 1576 r., pozostawił synów: Siemiona, Konstantego i Samuela, wójta mińskiego 1592 r., żonatego 1v. z Aleksandrą Dybowską, wdową po Macieju Suchodolskim, podkomorzym mścisławskim, z której synowie, Fedor i Jarosz, a 2v. z Barbarą-Konstancyą Kawęczyńską, fundatorką Dominikanów w Chotajewiczach. Z synów ks. Fedor, wójt miński 1643 r., stolnik połocki 1649 r., z żony Zofii Tyszkiewiczówny, wojewodzianki mińskiej, miał córkę Helenę za ks. Teodorem Łukomskim, sędzim ziemskim witebskim, i syna Konstantego, bezpotomnego. Ks. Jarosz, starosta surażski 1643 r., podpisał elekcyę 1648 r. z wojew. Witebskiem; posesor Dreczełuk i Wierzchówki, w wojew. Witebskiem, był żonatym z Katarzyną Starosielską.

Ks. Teodor, syn Hrehorego i Tomiły Zasławskiej, podpisał ugodę będzińską 1589 r.; dysydent, czynny wziął udział w rokoszu Zebrzydowskiego. Teodor z żony Maryny Wiśniowieckiej, córki ks. Michała, miał córki: Zofię 1v. za Baltazarem Strawińskim, wojewodą mińskim, 2v. żonę Krzysztofa Chodkiewicza, wojewody wileńskiego, Halszkę, żonę Adama Tryzny, Eudoksyę 1v. za Janem Isajkowskim, 2v. żonę Mateusza Wodoradzkiego, cześnika kowieńskiego, i syna Hrehorego-Jerzego.

Ks. Hrehory-Jerzy, dworzanin królewski 1636 r., starosta orszański, podpisał elekcyę 1648 r. z pow. orszańskim; dzielnie walczył przeciw Kozakom 1648 - 1650 r. i był jednym z komisarzy do układów z nimi. Wojewoda mścisławski 1650 r., um. 1659 r., pozostawiwszy z żony Anny Kopciówny synów: Michała, starostę orszańskiego, który podpisał elekcyę 1648 r. z pow. orszańskim, Heronima, który był łowczym rzeczyckim, i Teodora-Karola, który 1674 r. podpisał elekcyę z wojew. mińskiem, a 1697 r. był podkomorzym mińskim. Teodor-Karol miał dwie żony, Maryannę Ciechanowiecką, wojewodziankę mińską, i Zofię Chmielińską, i z nich pozostawił córkę Annę za Piotrem Korsakiem, chorążym nowogrodzkim, i synów, Kazimierza, który podpisał elekcyę 1697 r. z wojew. mińskiem, i Michała-Antoniego, zmarłych bezpotomnie.

Ks. Jan, najmłodszy z synów Hrehorego i Tomiły Zasławskiej, podpisał ugodę będzińską 1589 r.; podkomorzy orszański 1600 r., gorliwy dysydent, czynny wziął udział w rokoszu Zebrzydowskiego 1607 r. Ks. Jan um. 1619 r., pozostawiwszy córki: Halszkę za Janem Łomskim, sekretarzem królewskim 1644 r., Annę za Januszem Bychowcem, Helenę za Krzysztofem Kamińskim, podstolim nowogrodzkim, i synów: Aleksandra, Stefana, Teodora i Jerzego, chorążego orszańskiego 1639 r. i starostę upickiego 1640 r., bezpotomnych (Bon., Metr. Litew.).

HORSKI. Maciej w wojew. kijowskiem 1645 r. Teodor, stolnik połocki 1649 r. (Conv. Vars.). Stefan, sędzia grodzki mścisławski 1671 roku, z żony Zofii Wadaszyńskiej miał synów: Ludwika, Mikołaja i Szymona (Bon.). Ignacy, dziedzic dóbr Cety, w pow. przedeckim 1758 r. (Ks. Gr. Przedeckie).

HORUCKI h. SAS. Jan, proboszcz grecko-katolicki w Kamionce Wołoskiej, zm. 1811 r., z żony Maryanny Ciesielskiej pozostawił synów: Jana, Michała, Onufrego i Piotra (Zbiory Dr. M. Dunina-Wąsowicza).

HORWAT h. POBÓG. Rodzina kroacko-węgierska. Kacper, dworzanin królewski i kapitan wojsk pieszych, dzielny wojownik przeciwko Moskwie i Szwedom, przyjaciel hetmana Jana Zamoyskiego i towarzysz jego wojennych wypraw, dostał w nagrodę zasług starostwo preńskie, i wraz z bratem Stefanem otrzymał indygenat 1601 r., potwierdzony 1609 r. (Metr. Kor., Don. Vars.); Kacper, fundator i hojny nadawca kościoła w Prenach 1609 r. Walenty, rotmistrz wojsk pieszych, chlubnie odznaczył się na wyprawie smoleńskiej 1633 - 1634 r.

Tadeusz, rotmistrz mozyrski 1771 r., żonaty 1v. z Maryanną Jeleńską, kasztelanką nowogrodzką, a 2v. z Franciszką Bohuszewiczówną, pozostawił syna Ignacego, sędziego grodzkiego mozyrskiego 1787 r., po którym z żony Józefy Rudnickiej córki: Franciszka Bykowska, Marya za Kazimierzem Jeleńskim, Katarzyna za Heronimem Kiniewiczem, Filipina za Onufrym Węcławowiczem i synowie: Aleksander, Stanisław, Otton i Daniel.

Aleksander, chorąży rzeczycki 1796 r., z żony Klotyldy Wołodkowiczówny pozostawił córki: Felicyę za hr. Karolem Grabowskim, Jadwigę, żonę Heronima Kiniewicza, Zofię za hr. Józefem Tyszkiewiczem i syna Aleksandra, marszałka gub. kijowskiej 1863 r., po którym z Jadwigi Giecewiczówny synowie: Aleksander, Stanisław i Konstanty wylegitymowani w Cesarstwie 1854 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kijowskiej, a córki, Marya za Maurycym Horwatem i Jadwiga Chomińska.

Otton, marszałek gub. mińskiej 1848 r., żonaty 1v. z Ludwiką, córką Leona Osztorpa, marszałka gub. mińskiej, a 2v. z Wojniłowiczówną, umarł bezpotomnie.

Daniel, dziedzic Narowli, w pow. rzeczyckim, i Przyborska, w gub. kijowskiej, zaślubił Ifigenię Katyńską i z niej pozostawił córkę Maryę za Maciejem Chłapowskim i synów: Artura, Maurycego i Daniela; z nich Artur z żony Heleny Sianożęckiej ma syna Edwarda, żonatego z Oskierczanką, a Maurycy z żony Maryi Horwatówny ma synów, Artura, Stanisława i córkę Janinę za Włodzimierzem Ordą (Bon.).

HORYSZOWSKI v. HORYSZEWSKI v. ORYSZOWSKI h. NAŁĘCZ. Piszą się z Horyszowa, w bełzkiem. Klemens 1440 r. na sądach we Lwowie, a Jan 1470 r. w Chełmie. Stanisław, Piotr, Maciej i Aleksander, synowie Melchiora, 1544 r. Piotr zabezpieczył na Horyszowie i Woli Horyszowskiej sumę Komorowskiemu, który ją w 1551 r. odstąpił Cieciszowskiemu, a w 1557 r. zastawił swój dział w Horyszowie i Łączkach Komorowskiemu. Maciej kwitował Komorowskiego 1560 r. Piotr, żonaty 1590 r. z Anną Korybutówną, posiadał 1578 r. wraz z Aleksandrem Horyszów Lacki. Błażej, 1584 r. surogator grodzki horodelski, dziedzic Horyszowa Ruskiego. Córka Błażeja z Agnieszki Leszczkowskiej, Helena, 1611 r. Stanisławowa Kocięcka, później 2v. Stanisławowa Żulińska, nie żyła już 1624 r. Stanisław, dziedzic Horyszowa Ruskiego 1616 r. (Zap. Tryb. Lubel.).

Łukasz i Błażej, synowie Adama, 1549 r. (Conv. Piotrk.). Stanisław na Chodywańcach, Przeworsku i Rudzie zabezpieczył 1562 r. posag żonie Dorocie z Komorowskich, a 1572 r. sprzedał część swą tych dóbr bratu Janowi. Inny Stanisław, syn Łukasza, współdziedzic Chodywaniec, zapisał 1618 r. żonie Maryannie z Chamców 10 tys. fl. oprawy; ich syn Błażej odkupił 1648 r. od spadkobierców Barbary, 1v. Andrzejowej Kotuskiej, 2v. Andrzejowej Łychowskiej, część Horyszowa Ruskiego, a córki, Elżbieta już 1631 r. wdowa po Wawrzyńcu Jahodyńskim i Anna 1639 r. za Janem Skarbkiem. (Akta Bełzkie i Lubelskie, Zbiory Dr. M. Dunina-Wąsowicza). Stanisław, dziedzic Horyszowa 1640 r., skarbnik bełzki, zaślubił Annę Niedźwiecką i z niej miał synów: Piotra, Stanisława, Błażeja i Kazimierza, dziedziców na Horyszowie 1638 r. (Zap. i Wyr. Tryb. Lubel.).

HORYTOWICZ. Hrehory podpisał elekcyę 1697 r. z wojew. ruskiem.

HORZASKI. Bazyli podpisał elekcyę 1697 r. z wojew. ruskiem.

HOŚCIŁO v. HOŚCIŁŁO. Krzysztof-Jan z pow. kowieńskim podpisał elekcyę 1674 r.

HOŚCIŁOWICZ. Jan, ziemianin witebski 1636 r. (Bon.).

HOŚCISŁAWSKI rzadziej OŚCISŁAWSKI h. KORCZAK, z Hościsławic, w wojew. ruskiem. Fedor 1473 r. na części Zabłociec, a Tyszko 1508 r. na części Hościsławic dziedzice. Ignacy, 1589 r. dziedzic części Suszycy. (Ks. poborowe). Łukasz zapewnił 1614 r. siostrze swej Naści, 1v. Jaroszowej Tustanowskiej, 2v. Stanisławowej Ciołek-Komorowskiej 2000 fl., a 1622 r. był  wyznaczony opiekunem jej dzieci. Aleksander zostawił z Heleny Kleofasównej syna Aleksandra i córkę Zofię, żonę Konstantego Sienkowskiego, których procesował w 1668 r. Stadnicki. Jan, nieżyjący już 1664 r., z Anny z Bylińskich miał dzieci: Bazylego, ożenionego z Teofilą z Biały, Stefana, Maryannę, Ewę i Zofię (Zap. Tryb. Lubel.). Jerzy, dziedzic na części Hościsławic, żonaty z Anną z Dobrej Brylińską, która 1676 r. już jako wdowa po drugim mężu Janie Uchaczu wzięła w zastaw część Dubkowic, zostawił syna Stefana, ożenionego 1690 r. z Klarą z Rylskich. (Akta Lwowskie i Przemyślskie, Zbiory Dr. M. Dunina-Wąsowicza).

HOSCKI h. KIERDEJA. Senatorowie w rodzinie: Gabryel, kasztelan kijowski 1621 r., um. 1632 r. Roman, kasztelan kijowski 1632 r. Zamożna w XVI stoleciu wołyńska rodzina, i ma być jednego pochodzenia z Woroniczami i Olizarami. Jej przodek Holenko około 1450 r. miał mieć dwóch synów, jednego, od którego pochodzi rodzina Strybel, i drugiego, który otrzymawszy w sukcesyi m. Hoszczę (obecnie Huszczę), wziął od niego nazwisko Hoscki, pisane także Hostski i Hojski. Bohdan, syn Senka, podczaszy litewski i klucznik łucki, i syn jego Bazyli dostawiali na potrzeby wojenne 10 zbrojnych konnych (Metr. Litew. z 1528 r.). Bohdan miał córkę Juliannę za Janem Turem i trzech synów: Jana, Aleksandra, dworzanina królewskiego 1510 r., posiadacza dóbr Babicze, w pow. mozyrskim, i Bazylego.

Bazyli, dworzanin królewski 1529 r., miał mieć córki, Annę za Michałem Hreczyną, Nastazyę za Iwanem Łosiatyńskim, i synów, Jerofieja, ożenionego z Anną Kozińską, dziedzica dóbr Krupe i Poczajewa, sędziego ziemskiego łuckiego 1580 r., i Romana, dziedzica Hoszczy 1580 r., po którym z Doroty Korczmińskiej synowie, Jerofiej i Gabryel. Jerofiej podpisał Unię 1569 r.; poseł na sejm 1573 r., sędzia kapturowy wołyński 1573 r., miał dwie żony, Katarzynę ks. Porycką i Krystynę Kierdejównę-Mylską. z której synowie, Bazyli i Wacław, chorąży wołyński 1623 r.

Gabryel, wojownik przeciwko Gdańszczanom 1577 r., Moskwie 1579 - 1581 r. i Tatarom 1618 r., odznaczył się przy zdobyciu Wielkich Łuk i w bitwie pod Oryninem; starosta owrucki, w 1625 r. komisarz do urządzenia Kozaków, był marszałkiem dworu ks. Ostrogskich; z chorążego kijowskiego kasztelan kijowski 1621 r., gorliwy Arjanin, osadził swych współwyznawców w Hoszczy. Kasztelan miał dwie żony, Katarzynę Jełowicką i Polonię Chrynicką; z 1-ej żony córka Regina za Mikołajem ks. Sołomereckim, kasztelanem smoleńskim, i synowie, Prokop poległ w bitwie z Tatarami pod Oryninem 1618 r., a Roman walczył w oblężeniu Smoleńska 1611 r. Roman, podkomorzy 1613 r., a starosta włodzimierski 1625 r, kasztelan kijowski po ojcu 1632 r., fundował zbór i szkoły aryańskie w Hoszczy; z żoną Aleksandrą Niemiryczówną, 1v. Zaborowską, bezpotomny i ostatni z familii, chciał swój majątek przekazać Rzeczypospolitej jako ordynacyę, z której dochód miał służyć na utrzymanie pewnej liczby stałego wojska, lecz śmierć przeszkodziła mu w uskutecznieniu tego zamysłu (Bon.).

HOSIENIEWICZ. Żdan, rotmistrz królewski wojsk tatarskich 1658 r. Eliasz, syn Żdana i Jachny, procesował 1664 r. Spinka (Zap. i Wyr. Tryb. Lubel.).

HOSIEROWICZ. Józef, sekretarz królewski, komisarz do rozgraniczenia dóbr w ziemi czerskiej, Czaplin Większy i Staniszewice Większe 1761 r. (Perp. Czerskie).

HOSS. Jan, chorąży chełmiński, prowadził proces z Józefem Wysockim, podczaszym sieradzkim, 1720 r. (Metr. Kor.).

de HOSSON. Rudolf, pułkownik regimentu pieszego wojsk koronnych 1779 r. Antoni, podchorąży 1785 r., został 1789 r. chorążym wojsk koronnych (Metr. Kor., Kancl., Sigil.).

HOSTYŁOWSKI v. HOSTIŁOWSKI. Paweł 1669 r., a Jerzy 1685 r. w wojew. chełmskiem (Bon.).

HOSTYŃSKI. Olbracht, dziedzic części dóbr Skomorochy Małe, pozwany w 1659 r. o zabójstwo Aleksandra Czekanowskiego, a w 1668 r. przez instygatora o obrazę majestatu (Wyr. Tryb. Lubel.).

HOSZCZAR. Jerzy, starosta kirylski, poseł ziemi inflanckiej na sejm,  podpisał elekcyę 1648 r. (Vol. Leg.).

HOSZCZEWSKI. Antoni, kanonik smoleński 1793 r.

HOSZCZYŃSKI. Andrzej (lecz może właściwie Goszczyński) wojski horodelski, cytowany w Vol. Leg. 1667 r.

HOSZEWSKI h. KORCZAK. Kazimierz podpisał elekcyę 1764 roku z wojew. Sandomierskiem.

HOSZKIEWICZ. Dominik, podporucznik wojsk litewskich, otrzymał nobilitacyę 1790 r. (Vol. Leg.).

HOSZOWSKI h. SAS. Dawna i licznie na Rusi Czerwonej rozrodzona rodzina; wzięła nazwisko od wsi Hoszowa, w ziemi przemyślskiej. Iwan z Hoszowa podpisał 1464 r. konfederacyę szlachty czerwonoruskiej. Antoni i Roman, dziedzice Brośniowa i na Hoszowie 1578 r. (Ks. poborowe). Iwan i Fedor, synowie Kostia, Andrzej i Iwan, synowie Tomasza, dziedzice Tuchli 1582 r. Iwan żonaty z Marusą Bilińską 1650 r. Daniel. Piotr i Bazyli, synowie Konstantego i Teofili Kańskiej, 1676 r. Marcin, dziedzic Chłopczyc i Michałowic 1681 r. Konstanty, syn Jerzego, 1682 r. (Wyr. Tryb. Lubel.). Jerzy, władyka obrządku greckiego przemyślski 1668 - 1670 r., musiał ustąpić z tej katedry biskupom unickim. Aleksander, Jan z Jawoty, Stefan Kubarycz i Teodor podpisali elekcyę 1697 r. z wojew. ruskiem. Aleksander, podczaszy gostyński 1712 r. Jan, subdelegat grodzki żydaczowski 1720 r.

Po Piotrze z żony Aleksandry z Litynia Lityńskiej synowie, Paweł, Jezuita, zm. 1729 r., i Michał, stolnik inflancki, po którym z żony Eleonory Kraińskiej synowie, Józef, stolnik wendeński 1751 r., żonaty z Teresą Niesiołowską, cześnikówną mielnicką, i Mikołaj; po Mikołaju z żony Zofii Szumlańskiej synowie: Jan, Michał, Teodor, sędzia grodzki żydaczowski 1759 r., Stanisław i Jerzy. Z nich Teodor z Maryanny Sulatyckiej miał córkę Juliannę za Mikołajem Korabiowskim, stolnikiem gostyńskim (Bon.). Adam, skarbnik i sędzia grodzki lwowski 1756 r., ostatnio 1763 r. chorąży żydaczowski; jego brat Bonawentura wylegitymowany w Galicyi 1782 r., a tego wnuk Władysław-Antoni 1844 r. Józef, namiestnik wojskowy, odznaczył się w bitwie pod Hulajpolem i decyzyą sejmu 1789 r. został mianowany oficerem. Ludwik, kanonik przemyślski, Stanisław, łowczy lwowski, i Aleksander, kanonik inflancki 1786 - 1794 r.

Konstanty, syn Mikołaja, senatora krakowskiego, senator krakowski 1828 r., prezes rady ogólnej Towarzystwa Dobroczynności i członek Towarzystwa Naukowego Krakowskiego 1862 r., autor kilku dzieł, dotyczących historyi i numizmatyki krajowej, z żony Emilii Węglińskiej pozostawił synów, Józefa i Ludwika (Żychl.).

Kilkudziesięciu członków tej rodziny z przydomkami: Hłochan, Hołdysz, Jurfiniec, Kubarycz, Markowicz, Misiewicz, Moroz, Siarkowicz, Sienkowicz, Stasiewicz i Stecewicz zostało wylegitymowane w Galicyi 1782 - 1844 r., a Bazyli, Jan, syn Pantaleon, Teodor, Bazyli i Michał, wnukowie Bazylego, i inni 1782 - 1844 r. bez przydomku.

Stefan i Jan, synowie Teodora, z potomstwem w 1796 r., a Jan, syn Andrzeja, w 1804 r. zapisani do ksiąg szlachty gub. kijowskiej.

Po Andrzeju, dziedzicu dóbr Hoszów, w wojew. ruskiem, pochodzący: Julian z synami: Kajetanem, Wilhelmem i Kazimierzem, oraz Wawrzyniec, synowie Piotra, w 1848 r., a po Kajetanie, synu Antoniego, poruczniku wojsk polskich 1793 r., syn Jan z synami: Fortunatem, Tytusem, Janem, Ryszardem i Walerym w 1846 r. wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

HOTYŃSKI. Józef-Antoni podpisał konfederacyę generalną litewską 1764 r. (Vol. Leg.).

HOUFMAN h. TOPÓR. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1820 r.

HOUWALT h. HOUWALT. Hrabiowie, baronowie i szlachta. Herb - tarcza na cztery kwadraty podzielona; w I i II częściach, w polach błękitnych, orzeł polski biały, w III części, w polu czerwonem, lew, w IV części szachownica srebrna i czerwona. Niektórzy przecież kładą w I części, w polu srebrnem, drzewo palmowe o pniu złotym, a zielonych zwieszonych na dół liściach, w II części, w polu czerwonem, od brzegów tarczy pół orła białego, w III części błękitnej lew w lewo z głową zwróconą w prawo, w IV części szachownica czerwona i biała.

Krzysztof, syn Krzysztofa i Urszuli von Löbenstein, służył w wojsku szwedzkiem jako podpułkownik i chlubnie odznaczył się w kilku bitwach, a mianowicie pod Frankfurtem, i w nagrodę otrzymał szlachectwo szwedzkie 1632 r. Po zakończeniu wojny 30-letniej wszedł na służbę m. Gdańska jako nadkomendant wojsk, wkrótce później przyjął służbę elektora brandeburgskiego w stopniu generała-majora, a gdy wybuchła wojna polska z Kozakami, wezwany od Jana Kazimierza, objął dowództwo nad piechotą polską 1649 r. i w 1652 r. otrzymał indygenat polski, zatwierdzony na sejmie 1662 r., i odmianę w herbie przez dodatek w nim orła białego. Krzysztof nabył majątki Maldeuten, Posorten, Neustraupitz i in., i z Florentyny von der Beecke pozostawił dwóch synów, z których jeden osiedlił się na Litwie, a drugi przeszedł do Szlązka; tego drugiego potomkowie fundowali majorat Straupitz i otrzymali tytuł baronowski, a w 1840 r. baron Henryk otrzymał tytuł hrabiowski dla seniorów swojej rodziny z prawem dziedzicznego zasiadania w Izbie panów pruskich.

Z gałęzi osiedlonej na Litwie. Wilhelm, syn Krzysztofa, zaślubił N. Wagenheimównę i z niej miał synów, Antoniego i Krzysztofa-Jana.

Antoni pozostawił córki, Annę Kamieńską, Helenę Widziską i synów, Rafała i Jerzego. Rafał, dziedzic Szelewki (?) 1795 r., z żony Mosiewiczówny miał córkę Teresę Hołyńską i kilku synów.

Jerzy, skarbnik inflancki 1791 r., z żony Hrehorowiczówny miał córki, Helenę Kiernożycką, podstolinę łukowską, Annę za bar. Engelhardtem, pułkownikiem litew., i synów: Ignacego, kanonika inflanckiego 1775 r., prałata i kantora żmudzkiego, kanonika wileńskiego i kawalera orderu św. Stanisława, Antoniego, krajczego inflanckiego 1787 r., i Onufrego.

Onufry, właściciel Mejszagoły, podstoli i pisarz grodzki zawilejski, prezes sądów głównych gub. wileńskiej 1800 r., z żony Franciszki Bułharynówny pozostawił synów, Krzysztofa, kapitana wojsk ros., po którym syn Onufry, generał wojsk ros., i Jerzego, porucznika wojsk ros., po którym syn Witold, dziedzic Mejszagoły.

Bronisław, dóbr Bejnarowo, Franciszek, dóbr Pojule, Jerzy, dóbr Mondejki, i Stanisław, dóbr Pacuny dziedzice 1882 r., w gub. kowieńskiej, synowie Jerzego.

Krzysztof-Jan, młodszy syn Wilhelma, miał dwie żony, Dobrzyńską, z której córki, Dorota Sławińska, Anna Jurewicz i syn Jan-Teodor, i N. Hanównę, z której córka Krystyna Oziembłowska i syn Jerzy.

Jan-Teodor, posesor dóbr Łapiszki, miał dwie żony, Bemównę, z niej córki: Bogumiła Towiańska, Barbara za Ludkiewiczem, Elżbieta Markiewiczowa i syn Adam, i Katarzynę Świętorzecką, z tej synowie, Jan, rotmistrz upicki, żonaty z Katarzyną Piotrowską, i Mikołaj, dworzanin skarbowy litewski, ożeniony 1v. z Brygidą Grądzką, 2v. z Anną Kiersnowską.

Adam zaślubił Barbarę Szolcównę i z niej miał córkę Urszulę za Wołkowickim, sędzim ziemskim grodzieńskim, i synów: Stanisława, regenta ziemskiego grodzieńskiego 1786 roku, Andrzeja, po którym z Konstancyi Rymszówny synowie: Stanisław, Lucyan i Wincenty, Józefa, tego z Tekli Zielińskiej synowie: Adam, Ignacy, Józef i Kazimierz, Antoniego, sędziego grodzkiego telszewskiego, żonatego z Maryanną Montowtówną, z której syn Kamil-Stanisław pozostawił syna Kamila, ożenionego z Bronisławą Kudrewiczówną (Bon.).

Józef, syn Józefa, deputat szlachty gub. wileńskiej 1846 - 1859 r. Gabryel, syn Adama, z synami, Janem i Karolem-Adamem, Stanisław, Lucyan i Wincenty, synowie Andrzeja, Jerzy, syn Krzysztofa, z synami, Jerzym i Adamem i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1829 - 1855 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej.

HOWEL v. HOLWEL. Michał-August, sekretarz królewski 1705 r., żonaty z Katarzyną Prażmowską, miał synów, Bernarda i Teodora, kanonika gnieźnieńskiego i sekretarza królewskiego 1742 r., scholastyka inflanckiego i kanonika pułtuskiego 1766 r. (Metr. Kor., Kancl.).

HOWEN. Szlachta inflancka; z niej Otton-Herman, szambelan Stanisława Augusta i komisarz do rozsądzania spraw 1775 r. (Kancl., V. Leg.).

HOWERBEK v. HOWERBECK h. HOWERBECK. Baronowie. Herb - w poprzek tarczy belka ukośna, na niej trzy kaczki.

Rodzina flamandzka. Jan, dziedziczny stolnik elektora brandeburgskiego, poseł w Polsce elektora Fryderyka Wilhelma, należał do układu traktatu oliwskiego; w 1658 r. otrzymał indygenat polski (Vol. Leg.), a w 1663 r. został baronem państwa rzymskiego z odmianą w herbie, którą również jak i tytuł zatwierdzone mu zostały w Prusach 1669 r. Piotr, sekretarz królewski 1641 r. Bar. Jan-Teodor i Ludwik z Howerbeka podpisali elekcyę 1674 r. z wojew. malborgskiem. Bar. Dietryk, poseł 1698 r. Jan-Ludwik, pułkownik królewski, starosta augustowski 1715 r., żonaty z Krystyną Ostromirską (Metr. Kor., Sigil.).

HOWNOWSKI h. PRAWDZIC. Piszą się z Hownowa, w ziemi bełzkiej. Mikołaj żonaty z Beatą z Czołowic 1492 r. Andrzej, dziedzic na Hownowie i Śniatyczach, nabył części Bonunina 1498 r. (Bon.).

HOWOROWSKI. Cytowani w aktach nowogrodzkich 1791 r.

HOZIUSZ h. HOZIUSZ. Herb - tarcza wzdłuż przedzielona, w prawej stronie, w polu czerwonem, sześć kul złotych: jedna, dwie, dwie i jedna (podług Niesieckiego sześć bułek złotych), w lewej części noga ludzka po kolano; w koronie trzy pióra strusie, lub dwa rogi, złoty i czerwony.

Senatorowie w rodzinie: Stanisław, biskup chełmiński 1549 r., warmiński 1551 r., kardynał 1561 r., um. 1579 r. Stanisław, biskup inflancki 1721 r., kamieniecki 1721 r., płocki 1732 r., poznański 1732 r., um. 1738 r.

Rodzina krakowska, pochodzenia niemieckiego; właściwem jej nazwiskiem było Hosz. Jan, rajca krakowski 1428 r., miał syna Ulryka, zabiegłego i przedsiębierczego, który osiadłszy w Wilnie, wiele przyłożył się do pomyślności tego miasta przez zaprowadzenie w niem różnych fabryk i zakładów, jak papierni, młynów, stałych mostów na Wilii, szpitali i t. p. Zarządzał też mennicą i przyprowadził ją do pomyślnego stanu; umarł horodniczym wileńskim, pozostawiwszy z dwóch żon córki: Annę za Hektorem von Watt, Brygidę 1v. za Stanisławem Krupką, 2v. żonę Piotra Dangla i 3v. za Janem Morsztynem, rajcą krakowskim, Barbarę, żonę Heronima Bera, i synów: Stanisława, Jana i Ulryka, którzy otrzymali zaświadczenie w 1561 r. swego szlachectwa niemieckiego (Metr. Kor.).

Stanisław, sekretarz królewski i kanonik warmiński 1538 r., kanonik krakowski i sandomierski, kustosz warmiński, w 1549 r. biskup chełmiński, a w 1551 r. warmiński, w 1561 r. kardynał, niepospolitej nauki, wymowy i zdolności, jeden z najdzielniejszych obrońców katolicyzmu, a przeciwnik herezyi, którą zbijał w licznych swych dziełach, powszechną dla niepospolitej erudycyi i wytworności stylu wziętość mających w Europie; poseł od króla Zygmunta Augusta do cesarzy Ferdynanda i Maksymiliana i do Rzymu, i jego gorliwości należy przypisać, że Polska, a szczególniej Prusy, nie stały się całkowicie dysydenckiemi. Kardynał umarł w Rzymie 1579 roku.

Jan, dziedzic dóbr Bezdany, horodniczy wileński, starosta gutstadski, dzierżawca wołkowyski, lubowski, lawaryski i orański, um. 1595 r., pozostawiwszy synów, Stanisława, kanonika warmińskiego, i Ulryka, oraz córkę Annę za Michałem a Preuck, starostą brunsbergskim.

Ulryk, trzeci syn Ulryka, z żony Agnieszki Deciuszówny miał trzech synów, z których Stanisław, kanonik warmiński, złożywszy tę dostojność, został kapucynem, Ulryk, dziedzic na Bezdanach, pisarz skarbu litewskiego; z jego potomków: Paweł, Kazimierz i Jan 1674 r., a Kazimierz 1697 r. podpisali elekcye z wojew. Witebskiem.

Z innych członków tej familii. Stanisław podpisał elekcyę 1632 r. z ziemią wyszogrodzką; tego, lub innego Stanisława syn Wojciech, dziedzic dóbr Magnuszewice, Wilcza i Węgrzynów, z żony Anny Wołowskiej zostawił córki: Rozalię za Stefanem Brodzickim, kasztelanem kamieńskim, Konstancyę 1v. za Stanisławem Pruszakiem, 2v. żonę Michała Kierskiego, Ludwikę Trąmpczyńską (Bon.) i trzech synów; z tych: Jan ożeniony z N. Zakrzewską, Michał, owdowiawszy, został księdzem i był kanonikiem chełmskim, a Stanisław, z kanonika kujawskiego kanonik krakowski i chełmiński, kustosz, a w 1717 r. sufragan przemyślski, biskup utycki 1717 r., biskup inflancki 1721 r. i tegoż roku kamieniecki, a w 1732 r. płocki i ostatecznie poznański, kilkakrotnie deputat na Trybunał koronny, w 1724 r. zasiadał w sądzie toruńskim; um. 1738 r.

HRANICKI. Samuel cytowany w aktach mińskich 1647 r. Kazimierz podpisał pospolite ruszenie 1698 r.

HRANKOWSKI. Bazyli, Jan, dwóch Michałów, Piotr i Ignacy 1782 r., po Ignacym synowie, Teodor i Jan, oraz Michał, syn Teodora, Jan i Łukasz, synowie Jana, 1840 - 1842 r., a po Janie syn Jan i wnukowie: Józef, Mikołaj i Karol 1848 r. wylegitymowani w Galicyi.

HRAZNY, zobacz GRAZNY.

HREBECKI. Aleksander, podczaszy bracławski 1780 r.

HREBIŃSKI h. SZELIGA odm. Niektórzy z Krzczonowiczów, albo Chrzczonowiczów na Litwie brali od majątku przydomek Hrebiński, który niekiedy używali jako nazwisko. Aleksander, cytowany u Kojałowicza, wojownik przeciwko Moskwie i Szwedom w XVII stuleciu.

HREBNICKI h. HREBNICKI. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1819 r.

HREBNICKI h. NALEWKA. Herb - w polu czerwonem biała nalewka w prawo; na hełmie w koronie trzy pióra strusie.

Na Białej Rusi. Andrzej, Stefan i Jan, strażnik witebski, żonaty z Zofią Stachowską, byli przez lat kilkanaście więzieni w Moskwie 1677 r. (Vol. Leg.). Jakób Doktorowicz, dziedzic Hrebnicy i Hankowa, w wojew. Witebskiem 1598 r., miał syna Mikołaja, żonatego z Anną Wojnianką; jego syn Kazimierz-Aleksander, cześnik 1656 r., a wojski połocki 1659 r., dziedzic dóbr Obola, zaślubił Barbarę Chrapowicką i z niej miał córki, Annę za Janem Rypińskim, Eleonorę za Pawłem Konińskim, sędzią pogranicznym połockim, i syna Michała-Kazimierza (Bon.).

Michał-Kazimierz, skarbnik połocki 1664 r., podpisał elekcyę 1674 r. z wojew. połockiem; z żony N. Szostowickiej jego syn Antoni, skarbnik witebski 1745 r., z żony Jadwigi Szpakowskiej miał trzech synów: Adama, horodniczego połockiego 1764 roku, Stanisława i Mikołaja. Stanisław, pisarz grodzki połocki, podpisał elekcyę 1764 r. z wojew. połockiem; z żony Konstancyi Pakoszówny miał syna Józefa, szambelana Stanisława Augusta, ostatnio marszałka szlachty pow. połockiego 1809 r., po którym syn Stanisław, dziedzic Obola, marszałek pow. połockiego, z żony Teresy Makowieckiej miał córki, Adelę za Aleksandrem Hołyńskim, Teresę za Antonim Samiszczem i synów, Stanisława, żonatego z Konstancyą Samiszczanką,  i Edwarda, ożenionego z Dzierożyńską (Żychl.).

Mikołaj, najmłodszy syn Antoniego i Szpakowskiej, dziedzic Orzechowna i Łutowa, strażnik połocki 1764 r., komisarz cywilno-wojskowy 1791 r., zaślubił Franciszkę Szyszkównę i z niej miał syna Dyonizego, dziedzica Orzechowna, szambelana Stanisława Augusta 1789 r., horodniczego połockiego 1791 r., po którym z żony Anny Koszczycówny córki, Barbara za Augustynem Brzostowskim, Franciszka za Józefem Szczytem, marszałkiem lepelskim, i synowie: 1) Mikołaj, marszałek szlachty gub. witebskiej 1845 r., ożeniony z Pauliną ks. Drucką-Lubecką, z niej syn Otto i 2) Justyn, po którym z żony Tekli Górskiej córki, Marya za Edwardem Ważyńskim, marszałkiem szlachty pow. oszmiańskiego, Zofia za Konstantym Gieczewiczem i syn Adam, dziedzic Orzechowna, zaślubił Katarzynę Szczyt-Niemirowiczównę, wdowę po Władysławie hr. Mostowskim.

Floryan, oficyał wileński, arcybiskup połocki 1715 r., opat hleborski 1747 r., metropolita kijowski 1748 r., um. 1762 r. Franciszek, miecznik witebski 1733 r. Antoni, podstoli miński 1744 r. Antoni-Urban, syn Felicyana, podstolego smoleńskiego, starosta micuński 1760 r., z żony Anny Korsakówny, podstarościanki starodubowskiej, miał synów, Ignacego, kanonika smoleńskiego, i Jana, podpułkownika artyleryi 1781 r., generała wojsk litewskich, po którym z Konstancyi Białozorówny córki, Anna za Cypryanem Chaleckim i Teodora za Wincentym Sołtanem (Bon.).

HREBNICKI h. OSTOJA. Niektórzy z Hrebnickich, herbu Nalewka, zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1818 roku, brali mylnie herb Ostoja.

HREBNICKI h. SAS. Anna, żona Jacka Butowicza, chorążego kijowskiego 1570 r. Iwan, podsędek łucki, poseł na sejm 1595 r. Ignacy, syn Michała, z synem Adamem i tego synowie: Adam, Antoni i Karol wylegitymowani w Cesarstwie 1863 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej. Aleksy, syn Teodora, naczelnik poczty w Charkowie 1873 r.

HRECZKA v. HRECZKO. Kazimierz, subdelegat 1747 r., a cześnik chęciński 1753 r., żonaty z Teofilą Podoską, 1v. Szembekową, 2v. Dorpowską 1727 r. (Ks. Gr. Przedeckie). Aleksander, Andrzej i Tomasz 1756 r. (Wyr. Tryb. Lubel.).

HRECZYCHA h. TRĄBY. Kazimierz, syn Teodora, z synami, Feliksem i Franciszkiem, Jan, syn Franciszka, Adam i Andrzej, synowie Józefa, oraz Felicyan, Klemens, Maciej i Michał, synowie powyższego Andrzeja, a potomkowie Marcina, dziedzica dóbr Hreczychy 1668 r., w wojew. nowogrodzkiem, zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1819 r. (Bon.).

HRECZYK. Cytowani w aktach nowogrodzkich 1770 r.

HRECZYŁOWSKI. Stanisław, ziemianin połocki, żonaty 1668 roku  z Konstancyą Świderską (Bon.).

HRECZYNA h. KORCZAK. Heronim, podczaszy brzeski 1650 r. Bazyli, Błażej, Jan i Teodor, synowie Jana, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1855 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

HRECZYNA v. HRYCZYNA h. TRĄBY. Maciej (1490 - 1520 r.) miał dwóch synów, Wojnę i Kierdeja; od Wojny pochodzi rodzina Wojnów, herbu Trąby, od Kierdeja zaś Hreczynowie, biorący przydomek Kierdej. Falko, poborca piński 1528 r. Michał żonaty z Anną Hoscką 1540 r. Jakób, podsędek brzeski 1568 r. Falko, podkomorzy piński 1590 r. Jakób, podkomorzy piński 1602 r. N., rotmistrz w Moskwie 1608 - 1612 r., w 1611 r. był deputowanym od wojska skonfederowanego w Moskwie do króla Zygmunta III z prośbą o wypłatę całego żołdu. Jarosz, podczaszy piński, podpisał elekcyę 1632 r. Jan Kierdej, podsędek piński 1637 r. Jan, Jerzy i Stefan z wojew. brzeskiem 1648 r. i Piotr z pow. pińskim 1674 r. podpisali elekcye. Aleksander, Antoni, Tomasz i Józef 1752 - 1756 r. (Wyr. Tryb. Lubel.). Mateusz, chorąży 1790 r., został 1791 r. porucznikiem kawaleryi narodowej (Kancl.). Grzegorz, matematyk, profesor w uniwersytetach, kijowskim i charkowskim, um. 1840 r.

Po Janie, dziedzicu dóbr Gnojno, w ziemi mielnickiej 1713 r., syn Andrzej miał syna Józefa, a ten syna Łukasza, po którym z Urszuli Juszkiewiczówny syn Jan wylegitymowany w Królestwie 1844 r.

HREHOROWICZ h. LUBICZ. Dawna rusko-litewska rodzina, bierze przydomek Wersocki. Fedor, pisarz litewski, starosta stokliski, poseł do Moskwy 1493 i 1499 r., miał syna Michała, dworzanina królewskiego 1516 r. Paweł cytowany w Metr. Lit. 1528 r. Adam z wojew. trockiem 1632 roku, Marcyan Wersocki, sędzia ziemski wiłkomierski, z pow. wiłkomierskim 1674 r., Jakób i Trojan z wojew. wileńskiem, Jan i Konstanty z wojew. trockiem, Jan z wojew. mińskiem 1697 r., a Stanisław z wojew. mińskiem 1764 r. podpisali elekcye. Andrzej, oficyał i kanonik wileński, um. 1656 r. Jan, skarbnik smoleński 1716 r. Samuel, syn Jana, z Maryanny Lenkiewiczówny miał syna Władysława, który podpisał konwokacyę generalną litewską 1764 r. N. za Jerzym Houwaltem, skarbnikiem inflanckim 1791 r.

Władysław, tytułowany skarbnikiem rzeczyckim 1791 r., pozostawił syna Józefa, sędziego sądów gub. mińskiej, który miał dwie żony, Wincentynę i Marcyannę Bohdanowiczówny, łowczanki mińskie, i z nich miał synów: Augusta, żonatego z Barbarą Worońcówną, łowczanką mińską, Tadeusza, ożenionego z Emilią Kossówną, i Władysława, po którym synowie: Józef, Tadeusz, Antoni, Jan i Wiktor.

Tomasz, rotmistrz wojsk litewskich 1713 r., miał syna Mikołaja, po którym synowie, Ignacy z Maryanny Zawadzkiej pozostawił synów, Stanisława i Wincentego, Karol, porucznik wojsk polskich 1831 r., z żony Józefy Gilewskiej pozostawił synów: Karola, Aleksandra i Władysława (Bon.).

Augustyn, Wincenty i Zygmunt, synowie Franciszka, 1798 r., Stanisław 1800 r., Tomasz, syn Jana, 1819 r., oraz Ignacy, syn Jana, z synami, Feliksem i Marcinem 1821 r. zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej i kowieńskiej.

HRESZCZEŃKO h. BUŁAT. Posiadali w wojew. ruskiem majątek Hreszczanka. Po Danielu, dziedzicu Hreszczanki 1718 r., synowie, Szymon i Błażej 1738 r., po których pochodzący: Leon z synami, Sewerynem i Ludwikiem, Stefan z synami: Atanazym, Marcinem, Aleksym i Andrzejem, Jan z synami, Koźmą i Stefanem i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1842 - 1849 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

HRESZNIK. Seweryn, syn Jana, i żona jego Fedora Dolhalówna, byli posesorami dóbr Kotki i Czołuzów, w krzemienieckiem 1584 r. (Bon.).

HRODYŁOWSKI v. HORODYŁOWSKI v. HORODOŁOWSKI z Horodyłowa, w wojew. ruskiem. Paweł pokwitował 1526 r. Komorowskiego z 60 grzyw, jako spadku po swej ciotecznej siostrze Katarzynie, żonie tegoż Komorowskiego. Marcin, Wawrzyniec i Jakób, synowie Stanisława, i brat ich stryjeczny Mikołaj, który 1564 r. zeznał zapis dożywocia z Katarzyną Russyanówną, dziedziczyli 1578 r. na Horodyłowie, Oskierczycach i Chrościcach. Marcin żonaty 1575 r. z Dorotą Drohiczańską. Jakób zeznał 1582 r. zapis dożywocia z żoną Martą, córką Malchra Komorowskiego. Wawrzyniec, żonaty 1575 r. z Katarzyną Rogalanką, zabezpieczył na swej części Horodyłowa sumę Komorowskiej, którą ona 1615 r. odstąpiła Mireckiemu. Piotr na Żelechowie, żonaty z Dorotą z Dębskich, podsędkówną buską, miał z nią córkę Zofię, 1627 r. żonę Piotra Pawłowskiego. Józef Horodiłowski, żonaty z Marusią Iwanicką, przemieszkiwał 1619 r. w łuckiem. Mikołaj, od 1618 r. dziedzic na Tehłowie i części Mircza, zostawił synów, Pawła i Mikołaja, którzy sprzedali 1622 r. część swą w Tehłowie trzeciemu bratu Piotrowi, oraz córkę Jadwigę już 1611 r. za Janem Łaszczem-Kobielskim. Zofia 1608 r. za Janem Rogalą, Katarzyna 1627 r. za Pawłem Radzanowskim, a Elżbieta z Hrodyłowskich Puczniowska pozwała 1645 r. Komorowskiego o sumę. Katarzyna z Czaplickich, wdowa po Mikołaju Hrodyłowskim, pokwitowała 1674 r. Walicką. Mikołaj, syn Jana i Urszuli Godaczewskiej, 1680 r. (Akta bełzkie, buskie i lubelskie, Zbiory Dr. M. Dunina-Wąsowicza).

HROMYKA h. ABDANK. Dawna litewska rodzina, bierze przydomek Skarbek. Grzegorz Isajewicz w 1499 r. jeździł do Moskwy z zawiadomieniem o chorobie królowej Heleny; pisarz litewski 1499 r., klucznik wileński i namiestnik świsłocki, należał do poselstwa do Moskwy 1509 r., a 1528 r. obowiązany był dostarczać ze swych posiadłości 10 zbrojnych na potrzeby wojenne (Metr. Lit.). Nastazya, żona Onikieja Hornostaja, starosty czerkaskiego 1530 roku. N., rotmistrz, służył w wojsku Dymitra Samozwańca I i wzięty był do niewoli 1606 r. Jan-Władysław, cześnik oszmiański 1697 r. Krzysztof-Antoni, budowniczy oszmiański 1733 r. Tadeusz-Michał podpisał manifest szlachty litewskiej 1763 r. Ignacy Skarbek, cześnik starodubowski, podpisał elekcyę 1764 r. z pow. oszmiańskim. Michał, porucznik petyhorski, cytowany w Vol. Leg. 1775 r. Jakób, syn Izydora, kasyer pow. bielskiego 1851 r. Teodor, syn Jakóba, dyrektor kancelaryi rządu gub. lubelskiego 1854 r.

HROMYKA h. SZEPTYCKI. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1799 r.

HROZNOWSKI. Szymon z żoną Maryanną z Pohoskich, Andrzej z żoną Rozalią Wołkowską, i Józef nabyli części dóbr Wołyńca 1760 r. (Bon.).

HRUDZIN h. KORWIN. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej przed 1831 r.

HRUDZINA-ZABOROWSKI h. RAWICZ. Łukasz i księża: Jan, Marcin, Jakób i Ignacy otrzymali 1775 r. nobilitacyę i herb Rawicz, jaki przedtem używali (Kancl.).

HRUNICKI. Wzięli nazwisko od wsi Hrunice, na Podlasiu, która dopiero w 1771 r. wyszła z ich rąk przez sprzedaż Czarnockim. Po Serafinie, dziedzicu Hrunic, syn Stanisław 1598 r. Mikołaj, wojski owrucki 1680 r. Mikołaj, Andrzej i Wojciech, dziedzice dóbr Hrunice, w ziemi drohickiej, pozwani o dziesięciny 1683 r. (Zap. i Wyr. Tryb. Lubel.). Antoni, skarbnik podlaski 1726 r.

HRUŚNIEWSKI. Piszą się z Hruśniewa, na Podlasiu. Andrzej, Jan i Stanisław, synowie Cherubina, dziedzice na Hruśniewie 1543 r. (Metr. Lit.); z nich Stanisław pozostawił syna Kacpra, dziedzica części Hruśniewa 1596 r. (Wyr. Tryb. Lubel.).

HRUŚWICKI v. HRUSZWICKI. Byli na Wołyniu. Filip, żonaty z Pelagią Wierzchowską, miał córkę Pelagię za Danielem Hołowińskim 1610 r. (Bon.). Hrehory podpisał elekcyę 1632 r. z wojew. wołyńskiem. Po Macieju, dziedzicu dóbr Borkowicze, w wojew. wołyńskiem 1740 r., syn Józef, po którym synowie: 1) Maciej, tego syn Jan z synami, Ludwikiem i Floryanem, i 2) Floryan, tego synowie: Maciej z synem Ireneuszem, Marcin z synami, Edwardem i Bonawenturą, Józef z synami, Franciszkiem i Rafałem, Wawrzyniec, Łukasz i Antoni wylegitymowani w Cesarstwie 1843 - 1862 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

HRUSZA. Jan, pisarz generalny wojska zaporożskiego 1659 r. Jan, rotmistrz, i Paweł, towarzysz chorągwi kozackiej marszałka koronnego Lubomirskiego, pozwani o szkody 1666 r. (Vol. Leg., Wyr. Tryb. Lubel.).

HRUSZECKI. Józef podpisał manifest szlachty litewskiej 1763 r. (V. Leg.).

HRUSZEWSKI v. HRUSZOWSKI h. KORCZAK. Na Litwie. Jan, w wojew. nowogrodzkiem, ożeniony z Reginą Jewłaszewską 1650 r. Ignacy, regent 1768 - 1780 r., a sędzia ziemski brzesko-litewski 1783 r. N. N. wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej 1843 r.

HRUZEWICZ v. HRUCEWICZ-NIECZAJ. Jan, komornik graniczny kijowski 1627 r. Bazyli 1698 r., syn Jana, wojskiego kijowskiego, i Heleny Zwolińskiej, miał synów: Jana, Marka, Teodora, Aleksandra i Bazylego; z nich Aleksander, komornik ziemski kijowski 1712 r., a Bazyli, łowczy nowogrodzki 1718 r. Antoni, namiestnik grodzki owrucki 1744 r. (Wyr. Tryb. Lubel.).

HRUŻEWICZ. Aleksander podpisał elekcyę 1764 roku z pow. mozyrskim.

HRYBIŃSKI. N., towarzysz w chorągwi starosty uświackiego, młody i dobry żołnierz, poległ pod Chocimem 1621 r.

HRYBUNOWICZ h. BAJBUZA. Właściwie był to przydomek rodziny Bajbuzów, który jednak niektórzy z nich brali jako nazwisko. Semen Bajbuza-Hrybunowicz, wojski bracławski, podpisał elekcyę 1648 roku  z wojew. bracławskiem.

HRYCEWICZ h. NALEWKA. Maciej, syn Kazimierza, z synami, Ignacym i Kazimierzem, i tego drugiego synowie, Izydor i Wincenty wylegitymowani w Cesarstwie 1845 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HRYCEWICZ h. TOPÓR. Franciszek, syn Jana, z synami, Piotrem i Ildefonsem wylegitymowani w Cesarstwie 1824 roku i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

HRYCEWICZ h. WAKSMAN. Po Jakóbie, synu Wojciecha, synowie: Antoni, Maciej z synami: Ignacym, Mateuszem i Maciejem, Jerzy z synami, Wincentym i Józefem, oraz Mikołaj z synami, Jerzym i Fabianem i po tym drugim synowie: Klemens z synami, Władysławem i Witoldem, oraz Józefat i Kleofas z synami: Stanisławem, Teodorem, Bronisławem i Kajetanem wylegitymowani w Cesarstwie 1845 - 1865 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej.

HRYĆKIEWICZ h. CHORĄGWIE. Tymosz otrzymał 1590 roku zaświadczenie, że pochodzi ze szlachty wołoskiej Balików, i że jego przodek Petruszko Balika nadany został dobrami Donieszowką, w pow. owruckim (Metr. Kor.). Paweł-Tomasz, wojski wendeński, 1674 r. z pow. orszańskim i Stanisław-Antoni z wojew. nowogrodzkiem 1764 r. podpisali elekcye. Antoni cytowany w aktach nowogrodzkich 1772 r. Eugeniusz żonaty z Ludwiką Podbereską 1850 r.

HRYCZKOWSKI. Józef, Gabryel i Eliasz, synowie Bazylego, zapisani do ksiąg szlachty gub. kijowskiej 1816 r.

HRYCZYNOWICZ v. HRYCZYN v. GRYCZYN. Matfiej dostał od ks. Fedora Jarosławicza różne ziemie w pow. pińskim, co król Zygmunt I zatwierdził 1524 r. Kierdej, bojar piński 1528 r., dworzanin królowej Bony 1548 r. Fedor, służebnik ks. Dubrowieckich 1548 r. Falko, syn Hawryły, i bracia jego: Jacko, Iwan i Aleksander, ziemianie pińscy, dostali 1579 r. od Stefana Batorego kilka nieosiadłych wsi w pow. pińskim (Metr. Litew.).

HRYDRYGIEWICZ. Mateusz podpisał manifest szlachty litewskiej 1763 r. (Vol. Leg.).

HRYDZEWICZ h. TRĄBY. Kazimierz i Michał podpisali pospolite ruszenie 1698 r. z wojew. wileńskiem. Józef, syn Jakóba, z synami: Janem, Tadeuszem i Wincentym zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1799 r.

HRYDZIC v. HRYDZICZ. Jan, sekretarz królewski 1611 - 1619 r., jeden z komisarzy do urządzenia Smoleńska 1613 r., był posesorem dóbr Horoszkowa, w pow. rzeczyckim (Vol. Leg.).

HRYHOREWICZ v. HRYHOROWICZ h. KOŚCIESZA. Niczypor, setnik sedniowski z pułku czerniechowskiego, złożył przysięgę na wierność Janowi Kazimierzowi 1659 r. i w tymże roku otrzymał nobilitacyę i wieś Suchnówkę z młynem na rzece Rhohoszcze (?), w wojew. czerniechowskiem (Vol. Leg., Sigil.). Jan, syn Marcina, zapisany do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1804 r.

HRYHOREWSKI. Posiadali na Wołyniu w 1545 r. dobra Hryhorewicze (Lustracya zamku łuckiego).

HRYNAKOWSKI h. LEW. Wincenty, syn Jana, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1861 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

HRYNAKOWSKI. Aleksander, syn Gabryela, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1861 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

HRYNASZKIEWICZ. Franciszek, syn Piotra, z synami, Janem i Teofilem, Antoni, syn Jerzego, oraz Tomasz i Aleksy, synowie Antoniego, zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1817 r. Piotr, syn Ignacego, deputat sądów pow. grodzieńskiego 1859 r.

HRYNCEWICZ h. IŁGOWSKI. Biorą przydomek Talko. Rafał, cześnik parnawski 1724 r. Józef, syn Pawła, zaślubił Konstancyę Szymanowską i z niej miał syna Jana, po którym z Anny Hening synowie: Józef, kanonik inflancki 1736 r., Ludwik, profesor filozofii i autor, prowincyał ks. Dominikanów 1771 r., Wiktoryn, proboszcz lidzki i wieloński 1748 r., prałat katedralny żmudzki, deputat na Trybunał litewski 1767 r., i Franciszek.

Franciszek, starosta łuksztański 1746 r., właściciel dóbr Gierejsze, w brasławskiem, zaślubił Ludwikę Kwitównę i z niej pozostawił córki, Annę 1v. Kopciową, 2v. Ratomską, Teresę 1v. Kimbartową, 2v. Świątecką i synów: Jana, Antoniego i Stanisława.

Jan, dziedzic Iłgowa, szambelan Stanisława Augusta 1786 r., z żony Krystyny Karpiówny, ciwunówny ejragolskiej, miał synów: Ludwika, Józefa, sędziego pokoju pow. maryampolskiego, żonatego z Dowgirdówną, Juliana i Dominika; z nich:

Ludwik, dziedzic Ryżanówki, w kijowskiem, prezydent sądu granicznego posińskiego, miał syna Jana, po którym z żony Tyszkowskiej syn Ludwik żonaty z Klaudyą Tarkowską 1874 r.

Julian, dziedzic dóbr Iłgowa, w pow. maryampolskim, wylegitymowany w Królestwie 1858 r., z żony Białozorówny miał córki, Julię i Eleonorę za Szabuniewiczami i syna Henryka, po którym z Aliny Rymkiewiczówny córki: Anna za Emilem Młynarskim, Wanda za Andrzejem Hryncewiczem i Henryka za Ludwikiem Gromadzkim.

Antoni, drugi syn starosty Franciszka, rotmistrz brasławski 1784 r., miał synów, Szymona-Tadeusza, po którym synowie, Antoni i Edward, i Wincentego, sędziego granicznego brasławskiego, po którym z żony Prokopowiczówny kilku synów; z nich Jan pozostawił syna Aleksandra 1850 r.

Stanisław, najmłodszy z synów starosty Franciszka, chorąży wojsk litewskich 1782 r., sędzia grodzki brasławski 1797 r., a ostatnio pisarz ziemski brasławski, miał synów, Michała, sędziego ziemskiego brasławskiego 1823 r., żonatego z Tyzenhauzówną, i Wiktora, sędziego granicznego brasławskiego 1826 r. (Bon.).

Potomstwo Mikołaja, syna Piotra, a mianowicie: Julian i Władysław, synowie Heronima, Feliks i Justyn, synowie Józefa, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1842 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

Franciszek, syn Jana, dóbr Narownikszniki, Aleksander, syn Justyna, dóbr Urniaże, Ignacy, syn Józefa, dóbr Kikowicze, Antoni, syn Kazimierza, dóbr Bułdyszki, Kazimierz, syn Adama, dóbr Rukujże, Leopold, syn Oktawiana, dóbr Pogiry, Konstanty, syn Feliksa, dóbr Raniszki, Szymon, syn Antoniego, dóbr Symoniszki, Adam, syn Wincentego, dóbr Niewiażyki, Degiany, Dyrwaniszki i Zacisze, Antoni, syn Stanisława, dóbr Popiwieś, Fryderyk, syn Stanisława, dóbr Malwinów, Lubomir, Stanisław i Wanda, dzieci Stanisława, dóbr Grejce, Władysław, syn Ludwika, dóbr Pokłonie, Michał, syn Ludwika, dóbr Floryaniszki, Ludwik, syn Ludwika, dóbr Bludze i Drupis dziedzice, w gub. kowieńskiej 1882 r.

HRYNCEWICZ h. LUBICZ. Pochodzący po Stefanie, synu Kazimierza, a mianowicie: Stanisław, Jan i Aloizy, synowie Macieja, Romuald, Nikodem i Feliks, synowie Tadeusza, Kazimierz i Franciszek, synowie Ignacego, i pochodzący po Władysławie, synu Michała, a mianowicie: Jan, Adolf i Barnabasz, synowie Antoniego, Stanisław i Hipolit, synowie Waleryana, Tomasz, syn Antoniego, i inni w 1849 - 1866 r. wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HRYNCEWICZ h. PRZYJACIEL. Wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej: potomstwo Jana, syna Józefa, a mianowicie: Edward, Stanisław i Antoni, synowie Szymona, Julian, syn Dominika, i inni 1837 - 1865 r., i pochodzący po Marcinie, synu Krzysztofa, a między innymi: Ferdynand, syn Stanisława, Józef, Ludwik i Paweł, synowie Ludwika, i inni 1845 - 1860 r.

HRYNCEWICZ. Michał, syn Piotra, i inni wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty w gub. wołyńskiej 1851 r.

HRYNICKI. Jan i Paweł, synowie Jakóba, dostali od Zygmunta I w 1528 r. dobra Mojsewszczyznę i Kurzelewszczyznę, w pow. krasnosielskim. Stefan, porucznik wojsk koronnych 1680 r. Aleksander, podstarosta krzemieniecki 1682 r., rotmistrz wojsk królewskich. (Wyr. Tryb. Lubel.).

HRYNIEWICZ h. HRYNIEWICZ v. PRZYJACIEL odm. Herb - strzała żelezcem w górę, z każdej jej strony serce; na hełmie w koronie pawi ogon.

Dawna i licznie rozrodzona litewska rodzina; jej pochodzenie nie jest pewne i bardzo być może, że ją składa kilka różnych domów jednego nazwiska, wziętego z ruskiego zdrobnionego imienia Grzegorz (Hryń), lecz różnego pochodzenia. Za tym wnioskiem przemawia ta okoliczność, że już na początku XVI wieku było kilka rodzin tego nazwiska na Podlasiu, Żmudzi, Litwie i na Białej Rusi, nie będących ze sobą w żadnym rodzinnym związku; była też wieś Hryniewicze, na Podlasiu, zamieszkała przez zagrodową szlachtę bez nazwiska i herbu i wieś Hryniew, na Rusi Białej, także w ręku Hryniewiczów będąca. Szymon i kilku innych, bojarzy żmudzcy, cytowani w Metr. Lit. 1528 roku. Maciej, syn Szczepana, w pow. upickim 1597 r. Szymon podpisał pacta conventa 1669 r. Iwan, Onysko, Michał i Paweł, bracia, dziedzice Piątkowska 1681 r. (Wyr. Tryb. Lubel.). Stefan, cześnik lidzki, walczył przeciwko Sapiehom pod Olkienikami 1700 r. Adam z przydomkiem Legiecki, syn Jerzego, z żony Rozalii Grużewskiej miał syna Ignacego, buńczucznego królewskiego, który w 1764 r. podpisał elekcyę; pułkownik wojsk królewskich, procesował się o dobra Wojszykiszki i inne, na Żmudzi, i na zakończenie tego procesu pozyskał komisyę z sejmu 1775 r. Ignacy, z żony Anny Wolińskiej, stolnikówny nurskiej, miał synów: Kajetana, urzędnika w ministeryum wojny Królestwa Polskiego 1825 r., Feliksa, podpułkownika wojsk polskich 1813 r., i Ignacego-Antoniego.

Antoni-Karol z przydomkiem Legiecki, starosta kraśnieński, regent ziemski, komornik i poseł trocki, podpisał elekcyę 1764 r. z wojew. witebskiem; sędzia ziemski trocki 1780 - 1794 r. Tomasz z przydomkiem Legiecki, starosta skielczyski, regent żmudzki, podpisał elekcyę 1764 r. z księztwem żmudzkiem; dworzanin królewski, koniuszy żmudzki 1768 r., sędzia grodzki rosieński, podczaszy żmudzki 1775 r. Tomasz, podstoli mścisławski 1775 - 1792 r., szambelan królewski 1784 r., żonaty z ks. Konstancyą Woroniecką. Tomasz, skarbnik rzeczycki 1793 r. Kwiryn, podpułkownik wojsk polskich, dziedzic dóbr Jackowo, Łochowo i in. 1814 r., ożeniony z Józefą Sobieską, wojszczanką liwską, wdową po Tadeuszu Hornowskim.

Wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty: a) gub. kowieńskiej: potomstwo Jana, syna Michała, a mianowicie: Kazimierz, Adam i Joachim, synowie Kazimierza, Ignacy i Daniel, synowie Ignacego, i potomstwo Samuela, syna Stefana, a między innymi: Ignacy, Kazimierz, Antoni i Konstanty, synowie Sykstusa, Michał, syn Mateusza, i inni; potomstwo Antoniego, syna Antoniego, Eustachy i Tadeusz, synowie Jana, i inni; potomstwo Stefana, syna Piotra, a między innymi: Jakób, syn Wiktora, a także Jan, syn Antoniego, z synami: Józefem, Stanisławem, Adamem, Piotrem i Michałem, oraz Marcin, syn Stanisława, z synami, Antonim i Stanisławem 1833 - 1866 r.; b) gub. wileńskiej: Stanisław, syn Kazimierza, Michał, syn Hermana, z synem Adamem i inni 1835 - 1861 r.; c) gub. mińskiej: Franciszek z synami, Kazimierzem i Agatonem, Józef z synami, Feliksem i Antonim i inni, 1841 - 1858 r.; d) gub. kijowskiej: Jan, syn Jana, oficer wojsk ros., z synami, Janem i Aleksandrem 1855 r.; e) gub. podolskiej, potomstwo Piotra, syna Jana, dziedzica wsi Liszki, w ziemi drohickiej 1723 r., a mianowicie: Leon, Oktawian i Hipolit, synowie Ignacego, Ignacy, Aleksander i inni 1862 r.

HRYNIEWICZ h. LUBICZ. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1807 r.

HRYNIEWICZ h. PRZEGONIA. Zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej, wylegitymowani w Cesarstwie 1837 r.: Jan, syn Romana, z synem Romanem i inni. Potomstwo Daniela, syna Kazimierza, potomstwo Szymona, syna Michała, i potomstwo Mateusza, syna Michała, osób blizko 50, wylegitymowano w Cesarstwie 1850 roku i zapisano do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

Jan, Konstanty i Justyna, dzieci Piotra, dóbr Ejmuliszki, Sykstus, syn Kaliksta, dóbr Pikuże, Antoni, syn Marcelego, dóbr Gorzdupie, Stefan, syn Marcelego, dóbr Okminele, i Leonard, syn Leonarda, dóbr Gorzdupie dziedzice, w gub. kowieńskiej 1882 r.

HRYNIEWICZ. Wincenty, ur. 1790 r. we wsi Antonowo, w obwodzie maryampolskim, wszedł na służbę 1813 r. jako pomocnik przy ekonomii szpitalnej, i w 1815 r. przeszedł do Komisyi Rządowej Spraw Wewnętrznych i Policyi, a w 1816 r. przeniesiony do Komisyi Rządowej Wojny, jako podszef biura otrzymał 1840 r. order św. Stanisława klasy III, i w 1842 r. z zasady stopnia urzędniczego został zatwierdzony w szlachectwie w Królestwie. Wincenty, zmarły w Warszawie 1844 r., zaślubił Donatę z Buzkowiczów i z niej pozostawił syna Józefa, ur. 1837 r., urzędnika dyrekcyi drogi żelaznej warszawsko-wiedeńskiej, wylegitymowanego w Królestwie 1856 r.

HRYNIEWIECKI h. OSTOJA. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1817 r.

HRYNIEWIECKI v. HRYNIEWICKI h. PRZEGONIA. Senator w rodzinie, Kajetan, kasztelan kamieniecki 1768 r., wojewoda lubelski 1782 r.

Wzięli nazwisko od wsi Hryniewice, na Podlasiu, którą już w XV stoleciu posiadali, a licznie rozrodzeni, brali przydomki: Hołodczuk, Okulicz, Rakoczy i inne. Stanisław, syn Zdana, 1585 r. Marcin z Hajewnik, syn Jana z Hryniewic, 1599 r. (Zap. i Wyr. Tryb. Lubel.). Stanisław, syn Krzysztofa, 1621 r. dziedzic na Hryniewicach, zostawił synów, Jana i Andrzeja. Mikołaj, Gabryel, Jan i Marcin, synowie Filona, 1647 r. Andrzej i Benedykt, synowie Jacka, dziedzice Hryniewic 1650 r. Mikołaj służył w wojsku Rakoczego 1656 r. Konrad, syn Joachima, i Wawrzyniec, syn Kasyana, 1665 r. Paweł-Karol, syn Jana-Benedykta, skarbnik bielski, podpisał elekcyę z ziemią bielską 1674 r.; jego syn Franciszek, skarbnik bielski, podpisał elekcyę z wojew. podlaskiem 1697 r. Jerzy, regent grodzki włodzimierski 1686 r. Władysław, poborca bielski 1687 r. Michał na Hryniewicach, kanonik kamieniecki, deputat na Trybunał koronny 1688 r. Jan z wojew. Sandomierskiem i Michał z wojew. kaliskiem podpisali elekcyę 1697 r., a Aleksander z ziemią mielnicką, Paweł, regent grodzki brański, z ziemią bielską i Michał z wojew. podolskiem 1764 r.

Samuel, mostowniczy piński, mecenas trybunalski, jeden ze zdolniejszych prawoznawców swojego czasu 1736 r., z żony Elżbiety Szumowiczówny miał syna Adama. Michał, syn Teodora, cześnik witebski 1762 r., starosta borecki 1775 r., z żony KonstancyI Suchcickiej pozostawił synów, Jana i Tomasza. Franciszka, żona Józefa Chrapowickiego, starosty starodubowskiego 1763 r. Paweł, syn Michała, regent grodzki brański 1764 r., pisarz 1768 r., sędzia ziemski 1775 r., a podkomorzy bielski 1791 - 1793 roku, ożeniony z Małgorzatą Dłużniewską, miał syna Stanisława, wojskiego mniejszego bielskiego 1790 r. Kajetan, miecznik czerwonogrodzki 1744 r., podczaszy latyczowski, podstarosta kamieniecki, poseł na sejm i komisarz skarbowy, podpisał elekcyę 1764 r. z wojew. podolskiem; chorąży czerwonogrodzki 1765 r., podstarosta podolski 1768 r., tegoż roku kasztelan kamieniecki, a wojewoda lubelski 1782 r., zwolennik starodawnych ustaw, pomimo to popierał projekty Czartoryskich 1764 i 1766 r. Kajetan w 1776 r. sprzeciwiał się poniżeniu władzy hetmańskiej przez oddanie wojska pod wyłączne dowództwo królów, a w 1775 r. głosował przeciwko ustanowieniu Rady Nieustającej, i prawie na wszystkich sejmach wnosił, lub popierał praktyczne projekty, dążące do podniesienia finansów kraju. Wojewoda um. 1796 r., pozostawiwszy z żony Katarzyny Stempkowskiej córkę Józefę za Ignacym hr. Chołoniewskim i syna Ignacego, rotmistrza kawaleryi narodowej. Józef, wojski mniejszy 1765 r., miecznik 1767 r., a wojski większy latyczowski 1774 r., z żony Heleny Cieciszowskiej miał synów: Tomasza, Piotra, Ludwika i Wojciecha (Wyr. i Zap. Tryb. Lubel., Sigil., Kancl., Bon.).

Po Inocentym, synu Wawrzyńca, dziedzicu wsi Łąki 1682 r., syn Antoni miał synów: 1) Kajetana, tego syn Aleksander, i 2) Macieja, tego syn Bazyli pozostawił syna Filipa, po którym syn Teodor wylegitymowany w Cesarstwie 1850 r. i zapisany do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

Józef, Kazimierz, Michał i Tadeusz w 1782 r., a Hilary i Leon, prawnukowie Michała, w 1842 r. wylegitymowani w Galicyi.

Antoni, syn Józefa, i jego potomstwo wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. kijowskiej 1853 r.

Wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty: 1) gub. grodzieńskiej: Jan, syn Klemensa, i Marceli, syn Antoniego, 1862 roku; 2) okręgu białostockiego: Telesfor, syn Wincentego, Paweł, syn Kajetana, z synem Józefem i tego syn Mieczysław, Stanisław, Adolf i Karol, synowie Stefana, i inni 1835 - 1861 r.; 3) gub. kowieńskiej: potomstwo Macieja, syna Piotra, a mianowicie: Piotr i Teodor z synem Adamem, synowie Ludwika, Franciszek, syn Antoniego, oraz Tadeusz, syn Antoniego, wnuk Tomasza, Antoni, syn Fortunata, z synem Adamem i kilkunastu innych 1852 r.

HRYNIEWIECKI. Antoni, oficyał dyecezyi unickiej chełmskiej, dziedzic dóbr Podlodów 1842 r., przed 1831 r. marszałek sejmiku pow. hrubieszowskiego, kapłan pobożny i powszechnie dla prawości charakteru poważany w obywatelstwie, otrzymał w 1843 r. przyznanie praw szlachectwa w Królestwie z zasady stopnia w duchowieństwie; um. 1855 r.

Ludwik, syn Jana, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1844 roku i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

Kazimierz, syn Tomasza, wnuk Józefa, asesor kolegialny, urzędnik ros., otrzymał przyznanie szlachectwa w Cesarstwie 1857 r. i z synem Adolfem zapisany do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HRYNIEWSKI h. PRZYJACIEL. Benedykt podpisał konfederacyę generalną litewską 1764 r. Michał, regent ziemski pow. borysowskiego 1811 r. Kajetan, syn Michała, z synami, Michałem i Felicyanem i inni, szlachta pow. słuckiego, zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej 1802 r.

HRYNIEWSKI. Ludwik, syn Jana, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1844 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

HRYNIKOWSKI. Grzegorz, syn Daniela i Maryanny z Jastrzębskich, ur. 1792 r. w Kamieńcu Podolskim, postąpił na służbę 1809 r. do 3 pułku ułanów wojsk Księztwa Warszawskiego i został w 1827 r. porucznikiem w korpusie inwalidów i weteranów; um. 1833 r. Odbył kampanię 1809 r. w Galicyi i brał udział w bitwach pod Wieniawką, Czortkowem i Tarnopolem, a w Rosyi 1812 r. pod Mirem, Smoleńskiem, Wiazmą i Berezyną; w 1813 r. był w bitwach w Niemczech, a 1814 r. we Francyi (Ks. Wojskowe).

HRYNKIEWICZ v. HRYNKOWICZ h. NALEWKA. Zamożna w XVI stoleciu wołyńska rodzina. Iwan, Marek, Bohdan i Ludwik dostawiali ze swych posiadłości 29 konnych zbrojnych na potrzeby wojenne 1528 r. (Metr. Lit.). Piotr posiadał majątek w wojew. brzesko-litewskiem 1568 r.; z jego potomków Stanisław z przydomkiem Sudniak, dziedziczył w pow. Słonimskim 1696 r. Dyonizy podpisał elekcyę 1764 r. z wojew. ruskiem. Piotr wylegitymowany w Galicyi 1782 r. Piotr, szambelan króla Stanisława Augusta 1794 r.

HRYNKIEWICZ h. PRZEGONIA. Ignacy, Jakób i Tomasz, synowie Mateusza, zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1800 r.

HRYSICZ v. HRYSZYC. Posiadali w 1620 r. w wojew. kijowskiem ziemię Niedawczycką i Staborowszczyznę, na które ich przodkowie mieli nadanie od Zygmunta Augusta prawem wieczystem (Lustracya wojew. kijowskiego).

HRYSZAN v. HRYSZA. Hrysza, namiestnik żerecki 1481 r. Aleksander podpisał pospolite ruszenie 1698 r. Józef-Leonard, syn Macieja, zapisany do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1833 r.

HRYSZKIEWICZ h. CHORĄGWIE KMITÓW. Stanisław, dziedzic dóbr Majskie 1697 r.; z jego potomków Ignacy, syn Wincentego, właściciel domu w Warszawie, wylegitymowany w Królestwie 1853 r. z herbem Nowina, i jego syn Klemens, ur. z żony Maryanny Boguckiej, 1856 roku.

Maciej podpisał konwokacyę generalną litewską 1764 r. Jan-Tomasz, mostowniczy żmudzki 1780 r. Franciszek i Tadeusz wylegitymowani w Galicyi 1782 r.

Synowie Bonawentury: 1) Piotr z synami: Aleksandrem, Eligiuszem i Władysławem w 1848 r., i 2) Paweł z synami, Janem i Maurycym, a po Janie syn Wiktor w 1865 r. wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub kowieńskiej.

HRYSZKIEWICZ h. ŁABĘDŹ. Pochodzący po Władysławie, synu Justyniana, a między innymi: Stanisław, Aleksander i Józef, synowie Józefa, oraz Floryan i Zygmunt, synowie Tadeusza, wylegitymowani w Cesarstwie 1842 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HRYSZKIEWICZ h. NOWINA. Potomstwo Krzysztofa, syna Stanisława, a między innymi: Jan, syn Jana, wnuk Kazimierza, Michał, syn Andrzeja, Antoni, syn Józefa, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1852 roku i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej. Jan, syn Jana, kapitan wojsk ros., dóbr Lachowo, i Stanisław, syn Józefa, dóbr Heretuciszki dziedzice, w gub. kowieńskiej 1882 r.

HRYSZKOWSKI. N., podczaszy brzesko-litewski, cytowany w Vol. Leg. 1661 r.

HRYTWIŃSKI. Michał-Franciszek, skarbnik podolski, syn Władysława i Zofii Hrynaszkiewiczówny, nabył dobra Pękule, Rabiany, Komory i Górki, w ziemi liwskiej, 1746 r. Helena z Olszewskich i jej synowie, Władysław i Tomasz 1748 roku. Antoni, dziedzic dóbr Bajek, wojski gostyński 1766 r. (Conv. Vars., Ks. Gr. Mińskie).

HUBA h. PRZEGONIA. Na Białej Rusi i na Litwie. Jan i Wasil, bojar kamieniecki (litewski), cytowani w Metr. Lit. 1528 r. Marcin z wojew. mińskiem 1674 r., a Jerzy z pow. wiłkomierskim 1764 r. podpisali elekcye.

Po Janie, cześniku sanockim 1719 r., synowie: Jerzy, Jakób, Marcyan i Jan, dziedzice dóbr Mitruszuny, na Litwie 1750 r. Po Janie syn Jan miał syna Michała, po którym z żony Zofii Konarskiej synowie, Felicyan, dzierżawca majoratu Netta, w gub. augustowskiej, i Aleksander wylegitymowani w Królestwie 1842 r.

Piotr, generał-adjutant buławy polnej litewskiej 1775 r. Marcyan zapisany do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1799 r.

HUBALT. Krzysztof, porucznik wojsk koronnych, pozwany przez Barbarę z Horaja Stadnicką o szkody poczynione w dobrach Sanniki przez wojsko 1680 r. (Wyr. Tryb. Lubel.).

HUBAREWICZ h. HUBAREWICZ. Herb - w polu czerwonem ramię, wychodzące z obłoków, trzyma w ręku trzy strzały żelezcami w górę; na hełmie w koronie trzy pióra strusie.

Piszą się także Gubarewicz, szlachta pochodzenia polskiego w Cesarstwie już w XVII wieku osiedlona.

HUBAREWICZ h. RADWAN. Pierwotną nazwą tej ruskiej rodziny było Hubar, a gniazdem wojew. brzesko-litewskie. Sylwester, syn Tyta, 1586 r., z żony Anny Kijanin miał synów: Lwa, dziedzica części wsi Pieski, pod Słonimem 1627 r., Jakóba i Aleksandra. Piotr-Jerzy zwany Radobylski, oboźny lidzki 1771 - 1794 r., podpisał elekcyę 1764 r. z pow. lidzkim; jego syn Władysław zapisany do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1810 roku. Kazimierz, oficer wojsk polskich 1812 r., walczył pod Lipskiem i w oblężeniu Drezna, a od 1815 r. osiedlił się na Żmudzi; um. 1873 roku. Konstanty, major wojsk polskich 1830 r. Bolesław, syn Antoniego, dziedzic dóbr Leonowo 1882 r., w gub. kowieńskiej.

Po Michale, synu Jana, synowie, Onufry z synem Władysławem, i Piotr z synami, Władysławem i Tadeuszem, po którym synowie, Antoni z synem Bolesławem i Jan z synem Stanisławem i tego syn Władysław wylegitymowani w Cesarstwie 1837 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

HUBAROWSKI. Jan otrzymał 1666 r. łan gruntu w Bielsku, z powodu braku spadkobierców aż do 8 stopnia spadły na króla, po Marcinie Gołębiowskim (Sigil. w Ossolińscianum). Gaspar-Aleksander, podczaszy gostyński, żonaty z Anną Kotczanką 1681 r. (Zap. Tryb. Lubel.).

HUBBENET v. HIUBENET. Krystyan, syn Antoniego, miał syna Wilhelma, tego synowie: Wilhelm, Antoni, Jan, Edward i Henryk wylegitymowani w Cesarstwie 1862 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej. Konstanty, syn Jakóba, pułkownik wojsk ros. 1874 r.

HUBE h. PRZEGONIA. Mają pochodzić od rodziny Huba, herbu Przegonia. Krzysztof, pisarz miejski w Bydgoszczy, ożeniony z Maryanną Brzuchalską, miał synów, Jana i Michała, sekretarza królewskiego 1779 r. (Sigil.), następnie sekretarza przy ministrze Stanu w Dreznie 1809 r., który w 1816 r. zarządzał kancelaryą ministra sekretarza Stanu Królestwa w Petersburgu. Michał, referendarz Stanu w Królestwie, po 1831 r. osiedliwszy się w Paryżu, pilnie zajmował się zbieraniem materyałów do dziejów polskich; z jego synów:

Romuald, rzeczywisty tajny radca i senator 1870 r., jeden z najznakomitszych prawoznawców, profesor Uniwersytetu warszawskiego 1826 - 1830 r., prezes Komisyi kodyfikacyjnej, ustanowionej do ułożenia praw dla Królestwa Polskiego 1856 r., a w 1862 r. dyrektor główny w Komisyi wyznań religijnych i oświecenia publicznego, gruntowny znawca starodawnych pomników piśmiennictwa polskiego, a szczególniej prawniczego, autor kilku ważnych dzieł, dotyczących sądownictwa i prawodawstwa naszego, dziedzic dóbr Stobiecka, blizko m. Radomska, um. w Warszawie 1890 r.

Józef, znakomity prawoznawca, zostawszy księdzem i doktorem św. Teologii w Rzymie, napisał dwa dzieła treści religijno-moralnej: Nauka o Św. Sakramencie, i O Pokorze, poprzednio zaś napisał kilka rozpraw prawniczych, z których jedna traktująca o prawie spadkowem słowiańskiem została przełożoną na język niemiecki.

Z innej familii tego nazwiska. Jan-Michał, dyrektor nauk i profesor matematyki i fizyki w korpusie kadetów 1782 r., um. 1807 r., pozostawiwszy syna Karola. Karol, kapitan korpusu litewskiego inżynierów, otrzymał nobilitacyę 1790 r., i um. w późnej starości 1845 r.; z żony Eleonory-Fryderyki z Pymmerów jego synowie: Karol, dr. prawa, Michał-Jacek, Jan i Wiktoryn wylegitymowani w Królestwie 1843 - 1858 r.

HUBE. Jan-Szczepan, syn Krzysztofa i Maryanny Brzuchalskiej, ur. 1785 r. w Smoguleckiej Wsi, w Ks. Poznańskiem, postąpił na służbę 1809 r. do 2 pułku jazdy Ks. Warszawskiego i w 1811 r. został podporucznikiem w tymże pułku, a w 1814 r. przeniesiony do batalionu strzelców, awansował na porucznika 1816 r.; w 1821 r. kapitan, został 1826 r. majorem. Odbył kampanię 1812 r. w Rosyi i znajdował się w bitwie pod Smoleńskiem, gdzie będąc ranny, dostał się do niewoli. Jan-Szczepan otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie 1838 r. z zasady swego stopnia oficerskiego (Ks. Wojskowe).

HUBERT h. HUBERT. Józef, syn Wolfganga i Maryanny z Wenstergnów, ur. w Warszawie 1810 r. Jan, porucznik 4 pułku strzelców pieszych 1815 r. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej przed 1831 rokiem.

HUBICKI h. KORCZAK. Floryan, Jakób, Paweł, Marcin, Wojciech i Piotr, synowie Jana, 1582 r. dziedzice dóbr Brzozdowce. Wojciech, syn Floryana i Katarzyny z Kucharskich, 1649 r. (Wyr. Tryb. Lubel.). Po Józefie, synu Jana, dziedzicu dóbr Kobylec 1759 r., syn Józef z Zofii Micińskiej miał syna Stanisława; tego z żony bar. Kunegundy Lewartowskiej syn Roman, dziedzic dóbr Smoleń, w pow. olkuskim, sędzia sądu apelacyjnego, wylegitymowany w Królestwie 1844 r., a prawa nowego szlachectwa otrzymał 1837 r. Po Romanie synowie, Bolesław, ożeniony z N. Karońską 1875 r., zostawił liczne potomstwo, a Stefan był dziedzicem dóbr Trzebisławice 1858 r.

Z tej familii. Józef, Jacek i Paweł w 1782 roku, a Feliks, Ludwik i Wiktor, wnukowie Pawła, w 1829 r. wylegitymowani w Galicyi.

HUBICKI h. SAS. Na Rusi Czerwonej. Dyonizy 1815 r., Bazyli i Jerzy 1821 r., a Ludwik, Jan i Eustachy, synowie Bazylego, w 1850 r. wylegitymowani w Galicyi. Dyonizy, dziedzic dóbr Nakwaszy, w Galicyi 1860 r. Karol, poseł na sejm galicyjski i delegat do rady państwa w Wiedniu 1861 r.

HUBIŃSKI. Franciszek z żony Izabeli Pniewskiej pozostawił syna Jakóba 1736 r. Jan, podczaszy rzeczycki 1724 r., z Maryi Rogowskiej miał córkę Izabelę lv. za Kazimierzem Karasiem, kasztelanem wizkim, 2v. żonę Marcina Ledóchowskiego, starosty rudeckiego (Czerskie Gr. Perpet., Don. Vars., Kancl.).

HUBKOWSKI. Teodor otrzymał konsens królewski 1649 r. na nabycie czterech włók gruntu w pow. nowogrodzkim-siewierskim (Metr. Kor.).

HUBLIŃSKI. Piszą się z Hublina, w pow. sandomierskim. Jakób, dziedzic na Hublinie 1578 r. (Ks. poborowe). Jan z Zofii z Wawrzyńczewa miał synów, Stanisława i Wojciecha 1622 r. (Zap. Tryb. Lubel.).

HÜBNER. Karol, ur. 1791 r. w m. Stanisławowie, w Galicyi, postąpił na służbę 1812 r. jako podsekretarz do ministeryum wojny i w 1825 r. został szefem biura w Komisyi Rządowej Wojny; referendarz Stanu, komisarz rządowy przy Uniwersytecie krakowskim, otrzymał w 1847 r. przyznanie szlachectwa w Królestwie z zasady posiadanego urzędu.

HUBZA. Józef podpisał manifest szlachty litewskiej 1763 r. (Vol. Leg.).

HUCZKO. Aleksander, deputat na Trybunał litewski z wojew. brzesko-litewskiego 1629 r. (Vol. Leg.).

HUCZKOWSKI. Łukasz wylegitymowany w Galicyi 1782 r.

HUDO h. RAWICZ. Leon i Teodor wprowadzeni do dóbr Jakubowicze, w wojew. mińskiem, po matce swej Helenie Piotrowej Hudowej 1779 r. (Ks. Gr. Mińskie). Andrzej z synami: Józefem, Michałem, Stanisławem, Benedykt i Józef z synem Bazylim, synowie Leona, Paweł z synem Ludwikiem i Jakób z synem Janem, synowie Teodora, zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1802 r. (Bon.).

HUGONI. N., pułkownik wojsk królewskich, otrzymał indygenat 1673 r. w nagrodę zasług wojskowych (Vol. Leg.).

HUHERNICKI h. SAS. Podług Paprockiego byli na Rusi Czerwonej i pisali się z Huhernik.

HUHLIK. Konstanty podpisał 1632 r. elekcyę z wojew. Smoleńskiem.

HUHN h. HUHN. Herb - w polu złotem pas srebrny ukośny w prawo, na nim trzy czerwone czterolistne róże; w koronie na hełmie ręka zbrojna z mieczem (Hr. Ostr.).

Jan, porucznik wojsk koronnych, w nagrodę zasług wojennych otrzymał nobilitacyę 1790 r. (Sigil.).

HUISON. Stanisław wylegitymowany w Galicyi 1782 r. Aleksander, podpułkownik wojsk koronnych 1783 r. (Sigil.), z żony Anny Arndtówny miał synów, Jana i Aleksandra, kapitana wojsk polskich 1808 r., następnie urzędnika w stopniu pułkownika w ministeryum wojny, wylegitymowanego w Królestwie 1839 r. Aleksander z żony Ludwiki z Hennequinów miał synów: Józefa-Władysława, Aleksandra-Józefa i Jana-Konstantego, urodzonych w Warszawie 1814 - 1818 r.; z nich Józef-Władysław, urzędnik w Banku polskim 1865 r., żonaty z Serafiną z Amandowiczów, a Jan-Konstanty, dziedzic dóbr Zbylczyce, w pow. kaliskim 1858 r.

HUK h. RADWAN. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1819 r. Antoni, syn Jana, dziedzic dóbr Wieszwiany, w gub. kowieńskiej 1882 r.

HUKIEWICZ. Na Litwie, i zdaje się, że to taż familia co Huk, herbu Radwan. Daniel podpisał pospolite ruszenie 1698 r. z wojew. nowogrodzkiem. Kajetan, syn Jana, dóbr Andruszkańcy, i Benedykt, syn Michała, dóbr Ginejki, w gub. kowieńskiej 1882 r. dziedzice.

HULANICKI h. HULANICKI. Herb - w polu czerwonem dwa półksiężyce barkami do siebie; górny rogami w górę, dolny rogami na dół, połączone z sobą laską prostą, przez której środek przechodzi szabla na ukos rękojeścią na dół od lewej strony ostrzem na zewnątrz; w koronie pięć piór strusich.

Dawna wołyńska rodzina, pisano ją także Ulanicki. Iwaszko, Jarosz, Stecko i Jacek cytowani w Metr. Lit. 1528 roku. N. walczył przeciwko Moskwie 1578 - 1581 r., i pod Pskowem z narażeniem własnego ocalił życie swojego porucznika. Iwaszko, rotmistrz wojsk królewskich, z żony Anny Kalinowskiej miał syna Jana 1610 r. Aleksander, syn Tymoteusza, 1645 r. Hrehory już za króla Zygmunta III tyle zasłużył się rycersko, że wojew. wołyńskie wstawiało się za nim do króla o wynagrodzenie; przeszedłszy do Kozaków, otrzymał od Chmielnickiego naprzód pułk niżyński, a następnie korsuński, a choć walczył przeciwko ojczyźnie, nie brał udziału w bezprawiach popełnianych przez Chmielnickiego, owszem powściągał w nich tego hetmana i był za zgodą z Polską. Po śmierci Chmielnickiego, połączywszy się z Wyhowskim Janem, poddał się Polsce i już wiernie jej służył i wiele przyłożył się do zwycięztw nad Moskwą pod Perejasławem 1659 r. i Konotopem; w nagrodę tych zasług dostał 1659 r. królewszczyzny, Nosówkę i Kisielówkę, a w 1661 r. prawem lennem dobra Pożar. Hrehory z żony Anny Szeptyckiej miał syna Andrzeja. Tomasz, syn Mikołaja, dziedzic Hulanik, pisarz grodzki kijowski 1683 r. Daniel, pisarz ziemski kijowski 1692 r. Jakób Lenkowicz, dziedzic dóbr Hulaniki 1702 r. Jan, Jerzy i Aleksander, synowie Hrehora, 1702 r. Remigian, podstoli latyczowski 1703 r. Ignacy, rotmistrz wojsk koronnych 1792 r. (Zap. i Wyr. Tryb. Lubel., Vol. Leg., Sigil.).

Po Wacławie, synu Samuela, dziedzicu dóbr Łaszków, na Wołyniu 1700 r., syn Jan czynny wziął udział w konfederacyi tarnogrodzkiej 1716 r.; jego syn Piotr miał synów: Daniela, Szymona i Leona. Po Leonie synowie, Aleksander, Juliusz i córka Amelia wylegitymowani w Cesarstwie 1852 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

Po Józefie, dziedzicu dóbr Połomyi i Gadajówki 1744 r., z żony Franciszki Siemieńskiej syn Stanisław, rejent w Staszowie, wylegitymowany w Królestwie 1838 r.; z żony Maryanny Przecławskiej jego syn Józef-Leon ożeniony z Maryanną Świetlicką.

Tomasz i Szymon, synowie Michała, zapisani do ksiąg szlachty gub. kijowskiej 1832 r.

HULANICKI h. OSTOJA. Po Grzegorzu, dziedzicu dóbr Matiejowce, w wojew. kijowskiem 1700 r., pochodzący Jan z synami: Feliksem, Janem, Dymitrym, Stefanem i Marcelim, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1844 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej. Jakób, Leonty i Antoni, synowie Stanisława, wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1864 r.

von HULBEN. Jan kapitan, wojsk królewskich, podpisał elekcyę 1648 r. z księztwem inflanckiem (Vol. Leg.).

HULECKI h. SAS. Po Janie, synu Wacława, dziedzicu dóbr Huszlewo, w ziemi mielnickiej 1724 roku, syn Antoni miał synów: 1) Kazimierza, po którym syn Wincenty, i 2) Macieja, po którym synowie, Ignacy i Paweł wylegitymowani w Cesarstwie 1863 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

HULEWICZ de LILIENFELD h. LILIENFELD. Herb - tarcza w poprzek przedzielona; w górnej złotej części orzeł czarny dwugłowy, na jego piersiach litera JII (Józef II), w dolnej czerwonej części trzy lilie złote rzędem, lecz środkowa nieco wzniesiona nad boczne; na hełmie w koronie orzeł czarny dwugłowy z cyfrą JII jak na tarczy.

Ten herb wraz ze szlachectwem i przydomkiem de Lilienfeld otrzymał w 1785 r. od cesarza Józefa II, a indygenat galicyjski 1786 r. Jakób-Michał, konsyliarz Trybunału apelacyjnego lwowskiego 1794 r.; z żony Tekli Kurdwanowskiej, kuchmistrzówny koronnej, jego syn Antoni-Marcin, dziedzic dóbr Łaszczówki, w pow. tomaszowskim, wylegitymowany w Królestwie 1839 roku.

HULEWICZ h. NOWINA. Senator w rodzinie, Wacław, kasztelan bracławski 1676 r. Dawna zamożna i licznie rozrodzona wołyńska rodzina, już w XVI wieku rozdzieliła się na linie, pisząc się od majątków: Wojutyński, Drozdeński, Perekalski i Smolikowski, do których przybyły w XVII stoleciu linie, piszące się na Komuchach, Borodnicach i Bohurynie. Michał podpisany na akcie 1407 r. Marcin, stronnik Świdrygiełły, posłował od niego do Stanów koronnych 1436 r. i pozyskał na jeden rok zawieszenie działań wojennych.

Linia na Wojutynie Wojutyńskich. Michał, dworzanin królewski 1536 r., ożeniony z Hanną ks. Korekcją, córką Jana, i Fedor, synowie Zbrocha, dostawiali ze swoich posiadłości 8 zbrojnych konnych na potrzeby wojenne 1528 r. (Metr. Lit.). Z nich Michał miał synów: Daniela, żonatego z Maryną Wahanowską, Semena i Iwana, zwanego Smolikowski, poborcę włodzimierskiego 1568 r. i podsędka 1586 r., ożenionego z Anną Białostocką; jego córka Maryna za ks. Stanisławem Woronieckim.

Teodor v. Teodozy, władyka łucki i ostrogski 1540 r., pozostawił synów: Michała, żonatego z Nastazyą Warkowską, Janusza, Hrehorego, Bazylego i Romana. Z nich Bazyli (Wasil), podstarosta 1560 r., wojski włodzimierski 1566 r., poseł na sejm lubelski, podpisał Unię z Litwą 1569 r., i czynny wziął udział w pierwszych trzech bezkrólewiach, a w 1575 r. był deputatem szlachty wojew. wołyńskiego. Bazyli miał dwie żony, Olenę Zaskowską i Aleksadrę Uhrynowską, z których dzieci: Anna 1v. za ks. Fedorem Czetwertyńskim, 2v. żona ks. Jerzego Puzyny, Benedykt, żonaty z Zofią Strusiówną, pozostawił syna Mikołaja, dziedzica na Wojutynie 1614 r., i Andrzej, dziedzic Korszowa 1596 r., z żony Rainy Siemaszkówny, starościanki łuckiej, miał synów: Aleksandra, Dymitra i Michała, oraz córki: Anastazyę za Wasilem ks. Massalskim, Halszkę za Wacławem Zubczewskim, horodniczym łuckim, i Polonię za Janem Horainem.

Po Januszu, dziedzicu dóbr Dołhe 1540 r., z żony Anny Borzobohatej-Krasińskiej, 2v. za Aleksandrem Żórawnickim, córki władyki włodzimierskiego, syn Michał, rotmistrz królewski 1605 r., żonaty z Anną Korytyńską i córka Nastazya za Mateuszem ks. Woronieckim.

Marek, syn Michała, pisarz ziemski łucki 1637 r., zaślubił Izabelę Rajecką i z niej miał synów: Adama, poborcę wojew. wołyńskiego 1648 r., Jana i Konstantego. Konstanty, stolnik wołyński 1668 roku, z żony Anny Staniszewskiej, pozostawił synów: Stefana, Jana, Michała i Marcina. Stefan, podstoli wołyński, z żony Joanny Czaplicówny miał córkę Maryannę za Marcinem Czarneckim, stolnikiem bracławskim.

Jan, sędzia deputat na Trybunał koronny, pisarz ziemski łucki 1676 r. i podstarosta krzemieniecki, ożeniony z Aleksandrą Czaplicówną, starościanką horodelską, miał córki: Apolonię za Maciejem Stoińskim, Teofilę, żonę Adama Rohozińskiego, i Teresę za Michałem Liniewskim, podczaszym dobrzyńskim.

Hrehory, syn władyki Teodozego, chorąży wołyński 1567 r., z żony Magdaleny Dachnowiczówny, starościanki krzemienieckiej, miał synów, Hrehorego i Fedora; Hrehory z Aleksandry ks. Dolskiej pozostawił synów, Iwana, ożenionego z Aleksandrą, córką Hrehorego ks. Druckiego-Lubeckiego, i Romana, a Fedor z żony Maruszy Liniewskiej miał córkę Maruszę za Jerzym ks. Woronieckim.

Roman, dziedzic dóbr Olszowa, poborca wołyński 1620 r., miał dwie żony, Katarzynę Horodyską i Krystynę Liniewską i z nich pozostawił synów: Jana z Pieczychwostów, który podpisał elekcyę 1648 r. z wojew. wołyńskiem, żonatego z Maryanną Wojnarowską, Andrzeja, po którym z Wiktoryi Szczeniowskiej syn Paweł, Jezuita 1740 r., Włodzimierza, Jana i Romana.

Włodzimierz, podsędek 1630 r., podkomorzy łucki 1649 r., podpisał elekcyę 1648 r. z wojew. wołyńskiem; z żony Aleksandry Bokijówny miał synów, Piotra, kanonika łuckiego, i Jana, po którym synowie, Piotr i Antoni.

Jan, syn Romana, dziedzic dóbr Markowicz, pisarz grodzki łucki 1647 r., wojski włodzimierski 1650 r., z żony Heleny Pawłowiczówny miał syna Jerzego-Stanisława, deputata na Trybunał koronny, wojskiego włodzimierskiego 1694 r., sędziego grodzkiego i burgrabiego łuckiego, żonatego z Magdaleną Wylezińską.

Roman, ostatni z synów Romana, stolnik włodzimierski 1695 r., stolnik wendeński, ostatnio łowczy halicki 1699 r., miał dwie żony, Eufemię Chreptowiczównę, z niej syn Władysław żonaty z Barbarą Aksakówną, i Teresę Kossakowską, z której córki, Maryanna Sicińska, Eufemia za Michałem Wielhorskim, podczaszym wołyńskim, i synowie, Eliasz-Józefat, scholastyk brzeski i kanonik łucki 1725 r., administrator biskupstwa łuckiego, deputat na Trybunał koronny 1723 r., i Dominik.

Dominik, podczaszy wołyński 1718 r., żonaty z Maryanną Komorowską, miał dwóch synów, Michała i Antoniego, podczaszego żydaczowskiego 1751 r., po którym z żony Konstancyi Suchodolskiej syn Andrzej.

Roman, ostatni z synów władyki Teodozego, dziedzic na Radoszynie 1564 r., z żony Pelagii Ozdowskiej pozostawił synów: Michała, żonatego z Halszką Koszlakowską, Fedora, po którym z Maryny Drewińskiej córka Bohdana za Michałem Kałusowskim, i Damiana.

Damian, poborca i sędzia grodzki wołyński 1592 - 1596 r., pozostawił syna Jerzego. Jerzy, dziedzic na Komuchach, podkomorzy łucki 1619 r., z żony Katarzyny Siennickiej pozostawił synów: Wacława, Jana i córkę Annę za Kilianem Wielhorskim.

Wacław, deputat na Trybunał koronny 1643 r., podsędek 1646 roku, a podkomorzy łucki 1660 r., podpisał elekcye 1648 i 1674 r. z wojew. wołyńskiem; kasztelan bracławski 1676 r., kilkakrotnie poseł na sejmy, rotmistrz wojsk królewskich, dzielnie walczył przeciwko Kozakom i w bitwie pod Cudnowem 1660 r. ciężko był raniony. Kasztelan z żon, Maryanny Stempkowskiej i Ewy Charlęskiej, starościanki łuckiej, miał córkę Katarzynę za Stefanem Czarnieckim, pisarzem polnym koronnym, i synów: Heronima, dworzanina królewskiego, który należał do poselstwa do Moskwy 1667 r., Aleksandra i Tomasza, pisarza grodzkiego kijowskiego 1682 roku.

Jan, młodszy syn podkomorzego Jerzego, podstoli wołyński 1661 r., wojski włodzimierski 1667 r., z żony Zofii Kaszowskiej pozostawił synów, Jerzego i Samuela.

Samuel, stolnik nowogrodzki 1680 r., z żony Zofii Blinowskiej miał córkę Ludwikę za Aleksandrem Ciesielskim, podczaszym żydaczowskim, i syna Józefa, stolnika bracławskiego 1736 r., nowogrodzkiego 1742 roku, a ostatnio stolnika czerniechowskiego 1746 r.

Hawryło, trzeci syn Zbrocha, żonaty z Maryą Kałusowską, miał córkę Rainę 1v. Rohozińską, 2v. żonę Mikołaja Chrynickiego, i syna Fedora, po którym z żony Oleny Promczykówny synowie, Michał i Bohusz.

Michał, dziedzic na Wojutynie, pisarz ziemski 1597 r., podsędek łucki 1620 r., z żony Owdotii Chołoniewskiej miał córkę Teodorę za Andrzejem Zaborowskim i synów: Wacława, żonatego z Konstancyą Stempkowską, Pawła, ożenionego z Polonią Owłoczyńską, Semena i Aleksandra.

Semen z Wojutyna, dziedzic na Białymstoku, pisarz ziemski łucki, żonaty z Aleksandrą Kulikowską, podpisał elekcyę 1632 r., a w 1633 r. był deputatem do kwarty; obrany od swych współwyznawców biskupem przemyślskim, przyjął imię Sylwester i chciał w 1637 r. zająć to biskupstwo, z czego wynikły krwawe spory, a Semen zapozwany do Trybunału, obłożony został banicyą, od której uwolniony był 1641 r. z warunkiem, że nie będzie rościł pretensyi do biskupstwa; um. 1645 r.

Aleksander, ostatni z synów podsędka Michała, dziedzic na Wojutynie, zaślubił Annę Szklińską i z niej pozostawił syna Wacława, po którym syn Józef, dziedzic na Wojutynie 1710 r.

Bohusz, drugi syn Fedora i Promczykówny, dziedzic na Wojutynie 1598 r., z żony Martyny Majkówny miał synów, Gabryela i Łukasza. Łukasz, poborca wojew. wołyńskiego 1605 r., rotmistrz królewski i starosta dźwinogrodzki 1647 r., podpisał elekcyę 1648 r. z wojew. wołyńskiem; dzielny wojownik przeciwko Kozakom, którzy, mszcząc się, zniszczyli jego majątek. Łukasz walczył pod Korsuniem i Beresteczkiem. gdzie był kilkakrotnie raniony; poległ w bitwie pod Grodkiem 1655 r.

Gabryel z Wojutyna, chorąży czerniechowski 1621 - 1662 r., poseł na sejmy, deputat na Trybunał radomski 1631 r., a na koronny 1655 r., deputat do zapłaty wojska 1642 r. z wojew. podolskiego, wymowny i w naukach biegły, był delegowany od swych współwyznawców na synod dysydencki w Orli 1644 r. Gabryel jeden z pierwszych obywateli wołyńskich przeszedł na stronę Szwedów, a następnie Rakoczego, za co kondemnowany, dopiero w 1662 roku przez wzgląd na zasługi swojej rodziny uwolniony został; miał dwie żony, Zofię Obodeńską i Elżbietę Spinkównę, i z nich pozostawił synów, Krzysztofa, łowczego żydaczowskiego 1674 r., żonatego z Anną Latyczyńską, i Pawła-Erazma.

Paweł-Erazm za połączenie się ze Szwedami kondemnowany, otrzymał amnestyę 1662 r.; chorąży czerniechowski 1672 r., podpisał elekcyę  z wojew. wołyńskiem 1674 r.; chorąży z Maryanny Niemiryczówny, starościanki owruckiej, pozostawił synów: Felicyana, Michała i Władysława, po którym z żony Franciszki Zagórskiej syn Kazimierz żonaty z Julianną Garlińską, a Michał z żony Maryanny Wyhowskiej pozostawił synów: Leona, łowczego wołyńskiego, podstarostę łuckiego 1780 - 1793 r., komornika i regenta ziemskiego nowogrodzkiego 1780 r., regenta kancelaryi niniejszej koronnej 1793 r. i kawalera orderu św. Stanisława, Nikodema, chorążego sanockiego, i Jana, chorążego kawaleryi narodowej.

Linia na Drozdniach Drozdeńska. Dymitr na Drozdniach 1480 r., miał syna Iwana, który pisał się Drozdeńskim; Iwan, dworzanin królewski 1537 r., z żony Oprachny z Uhrynowa pozostawił synów, Semena i Michała.

Semen, dziedzic na Zubilnie i Porwańczach 1580 r., miał syna Gniewosza, po którym z Anny Witoniskiej córki, Aleksandra za Andrzejem Krajewskim i Owdotia, żona Wacława Kałusowskiego.

Michał, dziedzic na Zubilnie 1564 r., z żony Anny Białostockiej  miał córki, Annę za Pawłem Kozińskim, Anastazyę, żonę Semena Nowosieleckiego i synów: Michała, ożenionego z Anną ks. Połubieńską, Stefana, żonatego z Maryną ks. Rużyńską, i Fedora.

Fedor, dziedzic na Drozdniach 1600 r., zaślubił Halszkę Pawłowiczównę i z niej miał córkę Katarzynę za Stefanem Lityńskim i syna Kondrata, dziedzica na Drozdniach 1626 r., po którym z żony Eufrozyny Dachnowiczówny syn Paweł i córki, Katarzyna Teodorowa Liniewska i Halszka Bogusławska.

Leon-Kazimierz na Drozdniach, syn Jana i Teofili Podhorodeńskiej, podstarosta krasnostawski 1747 r., z żony Magdaleny Lenkiewiczówny miał syna Benedykta, szambelana królewskiego, pisarza ziemskiego włodzimierskiego 1780 - 1794 r., posła na sejmy i deputata na Trybunały, zdolnego poetę i tłómacza Owidiusza, posła na sejm czteroletni, który należał do partyi patryotycznej i popierał jej reformy. Benedykt wylegitymowany w Galicyi 1782 roku, po upadku kraju był urzędnikiem austryjackim we Lwowie i um. 1817 r.; był żonatym z Maryanną Bobrowską.

Aniela, żona Władysława Charlęskiego, starościca horodelskiego 1660 r. Ludwik, cześnik czerniechowski 1759 r., zaślubił Katarzynę, córkę Józefa Sieniuty-Lachowickiego, wojskiego krzemienieckiego, i Barbary Bratkowskiej, 1759 r. Władysław, horodniczy włodzimierski 1769 - 1772 r. Felicyan, viceregent włodzimierski, deputat na Trybunał koronny 1788 r., podstarosta owrucki, łowczy wołyński 1788 - 1793 r. Stanisław, łowczy 1786 r., a chorąży wołyński 1788 r. Franciszek, łowczy czerniechowski 1791 r., rotmistrz kawaleryi narodowej, konsyliarz Targowicy 1792 r. Feliks, skarbnik krzemieniecki 1790 r., wojski mniejszy wołyński, ostatnio cześnik łucki 1791 r. i kawaler orderu św. Stanisława. Ignacy, vicesgerent sądowy łucki, i Gabryel, viceregent włodzimierski 1793 r. Karol, marszałek szlachty pow. dubieńskiego 1835 r., ożeniony z Fabianną Jełowicką, miał córki, Anielę za Kazimierzem hr. Miączyńskim i Karolinę za Juliuszem hr. Ledóchowskim. Władysław, syn Antoniego, deputat szlachty pow. owruckiego 1845 r. żonaty z Bronisławą, córką Piotra Chojeckiego, marszałka skwirskiego. Andrzej, syn Piotra, podpułkownik wojsk ros., naczelnik pow. ciechanowskiego, w gub. płockiej 1874 r. (Zap. i Wyr. Tryb. Lubel., Conv. Vars., Kancl., Sigil., Bon., Arch. Jarmolinieckie).

Piotr, syn Teodora, z synami, Andrzejem i Pawłem i inni wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1830 - 1861 roku.

Józef, podczaszyc wołyński, rotmistrz pancerny 1734 roku, z żony Joanny Bajerskiej pozostawił synów, Mikołaja i Ignacego. Mikołaj, dziedzic Cielimowa, zaślubił Maryę-Franciszkę Raczkowską i z niej miał syna Józefa. Józef, ur. 1803 r. w Dembicy, walczył pod Grochowem, Wielkiem Dębem, Mińskiem i t. d., dziedzic Chobielina, um. 1869 roku w Poznaniu, pozostawiwszy z Maryi Ziołeckiej syna Romana, żonatego z Heleną Bogucką, z której córki: Józefa za Romanem Załozieckim, Marya, żona Józefa Braunka i Róża.

Ignacy, dziedzic Młodziejewic, sędzia grodzki inowrocławski 1787 r., ożeniony z Zofią Gądkowską, pozostawił córki, Maryannę za Antonim Świnarskim, Honoratę za Ksawerym Koszutskim i syna Andrzeja. Andrzej, dziedzic Młodziejewic, z żony Katarzyny Suchorzewskiej pozostawił córki, Emmę za Tadeuszem Mieczkowskim, Florentynę, żonę Antoniego Suchorzewskiego i synów, Walentego i Stanisława.

Walenty, ur. 1818 r., dziedzic Młodziejewic, z żony Teodory Łukomskiej pozostawił córkę Maryę za Wojciechem Chełmickim i syna Adama, dziedzica Młodziejewic, po którym z Maryi Skrzydlewskiej syn Zygmunt i córka Janina.

Stanisław, ur. 1823 r., dziedzic Kościanek, z żony Józefy Ulatowskiej pozostawił córki, Teodorę zaślubioną Michałowi Chrzanowskiemu, Antoninę za Zygmuntem Gorgolewskim i synów: Michała, Leona, Edwarda i Tadeusza (Żychl.).

HULEWICZ h. SZELIGA. Potomstwo Teodora, syna Romualda, a mianowicie jego wnukowie, a synowie Antoniego: Justyn, Stanisław, Romuald-Aloizy, Michał z synami, Teodorem i Józefem i Romuald-Feliks z synami, Władysławem i Stefanem wylegitymowani w Cesarstwie 1844 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HULIDOWSKI. Jestto przydomek rodziny Kuszlów. Mikołaj Hulidowski-Kuszel podpisał elekcyę 1648 r. z wojew. wileńskiem.

HULIŃSKI. Dobra Buczniowce, Horodynia i Sulicha, w wojew. podolskiem, po śmierci N. Kulińskiego, podstolego podolskiego, otrzymał Potocki, strażnik polny koronny 1662 r. (Sigil.).

HULKIEWICZ h. ŁUK. Byli na Ukrainie i brali przydomek Hlebowski. Bohusz, namiestnik przy cerkwi św. Zofii w Kijowie 1577 r., zabiegły gospodarz, oczyścił z długów majątki metropolitów ruskich; dostał od Zygmunta Augusta dom w Kijowie i to nadanie zatwierdził jego synowi Filowi król Henryk Walezy.

HULPANOWSKI. Jan otrzymał urząd geometry królewskiego 1792 r. (Sigil.).

HUŁT v. HOLT. Józef, chorąży stężycki, podpisał elekcyę 1764 r. z wojew. Sandomierskiem.

HUMANOWSKI. Jan, żyjący w pierwszej połowie XVIII wieku, miał dwie żony, Ludwikę Płonowską, z której syn Adam ożeniony z Petronelą Stobiecką, i Annę Zbierzchowską, po której synowie: Jerzy, Bonawentura i Kazimierz 1719 r. Jerzy zaślubił Jadwigę-Teofilę Olszamowską i z niej miał syna Stanisława 1747 r. (Ks. Gr. Piotrk.).

HUMAŃSKI h. JASTRZĘBIEC. Jan-Aloizy, kanonik warszawski, pułtuski i chełmski, proboszcz zakroczymski, należał do komisyi toruńskiej 1724 r. (Metr. Kor.). Antoni, podstoli kijowski; jego córki, Anna Łempicka 1737 r. i Katarzyna za Karolem Dąmbskim. Maryanna, żona Antoniego Boczkowskiego, stolnika nowogrodzkiego siewierskiego 1737 r. Stefan, podstoli trembowelski, z żony Antoniny Żelechińskiej pozostawił córki: Salomeę za Antonim Krajewskim, skarbnikiem zakroczymskim, Katarzynę za Deodatem Sułkowskim i Annę, żonę Marcina Świdzińskiego, podkomorzego rawskiego 1752 r. (Bon.).

HUMBEK v. HUMBOK. Jan 1756 r., miał dwie żony, Maryannę Jakubowską, z niej córki, Róża za Maciejem Tyskim i Helena, za Stefanem Żmijewskim, i Annę Gorzeńską, z której córka Katarzyna za Michałem Starczewskim (Bon.).

HUMEL v. HUMMEL h. POMIAN. Bernard otrzymał 1513 r. od wielkiego mistrza inflanckiego dobra w rzeczyckiem i luceńskiem, których posiadanie zatwierdzono Wilhelmowi i Bernardowi 1583 r. Jan otrzymał potwierdzenie na dobra Humel 1593 r. (Metr. Kor.). Ks. Antoni był 1729 r. gwardyanem OO. Franciszkanów w Warce (Bon.).

Franciszek, właściwie Krzysztof-Franciszek, głosował z województwem lubelskiem na elekcyi 1697 r.; cześnik gostyński 1700 r., był dwa razy żonaty, 1v. z Maryanną Wojciechowską, 2v. z Anną Maliszewską i z tej ostatniej zostawił dzieci: Annę zmarłą panną, Wiktoryę Wilczopolską, Teresę Deszkowską, Petronelę Józefową Szaniawską, Józefa, dzierżawiącego 1717 r. od Wąsowicza Mełgiew, Ignacego, Franciszka, 1719 r. dzierżawcę Czarnolasu, towarzysza, i Jana, chorążego pancernego, którzy obaj otrzymali na sejmie 1726 r. indygenat, a wszyscy czterej zeszli bezpotomnie. Krzysztof-Franciszek z pierwszej żony pozostawił synów, Marcina, pułkownika kawaleryi koronnej, 1732 r. zastawnego posiadacza Kotówki, z żonami, Szaniawską i Drogomirówną bezdzietnego, i Stanisława, porucznika pancernego, żonatego z Anną Wyrzykowską, z której syn Maciej, chorąży pancerny, cześnik gostyński 1759 r., zostawił z Franciszki Chojnowskiej synów, Stanisława-Franciszka-Kajetana, 1778 r. vicesgerenta grodzkiego chełmskiego, i Karola-Tomasza-Franciszka, pułkownika wojsk koronnych, wylegitymowanych 1782 r. w Galicyi. Po Stanisławie, zmarłym 1799 r., pozostały z żony Maryanny Dembowskiej córki, Józefa i Anna-Petronela (Zbiory Dr. M. Dunina-Wąsowicza). Jan-Adam i Jan-Karol, synowie Adama i Franciszki z Dessensów, urodzeni w Warszawie 1812 - 1818 r.

HUMIECKI v. HUMIĘCKI h. JUNOSZA. Senatorowie w rodzinie: Wojciech, kasztelan halicki 1612 - 1613 r., a kamieniecki 1613 - 1617 r. Stefan, wojewoda podolski 1706 r., um. 1736 r. Józef, kasztelan kamieniecki 1754 r., um. 1765 r.

Dawna mazowiecka rodzina, wzięła nazwisko od wsi Humięcina, w ziemi ciechanowskiej, i pisała się z Rycht, lub z Rycht i Humięcina. Jedna jej gałąź, osiedliwszy się w XVI stoleciu w wojew. podolskiem, stale pisała się Humiecki i doszła do znacznych majątków i dostojności. Protoplastą tych Humieckich był Jan, podstarosta kamieniecki, rotmistrz królewski, dziedzic na Mlecinie i Dobrem, w Mazowszu, który pozostawił synów: Andrzeja, Wojciecha i Stanisława, dziedziców dóbr Rychty, Szepielaki, Falk i Koski 1597 r. Wojciech, syn Stanisława, pisarz grodzki kamieniecki, deputat na Trybunał koronny 1590 r., łowczy podolski 1591 r., otrzymał część dóbr Dłusko 1589 r.; kasztelan halicki 1612 r., a kamieniecki 1613 - 1617 r., poseł na kilka sejmów, szafarz podatków na Podolu 1591 r., i deputat do kwarty 1601 r., do korekty praw, zapłaty wojska i rozgraniczenia z Wołoszczyzną i urządzenia Kozaków 1603 - 1617 r., lustrator królewszczyzn wielkopolskich, fundator Dominikanów w Kamieńcu Podolskim. Kasztelan z żony Zofii Niezabytowskiej zostawił córki, N. za Lanckorońskim, podkomorzym podolskim, Katarzynę za Andrzejem Mokronowskim i synów: Jana, młodo w podróży po Europie zabitego w Brukselii, Stanisława i Aleksandra; dwaj ostatni są protoplastami dwóch linij tego domu.

Linia Stanisława. Jej założyciel Stanisław, dziedzic dóbr Rychty, Koszelew, Fałkowo, i in., na Mazowszu, miał synów, Jakóba, bezdzietnego, i Kazimierza, cześnika podolskiego i rotmistrza królewskiego 1652 r., który podpisał elekcyę 1674 r. z wojew. podolskiem. Kazimierz z dwóch żon, z Katarzyny Chmieleckiej pozostawił synów, Felicyana i Andrzeja, a z Rozalii Białkowskiej, syna Dominika; z tych synów:

Felicyan, rotmistrz ciechanowski 1742 r., miał syna Stanisława, bezpotomnego.

Andrzej, cześnik podolski, dziedzic dóbr Rychty, Karniewo i inne 1732 - 1744 r., z żony Zofii z Kawieczyna Kawieckiej miał synów, Tomasza, łowczego 1759 r., a chorążego parnawskiego 1769 r., po którym z żony Maryanny Humieckiej, podczaszanki podolskiej, syn Józef, generał-adjutant, wojsk królewskich 1773 r., rotmistrz pancerny, szambelan królewski 1784 r., żonaty z Maryanną Bukowską, córką Antoniego, kasztelana sanockiego, i Salomei Morskiej, i Józefa, podczaszego podolskiego 1757 r., podstolego czerwonogrodzkiego 1765 r., dziedzica dóbr Jaśkowce i Niemircze, po którym z żony Elżbiety Boguszówny, kasztelanki kamienieckiej, synowie, Ignacy, rotmistrz kawaleryi narodowej, i Kazimierz, stolnik lwowski 1790 r., marszałek szlachty gub. podolskiej, ożeniony z Teklą Krasuską, z której synowie: Ignacy, kapitan wojsk polskich, Antoni-Teofil, marszałek szlachty pow. zasławskiego, i Juliusz-Wojciech z synami, Edmundem i Janem, i tego syn Kazimierz wylegitymowani w Cesarstwie 1842 - 1853 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

Dominik, trzeci syn Kazimierza, chorąży ciechanowski 1731 r., dziedzic dóbr Karniewo i Łysakowo, z żony Franciszki Godaczewskiej miał córkę Domicelę 1v. za Wojciechem Zielińskim, podczaszym różańskim, 2v. za Tomaszem Kanigowskim, skarbnikiem nowogrodzkim, i syna Wojciecha, po którym potomstwo miało się wylegitymować w Królestwie jako Humięccy.

Linia Aleksandra. Jej założyciel Aleksander, syn kasztelana Wojciecha, wojownik przeciwko Moskwie 1617 - 1619 r., starosta smotrycki 1630 r., z żony Krystyny Potockiej, córki Andrzeja, 2v. Zygmuntowej Zamiechowskiej, zostawił córki: N. Lipską, Joannę za Krzysztofem Wichrowskim, miecznikiem halickim, i Katarzynę 1v. za Jackiem Szembekiem, kasztelanem kamienieckim, a 2v. za Stanisławem Łużeckim, wojewodą podolskim, i synów: Michała, Karmelitę, Wojciecha i Tomasza, dziedziców Chubarowa 1651 r.

Wojciech de Rychty, z podstolego 1658 r. chorąży podolski, ożeniony z Izabelą Kątską, siostrą słynnego wojownika hetmana Marcina, miał z niej córki: Katarzynę Wasilkowską, cześnikową podolską 1682 r., Barbarę, Annę i synów, Ludwika i Stefana, stolnika podolskiego 1692 r., marszałka sądów kapturowych krakowskich i marszałka sejmu 1696 r., pułkownika artyleryi koronnej 1698 r. Stefan, podstoli koronny 1702 r., wojewoda podolski 1706 r., starosta rzeczycki, rawski i Winnicki, znakomitość swojego czasu, ogromnej popularności w kraju dla niezwykłej uczciwości i niezależności w zdaniu, pragnął przedewszystkiem ścisłego wypełniania praw, i dlatego stawał często w opozycyi z dworem dla jego nielegalnych postępków, ale i surowo ganił wybryki szlachty, rwanie sejmów, nadużycie liberum veto i konfedracye; rządny gospodarz, znacznie powiększył majątek, a będąc pobożny i hojny na kościoły, fundował Dominikanów w Sokolcu i Sołodkowcach. Wojewoda umarł 1736 r., miał dwie żony, Konstancyę Helenę Lipską, wojewodziankę kaliską, z tą bezpotomny, i Katarzynę Krosnowską, wojewodziankę czerniechowską, wdowę po Jakóbie Potockim, staroście chmielnickim, z tej córki: Aniela za Stanisławem Krasińskim, starostą nowokorczyńskim, Anna-Marya 1v. Kazimierzowa Ogińska, podstolina litewska, 2v. Gozdzka, kuchmistrzowa koronna, i Izabela za Janem Małachowskim, kanclerzem koronnym, oraz synowie, Ignacy i Józef.

Ignacy, stolnik koronny 1738 r. i starosta bracławski, zm. 1752 r., z żoną Teresą Pociejówną, wojewodzianką witebską, wylegitymowaną w Galicyi 1782 r., bezpotomny.

Józef, młodszy syn wojewody Stefana, starosta gajewski, miecznik koronny 1748 r., żonaty z Anną Rzewuską, wojewodzianką podolską, wylegitymowaną w Galicyi 1782 r., bezpotomny.

Tomasz, najmłodszy syn Aleksandra, łowczy podolski 1660 - 1666 r. i pułkownik królewski, miał dwie żony, Annę Jarmolińską i Maryannę z Tęczyna Ossolińską, kasztelankę czerską, 2v. za Józefem Rudzińskim; z 1-ej żony synowie: 1) Michał, podczaszy podolski, podpisał elekcyę 1697 r.; jego córki, Maryanna 1v. za Tomaszem Humieckim, chorążym parnawskim, 2v. za Marcinem Koziebrodzkim, starostą olchowskim, i Marcyanna za Antonim Starzyński, chorążym latyczowskim; 2) Wojciech, podczaszy drohicki 1702 r., ożeniony z Aleksandrą Domaszewską, z której córka Maryanna Dłużewska, kasztelanowa chełmska, i synowie: Stefan, kanonik katedralny podolski, Józef i Felicyan.

Józef, dziedzic dóbr Wańkowce, podczaszy 1735 r., a chorąży podolski 1748 r., kasztelan kamieniecki 1754 r., um. 1765 r.

Maciej, pisarz grodzki buski 1604 r., miał syna Adama, żonatego z Maryą Bystrzykowską. Ludwik, chorąży podolski 1682 r. Helena za Samuelem Łaszczem, stolnikiem buskim 1683 roku. Michał podpisał elekcyę 1697 r. z ziemią chełmską; podczaszy trembowelski 1702 r., został 1716 r. podczaszym podolskim. Józef, miecznik czerwonogrodzki 1764 r. Bartłomiej, chorąży bracławski 1764 r., miał synów: Józefa, rotmistrza kawaleryi narodowej 1782 r., starostę dobrzyńskiego 1783 r. i posła ziemi sanockiej, który 1764 r. podpisał elekcyę z wojew. ruskiem, Michała, generała-adjutanta królewskiego 1782 r., i Franciszka, szambelana królewskiego, wylegitymowanych w Galicyi 1782 r. (Zap. i Wyr. Tryb. Lubel. i Piotrk., Conv. Vars., Don. Vars., Arch. Jarniolinieckie, Bon.).

HUMIENIECKI v. HUMIENICKI. Brali przydomek Siestrzeńcewicz. Teodor, sędzia grodzki 1640 r., a podstoli kijowski 1659 r., podpisał elekcyę 1648 r. z wojew. kijowskiem; był żonatym z Petronelą Woroniczówną. Aleksander ożeniony z Eufrozyną Sienińską 1658 r. Michał podpisał elekcyę 1674 r. z wojew. wołyńskiem. Po Stefanie, stolniku podolskim 1699 roku, z żony Zofii Stempkowskiej synowie: Jan bezpotomny, Aleksander i Antoni. Jan, starosta rzeczycki 1716 r., ożeniony z Anną Stawską, wdową po Siekierzyńskim. Aleksander, stolnik parnawski 1718 r. Stanisław, podczaszy smoleński 1731 r., ożeniony z Krystyną z Wilgów. Paweł, chorąży smoleński 1750 r. (Zap. Tryb. Lubel., Bon.).

HUMIĘCKI h. GOZDAWA. Franciszek, dziedzic dóbr Smolsko 1731 r., miał syna Kazimierza, po którym syn Adam pozostawił syna Józefa; Paweł, syn Józefa, wylegitymowany w Królestwie 1839 r.

HUMIĘCKI h. JUNOSZA. Piszą się z Humięcina, w pow. ciechanowskim. Jan, dziedzic części Witoszewa 1454 r. Piotr, burgrabia czerski 1458 r. Adam Humięcki v. Humiński, syn Piotra z Humięcina-Cięski i Barbary Humięckiej, udowodnił w 1603 r. swoje szlachectwo, powoławszy na świadków: stryja Kacpra, syna Mikołaja z Cychowa, brata stryjecznego Stanisława, syna Krzysztofa z Humięcina-Falki i Cięski, oraz Feliksa, syna Jakóba, i Jana, syna Marcina, Humięckich. Józef i Marcin, synowie Andrzeja, 1608 r. Dominik, Kazimierz, Maciej, Michał, Piotr i Stanisław, synowie Jana, 1654 r. Tomasz, syn Jana, żonaty z Jadwigą Hustich 1674 r. Walenty, kustosz kruszwicki, kanonik pułtuski 1692 r. (Zap. Tryb. Lubel., Don. Vars.).

Po Baltazarze, dziedzicu wsi Zbrochy, w ziemi ciechanowskiej 1768 r., synowie: 1) Adam, tego syn Feliks; 2) Paweł, po którym z żony Anny Chmielińskiej synowie, Andrzej i Wojciech, patron Trybunału w Płocku; 3) Maciej, ożeniony z Dorotą Zakrzewską, pozostawił syna Józefa, właściciela części szlacheckiej we wsi Olszewo-Tosie, w pow. mławskim; wszyscy wylegitymowani w Królestwie 1839 r.

Po Bartłomieju, w 1760 r. dziedzicu dóbr Czyżewo, syn Izydor, ożeniony z Maryanną Kołakowską, miał synów, Piotra i Tomasza, wylegitymowanych w Królestwie 1839 r.

Dominik Humiecki, dziedzic dóbr Karniewo i Łysakowo 1731 r., miał mieć syna Wojciecha, po którym synowie: 1) Łukasz pozostawił syna Michała, urzędnika w Płocku, 2) Antoni, tego syn Józef, i 3) Karol, po którym z żony Maryanny Kołakowskiej syn Michał-Jacek wylegitymowani w Królestwie 1849 - 1850 r. Z tej linii Karol, syn Aleksandra i Katarzyny z Jarczyńskich, wylegitymowany w Królestwie 1856 r.

HUMIŃSKI v. HUMIEŃSKI h. GOZDAWA. Pisali się z Humienina. Daniel 1453 r., a Michał 1456 r. na Rusi Czerwonej. Wojciech, kanonik krakowski 1541 r. Jan, syn Wawrzyńca, 1589 r. (Ks. Gr. Brzeskie). Józef, kanonik przemyślski 1771 r. Jan Dubik w 1782 r., a jego wnuk Jan z synem Mikołajem 1841 r. wylegitymowani w Galicyi.

HUMITZ v. HUMMITSCH. Krzysztof-Fryderyk, kapitan 1779 r., został 1783 r. majorem artyleryi koronnej (Sigil.).

HUMNICKI h. GOZDAWA. Hrabiowie i szlachta. Senator w rodzinie, Jerzy, kasztelan sanocki 1463 r.

Dawna w ziemi sanockiej rodzina; jej protoplasta Piotr z bratem Pawłem służyli długi czas na Węgrzech, a następnie za ważne usługi, oddane Kazimierzowi W. w podbiciu Rusi Czerwonej, od tego monarchy otrzymali znaczne nadania. Z tych braci, Paweł umarł bezpotomnie, a po Piotrze syn Maciej z żony Anny miał synów, Jana, przodka rodziny Balów, i Jerzego (Bon.). Jerzy, dziedzic na Humniskach i Birczy, podkomorzy przemyślski 1459 r., kasztelan sanocki 1463 r., z dwóch żon, Anny Odrowążówny Szczekockiej, kasztelanki lubelskiej, i Beaty Jarosławskiej, kasztelanki wojnickiej, zostawił synów: Jakóba, protoplastę Bireckich, Jana, kanonika i kantora krakowskiego 1470 r. (Lib. Ben.), i Rafała zabitego na Bukowinie, piszących się z Humnisk i Birczy, majątków w ziemi sanockiej.

Rafał, burgrabia krakowski 1496 r., żonaty z Barbarą z Paniowa, kasztelanką lwowską, zostawił synów: Jana, Jerzego i Stanisława. Jan z dwóch żon, Katarzyny z Chodorostawu i Anny z Sienna miał synów: Wojciecha, Stanisława, Marcina i Szymona, a Jerzy z żony Anny z Rychcic pozostawił synów: Stanisława, Andrzeja, Rafała i Walentego (Bon.).

Stanisław, sędzia ziemski sanocki 1601 r. Wojciech, wojski 1608 r., z podsędka sędzia ziemski sanocki 1614 r., ożeniony z Elżbietą Stadnicką. Rafał, podsędek sanocki 1613 r., został 1617 r. sędzią ziemskim i poborcą sanockim. Samuel, podstoli sanocki 1633 r., z Zofii Niemirówny miał córkę Ewę za Maciejem Zadorskim i syna Mikołaja-Daćboga. Jerzy żonaty z Elżbietą z Leśniowy 1652 r. Stefan zaślubił Helenę ze Żmigrodu Stadnicką, z niej syn Jerzy 1653 r. Andrzej, ożeniony z Anną z Urska, miał córki, Martę i Krystynę 1654 r. Stanisław, wojski sanocki 1658 r., miał synów, Szymona i Jerzego. Jan, cześnik sanocki, um. 1661 r.; po nim objął ten urząd Jacenty, syn Szymona i Katarzyny Gizowskiej, dziedzic dóbr Nozdrzec, cytowany w Vol. Leg. jeszcze 1678 r., po którym synowie: Stanisław, podwojewodzy sanocki, miał syna Ignacego 1728 r., i Mikołaj ożeniony z Zofią Stadnicką, podczaszanką sanocką, 1v. Śmigielską, około 1660 r. Aleksander, przeor przemyślski 1663 r. Jakób, towarzysz pancerny, obłożony infamią, uwolniony od niej na sejmie 1676 r. w nagrodę zasług wojskowych.  Kazimierz, cześnik podolski, rotmistrz królewski, 1674 r. z wojew. podolskiem, Adam, cześnik trembowelski 1696 r., stolnik czerniechowski, Jan, łowczy sanocki, i Józef, poseł ziemi sanockiej, 1697 r. z wojew. ruskiem podpisali elekcye.

Adam-Michał, syn Adama, starosty horodelskiego, poseł i sędzia kapturowy 1733 r., starosta horodelski, żonaty z Anną Winnicką. Franciszek, wojski przemyślski 1706 r., z żony Teresy Strupczewskiej miał syna Antoniego. Kazimierz, syn Antoniego i Apolonii Pągowskiej, dziedzic dóbr Kuźminy 1767 r. Jakób, cześnik sanocki, dziedzic dóbr Drożęcin, Sulejowo i inne 1743 r. Antoni z ziemią mielnicką, Michał z ziemią sanocką i Michał z wojew. ruskiem podpisali elekcyę 1764 r. Franciszek, sędzia ziemski przemyślski 1770 r. Dwóch Michałów, Teodor i Franciszek, członkowie Stanów, oraz Jan, Stanisław, Kajetan i Romuald wylegitymowani w Galicyi 1782 r. Aleksander, chorąży przemyślski 1790 r. Stanisław, wojski sanocki 1793 r.

Szymon, wojski sanocki 1616 r., z żony Jadwigi Krasickiej, wojszczanki przemyślskiej, pozostawił córkę Elżbietę, żonę Zygmunta Kazanowskiego i syna Jana. Jan, podstoli sanocki 1661 r., zaślubił Maryannę Grabkowską i z niej miał synów: Adama, Józefa i Jana.

Józef, łowczy 1672 r., podstoli sanocki, z żony Zofii Drohojowskiej, wdowy po Skorucie, miał syna Tomasza, stolnika przemyślskiego, ożenionego z Katarzyną Żurowską, który pozostawił synów, Franciszka, skarbnika 1749 r., łowczego 1754 r., a ostatnio chorążego przemyślskiego 1771 - 1780 r., dziedzica dóbr Brzuska, i Józefa, łowczego przemyślskiego, po którym z żony Salomei Morskiej, chorążanki dobrzyńskiej, synowie: Franciszek, Roch, Jezuita, młodo zmarły, Teodor, szambelan królewski, z Justyny Charczewskiej miał córkę Karolinę za hr. Wojciechem Dembińskim, i Michał, cześnik żydaczowski 1770 - 1788 r., ożeniony z Józefą Winnicką, wdową po Kacprze Rozwadowskim, stolniku kołomyjskim, został hrabią austryjackim 1794 r. Hr. Michał miał kilku synów, z których: hr. Mikołaj, żonaty z Teklą hr. Humnicką, hr. Antoni i hr. Józef, członkowie Stanów galic., wylegitymowani w Galicyi 1817 r.

Jan, syn podstolego Jana i Grabkowskiej, z żony Pudencyanny Romerówny miał syna Stanisława, cześnika sochaczewskiego 1752 r., po którym z Teresy Cieszanowskiej syn Michał, cześnik sochaczewski 1754 r., żonaty z Gertrudą Leszczyńską, podstolanką trembowelską, członek Stanów galicyjskich, z synami: Janem, Stanisławem i Fabianem-Sebastyanem wylegitymowani w Galicyi 1782 r. Cześnik Michał otrzymał w 1790 r. od cesarza Leopolda II tytuł hrabiowski. Z synów:

Hr. Fabian-Sebastyan, żonaty 1v. z Konstancyą Wyczałkowską, sędzianką grabowiecką, 2v. z Józefą Wronowską, miał córki, Izabelę i Adelę.

Hr. Jan z żony Rozalii Siedleckiej miał córki: Elżbietę za Benedyktem Pieścioroskim, Teklę za Mikołajem hr. Humnickim, Eleonorę Rossowską, i synów: Franciszka-Floryana, członka Stanów, wylegitymowanego w Galicyi 1840 r., po którym z hr. Róży Stadnickiej córka Helena za Zygmuntem Dembowskim, i Ignacego, żonatego z Justyną Kraińską, z której synowie, Alfred ożeniony z Maryą hr. Desseofy i Władysław (Bon.).

Gałąź hrabiowska zmieniła herb w następujący sposób - tarcza w kwadrat podzielona z małą tarczą w środku, na której herb Gozdawa; na tarczy głównej: w 1-ej części herb Jelita, w 2-iej herb Leliwa, w 3-iej herb Jastrzębiec, w 4-ej herb Rogala, wszystkie w polach właściwych. Nad tarczą pięć hełmów ukoronowanych, w 1-ym jastrząb z podkową w łapie i dzwonkami, w 2-im pół kozła, w 3-im pawi ogon, na nim Gozdawa, w 4-m pawi ogon na nim Leliwa, w 5-m rogi, bawoli i jeleni.

Po Kajetanie, skarbniku trockim, dziedzicu dóbr Konieczkowa, w wojew. Sandomierskiem 1760 r., syn Piotr, tego syn Wincenty, porucznik kawaleryi narodowej, przez lat 40 służył wojskowo na Ukrainie i był ciężko ranny w bitwie pod Maciejowicami 1794 r.; dziedzic dóbr Czajęczyce, z żony Rozalii Barzykowskiej jego syn Ignacy, dziedzic dóbr Lubania 1856 r., autor i poeta, radca dyrekcyi głównej Tow. Kred. Ziemskiego 1826 - 1830 r., wylegitymowany w Królestwie 1839 r. Ignacy zaślubił Józefinę Łuniewską i z niej pozostawił synów, Zygmunta, ożenionego z Teodorą Błeszyńską i Adolfa, ożenionego z Małgorzatą Sulimierską.

Po Franciszku, synu Adama, synowie, Kazimierz i Aleksander; po Kazimierzu synowie: Andrzej, Cezary, Cypryan i Ignacy wylegitymowani w Cesarstwie 1834 - 1845 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

HUNDIUS. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej przed 1831 roku.

HÜNER von WOSTROWSKI h. GLAUBICZ. Herman Hüner, porucznik wojsk pruskich, urodzony z matki polki, otrzymał nobilitacyę pruską z przydomkiem von Wostrowski i herb Glaubicz 1841 r.

HUNIATYCKI (zapewne UNIATYCKI) h. SAS. N. podpisał elekcyę 1697 r. z wojew. Sandomierskiem.

HUNICKI. N., podstoli sanocki, naznaczony komisarzem do rozpoznania krzywd poddanych królestwa węgierskiego względem Szlązka i Pomorza 1633 roku (Vol Leg.). Bazyli, namiestnik w wojsku koronnem 1660 r. (Sigil.).

HUNOWSKI v. HOWNOWSKI h. PRAWDZIC. Zamożna w wojew. bełzkiem rodzina; wzięła nazwisko od wsi Hunowa v. Unowa. Sławko dowodził załogą w Działdowie, w Prusach, 1455 r. Paweł, wojewoda bełzki, otrzymał 1474 r. wieś Labunki (Metr. Kor.); wojewoda um. 1477 r., pozostawiwszy córkę Annę, zaślubioną Bolesławowi ks. Mazowieckiemu (Bielski). Dersław, kasztelan bełzki 1495 r., za żoną Anną Buczacką, starościanką trembowelską, otrzymał Litwinów. Zygmunt z Radzanowa utracił dobra za niestawienie się na wojnę 1497 r. (Metr. Kor.).

HUPPE. Józef, syn Jakóba i Anny, ur. 1786 r. w Warszawie, postąpił 1808 r. do 2 pułku piechoty Ks. Warszawskiego i w 1812 r. został kapitanem w tymże pułku, a w 1815 r. przeznaczony do 3 pułku strzelców pieszych, wyszedł do dymisyi w stopniu majora 1819 roku. Odbył kampanie 1809 r. w Austryi, a 1812 r. w Rosyi, i otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari.

Ludwik, urodzony we wsi Wolborzu 1787 r., porucznik 7 pułku ułanów legii nadwiślańskiej 1831 r., umarł w m. Treveraj, w departamencie Meuse 1858 r. (Ks. Wojskowe).

HURCZYN h. KRUPOSIN (?). Na Litwie, pisano ich także Gurczyn i Gorczyn; mają pochodzić od Gorczynów rodziny miejskiej krakowskiej, do której należał Piotr, słynny wierszopis z czasów Zygmunta III. Mateusz podpisał manifest szlachty litewskiej 1763 r. Potomstwo Michała, syna Heronima, a mianowicie: Antoni i Michał, synowie Antoniego, Bolesław, syn Franciszka, Aleksander, syn Ignacego, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1847 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HURKO h. HURKO. Herb - w polu czerwonem dwa znaki, podobne do półksiężyców, połączone z sobą dwoma liniami, górną podłużną, a dolną skośną, i na linii górnej strzała bez pióropusza, ostrzem w górę; w koronie trzy pióra strusie. Kojałowicz nazywa ten herb Haki i podług niego półksiężyce na tarczy są złączone jedną tylko linią ukośną od lewej ku prawej stronie, a na tej linii strzała bez pióropusza.

Zamożna biało-ruska rodzina, brała przydomki; Chocimski, Romejko i Omelański. Lew Romejko, pisarz ziemski witebski 1617 r., z żony Hanny Kisielówny zostawił syna Aleksandra, posła na sejmy, deputata na Trybunał skarbowy litewski 1629 i 1635 r. (Vol. Leg.), po którym syn Konstanty pozostawił synów: Michała, Aleksandra, Antoniego, Ignacego i Franciszka. Mikołaj, sędzia grodzki 1626 r., pisarz ziemski 1636 r., podsędek witebski, 1648 r., Jerzy i Kazimierz Chocimscy 1674 r., a Franciszek Chocimski 1697 r. podpisali elekcye z wojew. Witebskiem. Andrzej-Kazimierz, podstoli witebski, podpisał elekcyę 1648 r. z wojew. Witebskiem; mąż wielkiej prawości i patryotyzmu, po zawojowaniu Białej Rusi przez Moskwę, nietylko sam nie chciał złożyć wymaganej od nieprzyjaciela przysięgi wierności, lecz i swoich współobywateli odwodził od tego. Andrzej-Kazimierz umarł w Moskwie w więzieniu, pozostawiwszy synów, Józefa i Daniela.

Józef-Kazimierz, dziedzic dóbr Krotowszy, podsędek witebski, podpisał elekcyę 1674 r. z wojew. Witebskiem; podsędek miał synów, Jana, podstolego witebskiego, żonatego z Krystyną Hołyńską, fundatora Bernardynów w Mścisławiu 1727 r., i Kazimierza, pisarza ziemskiego witebskiego, który przyłożył się do zerwania sejmu 1732 r.; po Kazimierzu synowie: Teofil, Antoni, Józef i Jan. Jan, pisarz grodzki, oboźny i horodniczy witebski 1764 - 1780 r. (Vol. Leg.). Jan, sędzia grodzki witebski 1768 r., ożeniony z Joanną Fontana. Józef, podkomorzy witebski 1774 - 1780 r., starosta łojściewski, cytowany w Vol. Leg. 1775 r.

Michał, vicegerent łucki, komornik wyszogrodzki, cytowany w Vol. Leg. 1775 r. Marcin, horodniczy witebski, deputat do kwarty 1764 r., sędzia ziemski 1770 - 1772 r. Aleksander, podkomorzy witebski 1780 r. Dominik, horodniczy witebski 1794 r. Józef, syn Aleksandra, generał-lejtnant i senator ros. 1842 - 1856 r; jego syn Aleksander, rzeczywisty radca stanu i szambelan ros. 1866 - 1874 roku. Julian, syn Marcina, deputat sądów pow. orszańskiego 1845 r. Józef, syn Włodzimierza, fligiel-adjutant i pułkownik ros. 1866 - 1874 r.

HURKO h. POGOŃ LITEWSKA. Książęta. Ks. Hurko, syn ks. Fedora Olgierdowicza, 1429 r., miał synów, Iwana i Aleksandra, którzy otrzymali dobra Lisiatycze, w pow. stryjskim; z nich ks. Iwan v. Janusz, kanonik warszawski i proboszcz wieluński, był w 1447 roku dziekanem płockim. Ks. Aleksander, dziedzic dóbr Polenicze, miał syna Aleksandra, który był 1476 r. kustoszem płockim (Bon.).

HURKOWSKI h. PRUS I. Na Wołyniu. Andrzej, sędzia grodzki owrucki 1696 r. Józef, regent grodzki żytomierski 1788 r. Ludwik, komornik graniczny 1785 r., a od 1791 r. stolnik żytomierski. Józef, chorąży 1789 r., porucznik wojsk koronnych 1792 r. (Sigil.). Paweł, syn Eliasza, ksiądz, nauczyciel gimnazyum w Żytomierzu 1873 r.

HURŁOWSKI h. ORLA. N. N. zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej przed 1831 r.

HURTIG v. HURTYK h. HURTIG. Pisano ich także Hurtych i Hurting. Kacper otrzymał nobilitacyę 1790 r. (Vol. Leg.); jego syn Karol-Leopold, zamieszkały w Wilnie, wylegitymowany w Królestwie 1856 r.

HURTYCH v. HURTIG. Józef, podporucznik artyleryi litewskiej, nobilitowany 1790 r. (Bon.); generał brygady wojsk polskich 1824 r., komendant fortecy w Zamościu, kawaler krzyża Virtuti Militari i Legii Honorowej. Aleksander, syn Józefa, zapisany do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1820 r.

HURYN h. KALINOWA. Lew, sekretarz królewski 1561 r. Piotr i Jan podpisali elekcyę 1632 r. z wojew. mińskiem.

HURYN h. PRAWDZIC. Floryan i Stefan, synowie Teodora, Jan, syn Wawrzyńca, i Stefan, syn Sylwestra, szlachta pow. słuckiego, wylegitymowani w Cesarstwie 1846 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej.

HURYNOWICZ h. KALINOWA. Na Litwie, właściwe ich nazwisko Huryn, które w XVII stoleciu zmienili na Hurynowicz; brali przydomek Arawinko. Jan-Kazimierz podpisał pospolite ruszenie 1698 r. Kazimierz i Władysław walczyli przeciwko Sapiehom pod Olkienikami 1700 r. Jan, Szymon i Władysław, synowie Andrzeja, i Jakób, syn Władysława, wnukowie Kazimierza, dziedzica dóbr Stanowiszcze 1757 r. (Ks. Gr. Mińskie). Aleksander, mostowniczy lidzki 1763 r. Antoni, mostowniczy lidzki 1770 r. Tadeusz, starosta jawgielański 1775 r. Jan, syn Stanisława, urzędnik w pow. rówieńskim 1840 r.

Władysław-Klemens, syn Szymona, wylegitymowany w Cesarstwie 1857 r. i zapisany do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

HURYNOWICZ h. LUBICZ. Licznie rozrodzeni na Białej Rusi; z nich 132 wylegitymowano w Cesarstwie i zapisano do ksiąg szlachty gub. mińskiej 1802 - 1863 r.

HUS v. HUSS. Józef, podporucznik 1 pułku jazdy augustowskiej 1831 r. (Ks. Wojskowe).

HUSAIM h. HOZIUSZ. Brali przydomek Gutt, używany za nazwisko. Bazyli Mikołajewicz miał synów: Pawła, Antoniego i Samuela 1750 r. Stefan Pawłowicz żonaty z Justyną z Nozdrynów 1752 r. (Ks. Gr. Pińskie).

HUSAROWSKI h. SAS. Po Michale, w 1721 r. dziedzicu dóbr w wojew. kijowskiem, syn Kajetan miał syna Aleksandra, a ten syna Jana, po którym syn Jan z synami, Adamem i Justynem wylegitymowani w Cesarstwie 1847 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.

HUSARZEWICZ. Zagrodowa szlachta we wsi Husarach, w pow. owruckim, już w XVI wieku notowana; niektórzy brali nazwisko Husarzewski.

HUSARZEWSKI v. HUSSARZEWSKI h. HUSARZEWSKI (Prus i Sas). Hrabiowie i szlachta. Herb - tarcza w poprzek przedzielona, w górnej części czerwonej herb Prus I, w dolnej części błękitnej herb Sas (niektórzy jednak w miejscu strzały w herbie Sas kładą trzy złote gwiazdy sześciopromienne); na tarczy korona hrabiowska, w niej hełm, na tym korona szlachecka, w której ramię zbrojne z mieczem do cięcia w lewo (niektórzy kładą miecz w prawo).

Łukasz-Stanisław, husarz na dworze króla Jana III i jeden z poufniejszych domowników tego monarchy, nobilitowany 1676 r.; dziedzic dóbr Dąbrowy i innych, w ziemi czerskiej, dworzanin królewski, z żony Jadwigi Chmielewskiej zostawił synów, Wojciecha i Franciszka-Kazimierza. Wojciech, łowczy drohicki 1741 r., ożeniony z Justyną Bielską, pozostawił syna, po którym pochodzący Klemens, kapitan regimentu buławy wiel. koronnej, z żony Franciszki Skorupskiej miał syna Stanisława.

Franciszek-Kazimierz, starosta ratneński, porucznik pancerny, z żony Marcyanny Szczygielskiej pozostawił siedmiu synów; z nich:
1) Tomasz, ksiądz, profesor Akademii wileńskiej i autor.
2) Ignacy, kapitan wojsk koronnych, starosta mironiecki 1775 r., miecznik 1780 r., podczaszy 1782 r., a stolnik stężycki 1786 - 1793 r., żonaty z Joanną Tyniecką.
3) Karol, major wojsk saskich 1790 r.
4) Jan v. Józef, szambelan królewski, stolnik smoleński 1773 r.
5) Wojciech, major wojsk pruskich, otrzymał indygenat szlązki 1765 roku.
6) Heronim, kapitan gwardyi królewskiej 1766 r., ożeniony z Maryanną Terkofy, miał syna Antoniego, majora wojsk koronnych 1792 r., po którym z żony Henryki Ratkę syn Teodor-Marek, dziedzic dóbr Malichy, wylegitymowany w Królestwie 1845 roku.
7) Aleksy-Onufry, kapitan wojsk królewskich 1744 r., starosta ratneński 1752 r., dworzanin, a następnie szambelan królewski, komisarz polski w Gdańsku, zabiegły i rządny, zebrał znaczny majątek; otrzymał indygenat pruski 1766 r., z żony Magdaleny Podoskiej, podkomorzanki różańskiej, kanoniczki w Warszawie, miał syna Karola-Antoniego. Karol-Antoni, szambelan króla Stanisława-Augusta, właściciel znacznych dóbr i radca pow. zalechowskiego 1812 r., otrzymał 1814 r. tytuł hrabiowski pruski, a jego przyznanie w Królestwie Polskiem 1819 r.; z żony Elżbiety Podoskiej, starościanki lenartowskiej, 1v. Dyonizowej Orsetti, jego syn Adolf-Jan.

Hr. Adolf-Jan, ur. 1790 r., kawaler maltański, kamerjunkier dworu polskiego 1829 r., szambelan austryjacki, dziedzic dóbr Niedomic i in., w Galicyi, um. 1855 r., pozostawiwszy z żony Heleny hr. Sierakowskiej, damy krzyża gwiaździstego austryjackiego, córki, Jadwigę, kanoniczkę honorową sabaudzką, Maryę, ur. 1838 r., za Ignacym hr. Potulickim i syna hr. Józefa, ur. 1840 r., kawalera maltańskiego, szambelana austryjackiego, po którym z żony Karoliny ks. Jabłonowskiej, damy krzyża gwiaździstego, córki ks. Karola, córka Eleonora, ur. 1866 r., zaślubiona Andrzejowi ks. Lubomirskiemu, ordynatowi na Przeworsku.

HUŚCIŁLO h. KRZYWDA. Józef i Dominik, synowie Ludwika, i Ludwik, syn Józefa, zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1820 r.

HUSEMBERG. Jan, porucznik wojsk koronnych 1772 r. (Sigil).

HUSOWSKI. Jan, podkomorzy bielski, zrezygnował z tego urzędu 1547 r., a podkomorzym został Stanisław Husowski tegoż roku (Metr. Lit.).

HUSSAKOWSKI h. SAS. Wzięli nazwisko od wsi Hussakowce, na Podolu. Piotr i Jurko (Jerzy), bracia, podzielili się tym majątkiem 1448 r. Gabryel i Stefan, synowie Jerzego, zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej 1802 r. Ignacy, syn Ignacego, i Paweł, syn Dymitra, 1851 r., a Piotr, syn Łukasza, 1859 r. urzędnicy w gub. kijowskiej.

Synowie Józefa: Adam z synami: Mikołajem, Stanisławem i Eustachym, oraz Cezary z synami: Wiktorynem, Piotrem, Aleksym, Mikołajem i Andrzejem wylegitymowani w Cesarstwie 1858 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kijowskiej.

HUSZCZA h. HOZIUSZ. Kazimierz, syn Mateusza, z synami: Józefem, Franciszkiem, Grzegorzem i Kazimierzem, Jakób, syn Mikołaja, z synami: Antonim, Józefem, Karolem, Adamem, Tomaszem i Teodorem wylegitymowani w Cesarstwie 1845 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej.

HUSZCZA v. HUSZCZO h. PODKOWA. Licznie rozrodzeni w wojew. połockiem. Mitko Iwanowicz, ciwun trocki 1510 r., dziedzic dóbr Makarowszczyzny, Zaruczewia i Laskowa 1663 r. Antoni, strażnik smoleński 1719 r., dziedzic Obuchowa, w wojew. Witebskiem, żonaty z Eleonorą Zakrzewską. Antoni podpisał manifest szlachty litewskiej 1763 r. Jan, skarbnik smoleński 1767 r., miał synów, Feliksa, rotmistrza wojew. wileńskiego, i Jana, porucznika pow. telszewskiego. Bazyli, syn Kazimierza, wnuk Jakóba, prawnuk Jana, majora wojsk koronnych i stolnika oszmiańskiego, sprzedał 1779 r. dobra Ostrów, w wojew. połockiem (Ks. Gr. Mińskie, Bon.).

Ignacy, Tadeusz, Władysław i Józef, synowie Stanisława, Edward, Leon i Józef, synowie Feliksa, i inni wylegitymowani w Cesarstwie 1841 - 1853 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.

HUSZCZA h. PUCHAŁA. Antoni, syn Antoniego, i Aleksander, syn Jana, z synami, Antonim i Grzegorzem, szlachta pow. rochaczewskiego, wylegitymowani w Cesarstwie 1860 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej.

HUSZCZYN v. HUSZCZYNA. Hrehory, bojar horodeński, i Olechno, bojar połocki 1528 r. Jan, podskarbi dworny lit. 1530 r. (Metr. Lit.). Michał, syn Aleksandra, rzeczywisty radca stanu ros. 1874 r.

HUTKO. Józef-Kazimierz, podsędek i deputat wojew. witebskiego ad pacta conventa 1699 r. (Vol. Leg.). N. otrzymał stolnikostwo smoleńskie 1745 r. (Metr. Lit.).

HUTKOWSKI. Byli na Wołyniu. Szymon z synem Kazimierzem pozwali Karwowskiego o sumy 1747 r. (Wyr. Tryb. Lubel.). Ludwik, komornik graniczny żytomierski 1790 r. (Bor., Bon.).

HUTNICKI. Jan, vicegerent Trybunału lubelskiego, pozywał 1655 r. o poczynione krzywdy. Stanisław cytowany w aktach lubelskich 1735 r. (Wyr. Tryb. Lubel.).

HUTOŃSKI. Kazimierz podpisał manifest szlachty litewskiej 1763 r. (Vol. Leg.).

HUTOR h. HUTOR. Herb - w polu czerwonem dwie białe klamry połączone z sobą linią białą; w koronie trzy pióra strusie. Kojałowicz nazywa ten herb Kotwicą.

Dawna rusko-wołyńska rodzina, brała przydomki, Rohaczewski i Symonowski. Iwaszko dostawiał na potrzeby wojenne jednego zbrojnego 1528 roku. Iwan Hrehorowicz, sędzia grodzki 1592 r. i klucznik witebski 1594 r., żonaty z Tomiłą Łuskinianką, łowczanką witebską. Piotr, dziedzic na Rohaczewie 1606 roku, żonaty z Halszką Złotolińską. Jarosz ożeniony z Tatianną Krzywicką 1612 r. Samuel Symonowski, dziedzic na Kluczanach 1630 r., ożeniony z Katarzyną Oszczowską (Bon.). Ignacy podpisał konfederacyę generalną litewską 1764 r. (Vol. Leg.).

HUTOROWICZ h. HUTOR. Taż familia co Hutor. Józefat, arcybiskup unicki smoleński 1698 r., um. 1702 r. Antoni, regent ziemski, podstarosta i marszałek sądów kapturowych oszmiańskich, podstoli 1771 r., koniuszy 1775 r., a sędzia grodzki oszmiański 1783 - 1793 r. Jakób-Tadeusz, budowniczy 1764 r., strażnik 1775 r., a sędzia grodzki oszmiański 1778 r., Antoni, rotmistrz pow. oszmiańskiego, i Eliasz podpisali elekcyę 1764 r. z pow. oszmiańskim. Jan, budowniczy 1764 r., a łowczy oszmiański 1770 r. Józef, marszałek Targowicy w pow. oszmiańskim 1792 r., wojski oszmiański 1793 r. Paweł żonaty z Małgorzatą Przybyłowiczówną, cześnikówną sanocka 1701 r. (Ks. Gr. Mińskie, Bon.).

Antoni z synami: Adamem, Janem i Tadeuszem, Jan z synami: Konstantym, Ludwikiem i Stanisławem, synowie Kazimierza, Jan, syn Benedykta, z synami: Jackiem, Ludwikiem i Tomaszem, oraz Jan, syn Jana, z synem Floryanem zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1802 r.

HUTOWICZ. Stanisław i Ignacy notowani w aktach lubelskich 1727 - 1747 r. (Zap. i Wyr. Tryb. Lubel.).

HUTTEL. Jan-Henryk, pułkownik gwardyi pieszej królewskiej 1748 r. (Ks. Gr. Czerskie).

HUTTYNI v. HUTTINI. Rodzina miejska krakowska włoskiego pochodzenia. Filip, rajca krakowski, sekretarz królewski, pisarz dekretowy koronny i kawaler Złotej Ostrogi, podpisał elekcyę 1648 r. z wojew. krakowskiem; z żony Katarzyny z Pernusów miał córkę Katarzynę za Mikołajem Szulcem (Metr. Kor., Vol. Leg., Don. Vars.).

HÜXKIEL v. IXKIEL v. ISKIEL. Henryk, dworzanin królewski, cedował 1634 r. dobra Mayhendorff i Roperbek, w pow. ubworskim, Janowi ab Holtze (Don. Vars.).

HUZING v. HUSINK v. HUZYNK h. HUZING. Herb - tarcza w poprzek przedzielona; w części górnej, w polu białem, koń cisawy, gotowy do biegu, w części dolnej żółtej trzy kłosy pszeniczne, z pola zielonego wychodzące; na hełmie w koronie połowa takiegoż konia jak na tarczy.

Grzegorz, burgrabia licki, w Prusach, otrzymał nobilitacyę i herb powyższy od Jerzego-Fryderyka, margrabiego brandeburgskiego, a indygenat polski i zatwierdzenie nadanego herbu 1597 roku. Grzegorz, dziedzic dóbr Siedlisko, z żony Anny miał synów: Jerzego, Krzysztofa i Fryderyka, którzy w 1599 r. jako nieletni, pozostający na opiece matki, pozwani o 3200 flor. (Metr. Kor., Don. Vars.).

HUZWANK. Michał, towarzysz znaku pancernego 1721 r. (Arch. Jarmolinieckie).

HWOLKIEWICZ. Andrzej, sługa Agnieszki Firlejowej z Dąmbrowicy, pozywał 1658 r. o napad na dobra Harta (Wyr. Tryb. Lubel.).

HYKOWICZ. Adam, odźwierny zamku krakowskiego, zrezygnował z tego urzędu 1650 r. (Metr. Kor.).

HYMAN. Paweł, dworzanin królewski, otrzymał dwór w m. Pielten, w Prusach, 1601 r. (Metr. Kor.).

HYNEK v. HINEK h. TOPÓR. Zofia, żona Stanisława Byszewskiego 1590 r. Jan, komornik lwowski 1760 r. Andrzej, syn Jana, z synem Eugeniuszem i córkami, Zofią i Olgą wylegitymowani w Cesarstwie 1856 roku i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.